Невядомая вайна: 1654-1667

АПОШНЯЯ КАМПАНІЯ РАДЗІВІЛА

У верасні 1654 г. Януш Радзівіл ужо абвясціў, што войска Вялікага Княства адроджана і гатовае да дзеянняў. Праўда, сабраная сіла была намнога меншая, чым ухваленыя соймам 15 тысячаў жаўнерскіх ставак. Сам вялікі гетман лічыў, што яго мабільныя часткі могуць скласці толькі 6 тысячаў, астатніх лепей скарыстаць дзеля ўмацавання гарадоў [106, s.96]. Як бліскучы стратэг і тактык Радзівіл разумеў, што з такім войскам нельга выбіць непрыяцеля з краіны, і разлічваў на дапамогу туркаў ці татараў або хоць на вяртанне ўкраінскіх казакаў на бок Рэчы Паспалітае. Іншага спосабу ратавання Айчыны ён не бачыў.

Такім чынам, пасля летніх паразаў войска Вялікага Княства распачынала наступальныя дзеянні супраць інтэрвентаў. Але ці дастаткова моцнае, ці належна падрыхтаванае было яно? Гетмана, знерваванага і хворага (занядужаў ён яшчэ на пачатку вайны), даймалі нутраныя разлады. На сесіі сената, якая праходзіла ў кастрычніку 1654 г. у Горадні, кароль ізноў абвінаваціў Радзівіла ў тым, што гэта праз яго краіна не падрыхтавалася да абароны (?!). Даходзіла да знявагаў, і, сарваўшыся, гетман кінуў у адказ: «Не трэба пагражаць таму, у каго ў руках зброя!»

Набліжаўся лістапад, калі патрэбна плаціць за чарговы квартал найманаму войску, а скарб Княства пуставаў. Рэшту грошай адтуль забраў ды выплаціў жаўнерам сваіх харугваў палявы гетман і падскарбі Вінцэнт Гасеўскі. Адсутнасць грошай у скарбе, брак пораху і зброі, звадкі (Радзівіл і Гасеўскі не цярпелі адзін аднаго) - усё гэта вялізным цяжарам клалася на плечы галоўнага камандзіра, чалавека, якога ведала ўсё войска і ад якога патрабавала адказнасці за ўсё...

У краіне хадзілі самыя розныя чуткі пра капітуляцыю Смаленска. Усю віну звальвалі на былога смаленскага ваяводу Абуховіча, пасля - на палкоўніка Корфа. Абуховіча абражалі нават прыяцелі-шляхцічы, інкрымінуючы яму таемныя сувязі з царом. На загад Януша Радзівіла ў першыя дні лістапада Корф са сваімі людзьмі з'явіўся ў Менску. Тут, на замку, ён мусіў даваць тлумачэнні, чаму і як была здадзена смаленская фартэцыя [3, с.27]. Пасля справаздачы палкоўніка прызналі невінаватым.

Рух перадавых харугваў войска Вялікага Княства на ўсход пачаўся ў кастрычніку. Каля Свіслачы і Бабруйска яны пераправіліся цераз Бярэзіну і накіраваліся ў бок Быхава ды Магілева. Сотнік Восіп Бушак з палка Паклонскага яшчэ 14 кастрычніка паведамляў царскаму ваяводу Ваейкаву ў Магілеў, што блізу тыдня таму «по сю сторону Березины реки, 2 мили по Минской дороге в селе Погостье» былі заўважаныя харугвы Вялікага Княства Літоўскага. Таго ж дня «на могилевских казаков, что стояли за Белыничами, напали ляхи*, тех казаков побили и разогнали за 6 миль от Могилева» [6, т.14, с.433-434]. Разграміўшы Бушака, гэтая частка войска наблізілася да Магілева, а другая тым часам разбіла амаль тысячную групоўку казакаў сотніка Змалевіча і рушыла на дапамогу Старому Быхаву. Але пачынаць рашучыя дзеянні ніхто не спяшаўся; трэба было пачакаць, пакуль падцягнуцца ўсе сілы.

* «Ляхамі», «польскими людми» (як і «литовскими») маскоўскія ваяводы ды сам цар наназывалі і жыхароў Беларусі (Вялікага Княства Літоўскага) - часткі Рэчы Паспалітай. Асабліва трывала такое вызначэнне замацавалася за вайсковым людам, шляхтаю.

Затое маскоўскія ваяводы адразу ж прыслалі падмогу ў Магілеў - 2 тысячы чалавек ды артылерыю, пасля зноў накіравалі падмацаванні гарнізону гэтага горада. З Копыся жыхароў і артылерыю вывезлі, а драўляныя пабудовы спалілі.

Першым з радзівілаўскага войска да Старога Быхава 18 снежня прыйшоў полк мазырскага суддзі Самуля Аскіркі - 2 харугвы коннай шляхты, 7 - татарскіх, 1 - драгунская, 4 - вугорскай пяхоты ды па адной конных і пешых ахвотных людзей. Праз тры дні далучыліся яшчэ 5 харугваў пяхоты з Менска. Разам з быхаўскай залогай іх колькасць цяпер магла сягаць 7 тысячаў [92, s.47]. Тады ж адразу войска вялікага гетмана штурмам авалодала Воршай і пачало вяртаць іншыя, страчаныя ў першай кампаніі гарады. Гэтак хутка былі вызваленыя яшчэ Копысь, Дуброўня, Горкі, Галоўчын. У тыя дні многія захапляліся гераізмам ротмістра Крыштапа Стэцкевіча. Яшчэ да вызвалення Воршы ён з сотняю жаўнераў незаўважна прарваўся ў горад, наляцеў на хату маскоўскага ваяводы і, амаль не страціўшы сваіх, прывёз палоннага да Януша Радзівіла [28а, s.445]. Пэўны ўдзел у наступальных дзеяннях бралі беларускія мяшчане і сяляне. Па сведчаннях «языка», злоўленага казакамі Залатарэнкі, у войску Вялікага Княства Літоўскага было «мужиков много, и Оскирко де мужикам велел покупать пищали, чтоб были готовы» [6, т.14, с.467]. Як сцвярджаў іншы палонны, жыхары Шклова прасілі ў гетманаў Княства, «чтоб они прислали немногих людей, а они де готовы с ними заодно стоять, как они будут под Шклов...» [6, т.14, с.489]. У адпісках ваяводаў сталі з'яўляцца паведамленні пра «изменников» у Амсціслаўскім ды Шклоўскім паветах. Са Смаленска з трывогай пісалі, што там вельмі небяспечна, бо царскіх войскаў мала, а «литовских... людей в Смоленску, шляхты, и казаков и мещан много больши дву тысеч». Варшанцы ж адкрыта пачалі ваенныя дзеянні супраць маскоўскіх служылых людзей.

На студзень 1655 г. пад Старым Быхавам сабраліся амаль усе палявыя войскі Вялікага Княства Літоўскага. Як паведамляў Паклонскі, «люди литовские пришли таковы: оба гетманы, Радивил и Гонсевской, полковники: един Коморовский, другой Потоцкий, третий Служка, четвертый Оскирка, пятый Тизингаус (Тызенгаўз. - Г.С.), шестой Полубенской, люди князя Богуслава, люди пана подканцлера Сапеги» [6, т.14, с.496]. Па ацэнках цара Аляксея Міхайлавіча, у абодвух гетманаў было «всякого чина 12000» [64, т.10, с.617]. Нейкая частка войска ўжо ў студзені распачала аблогу Магілева, але галоўныя сілы атачылі Новы Быхаў. Наказны гетман Залатарэнка, з якім было 6 тысячаў казакаў, зачыніўся ў горадзе і стаў прасіць царскай дапамогі, паведамляючы перабольшана, што прыйшлі ажно 24 тысячы Радзівіла і «хотят верных слуг вашего царского величества яко лвы яростные поглотити». Моцна ўстрывожаны Паклонскі таксама прасіў тэрмінова прыслаць маскоўскай падтрымкі, бо, маўляў, «украинские казаки, награбився, на Украину уехали», а калі непрыяцель захопіць Магілеў, дык «подлинно тотчас, минув Смоленск, пойдут прямо к государю и в государские городы, зимою то хотят делать и войну имети, что сказывали языки» [6, т.14, с.496].

Цар накіраваў у Магілеў яшчэ 3 поўныя пяхотныя палкі і 400 коннікаў на чале з князем Рамаданоўскім, якому падпарадкаваў Залатарэнку ды Паклонскага. Са Шклова ў Магілеў перакідалася 1500 жаўнераў палкоўніка Фанштадэна. А ў другой палове студзеня дайшло нават да частковай мабілізацыі распушчаных на зіму царскіх палкоў: у Вязьме, Смаленску, Бранску і Вялікіх Луках тэрмінова збіралі служылых людзей з Масквы ды іншых гарадоў [54, с.67].

Пакінуўшы каля Новага Быхава невялікую заслону, Радзівіл перавёў на пачатак лютага свае галоўныя сілы пад Магілеў. Вяртанне гэтай фартэцыі было б, бадай, вяршыняй поспеху, на які заставалася спадзявацца. Сам вялікі гетман ужо настолькі занядужаў, што адно ляжаў у ложку, але не пакідаў абозу, каб не паніжаць баявы дух войска.

Магілеў не прыняў прапановы Радзівіла пра капітуляцыю і пачаў актыўна абараняцца. Але ўжо ў ноч з 4 на 5 лютага становішча абаронцаў рэзка пагоршылася: палкоўнік Канстанцін Паклонскі за 2 гадзіны да світання выехаў з горада быццам бы на бой і... «изменил с могилевскою и иных городов шляхтою, и с казаки, которые у него в полку были» [6, т.14, с.568]. Вывеўшы з сабой больш за 400 чалавек, ён упусціў у вялікі земляны вал на свае пазіцыі людзей Радзівіла. Тыя кінуліся да нутранога вала, і там разгарэўся жорсткі бой. Абаронцы страцілі ў сечы каля тысячы казакаў і маскоўскіх служылых людзей «человек с триста и больши», аднак здолелі адбіць гэтую небяспечную атаку і нават захапілі «языков», зрабіўшы ўдалую вылазку з другога боку горада. Цяпер было зусім відавочна, што аблога зацягнецца надалей.

Хоць царскае войска Рамаданоўскага, якое спяшалася на дапамогу Магілеву, каля Радамлі ўшчэнт разграміў палявы гетман Гасеўскі (сам ваявода з рэшткамі палкоў уцёк у Шклоў і больш не спрабаваў адтуль выйсці), гарнізон Магілева знаходзіў сілы рашуча адбіваць усе прыступы. Беспаспяхова скончыліся начны штурм малога вала і астрога 12 лютага, атакі пасля парахавых выбухаў у падкопах 8 сакавіка ды 9 красавіка і нарэшце прыступ 13 красавіка.

Радзівіл спадзяваўся схіліць казакаў на свой бок, пісаў ім «прелестные листы». Наказнога гетмана ён прысароміў, што той узяўся «з Айчынаю маткаю ваяваць і трымаць з народам Маскоўскім, які нікому стрымліваць веру і слова не прывык» [6, т.14, с.547-548], нагадаў пра «вольнасць народу нашага», але Залатарэнка адаслаў гэты тэкст цару.

Асабліва шмат лістоў пісаў палкоўнік Паклонскі - і магілеўцам, і казакам, і маскоўскім саноўнікам, і былым украінскім паплечнікам. Адных агітаваў, другім тлумачыў прычыны свайго вяртання ці другой здрады. У яго надзвычай эмацыйных лістах - трагічны досвед чалавека, які жорстка падмануўся і быў ашаломлены ўсім пабачаным.

Для Паклонскага ад пачатку вайна бачылася такой, як яе падавалі ў агітацыйных царскіх граматах, - справядлівай: «разумел есми, что та война имела быти на освобождение утисненной Руси, или восприяти потеху, яко от государя християнского». А што выйшла на справе? «Шклов, Могилев, Горы, Горки и иные моим поводом много недобываемых городов досталося», - пісаў ён пра сваю дапамогу цару, хоць і адзначаў, што капітуляцыі гэтых гарадоў былі вымушаныя: маўляў, магілеўцаў ён праз тое «от наглые смерти и меча царского» выратаваў. Паслужыўшы цару, Паклонскі пераканаўся, што «вместо полученья такое ж лупление домов Божиих, что и от татар бывало» [6, т.14, с.542]. Вось як пісаў былы «беларускі палкоўнік» пра тое, што падштурхнула яго ды іншую беларускую шляхту вярнуцца на бок Рэчы Паспалітай: «...Золотые слова на листах шляхте и местом подавано, но их в вопасенье потом обращено, а самой шляхте и мещаном железные волности на ногах надавали, жен и девиц их, мучителски тиранско с ними поступя, на вечную неволю отдали, что не чинитца от поган»; «из Смоленска всех и шляхту и мещан с женами и с детми, присягнув им на их право, посылали на калмыков там воевать»; «духовных наших в каком почитанье имеют, насмотрелися есмя над кутеинскими отцы, как над ними чинили, в церкви престолы сами одирали и все украшение церковное до столицы отослали, а самих черньцов в неволю загнали, где с кручины святый отец игумен Иоиль умер. А что с его милостью отцем митрополитом и с иными духовными чинят жаль; однолично вместо лучшего в пущую горейшую неволю впали... для чего волим уже ныне в шелашах пение свое имети, нежели в златых церквах и в такой неволе у них пребывати» [6, т.14, с.542-551]. Толькі гэта - і нішто іншае, падкрэсліў Паклонскі ў лісце да нежынскага пратапопа, сталася прычынай ягонага вяртання «до милые и златые отчины».

Да магілеўцаў лісты іх былога палкоўніка, відаць, мала даходзілі, бо, як потым высветлілася, чавускі поп Васіль пільна сачыў за жыхарамі горада і, высачыўшы чарняца Арсеня, які праносіў тэксты, «того чернеца ухватил и увел с листами в город». За такую паслугу цар даў стараннаму папу «30 волок с крестьяны».

Прыкаванае да Магілева войска Вялікага Княства Літоўскага так і не правяло якіх-небудзь значных аперацыяў. Праўда, невялікі корпус князя Лукамскага зімой 1655 г. хадзіў на Віцебск і хоць спачатку быў неспадзявана пабіты, потым сабраўся з сіламі ды ў лютым так заціснуў ваяводу Шарамецева ў горадзе, што той ледзь вытрымаў аблогу [46, с.159]. Але гэта быў лакальны і зусім не вызначальны поспех. Спробы ж князя Лісоўскага авалодаць Дзіснай скончыліся беспаспяхова. Не ўдалося таксама адваяваць Невель. Так што і ў Падзвінні запланаваны контрнаступ фактычна праваліўся. Надта ж няроўныя былі сілы.

Наказны гетман Залатарэнка як мог перашкаджаў аблозе Магілева. Яшчэ ў лютым ён накіраваў туды колькі тысячаў казакаў на чале з братам Васілём, які вярнуўся са Старадуба. Пасылаў таксама шматлікія «пад'езды» для рэйдаў па тыле, дэзарганізацыі непрыяцеля, знішчэння гарадкоў і гарнізонаў. Так было ўчынена з Бабруйскам і Каралеўскай Слабадой, жыхароў якіх «под мечь пустили, а городы обадва без остатку попалили, чтоб впредь не было при чем держатися врагом и недругом вашего царского величества» [6, т.14, с.533]. Пад час гэтага рэйду быў захоплены буйны магнат Дамінік Пац, за якога Радзівіл мог аддаць любога маскоўскага палоннага, але наказны гетман перадаў Паца цару. У сакавіку пасланыя Залатарэнкам казакі горад Глуск «добыли и, добывши, огнем выпалили, много врагов и недругов вашего царского величества, там пребываючих, под мечь подклонили» [6, т.14, с.540].

Вось тады ўрэшце і сам Радзівіл накіраваў ад Магілева частку войска для рэйду па Смаленшчыне - галоўным чынам узброеных сялянаў («мужиков тысячи с три, да драгунов с триста человек»), што моцна ўстрывожыла маскоўскі ўрад. Са з'яўленнем гэтага корпуса жыхары Смаленшчыны пераходзілі на ягоны бок: «Села Мигнович и иных сел и деревень крестьяне тебе, государю, изменили и отложились к полским и литовским людем и вести всякие твоих государевых людей подают», - паведамляў тады цару смаленскі ваявода.

У сярэдзіне красавіка 1655 г. на дапамогу магілеўскім абаронцам рушылі казакі Залатарэнкі: частка з хлебнымі запасамі - па Дняпры на чаўнах, іншыя - па беразе. Радзівіл апошні раз паспрабаваў штурмаваць горад, але зноў марна... І на пачатку траўня ягонае войска, пакінуўшы пазіцыі і спаліўшы пасады, адступіла за Бярэзіну. Амаль адначасова ў Магілеў увайшло 3 тысячы ўкраінскіх казакаў. У пагоню за непрыяцелем Залатарэнка выслаў з загонам свайго брата, які дагнаў ар'ергард і нанёс яму значныя страты. Сам жа наказны гетман неўзабаве павярнуў да Старога Быхава ды заняўся ягонай аблогай. Але і адтуль рассылаў загоны для знішчэння замкаў - дзе толькі пабачаць, хоць тое знішчэнне нічым не вымагалася. Зусім без неабходнасці 13 траўня ягоныя казакі спалілі замак у Крычаве.

Адступаючы на захад, Радзівіл 10 траўня асобным універсалам даў Паклонскаму «палкоўніцтва няроўнае над усімі краямі беларускімі» ды пакінуў яго галоўным на Бярэзіне і Друці. Аднак ужо праз 3 дні Паклонскага разбіў пад Барысавам маскоўскі стольнік Барацінскі. Сам вялікі гетман пакінуў за Бярэзінай невялікую заслону і адышоў далей. Частка войска размясцілася ў Нясвіжы і Слуцку. Ды чаго вартае было ўжо тое войска, недаўзброенае і здэмаралізаванае? Яшчэ пад час дзеянняў гарматы неаднаразова не давозіліся да палкоў, не паспявалі за імі, бо не ставала грошай нават на аплату фурманам, - гэтак апусцеў скарб Вялікага Княства Літоўскага! [107, s.135].

Цар Аляксей Міхайлавіч добра ўзнагародзіў Залатарэнку за дзеянні супраць Радзівіла - аддаў яму Быхаўскае і Крычаўскае стараствы, уключыў у ягоныя палкі рэшту казакаў былога «беларускага» палка Паклонскага і дазволіў наказному гетману набіраць у сваё войска беларусаў з Магілеўскага ды Крычаўскага паветаў. Дзякуючы ўсяму гэтаму, колькасць казакаў Залатарэнкі неўзабаве ізноў дасягнула 20 тысячаў. Яны займалі цяпер вялікія абшары Беларусі - Магілеўскі, Амсціслаўскі, Крычаўскі, Чавускі, Чэрыкаўскі ды іншыя паветы. Баючыся сілы такога канкурэнта, цар паспяшаўся аслабіць ягоныя пазіцыі і стварыў ва ўсіх гэтых гарадах (з вылучэннем Быхава і Крычава) сваю ваяводскую адміністрацыю.