Hamleto, Reĝido de Danujo

HAMLETO (post la sceno). Patrino!

REĜINO (al Polonio). Jam al mi fidu, ne maltrankviliĝu.Mi scios kion diri. Nun foriru:Li venas. (Polonio sin kaŝas.)

HAMLETO (eniras). Nu, patrino, kio estas?

REĜINO Hamleto, vi ofendis vian patron.

HAMLETO Patrino, vi ofendis mian patron.

REĜINO Vi paroladas, kiel frenezulo.

HAMLETO Vi paroladas, kiel senkorulo.

REĜINO Kion vi diras!

HAMLETO Kion vi deziras?

REĜINO Ĉu vi forgesis, kiu estas mi?

HAMLETO Ho ne, mi ĵuras, mi ĝin ne forgesis!Vi estas la reĝino, la edzinoDe l’ frat’ de via edzo kaj—mi devasKonfesi—ankaŭ la patrino mia.

REĜINO Nu, do aliaj faru vin prudenta! (Volas iri).

HAMLETO Ne, vi ne iros! Sidu! Mi ne lasosVin iri, antaŭ ol mi al vi montros,Spegulon tian, kie vi ekvidosLa plej profundan vian internaĵon.

REĜINO Ha, kion vi intencas! Ĉu vi volasMortigi min! He, helpon! helpon!

POLONIO (post la tapiŝo). Helpon!

HAMLETO Kio sin movis? Rato?(Ekbatas per la glavo en la tapiŝon.)Ha, mi vetas,Ĝi plu ne vivas!

POLONIO (post la tapiŝo). Ho, mi mortas! Helpu!(Falas kaj mortas.)

REĜINO Ho ve! Kion vi faris!

HAMLETO Mi ne scias.Ĉu ne la reĝo? (Eltiras Polonion el post la tapiŝo.)

REĜINO Kia sanga faro!

HAMLETO Jes, sanga faro, preskaŭ tiel sameTerura, kiel reĝon formortigiKaj edziniĝi kun la frato lia.

REĜINO Mortigi reĝon?

HAMLETO Jes, mi tiel diris.(Al Polonio)Kaj vi, mizera malsaĝul’, adiaŭ!Mi prenis vin por iu pli merita.Vi vidas, tro fervori ofte estasDanĝere! (Al la patrino) Nu, ne rompu viajn manojn!Sidiĝu, trankviliĝu, mi komencosRompadi vian koron, se ĝi estasAnkoraŭ penetrebla, se ankoraŭKutimoj la malbonaj ĝin ne tuteŜtonigis kaj al sento kaj prudentoAnkoraŭ iom estas ĝi venebla.

REĜINO Kion mi faris, ke vi min atakasKun tia krueleco?

HAMLETO Tian faron,Per kia modesteco ĉion perdas,La virt’ fariĝas hipokrita vorto,Senkulpa amo perdas sian rozonDe l’ bela frunto kaj ulcerojn montras,La sanktan ĵuron de edzino faras Similan al la ĵuroj de ludistoj;Ĝi el la korpo de plej sankta ligoElŝiras la animon; el la leĝoĜi faras senenhavan vortparadon.De la ĉielo la vizaĝo flamas,La tuta tero ploras kaj malĝojasPro via faro, kvazaŭ devus veniLa lasta juĝo.

REĜINO Ve! Pri kia faroVi kontraŭ mi tielajn tondrojn ĵetas?

HAMLETO Rigardu do! Jen pendas du portretoj;Du fratoj,—sed egalaj? Jen, rigardu:Kiela ĉarmo kuŝas sur la brovoj!Kun belaj haroj, kvazaŭ Apolono,Kun alta frunto, kvazaŭ Jupitero,Okul’ de Mars’, ordona kaj minaca,Majesta aglo, kiu alte flugasEn la plej puraj sferoj de l’ aero;Sur lin sigelon metis ĉiu dio,Por krei idealon por la homoj,—Li estis via edzo.—Nun rigarduPortreton duan: via nuna edzo,Putraĵo, mortiginta la unuan...Ĉu havas vi okulojn? Vi forlasisHerbejon verdan de la bela montoKaj serĉas manĝon en la putra marĉo?Ĉu havas vi okulojn? Vi ne diru,Ke tio estis am’! En via aĝoLa sango plu ne bolas, sed atendas,Ne rapidante, juĝon de la saĝo.Kaj kia estis la kompara juĝo?Ne estas vi sensenca, ĉar alieNenion vi decidus; sed la senco En vi sendube tute malsaniĝis,Ĉar eĉ freneza tie ne erarus.Neniam la frenezo tiel juĝisLa saĝon, ke en ĝi ne restu gutoDa konsidero por komparo tia.Kia demono tiel vin delogis?Vidado sen palpado aŭ palpadoSen rigardado, aŭ orelo solaSen mano kaj okulo, aŭ flaradoSen ĉio,—eĉ partet’ de vera sentoNeniam donas tian rezultaton,Ho, honto, kie estas via ruĝo?Se la infer’ sovaĝa povas boliEn membroj de grandaĝa matronino,Ho tiam ĉasto de juneco flamaDisfluidiĝu kiel vaks’ en fajro!Ne diru „honto!“ kiam juna sangoMalĉaste bolas: frosto mem ja brulas,La volon ja delogas la prudento...

REĜINO Hamleto, ne parolu plu! Vi turnasOkulojn miajn rekte al la koro,Kaj tie mi makulojn nigrajn vidas,Tre nigrajn.

HAMLETO Jes, por vivi en la ŝvitoDe abomena lito, en putraĵoSin brogi, en la nesto malbenita...

REĜINO Ho, ne parolu plu! Kiel ponardoEn min penetras ĉiu vorto!Ne plu, Hamleto kara!

HAMLETO Fripon’ kaj mortigisto; simpla sklavo;Li ne posedas eĉ la milan parton Da indo de l’ estinta via edzo;Kronita arlekeno; li, ŝtelisto,Malice kaj mallaŭte ŝtelis forLa kronon kaj ĝin kaŝis en la poŝon...

REĜINO Ho, haltu! (Aperas la spirito sen armaĵo.)

HAMLETO Ĉifonaĵo, sed ne reĝo!(Li ekvidas la spiriton.)Ho, savu min, anĝeloj de l’ ĉielo,Flugilojn viajn super mi etendu!Spirito nobla, kion vi deziras?

REĜINO Ho ve! li freneziĝis!

HAMLETO Ĉu vi venasRiproĉi vian filon sendecidan,Ke li la tempon kaj pasion perdasKaj ke ĝis nun ankoraŭ li ne venĝis?Ho, diru!

SPIRITO Ne forgesu! Mi intencasEn vi subteni forte la decidon.Sed vidu, kiel forte malesperoDispremis la patrinon vian; helpuAl ŝi en malfacila bataladoKun ŝia propra koro kaj animo.Ju pli malforta korpo, des pli forteSuferas la animo. Iru!

HAMLETO (al la reĝino.) KioAl vi fariĝis?

REĜINO Kio al vi estas?Vi la okulojn ien forte turnis Kaj kun l’ aer’ senkorpa nun parolis?L’ animo via brilas el l’ okuloj,Kaj viaj haroj sin subite levisSimile al dormanta soldataroVekita per la son’ de bataliloj!Ho, kara mia filo, trankviliguPer pacienc’ la flamon de la sentoj!Sur kion vi rigardas nun?

HAMLETO (al la reĝino.) Sur lin?Sur lin! Sur lin! Rigardu, kiel palaLi staras! Malfeliĉa lia vidoEĉ al la ŝtonoj povus doni sentojn!(Al la spirito)Ne rigardadu al mi tiel plende,—Agadon mian akran ĝi moligus:Anstataŭ sango eble fluus larmoj.

REĜINO Al kiu vi parolas?

HAMLETO Vi ne vidas?

REĜINO Nenion, kvankam ĉio estas luma.

HAMLETO Kaj vi nenion aŭdis?

REĜINO Ne, nenion.

HAMLETO Rigardu tien! Li jam volas iri!La patro mia, kvazaŭ tute viva!Ha, vidu, li foriras tra la pordo! (La spirito foriras.)

REĜINO Ĝi estas frukto de l’ imago via;La cerbo ofte vidas nur delirojn.

HAMLETO Deliroj? Tamen vidu, mia pulsoEn takto batas, tute kiel via,Kaj kantas tiel same tute sane.Ĝi ne deliro estis. Ekzamenu,Kaj mi ripetos ĉion vort’ laŭ vorto,—Ĉu deliranto tion povus fari?Patrino! Pro la savo de l’ animoNe hipokritu, ke deliro miaParolas nun kaj ne la krimo via!La falsa ŝmiro kovros la makulonEkstere, sed interne en la koroDes pli atakos tiam la malbono.Konfesu al ĉielo vian pekon,La faritaĵon pentu kaj evituEstontajn pekojn. La venenan herbonNe sterku, ke ĝi pli ankoraŭ kresku!Pardonu al mi nunan mian virton;Ĉar nun en la malpia nia tempoLa virto devas peti de malvirtoPardonon kaj rampante eĉ petegi,Ke ĝi permesu bonon al ĝi fari.

REĜINO Hamleto! Vi distranĉas mian koron!

HAMLETO Forĵetu ĝian parton makulitanKaj pure vivu kun la dua parto.Adiaŭ! Sed evitu vi la litonDe mia onklo, penu esti virta,Se eĉ la virto estos ne el koro.Kutimo, la demono, pereigasLa lastan senton en la malbonulo,Sed en direkto bona la demonoTurniĝi ofte povas en anĝelon:El la ekzercoj de la bonaj faroj Li povas fari oportunan veston.Sindetenado en l’ unua noktoAlportas facilecon por la dua;La tria estos jam des pli facila;Ĉar ekzercado povas preskaŭ ŝanĝiEĉ la naturon mem; ĝi la diablonAŭ humiligas, aŭ lin plifortigas.Ankoraŭ unu fojon—bonan nokton!Kaj benu min, se vi ankoraŭ memDeziras havi benon de l’ ĉielo.(Montrante sur Polonion). Ha, tiun ĉi sinjoron mi domaĝas.Ĉiel’ decidis puni min per liKaj lin per mi; mi estis por li vipo,—Sed mi servanto ankaŭ por li estos.Por li mi zorgos kaj por lia mortoRespondos mi. Adiaŭ, bonan nokton!La sola amo faris min kruela;Malbona estas la komenco,—posteAnkoraŭ io pli malbona venos...Ankoraŭ unu vorton!

REĜINO Kion fari?

HAMLETO Ne tion, kion mi al vi parolis.La bela reĝo vin denove tenuEn siaj brakoj kaj karese pinĉuAl vi la vangojn, nomu vin kateto;Por kelke da adultaj dolĉaj kisoj,Por ludo per la malbenitaj fingrojEn via nuko vi al li malkovruLa tutan veran staton, ke mi estasFreneza ne en vero, sed nur ŝajne,El ruzo. Estus certe tute bone,Ke vi al li raportu tuj pri ĉio. Ĉar kia do reĝino, bela, ĉastaKaj saĝa volus kaŝi al la bufo,Al la vesperto tiajn gravajn faktojn?Ne, ne! Kovrilon de la korbo levu,Ellasu la birdetojn kaj, simileAl la simio, rampu mem internen,Por fari provojn, kaj en la kaptiloVi poste perdu vian propran kapon.

REĜINO Ne, estu tute certa! Se la vortojPrezentas spiron kaj la spiro vivon,—Mi pli ne havas vivon, por elspiriParolon vian.

HAMLETO Mi Anglujon iras;Ĉu vi jam scias?

REĜINO Ha, jes, mi forgesis.Ĝi estas jam afero decidita.

HAMLETO Jam la leteroj estas sigelitaj;Amikoj du, al kiuj mi konfidasPrecize tiel, kiel la lacertoj,Ricevis komision kunveturi,Kiel heroldoj, por al mi la vojonAl la kaptilo ebenigi. Bone!Amuzo estos, kiam la ministoPer forto de la propra sia pulvoEn la aeron flugos; kontraŭ minojMi faras minojn iom pli profundajn,Mi eksplodigos ilin ĝis la luno.Ho, estas tre amuze vidi, kielDu ruzoj reciproke sin renkontas.(Levante la korpon de Polonio.)Kaj vi, sinjor’, al mi klopodon faras; Mi trenos vin en plej proksiman ĉambron.Patrin’, adiaŭ! Bonan al vi nokton!La kortegano tie ĉi nun estasSilenta kaj sekreta serioze,Li, kiu tiom amis babiladi!Nu, venu do, mi kaŝos vin, amiko,Patrino, bonan nokton!

(Ili disiras. Hamleto trenas kun si la korpon de Polonio.)

AKTO IV

SCENO I

Ĉambro en la palaco. La Reĝo, la Reĝino, Rosenkranz kaj Güldenstern.

REĜO (al la reĝino). En viaj ĝemoj estas ia senco;Kaj mi ĝin devas scii; kie estasLa filo via?

REĜINO (al Rosenkranz kaj Güldenstern). Mi vin petas, lasuNin solajn por momento. (Ambaŭ foriras) Ha, sinjoro!Teruran nokton devis mi travivi!

REĜO Per kio? kio estas kun Hamleto?

REĜINO Li furiozas, kiel mar’ kaj ventoEn reciproka veta batalado.En sovaĝeco sia li ekaŭdis,Post la tapiŝo bruon, kaj rapideLi sian glavon tiris, kriis: «rato!»Kaj en la flamo de l’ frenezo siaMortigis la maljunan Polonion.

REĜO Terura faro! Tio nin atingus,Se tie starus ni. Danĝere estasLin lasi plu en tia libereco.Al vi, al mi, al ĉiuj ĝi minacas.Ho ve, sur kiu kuŝas respondecoPor tiu sanga faro? Jes, sur mi:Mi el singardo devis lin enŝlosiKaj teni malproksime de la homoj;Sed mia amo estis tiel granda,Ke mi ne volis agi laŭ prudento.Kaj kiel posedanto de malsano,Kaŝinda por la mondo, mi ĝin lasisKonsumi en sekreto mian vivon.Kie li estas?

REĜINO La malvivan korponLi ien trenis for; kaj, kvazaŭ granoDa pura oro en amaso kota,La saĝo kaj la koro por momentoEn li ekbrilis: pente li ekploris.

REĜO Gertrudo, venu! Antaŭ ol la sunoSin kaŝos post la montoj, li jam estosSur ŝipo; kaj teruran lian faronPer ĉiuj artoj kaj aŭtoritatoNi penos senkulpigi.—Güldenstern!(Rosenkranz kaj Güldenstern venas.)Vi ambaŭ iru kaj helpantojn prenu!Hamleto en atako de frenezoMortigis Polonion kaj fortrenisKun si la korpon de la mortigito.Nun iru, serĉu lin, kun li parolu,La korpon do venigu en preĝejon.Mi petas vin, rapidu!(Rosenkranz kaj Güldenstern foriras.) Nun, Gertrudo,Ni vokos ĉiujn saĝajn konsilistojn,Rakontos ni al ili la aferon:Kio fariĝis, kion ni intencas.Per tio la serpento-kalumnio,Portanta sian langon la venenanRapide de poluso al polusoKiel la pafo de la pafilego,Indulgos eble nian puran nomonKaj malaperos sendanĝere. Venu!Teruro kaj interna bataladoTurmentas mian koron kaj animon.

(Ambaŭ foriras.)

SCENO II

Alia ĉambro en la palaco. Hamleto venas.

HAMLETO

Bone kaŝita!

ROSENKRANZ kaj GÜLDENSTERN (post la sceno).

Hamleto! Princo Hamleto!

HAMLETO

Silentu! Kia bruo? Kiu vokas Hamleton? Ha, jen ili venas. (Rosenkranz kaj Güldenstern eniras.)

ROSENKRANZ

Kion vi, princo, faris kun la korpo de Polonio?

HAMLETO

Aligis lin al la tero, al kiu li estas parenca.

ROSENKRANZ

Montru al ni la lokon, por ke ni povu ĝin preni kaj porti en la preĝejon.

HAMLETO

Ne kredu!

ROSENKRANZ

Kion ne kredi?

HAMLETO

Ke mi vian sekreton povas gardi kaj mian ne. Cetere lasi sin eldemandi de spongo! Kion povas tiam respondi filo de reĝo?

ROSENKRANZ

Ĉu vi pensas, ke mi estas spongo, princo?

HAMLETO

Jes, sinjoro, spongo, kiu ensuĉas la mienon, la favorojn kaj la ordonojn de la reĝo. Sed tiaj servantoj faras al la reĝo la plej bonan servon en la fino. Li konservas ilin, kiel simio la bongustan pecon en la angulo de sia buŝo: plej antaŭe en la buŝon, por plej poste esti englutita. Kiam li bezonos tion, kion vi kolektis, tiam li povas vin nur ekpremi, kaj tiam vi, spongo, estos denove seka.

ROSENKRANZ

Mi vin ne komprenas, princo.

HAMLETO

Estas al mi tre agrable: en malsaĝaj oreloj aluda parolo dormas.

ROSENKRANZ

Princo, diru al ni, kie estas la korpo, kaj poste venu kun ni al la reĝo.

HAMLETO

La korpo estas ĉe la reĝo, sed la reĝo ne estas ĉe la korpo. La reĝo estas objekto...

GÜLDENSTERN

Objekto, princo?

HAMLETO

Kiu estas nenio. Venu al li. Kaŝu vin, vulpo, aliaj ĝin sekvu!

(Ĉiuj foriras.)

SCENO III

Alia ĉambro en la palaco. La reĝo kaj korteganoj.

REĜO Mi lasis lin alveni, kaj la korponMi lasis serĉi. Ho, kia danĝero,Se li tiel libere promenados!Kaj tamen ni ne povas kun li agiLaŭ tuta severeco de la leĝo:Lin amas la amaso la malsaĝa,—Ĝi juĝas per okulo, ne per kapo,Ĝi vidas la grandecon de la puno,Kaj pri la kulpo ĝi ne volas pensi.Nun tiu ĉi forsendo devas ŝajniTrankvila rezultato de pripenso.Malbonon per malbono ni forigosAŭ per nenio.(Venas Rosenkranz.)Ha, nu kio estas?

ROSENKRANZ Pri tio, kien metis li la korpon,Ne povis ni sciiĝi.

REĜO Kaj li mem?

ROSENKRANZ Li estas, reĝo, tie ĉi, sub gardo,Ĝis vi ordonos.

REĜO Oni lin venigu.

ROSENKRANZ He, Güldenstern, la princon enkonduku!

(Eniras Güldenstern kun Hamleto.)

REĜO

Nu, Hamleto, kie estas Polonio?

HAMLETO

Ĉe la vespermanĝo.

REĜO

Ĉe la vespermanĝo?

HAMLETO

Ne kie li manĝas, sed kie li estas manĝata. Kolekto da saĝaj kavaliroj en formo de vermoj venis nun al li kun vizito. Tuŝante la manĝadon, tiuj ĉi vermetoj estas la plej grandaj potenculoj. Ni nutras la bestojn, por nutri nin mem; kaj nin mem ni nutras por la vermoj. La grasa reĝo kaj la malgrasa almozulo estas nur du diversaj manĝospecoj, difinitaj por unu sama tablo: tio ĉi estas la fino de ĉio.

REĜO

Ho, Dio, Dio!

HAMLETO

Jen homo kaptas fiŝojn per la vermeto, kiu manĝis reĝon, kaj manĝas poste la fiŝon, kiu manĝis tiun vermon.

REĜO

Kion vi volas diri per tio ĉi?

HAMLETO

Nenion, mi volis nur montri al vi, ke reĝo povas vojaĝi tra la intestoj de almozulo.

REĜO

Kie estas Polonio?

HAMLETO

En la ĉielo. Sendu tien, por rigardi. Se via sendito tie lin ne trovos, tiam serĉu lin mem en alia loko. Sed se vi en la daŭro de monato lin ne trovos, vi lin eksentos per la nazo, kiam vi iros sur la ŝtuparon de la galerio.

REĜO (al kelkaj korteganoj).

Iru, serĉu lin tie.

HAMLETO (al la korteganoj).

Li atendos. (Kelkaj korteganoj foriras.)

REĜO Hamleto, pro sendanĝereco viaAl ni tre kara, kiel via faroSincere nin doloras, vi nun devasPost la terura faro tre rapideVeturi for. Vi tial vin pretigu;La ŝipo jam atendas vin, la ventoFavoras, kaj vi nun en bona horoAnglujon forveturos.

HAMLETO Anglujon?

REĜO

Jes, Hamleto.

HAMLETO

Bone.

REĜO

Nun vi scias nian intencon.

HAMLETO

Mi vidas anĝelon, kiu ilin vidas. Sed bone! Anglujon! Adiaŭ, kara patrino!

REĜO

Via amanta vin patro, Hamleto.

HAMLETO

Mia patrino. Patro kaj patrino estas geedzoj; geedzoj estas kiel unu korpo: sekve, mia patrino. Ni veturu Anglujon!

REĜO (al Rosenkranz kaj Güldenstern). Vi sekvu lin kaj logu al la ŝipo.Rapidu: ĝis vespero li jam devasTroviĝi sur la maro. Ne prokrastu!Jam ĉio estas preta al veturo.Rapidu, mi vin petas!(Rosenkranz kaj Güldenstern foriras.)Vi, Anglujo,Se mia amo estas por vi kara—Vi taksi ĝin ja povas, ĉar ankoraŭ Ja ne paliĝis la cikatro, kiunLa dana glavo al vi akre donis,Kaj la tribut’ estimon vian montras—Vi tiam ne malŝatos la ordonon,En mia skribo klare esprimitan,—Kaj morto al Hamleto! Ho, Anglujo,Plenumu plej rapide mian peton!Li kiel febro mian sangon batas...Vi devas min sanigi. Dum li vivas,Feliĉon mi neniam povas trovi. (Foriras.)

SCENO IV

Ebenaĵo en Danujo. Fortinbras kaj militistaro en marŝo.

FORTINBRAS Salutu, kapitan’ en mia nomoLa reĝon de Danujo kaj raportu,Ke Fortinbras’ laŭ la promeso liaDeziras havi nun akompanantojnPor la trairo de la dana lando.Vi scias, kie vi nin povos trovi.Se lia reĝa moŝto ekdezirosKun ni paroli, ni laŭ nia ŝuldoTuj lin salutos. Tiel vi raportu.

KAPITANO Mi faros, princ’.

FORTINBRAS (al la soldatoj.) Antaŭen! Ne rapidu!(Li foriras kun la soldatoj. Hamleto, Rosenkranz,

HAMLETO Sinjoro, kies tiuj ĉi soldatoj?

KAPITANO De la norvego.

HAMLETO Kien ili iras?

KAPITANO Kontraŭ Polujon.

HAMLETO Kaj sub kia estro?

KAPITANO Sub la norvega princo Fortinbras.

HAMLETO Ĉu vi deziras per milito preniPolujon tutan aŭ nur liman pecon?

KAPITANO Por al vi diri tute puran veron,Ni iras pro peceto nur malgranda,Pli pro la nomo, ol pro la profito.Eĉ kvin dukatojn mi por ĝi ne donus.Kaj se ĝin vendi, ĝi al la norvegoAŭ al la polo certe pli ne donus.

HAMLETO La poloj sekve ĝin eĉ ne defendos.

KAPITANO Ho ne, ili kolektis jam soldatojn.

HAMLETO (flanken.) Du mil animojn, dudek mil dukatojnSendube kostos tiu ĉi disputo!Ulcero de bonstato kaj de paco,—Interne krevas, se eksteren mortoNe vokas ĝin. (Laŭte) Mi dankas vin, sinjoro!

KAPITANO Feliĉan vojon! (Foriras.)

ROSENKRANZ Princo, ni atendas.

HAMLETO Mi baldaŭ sekvos; iru vi antaŭe.(Rosenkranz Ha, ĉio plendas kontraŭ mi, riproĉasSevere por prokrasto de la venĝo!Por kio taŭgas homo, se la temponLi uzas nur por manĝi kaj por dormi?Nenio pli ol bruto! La KreintoAl ni kapablon de pensado donis,Por povi vidi posten kaj antaŭen,Li donis al ni saĝon ne por tio,Ke ĝi en ni sen uzo pereadu.Ĉu mi ĝin nomos bruta forgesado?Ĉu mi ĝin nomos tima dubo, kiuTro longe pensas pri la rezultato,—Pripensemeco tia en si havasKvaronon nur de la prudento veraKaj tri kvaronojn de malnobla timo.Por kio mi nun vivas? Por eterneNur ripetadi: «Tion ĉi vi faru»—Kaj tamen resti sen farado, kiamPor ĝi mi havas kaŭzon kaj la volonKaj forton kaj rimedojn por plenumi!Kaj ĉio min instigas! Jen ekzemplo:Mi vidis nun potencan soldataron,—Ĝin juna princ’ kondukas; en gloramoLi riskas por la duba rezultatoKuraĝe sian vivon, li ne timasKlopodojn kaj danĝerojn,—kaj pro kio?Pro nuksa ŝelo! Esti vere grandaSignifas: sin ne movi sen bezono,Sed eĉ pro pajlo forte ekbatali,Se ĝin postulas la honor’. Kaj mi?La morto de la patro, malhonoroDe la patrino, sango kaj prudento Instigas min,—kaj mi nenion faras!Kun honto antaŭvidas mi la mortonDe dudek mil soldatoj, kiuj irasPro bagatelo, pro fantom’ de gloroAl tombo. Kaj la pec’, pro kiu iliBatalas, ne sufiĉas eĉ por doniAl ili ĉiuj lokon por bataloAŭ por enpreni ĉiujn mortigotajn!De nun, ho mia kapo, vi laboru Nur por la venĝo, aŭ ekdormu tute! (Foriras.)

SCENO V

Elsinoro. Ĉambro en la palaco. La reĝino kaj Horacio.

REĜINO Ne, ne! Ne volas mi kun ŝi paroli.