Невядомая вайна: 1654-1667

ПРАДМОВА

Попел і чорнае вуголле, наверша стралы ў шкілеце і мноства магілаў - вось чым пазначаны для мяне пачатак непасрэднага вывучэння беларускага сярэднявечча. Перш быў Амсціслаў, археалагічная экспедыцыя А.Трусава. Пасля - даследванні ў Менску, раскопкі рэшткаў Дамініканскага касцёла пад кіраўніцтвам З.Пазняка. Ізноў тое ж ХVІІ ст.: расчыстка пахаванняў у лёхах былога храма, вялізных групавых магілаў, у якіх прабітыя, рассечаныя чарапы, а сярод цаглянага друзу - гарматнае ядро. Затым яшчэ былі Койданаў, Гарадок, раскопкі ў іншых гарадах і мястэчках, і паўсюль зноў і зноў уражвалі папялішчы ды чалавечыя косці, косці, косці...

Сляды якой трагедыі так неадступна спадарожнічаюць даследванням беларускага феадальнага горада? Базавыя гістарычныя веды, атрыманыя ў ВНУ, афіцыйна даступная літаратура не тлумачылі гэтага. Наадварот, яны ўсё заблытвалі. Бо, паводле прынятых уяўленняў, ХVІІ ст. на Беларусі не вылучалася асаблівым трагізмам, а самая доўгая трынаццацігадовая вайна - гэтак званая расейска-польская - была вызваленчай па характары. Нездарма, маўляў, жыхары беларускіх гарадоў і вёсак з радасцю сустракалі царскае войска, усяляк дапамагалі яму.

Але ў такім разе што гэта за жудасныя знішчэнні скрозь у археалагічных раскопах? Чаму ў Амсціславе на сцяне Кармяліцкага касцёла з правага боку каля хораў - фрэскавая выява гэтак званай «Трубяцкой разні»? І чаму, урэшце, звесткі пра тыя падзеі зацята ўтойваюцца?

Пошукам адказу на гэтыя пытанні колькі гадоў таму і пачалася мая даследчыцкая праца, вывучэнне матэрыялаў, непасрэдна ці ўскосна звязаных з вайной другой паловы ХVІІ ст. Што да завяршэння працы, дык яго, здаецца, не будзе ніколі, настолькі важнае і надзённае, з аднаго боку, і ў той жа час складанае і працаёмкае, з другога, поўнае даследванне гэтай тэмы.

Так, надзвычай важнае. Бо калі б у мяне спыталіся, што ў беларускай гісторыі я лічу найслаўнейшым, а што - самым трагічным, дык на першае пытанне адразу, бадай, і не знайшоў бы адказу, а на другое сказаў бы без сумневу: вайна 1654-1667 гг.

Так, вельмі складанае. Бо, здаецца, цяжка знайсці яшчэ нейкую гістарычную тэму, да такой жа ступені сфальсіфікаваную навуковай і папулярнай літаратурай ці проста ўтоеную ад народа. Цяпер ад гісторыка, паводле Ў.Пічэты, патрабуецца рэвізія па ўсім фронце. Але ў грамадстве пануюць даўно сцверджаныя стэрэатыпы, даўно складзеныя ўяўленні, у тым ліку і аб гісторыі дачыненняў паміж беларусамі ды расейцамі. І калі новая думка абвяргае раней прынятае, звыклае ўяўленне, яна сама амаль не ўспрымаецца.

Найчасцей можна пачуць папрокі, што ўсялякія размовы аб войнах маскоўскіх цароў на Беларусі пагражаюць «сапсаваць наша братэрства і добрасуседства», што яны - «выдумкі нацыяналістаў». Дык, можа, тады адмовіцца ад часткі сваёй гісторыі, ад гістарычнай навукі, ад гістарычнай памяці наогул? Але ў Эўропе веды пра даўнія войны немцаў, напрыклад, з французамі, чэхаў з немцамі, шведаў з палякамі не шкодзяць іх добрым узаемадачыненням.

Як тут не ўзгадаць славутага Нобеля, які калісьці слушна падкрэсліў, што з новых ведаў чалавецтва здабудзе больш карысці, чым шкоды. Сказанае цалкам тычыцца і гісторыі.

Пазнанне мінулага можа і павінна быць толькі незалежным ад палітычнай кан'юнктуры. Гэта першая і галоўная задача гістарычнай навукі. А знаходзіць у далёкіх падзеях надзённыя гістарычныя ўрокі - справа больш палітыкаў, чым гісторыкаў.

Цікавы парадокс: пры Савецкай уладзе да апошняга часу афіцыйная гістарыяграфія ніводнага разу не давала адмоўнай ацэнкі вайне 1654-1667 гг., не паказвала яе інтэрвенцыйную сутнасць - ні ў даследваннях, ні ў публікацыях матэрыялаў, тады як да 1917 г. пры выданні серыйных выпускаў актавых дакументаў, напрыклад, такой тэндэнцыйнасці не было. Выходзіць, Расейскую імперыю, спадкаемку Маскоўскай дзяржавы, якая і распачала тую вайну, задача паказваць яе толькі ў «патрэбным» святле займала менш, чым «краіну Саветаў».

У савецкай гістарычнай літаратуры падзеі 1654-1667 гг. вызначаюцца як «расейска-польская вайна», «вайна Расеі з Польшчай з-за Ўкраіны», «вайна паміж Расеяй і Рэччу Паспалітай», «барацьба за Беларусь і Ўкраіну» - з малым выняткам ва ўсіх працах яны асвятляюцца як вайна «за ўз'яднанне Ўкраіны і Беларусі з Расеяй». Тлумачачы ваенныя падзеі, аўтары кіраваліся задачай апраўдання знешняй палітыкі маскоўскага ўрада нават тады, калі факты адкрыта пярэчылі гэтаму. Даходзіла да кур'ёзаў. Прыкладам, у манаграфіі А.М.Мальцава «Россия и Белоруссия в середине ХVІІ века» - працы, якую можна лічыць адной з найбольш аб'ектыўных у сучаснай расейскай гістарыяграфіі па гэтай праблеме, сцвярджаецца, што вайна была «бескарыслівай дапамогай» братнім народам: «В годы суровых испытаний украинский и белорусский народы всегда обращали свои взоры к Москве, к великому русскому народу, бескорыстно и самоотверженно приходившему на помощь к своим собратьям» [54, с.132]. Пра формы і вынікі гэтай «дапамогі» для беларускага народа, як правіла, нічога не гаворыцца. Нават самыя аўтарытэтныя гісторыкі ў асвятленні вайны другой паловы ХVІІ ст. былі далёкія ад аб'ектыўнасці. Напрыклад, М.К.Любаўскі пісаў, што гэтая вайна «была навязана Московскому государству в царствование Алексея Михайловича несмотря на то, что Алексей Михайлович этой войны вести не желал» [52а, с.181]. Што да масавага вываду палонных з Беларусі, дык у літаратуры можна знайсці тлумачэнне, быццам гэта перасяляліся ў расейскія губерні «многие тысячи людей, духовно тяготевших к своим русским братьям» [56, с.7], або прачытаць, што захоп нявольнікаў не займаў хоць колькі значнага месца ў царскай палітыцы ды што ў Маскоўскім царстве пасля вайны засталося ўсяго «несколько сот переселенцев из Польско-Литовского государства» [37, с.17].

Падзеі на тэрыторыі Беларусі 1654-1667 гг. у савецкай гістарычнай літаратуры звычайна зусім не асвятляліся. Усю вайну аўтары шматлікіх навуковых працаў зводзілі толькі да барацьбы на Ўкраіне [38, 47, 55 ды інш.]. Гэта пры тым, што галоўным тэатрам ваенных дзеянняў была ўсё ж Беларусь. Але на Беларусі ў адрозненне ад Украіны царскі ўрад не меў такой палітычнай базы, як украінскі гетманат, таму вайна за гэтыя землі была бясспрэчна экспансіянісцкай.

Сярод іншых характэрных для савецкае гістарыяграфіі тэндэнцыяў у асвятленні падзеяў 1654-1667 гг. можна вылучыць нястрымную гераізацыю дзеянняў маскоўскіх ваяводаў і іх ратнікаў. Нярэдка такая тэндэнцыйнасць выяўляецца і ў крыніцах, якімі карыстаюцца гісторыкі. Царскія ваяводы амаль пра кожную бітву ці сутычку паведамлялі як пра пераможную, а пра свае страты маўчалі ці заніжалі іх. Напрыклад, пры облозе Смаленска ў 1654 г. яны толькі забітымі страцілі не адну тысячу, аднак паводле царскае канцылярыі - толькі 300 чалавек. У 1660 г. пад Ляхавічамі дывізіі Сапегі і Чарнецкага дазвання разграмілі армію ваяводы Хаванскага, тым не менш у Летапісе Самавідца можна прачытаць, што зусім наадварот, гэта «Хованский з войсками его царского величества войско литовское розбил» [10, с.167].

Гістарычная навука БССР не толькі не выяўляла хоць колькі-небудзь самастойнае пазіцыі ў тлумачэнні ваенных падзеяў на Беларусі ды іх ацэнках, але яшчэ далей развівала афіцыйна прынятыя тэзісы аб вызваленчым характары вайны, аб шырокім народным руху за ўз'яднанне з Расеяй, аб паўсюднай дапамозе беларускага насельніцтва царскім ратнікам ды аб тым, што адно пад уладай цара народныя масы бачылі «адзіна магчымы рэальны шлях свайго вызвалення ад нацыянальна-рэлігійнага прыгнёту польскіх і літоўскіх феадалаў, а таксама каталіцкай царквы» [40, с.327]. У акадэмічных працах вайна 1654-1667 гг. нават не вылучалася ў асобную, самадастатковую з'яву, а паказвалася як працяг казацка-сялянскага руху ў раздзеле пад назвай «Барацьба беларускага народа за ўз'яднанне з Расіяй» [33, 40, 45]. Нешматлікія працы, у якіх непасрэдна ці ўскосна разглядаліся падзеі той вайны, пісаліся паводле прынцыпаў, спушчаных партыйным кіраўніцтвам, адзін з якіх патрабаваў нават разбурэнні і спусташэнні на Беларусі спісваць на рахунак войска Рэчы Паспалітае [66, с.21].

Гэтая кніга - спроба аўтара на падставе пісьмовых крыніцаў (галоўным чынам апублікаваных) і даследванняў паказаць рэальнае аблічча той вайны, засяродзіць увагу на самым малавядомым - хадзе падзеяў на Беларусі, лёсах карэннага жыхарства, а таксама на месцы вайны 1654-1667 гг. у беларускай гісторыі.