Pierworodny

9 Późne lato

Lato chyliło się ku końcowi. Zbliżały się żniwa i targowiska Silvanostu pełne były owoców ziemi. Tydzień targowy zawsze ściągał do miasta tłumy gości — Nie wszyscy byli Silvanestyjczykami. Z położonych na południu lasów i rozciągających się na zachodzie równin przybywali smagli, wymalowani Kagonesti. W górę Thon-Thalasu napływały masywne łodzie z królestwa krasnoludów, podczas gdy z położonych na dalekim zachodzie ludzkich osad przybijały wspaniałe żaglowce pełnomorskie o wysokich masztach. Wszystkie pięły się w gorę rzeki, ku wyspie Fallan, gdzie — ukryty pośród drzew — leżał Silvanost. Był to ekscytujący czas, pełen niezwykłych widoków, dźwięków i zapachów. Jednak był on ekscytujący wyłącznie dla podróżników. Dla Silvanesti, którzy patrzyli na przybyszów z niesmakiem i brakiem zaufania, był to czas prawdziwej udręki.

Siedzący na tronie Sithel był znużony, ale z uwagą słuchał kapłanów i szlachty, którzy tłoczyli się i pragnęli wyrazić swe niezadowolenie. Jego obowiązki nie pozwalały nawet na chwile wytchnienia od bezustannych sporów i próśb.

— Wielki Sithelu, cóż mamy uczynić? — spytał Firincalos, wysoki kapłan E’li. — Codziennie przybywają do nas barbarzyńcy, prosząc, aby mogli się pomodlić w naszej świątyni. Kiedy odprawiamy ich z kwitkiem, odchodzą w złości, jednak już następnego dnia przybywa kolejna grupa owłosionych dzikusów, prosząc o to samo.

— Ludzie i krasnoludy nie są jeszcze najgorsi — dodał Zertinfinas ze Świątyni Matheri. — Kagonesti najwyraźniej uważają się za nam równych. Nie sposób ich powstrzymać przed wtargnięciem do świętych miejsc, gdzie wpychają się ze swymi brudnymi rękami i stopami, z obrzydliwym malunkami na twarzach. Choćby wczoraj grupa dzikich elfów poturbowała mego pomocnika i rozlała ' świętą różaną w ode w zewnętrznym sanktuarium.

— Co chcecie, abym uczynił? — spytał Sithel. — Otoczył świątynie kordonami żołnierzy? W Domu Protektora nic ma wystarczająco wielu królewskich gwardzistów, by tego dokonać, nie wspominając nawet o tym, że większość z nich jest synami i wnukami samych Kagonesti.

— Może odczytany na targowisku edykt przekona przybyszów, aby przestali wdzierać się siłą do naszych świętych miejsc — powiedział Firincalos. Wśród zgromadzenia natychmiast dały się słyszeć pomruki aprobaty.

— Łatwo wam mówić — odezwała się Miritelisina, wysoka kapłanka bogini Quenesti Pah. — Jak my, którzy służymy bogini uzdrawiania, możemy odmówić błagającym o pomoc? Wszak do naszych obowiązków należy przyjmowanie chorych i rannych. Czy możemy rozróżniać pomiędzy Silvanesti i Kagonesti, człowiekiem, krasnoludem czy kenderem?

— Tak. Musicie — oznajmił głos, który do tej pory nic odezwał się nawet słowem.

Oczy wszystkich zwróciły się na stojącego u boku Mówcy Sithasa. Książę przez długi czas przysłuchiwał się i z uwagą przedstawiającym swe stanowiska frakcjom. Teraz poczuł, że sam powinien zabrać głos. Zszedł po schodach i stanąwszy obok kapłanów, zwrócił się do swego ojca.

— Niezbędne jest, aby została zachowana czystość naszych świątyń i naszego miasta — rzekł z zapałem.

— My, najstarsza i najmądrzejsza spośród ras Krynnu, którzy żyjemy najdłużej i dostępujemy największych błogosławieństw, musimy wznieść się ponad mniejsze ludy, które napływając w te strony, starają się skraść odrobinę naszych łask i kultury. — Po tych słowach Sithas uniósł w górę obie ręce.

— Tam gdzie nie ma czystości, nie może być Silvanostu ani też Silvanesti. — Niektórzy z kapłanów — wyjąwszy tych, którzy służyli bogini Quenesti Pah pokiwali głowami na znak uznania dla słów Sithasa. Jednak stojący za ich plecami mistrzowie gildii wyglądali na dalece niezadowolonych. Patrzący z góry na swego syna Sithel również powoli skinął głową. Następnie przeniósł wzrok ponad głową Sithasa na mistrzów gildii, nakazał im się zbliżyć.

— Wasza Wysokość — przemówił mistrz Gildii Jubilerów — cudzoziemcy przywożą ze sobą wiele towarów, których próżno szukać w Silvanoście. Krasnoludy sprzedają nam najszlachetniejsze metale Krynnu w zamian za naszą żywność i nektary. Ludzie przynoszą przepięknie rzeźbione drewno, najdelikatniejsze skóry, wino i olej. Nawet kenderzy mają tu swój udział.

— W kradzieżach — mruknął jeden z kapłanów. W wieży rozległ się stłumiony śmiech.

— Dosyć — nakazał Sithel. Jego wzrok po raz kolejny spoczął na synu. — Jak zamierzasz trzymać przybywających z dala od naszych świątyń, nie zniechęcając ich tym samym do handlu, którego tak bardzo potrzebuje nasz lud?

Sithas wziął głęboki oddech.

— Możemy tu, na wyspie Fallan, zbudować enklawę i ograniczyć handel jedynie do tego miejsca. Nikt z przybywających — z wyjątkiem ważnych ambasadorów — nie będzie miał wstępu do miasta. Jeśli ludzie, czy też pozostali, będą mieli życzenie złożyć hołd bogom, pozwolimy mi wybudować w owej enklawie ich własne świątynie.

Sithel odchylił się na tronie i w zamyśleniu pogładził się po brodzie.

— Ciekawy pomysł, ale dlaczego sądzisz, że przybysze na niego przystaną?

— Nie będą chcieli utracić dóbr, które od nas dostają – stwierdził Sithas – Jeżeli się nie zgodzą, zostaną odprawieni.

Słysząc te słowa kapłanie spojrzeli na księcia z nieskrywanym podziwem.

— Doskonałe rozwiązanie! — wykrzyknął Zertinfinas.

— Oto dowód mądrości następcy tronu — dodał obłudnie Firincalos.

Sithel spojrzał ponad ich głowami, kierując swój wzrok na mistrzów gildii.

— Co wy na to, szlachetni panowie? Czy pomysł mojego syna przemawia do was?

W rzeczy samej, pomysł Sithasa przemawiał do mistrzów gildii. Gdyby kupcy musieli gromadzić się w jednym określonym punkcie wyspy, gildiom tym byłoby łatwiej obłożyć ich stosownymi podatkami. Przedstawiciele gildii głośnymi okrzykami wyrazili swą aprobatę.

— Dobrze więc, niech zostaną poczynione wszelkie i niezbędne przygotowania — zdecydował Sithel. — Budowę doków i murów powierzam Gildii Mistrzów Budowniczych. Kiedy plany zostaną już wybrane, można rozpocząć ciosanie kamieni. — Widząc, że Sithel podnosi się z tronu, zgromadzeni zgięli się w głębokich pokłonach. — Jeśli to wszystko, uważam audiencję za zakończoną.

Mówca obdarzył Sithasa pełnym zadumy spojrzeniem, po czym odwrócił się i opuścił salę ukrytymi za tronem drzwiami.

Kapłani natychmiast stłoczyli się wokół księcia, gratulując mu doskonałego pomysłu. Miritelisina spytała jedynie, czy w umyśle następcy tronu po w stał już jakiś pomysł co do przyszłej nazwy enklawy.

W odpowiedzi Sithas uśmiechnął się i potrząsnął głową.

— Nie rozważałem jeszcze wszystkich szczegółów. — To miejsce powinno być nazwane twym imieniem — wtrącił się Firincalos. Może Sithanost, Miasto Sithasa?

— Nie — stanowczo odparł Sithas. — To byłoby nie odpowiednie. Niech będzie to coś, co zrozumieją również przybywający do Silvanostu. Thon-car, wioska na Thonie.

- Coś równie prostego. Nie chcę, aby miejsce to nosiło moje imię.

Kiedy w końcu uwolnił się od tłumu, Sithas wszedł po schodach i wyszedł tymi samymi drzwiami, którymi wcześniej opuścił sale jego ojciec. Na zewnątrz czekała już jego lektyka. Wsiadłszy do niej, Sithas rozkazał:

— Do Quinari, natychmiast.

Niewolnicy dźwignęli uchwyty na swe szerokie ramiona i truchtem ruszyli we wskazanym kierunku.

W prywatnych komnatach czekała na Sithasa Hermathya. Wieści rozniosły się już po pałacu i przepełniała ją radość z sukcesu męża.

— Podbiłeś ich — szczebiotała, nalewając Sithasowi puchar chłodnej wody. Kapłani patrzą na ciebie niczym na swego bohatera.

— Powiedziałem tylko to, w co sam wierzę — spokojnie odparł Sithas.

— Oczywiście, ale zapamiętają, co zrobiłeś i w przyszłości możesz liczyć na ich poparcie — upierała się Hermathya.

Sithas zanurzył palce w ostatnich kroplach wody i dotknął nimi twarzy.

— Dlaczego miałbym potrzebować ich wsparcia? Hermathya wyglądała na zdziwioną.

— Nie słyszałeś? Lady Nirakina zwróciła się do Mówcy z propozycją, aby mianował cię współrządzącym. Wszystko po to, abyś dzielił obowiązki ze swym ojcem. Sithas był komplet nie zaskoczony.

— Znowu podsłuchiwałaś na balkonie — powiedział Z niezadowoleniem.

— Chodzi mi jedynie o twoje dobro — odparła Hermathya z lekko wyczuwalnym chłodem.

Zapadła między nimi długa cisza. Niewiele uczucia zrodziło się jak dotąd pomiędzy pierworodnym a jego piękną żoną od czasu zaślubin, i z każdym dniem Sithas coraz bardziej powątpiewał w oddanie Hermathyi. Jej ambicje były tak oczywiste jak istnienie Wieży Gwiazd, jednak dwukrotnie od niej większe.

— Pójdę porozmawiać z ojcem – odezwał się w końca Sithas. Hermathya zerwała się, by dołączyć do niego. — Sam, pani. Pójdę sam.

Dziewczyna odwróciła siei, kryjąc oblewający jej twarz rumieniec.

Kiedy służący zapowiedział przybycie Sithasa, Sithel nakazał mu wejść. Było wczesne popołudnie i Mówca odpoczywał zanurzony w basenie z gorącą wodą, opierając głowę na złożonym ręczniku. Jego oczy były zamknięte.

— Ojcze?

Sithel otworzył jedno oko.

— Dlaczego nie wejdziesz? Woda jest dobra i gorąca. — Nie, dziękuje. — Sithas postanowił niezwłocznie przejść do rzeczy, — Ojcze, dobiegły mnie słuchy, że matka chce, abyś mianował mnie współrządzącym. Sithel podniósł głowę.

— Masz swoich szpiegów, co?

— Tylko jednego i w dodatku jej nie opłacam. Zdaje się, że pracuje na własny rachunek.

— Hermathya. — Widząc, że Sithas kiwa głową, Sithel uśmiechnął się. Ta dziewczyna ma charakter. Śmiem twierdzić, że gdyby to było możliwe, sama chciałaby zostać współrządzącym.

— Tak. I podzielić się przy tym władzą z resztą Klanu Oakleaf. Już zastępuje służbę pałacową swymi krewnymi. Wkrótce nie będzie można przejść pałacowym korytarzem, nie potykając się przy tym o kogoś z Klanu Oakleaf — rzekł Sithas.

— To wciąż jest Pałac Królewski — odparł z ufnością Mówca.

Sithel usiadł, mącąc gorącą wodę. Sięgnął po stojący na skraju basenu kubek i wsypał do wody garść brązowobiałych kryształków. Powietrze natychmiast wypełnił ostry, surowy zapach piżma.

— Czy wiesz, dlaczego matka poprosiła mnie, żebym uczynił cię współrządzącym?

— Nie — odparł Sithas.

— Szczerze powiedziawszy, była to cześć kompromisu. Chce, abym przywołał do domu Kith-Kanana...

— Kith! — wykrzyknął Sithas, przerywając ojcu. — To wspaniały pomysł! Sithel podniósł dłoń.

— Wywołałoby to wielkie sprzeciwy ze strony kapłanów i arystokracji. Kith-Kanan złamał wiele naszych prastarych zasad. Zagroził nawet fundamentom Królewskiego Rodu. Gniew, który czułem, przeminął już i mógłbym sprowadzić go do domu, jeśli tylko odpowiednio by przeprosił. Jest jednak wielu, którzy potępiliby moją wyrozumiałość.

— Przecież jesteś Mówcą — nalegał Sithas. — Jaką różnicę uczyni ci narzekanie kilku kapłanów?

Sithel uśmiechnął się.

— Nic mogę rozdzierać narodu z miłości do syna. Twoja matka uważa, że aby ugłaskać kapłanów, powinienem obwołać cię współrządzącym. Mieliby wówczas pewność, że po mojej śmierci Kith-Kanan nie będzie miał prawa do królewskiego tronu. Sithel przez dłuższą chwilę spoglądał w zatroskane oczy swego syna. — Czy wciąż chcesz, abym odrzucił prośbę Nirakiny, aby uczynić cię współrządzącym?

Sithas zaczerpnął głęboko tchu i powoli wypuścił powietrze z płuc. Wiedział, że może wybrać tylko jedną ze ścieżek. Odwrócił się od okna.

— Jeśli posadzisz mnie na tronie obok siebie, ludzie zaczną mówić, że w Silvanoście nie ma już Mówcy Gwiazd — rzekł cicho. — Co masz na myśli?

— Będą mówić, że wielki Sithel jest stary, ze nie ma już sił, by rządzić samemu. Powiedzą także, że Sithas jest zbyt młody i nie ma wystarczającej wiedzy, by zostać jedynym Mówcą. Z dwóch połówek nie da się stworzyć jednego Mówcy. — Spojrzał w dół na stanowcze oblicze ojca. — Ty jesteś Mówcą Gwiazd. Nie wyrzekaj się choćby jednej kropli władzy, w przeciwnym razie — niczym z nakłucia w bukłaku — przecieknie ci ona przez palce i zostaniesz z niczym.

— Czy wiesz, co oznacza ta decyzja? — spytał Sithel Książę zacisnął pięść i przycisnął ją do ust Były słowa, które chciał wypowiedzieć; pragnął powrotu Kitha, nie bacząc na konsekwencje. Wiedział jednak, że nie może powiedzieć tego ojcu, chodziło tu przecież o przyszłość Silvanesti.

— W takim razie dalej będę jedynym Mówcą i pozostanę nim, dopóki bogowie nie wezwą mnie na wyższą płaszczyznę — odparł po dłuższym milczeniu Sithel. — A co z Kithem?

— Nie przywołam go — rzekł ponura — Musi wrócić sam, jak przestępca błagający o wybaczenie.

— Czy matka będzie na ciebie zła? — spytał cicho Sithas.

Mówca westchnął i zagarnął dłońmi parującą wodę, pozwalając, by spłynęła po jego przymkniętych powiekach.

— Znasz matkę — odparł. — Przez jakiś czas będzie cierpiała. Z czasem znajdzie coś, czemu mogłaby się poświęcić bez reszty i co pozwoli jej zapomnieć o bólu.

— Hermathya będzie zła.

Co do tego Sithas nie miał żadnych wątpliwości.

— Nie pozwól, by cię nękała — doradził Sithel, ocierając twarz rękami.

Twarz Sithasa oblała się rumieńcem.

— Jestem twoim synem. Nikt mnie nie nęka.

— Miło mi to słyszeć.

Sithel zamilkł na moment, po czym powiedział: — Właśnie przyszedł mi do głowy kolejny powód, dla którego jeszcze nie powinieneś chcieć zostać Mówcą. Jestem mężem, ojcem i monarchą. Ty — jak do tej pory — jesteś tytko mężem. — Na jego ustach pojawił się lekki uśmieszek. — Miej dzieci. To doda ci powagi i przyniesie te sobą wiedzę.