Невядомая вайна: 1654-1667

НАПЯРЭДАДНІ

«Сие благое дело» - гэта вайна супраць Рэчы Паспалітае. Пытанне аб ёй было вырашана царом яшчэ ў першыя месяцы 1653 г. 14 сакавіка патрыярх Нікан ужо блаславіў Аляксея Міхайлавіча на гэтую справу, а той загадаў рыхтаваць на травень-чэрвень агульны агляд войска. Багдану Хмяльніцкаму афіцыйна паведамілі пра згоду цара ўзяць Украіну пад сваю «высокую руку» толькі 22 чэрвеня.

Хоць падрыхтоўка да вайны вялася ад пачатку царавання Аляксея Міхайлавіча, з сакавіка 1653 г. ёю заняліся асабліва актыўна. Ваяводы бліжэйшых да Беларусі гарадоў праз шпегаў ды агентаў-інфарматараў (а сярод іх, відаць, галоўны быў дзяк і царскі ганец Георгі Кунакоў) збіралі звесткі аб унутраным становішчы Вялікага Княства Літоўскага, а пасля дасылалі рапарты цару. Як пісаў ваявода Нашчокін з Апочкі, свае людзі яму «ведомо учинили из-за литовского рубежа, что полоцкие пригороды Себеж, Невль, Красной ныне служивыми людьми безлюдны и безопасны». У самім Полацку, працягваў ваявода, бурмістрам быў нехта Міхновіч, які «служит тебе, государю, и вести ко мне, холопу твоему, присылает задолго до сего году» [10, с.62-63]. На пачатку ваенных дзеянняў Міхновіч абяцаў схіліць жыхароў Полацка да капітуляцыі. Гэткія людзі былі і ў іншых гарадах Княства.

Але адкрыта пачынаць агрэсію не выпадала. Трэба было дыпламатычна замаскаваць яе, надаць выгляд справядлівае місіі.

Пад лета 1653 г. у Рэч Паспалітую накіравалася маскоўскае пасольства на чале з князем Барысам Рапніным-Абаленскім. Афіцыйна - быццам бы шукаць паразумення з каралём адносна Ўкраіны. Аднак паслы паводзілі сябе надта задзірліва. Патрабавалі, каб сенат прыняў умовы Хмяльніцкага, каб кароль памірыўся з казацкім гетманам, а таксама каб былі пакараныя смерцю тыя падданыя Рэчы Паспалітае, што памыліліся ў напісанні царскага тытула (?!). Тым часам у Маскве на Дзявочым полі Аляксей Міхайлавіч праводзіў агляд войска. Бразгаючы зброяй, перад ім прайшлі «стольники, и стряпчие, и дворяне московские, и жилцы, на конех со всею службою», якім цар сказаў у прамове: «Видя всеурядное тщание, благодаря Бога, по-прежнему радуемся и ваше тщание к службе и службу вашу хвалим» [12, с.357].

А перамовы заходзілі ў тупік. Здавалася, маскоўскіх упаўнаважаных больш хвалявала тое, што мсціслаўскі падкаморы Пётра Вяжэвіч прапусціў у звароце да цара тытул «повелителя всея России»*. Адно гэта магло стаць падставаю для парушэння міру. Так выглядала. Пасля спрэчак аб Украіне царскае пасольства зноў запатрабавала немагчымага: «над виноватыми в умалении государева титула... справедливость учинить пред ними же» [64, т.10, с.565]. У прыклад прыводзіўся персідскі шах, які прыслаў у Маскву цару на пакаранне такіх вінаватых. Аб паразуменні не магло быць і гаворкі! Выканаўшы за час спрэчак і сваю патаемную мэту (сабраўшы звесткі пра становішча ў Рэчы Паспалітай), пасольства Барыса Рапніна пад канец верасня вярнулася ў Маскву. 1 кастрычніка Земскі сабор слухаў справаздачу паслоў «о неправдах литовского короля». У дадатак баярам зачыталі трывожны ліст Хмяльніцкага пра тое, што кароль ужо рушыць з войскам на Ўкраіну, што казакі чакаюць дапамогі ад Масквы. Земкі сабор «приговорил»: «За честь царей Михаила и Алексея стоять и против польского короля войну вести, а терпеть того больше нельзя. Гетмана Богдана Хмельницкого и все войско Запорожское с городами их и землями чтоб государь изволил принять под свою высокую руку для православной христианской веры и святых Божиих церквей, да и потому доведется их принять...»

* Сапраўды, царскаму тытулу ў Маскоўскай дзяржаве надавалася надзвычай вялікая ўвага. Польскі мемуарыст Ян Пасак, здзіўлены колькасцю тытулаў і неабходнасцю ведаць іх на памяць, адзначаў, што ў Маскве заўважаюць знявагу імя царскага хутчэй, чым імя Божага.

5 кастрычніка 1653 г. у Ноўгарад для збору войска і боезапасаў быў накіраваны баярын і ваявода Васіль Шарамецеў, а ў Пскоў - Сямён Стрэшнеў. Так пачала стварацца паўночна-заходняя армія. Бранскі ваявода атрымаў загад «сыскивать в службу старых смоленских солдат» (што ўдзельнічалі ў Смаленскай вайне 1632-1634 гг.), якія мусілі скласці аснову палкоў паўднёва-заходняй арміі. Асабліва грунтоўна рыхтавалася цэнтральная групоўка войска - Смаленская, бо галоўны ўдар планавалася нанесці па Смаленску. Ужо ў красавіку 1654 г. пад Масквой пачалі збірацца тысячы ратных людзей. Тэрмінова ўмацоўваліся залогі ў заходніх гарадах Маскоўскае дзяржавы, рыхтаваліся рачныя чаўны і вазы, перавозіліся боезапасы, зброя, прадукты харчавання. Ствараліся «иноземные полки», набіраліся датачныя людзі, вербаваліся стральцы. Пры наборы апошніх ад кандыдата патрабавалі «и с полскими и с литовскими, и с немецкими людми, и с рускими воры и иных городов с воинскими людми битись до смерти» [47, с.63].

У Эўропе вербаваліся «начальные люди» для маскоўскае арміі - афіцэры заходніх краінаў, а таксама простыя жаўнеры. Паслы мелі спецыяльны загад «призывать к себе полковников и капитанов добрых... и наймовать их». Цароваму цесцю Іллі Міласлаўскаму гэта даручалася яшчэ ў 1646 г. (!) Вялізнымі партыямі закуплялася зброя. Да 1647 г. з Захаду было прывезена каля 5 тысячаў мушкетаў, 2721 мушкетная руля, 2267 карабінаў, 1344 карабінных руляў, 2348 параў пістоляў, 12578 шпагаў з похвамі ды шмат іншага [43, с.85]. У 1653 г. па карабінавыя і мушкетныя замкі ў Галандыю быў накіраваны капітан фон Керн-Говен. Яму даручалася наймаць там і майстроў-збройнікаў. Затым цар накіраваў туды ж паддзячага Галавіна дзеля закупкі 20 тысячаў мушкетаў і 30 тысячаў пудоў пораху ды волава*. У Швецыі таксама было набыта 20 тысячаў мушкетаў. З Нямеччыны везлі «ружья, и шпаги, и латы».

* Заходняя зброя вялікімі партыямі ўвозілася ў Маскоўскую дзяржаву і ў гады вайны. Прыкладам, у 1655 г. - 20 тысячаў мушкетаў, у 1660 г. - 2000 параў пістоляў і 1000 карабінаў і г.д.

Актывізавалася і маскоўская дыпламатыя. Цар рассылаў эўрапейскім манархам скаргі на польскага караля. Спецыяльна аднаўляліся дачыненні з аўстрыйскім імператарам Фердынандам ІІІ, якога Аляксей Міхайлавіч пераконваў: «И если Ян Казимир король станет у вас или у курфюрстов просить против нас помощи, то вы бы ратных людей и никакой помощи ему не давали...» [64, т.10, с.600]. У пасланні да герцага курляндскага маскоўскі ўладар пісаў, што ён зусім не вінаваты - яго справакавалі на вайну, прасіў нічым не падтрымліваць Рэчы Паспалітай і абяцаў сваю прыязнасць да Курляндыі [28а, 427].

Да сярэдзіны траўня 1654 г. падрыхтоўка да агрэсіі была завершаная. Гіганцкія арміі зграмадзіліся на зыходных пазіцыях і чакалі пачатку дзеянняў. У Вялікіх Луках стаяла групоўка ваяводы князя Шарамецева, якая налічвала каля 15 тысячаў чалавек. Асобным войскам кіраваў цароў дзядзька баярын Стрэшнеў. Іх удар быў скіраваны на Невель, Полацак, Віцебск ды іншыя гарады Падзвіння. Паўднёва-заходняя армія пад камандай ваяводы князя Аляксея Трубяцкога налічвала таксама каля 15 тысячаў і знаходзілася ў Бранску. Трубяцкой мусіў рушыць на Рослаў-Амсціслаў-Барысаў. Выпраўляючы яго ў Бранск, цар у красавіку наладзіў вялікую ўрачыстасць у Крамлі, дзе патрыярх Нікан чытаў малітвы «на рать идущим», заклікаў іх «творить государево повеление безо всякого преткновения со страхом и трепетом». Сам манарх звярнуўся з прамовай да ваяводы Трубяцкога. Той быў крануты да слёз і пакланіўся трыццаць разоў. Войска крычала: «...готовы за веру православную, за вас, государей наших, и за всех православных христиан без всякой пощады головы свои положить!» Цар плакаў. Баяры, ваяводы і дзякі адзін за другім падыходзілі да яго і па чыну «со страхом и радостью» цалавалі ягоную руку...

Цэнтральнай арміі, сабранай у сталіцы, адводзілася галоўная задача: авалодаць стратэгічнай фартэцыяй, фактычна брамай у Вялікае Княства Літоўскае, - Смаленскам. Гэтае злучэнне налічвала 41 тысячу ратнікаў і мела магутную артылерыю.

Кіраваць ім браўся сам цар. Для дапамогі маскоўскаму войску, на загад царскага ўрада, Багдан Хмяльніцкі выслаў на Беларусь 20 тысячаў казакоў Нежынскага, Чарнігаўскага і Старадубскага палкоў на чале са сваім шваграм, наказным гетманам Іванам Залатарэнкам. Казакам даручалася дзейнічаць уздоўж Дняпра і Сажа - ударыць у фланг непрыяцелю, захапіць Гомель, Чачэрск, Прапойск, Стары Быхаў. Усяго ў баявых фармаваннях, накіраваных на Беларусь, налічвалася 90-100 тысячаў чалавек*. Аснову гэтай арміі складалі палкі «иноземного строю» - рэйтарскія, салдацкія, драгунскія, гусарскія, забяспечаныя найноўшай зброяй, узначаленыя заходнімі афіцэрамі. У арсенале Маскоўскае дзяржавы на той час было каля 4-5 тысячаў гарматаў [43, с.83]. Якая яшчэ краіна магла змабілізаваць тады гэтакую сілу? Колькасць царскага войска, якое вясною 1654 г. рушыла на Беларусь, моцна ўражвала ўладароў суседніх краінаў. Прыкладам, курляндскі герцаг Якуб Кетлер пісаў, што «падобнага (войска) ніхто ніколі не меў».

* Для дзеянняў на Ўкраіне цар паслаў туды Андрэя Бутурліна толькі з 4-тысячным войскам ды 7 тысячаў Васіля Шарамецева.

Вялікае Княства Літоўскае не валодала такім ваенна-эканамічным патэнцыялам, каб выставіць блізкую па колькасці армію. 10-12 тысячаў - усё, чым дыспанавала яно пад час барацьбы з казакамі Хмяльніцкага. Вальны сойм у Берасці, скліканы Янам Казімірам 24 сакавіка 1653 г., ухваліў каштарыс на 15 тысячаў жаўнераў. Тады ж, даведаўшыся ад злоўленых маскоўскіх шпегаў, што цар найперш хоча ўдарыць па Смаленску [24, s.214], сойм паслаў рэвізораў для агляду смаленскіх умацаванняў з тым, каб забяспечыць гэтую фартэцыю зброяй, боезапасамі, правіянтам, падправіць муры і валы. Пачалася такая-сякая падрыхтоўка да абароны. Умацоўвалі таксама замкі ў Віцебску і Полацку, павялічвалі іх залогі. Усходнія паветы Княства былі вызваленыя ад абавязку высылаць паспалітае рушанне да галоўнага абозу, каб маглі самі абараняць сваю тэрыторыю. Шляхецкі соймік Полацкага ваяводства ў жніўні 1653 г. вызначыў нормы мабілізацыі рушання: з трох службаў па старых разліках трэба было выстаўляць аднаго чалавека з мушкетам ці ручніцай і сякерай, а таксама з запасам пораху, волава і харчу на 4 дні [92, s.36].

Аднак гэтых захадаў было замала, каб радыкальна паправіць абараназдольнасць краіны. Ды нават і яны на справе амаль не выконваліся. Як у прыкладзе са Смаленскам. Пасля Берасцейскага сойму 1653 г. прайшло 6 месяцаў, перш чым смаленскім ваяводам кароль прызначыў пісара літоўскага Піліпа Абуховіча - чалавека надзвычай ахвярнага, вядомага ва ўсёй Рэчы Паспалітай сваімі заслугамі перад Айчынай. Але падкаморы амсціслаўскі Пётра Вяжэвіч, які быў падваяводам смаленскім і рыхтаваў пасаду ваяводы сабе, стаў рабіць усё магчымае, каб Абуховіча ў Смаленску не было: распускаў плёткі пра яго ў сенаце, намаўляў і бунтаваў смаленскую шляхту, пісаў лісты з пагрозамі. Толькі 21 снежня 1653 г. Піліп Абуховіч выехаў у Смаленск, дзе яго сустрэў арлянскі стараста палкоўнік Вільгельм Корф, які на загад палявога гетмана Януша Радзівіла збіраў там свой полк. Да з'яўлення Абуховіча ў горадзе так нічога і не паправілі. «Ані муры не падрыхтаваныя, ані пяхоце не заплачана, ані правіянту ў замку няма», - запісаў новы ваявода ў сваім дыярушы [25, s.45].

Колькі ні турбаваў Абуховіч уладаў, смаленскія ўмацаванні доўга яшчэ мелі сумны выгляд. З 34 вежаў толькі 10 былі ў нармальным стане. Патрабавалі рамонту муры і валы. Вось што адзначалася ў складзеным тады інвентары Смаленска: «Гэтая памежная цвердзя на працягу амаль 20 гадоў заставалася без усялякага догляду; абодва валы былі цалкам зрытыя; мур у многіх месцах да зямлі меў расколіны такія вялікія, што праз некаторыя мог свабодна прайсці чалавек. Два кавалкі сцяны забітыя глінай, залеплены граззю і зверху паваплены» [7, т.14, с.40]. Замак выглядаў так, быццам і праз вякі не чакаў непрыяцельскага штурму...

Між тым на Ўкраіне ўжо адбылася Пераяслаўская Рада. У прысутнасці вялікага маскоўскага пасольства 8 студзеня 1654 г. сход прадстаўнікоў Запарожскага войска і насельніцтва Ўкраіны прыняў афіцыйную пастанову пра далучэнне іхнага краю да Маскоўскае дзяржавы. Гетман Хмяльніцкі ў прамове падкрэсліў, што далучэнне да Масквы зробіць магчымай перамогу над палякамі. Цяпер вайна была непазбежная. А ў Вялікім Княстве яшчэ нават вялікага гетмана не прызначылі...

Пытанне аб гетманскай булаве ўрэшце вынеслі на Варшаўскі сойм, што засядаў з 11 лютага да 28 сакавіка 1654 г. Сімпатыі большасці былі на баку Януша Радзівіла, які з 1646 г. быў гетман палявы і паказаў сябе таленавітым правадыром войска. З тактычнага боку ён бліскуча правёў бітву з казакамі пад Лоевам у 1649 г., здолеў выйграць у іншых сечах і ў жніўні 1651 г. пераможна ўвайшоў у Кіеў. Зусім не беспадстаўна адзначаў тады ў адным са сваіх лістоў ленчыцкі ваявода Ян Ляшчынскі, што за Радзівіла «ў вядзенні вайны і дасягненні міру ніхто не можа быць здольнейшы», і дадаваў: «хацеў бы пасля Батога*, каб гетманіў ён сам» [106, s.92]. Але найпапулярнейшы ва ўсёй краіне князь быў у каралеўскай няласцы. І не дзіва. Яшчэ задоўга да вайны Януш Радзівіл паказаў сябе зацятым сепаратыстам. Гэта ён калісьці ў Вільні ў прысутнасці караля абразіў каронных сенатараў, выгукнуўшы: «Прыйдзе час, калі палякі да дзвярэй не патрапяць, - праз вокны іх выкідваць будзем!» А чаго вартае было буянства князя! Прыкладам, бойка, учыненая ягонымі людзьмі ў 1652 г. у Варшаве, зрыў сойму праз «liberum veto». Вось таму кароль і вялікі князь Ян Казімір ні за што не хацеў аддаваць яму булавы вялікага гетмана. Калі Радзівіл прыехаў у Варшаву, сойм неўзабаве наагул спыніў працу, так і не прыняўшы патрэбнае ўхвалы. Палявы гетман абураўся, злаваў, пісаў, што сойм сарвалі «на зло Вялікаму Княству Літоўскаму...»

* Пад Батогам 2-3 чэрвеня 1652 г. украінскія казакі дазвання разграмілі армію Кароны Польскае. Палеглі лепшыя польскія харугвы, загінуў сам палявы гетман Марцін Каліноўскі, мноства палкоўнікаў і ротмістраў. Польшча яшчэ не ведала такое паразы.

І ўсё ж Януш Радзівіл як мог сам рыхтаваўся да вайны. Хацеў апярэдзіць Маскву і яшчэ 16 лютага выдаў універсал аб зборы войска (і найманага, і рушання), у якім гаварыў: «Паколькі да мяне даходзяць пэўныя звесткі аб набліжэнні магутных маскоўскіх войскаў да межаў дзяржаваў Рэчы Паспалітае, задумаўшы як найхутчэй збіць той непрыяцельскі імпэт, нагадваю... і з улады сваёй сурова загадваю, каб вашыя міласці харугваў і камандаў сваіх трымаліся і ад іх ні на крок ад'язджаць не мерыліся... бо я на сойме... дзень другі толькі затрымаюся і... удзень і ўночы пабягу да Воршы» [3, т.34, с.8]. Казакам на Ўкраіну ён напісаў, каб тыя «ярма царскага, горшага ад няволі паганскай, на сябе не бралі», а лепей далучыліся б да яго. Аднак Хмяльніцкі адаслаў гэты зварот у Маскву. А шляхта не спяшалася да гетманскага абозу. Баялася пакідаць межы сваіх паветаў. На наваградскім сойміку так і было сказана, што шляхцічы «на каня сядаць і бараніць Айчыну» гатовы, ды «не паспалітым рушаннем, але толькі для абароны саміх сябе» [106, s.91].

Чарговы сойм Рэчы Паспалітай, які прыме ўхвалу аб 18-тысячным войску для Вялікага Княства Літоўскага і вырашыць нарэшце гетманскае пытанне, збярэцца ў Варшаве толькі 9 чэрвеня. Тады, калі маскоўскае войска будзе ўжо імкліва наступаць на Беларусь.