Турба-Элік і яго сябры

Вясёлы аўтабан

Сёння ізноў субота — ня трэба ісці ў дзіцячы садок. Мама хлопчыка Глеба стаіць перад люстэркам і аглядае свае веснавыя абновы — паліто і сумачку. Маці вельмі падабаецца яе новае ўбранне, і ўсё ж ей падаецца, што новаму строю бракуе яркага ішаліка. «Трэба пашукаць у сваёй шафе,» — разважыла гэтак матуля і пачала вымаць з шафы шалік за шалікам і прымяраць іх перад люстэркам.

— Не пасуе, не пасуе, не пасуе, — задумліва вымаўляла маці, прымяраючы чарговы шалік. Яна перамерыла спачатку ўсе свае шалікі, затым усе татавы і хлопчыкавы. Аднак татавы шалікі аказаліся зусім не яркія, а цмяныя — шэрыя і сінія. Глебавы шалікі былі і яркія і пярэстыя, але замаленькія. Тады маці паклікала тату і сказала:

— Тата, паглядзі —за вокнамі вясна, а наш гардэроб такі бедны на веснавыя фарбы! Давай купім сабе прыгожыя яркія шалікі: мне бэзавы, а табе бірузовы …

Пакуль тата з мамай размаўлялі, хлопчык Глеб збіраў рознакаляровыя шалікі, раскіданыя матуляй па пакою. Потым ён стаў іх прымяраць і круціцца, як маці, перад люстэркам, паўтараючы:

— Пасуе, і гэты пасуе, і гэты… Мама! Мне пасуюць да твару ўсе шалікі! Калі яны табе не падыходзяць, можна я забяру іх сабе?

Маці пагадзілася, і Глеб стаў думаць, што з імі рабіць. Думаў ён, думаў і прыдумаў: нада скласці з шалікаў дарогу. І хлопчык пачаў акуратна раскладваць па падлозе шалік за шалікам, прасуючы іх далонямі, пакуль не атрымалася прыгожая і рознакаляровая дарога, доўгая і звілістая. Глеб уявіў сябе машынкай і «паехаў» па дарозе. Па шырокім шалікам ехаць было проста, а па вузкім — давялося балансаваць рукамі, каб не зрынуцца ў кювет, то бок на падлогу. Потым хлопчыку надакучыла гуляць у адзіноце, і ён паклікаў у гульню сваіх сяброў на чале з Турба-Элікам.

Сябры выйшлі на сярэдзіну пакоя і здзівіліся, убачыўшы незвычайную рознакаляровую дарогу.

— Бі-бі-бо! Якая цікавая аўтатраса! — узрадаваўся Турба-Элік. — Я гэткай яшчэ ніколі не бачыў!

— Ах, якая прыгожая шаша! Колькі на ёй кветак! — сказала ў захапленні Прынцэса Ружа.

— Пік-пік! — бібікнуў Стрыж. — А куды яна вядзе: на поўдзень альбо на поўнач? Да Чорнага мора альбо да Белага?

— А мы зараз даведаемся, — сказаў касмічны разведвальнік Цыркуль. — Папяровы Дыназабр! Паляцелі разам, абачым дарогу з паветра!

— А я даследую і празандзірую дарогу панізу, — прапанаваў лунаробат Цоп.

Дыназабр і Цыркуль хутка вярнуліся і паведамілі сябрам:

— Мы агледзілі дарогу з паветра: яна вельмі пярэстая і хвалістая, але цяжка сказаць — куды яна накіроўваецца: у яе шмат паваротаў на ўсе 4 бакі свету!

Потым вярнуўся Цоп і далажыў:

— Невядомая дарога — гэта аўтабан, спецыяльная хуткасная дарога для аўтамашын. Выкладзены ён з рознакаляровых шалікаў. Канцавы пункт напрамку аўтабана — невядомы.

— Цікава-цікава! І якія сюрпрызы рыхтуе нам гэты аўтабан? — сказаў Сонейка.

— Якая загадкавая шаша! — мяўкнула кошачка Ружа.

— Бі-бі-бо! Сябры, а паехалі катацца па аўтабану навыперадкі! — прапанаваў Турба-Элік, і сябры рушылі наперад. Яны паехалі па першаму шаліку. Ім падалося, што яны раптам трапілі ў вясну!!! Дарога была як мурава, зялёная, аздобленая блакітнымі кветкамі-пралескамі! Здавалася — у паветры гулі пчолкі і спявалі жаўранкі. Дыназабр лунаў па-над блакітна-зялёным шалікам і ўяўляў сябе птушкай, а потым не вытрываў і заспяваў няхітрую песеньку:

— Зю-зю-зю! Зю-зю-зю!

Следам за Дыназабрам не стрымаўся і запеў Цыркуль:

— Цыр-кулцык! Цыр-кулцык!

А за імі замуркала сваю песеньку Прынцэса Ружа:

— Мяў-мурррняў!

Да сяброў далучыўся і Турба-Элік:

— Бі-бі-бо! Бі-бі-моль!

І Гонка-Стрыж:

— Пік-пік! Пік-пік!

І Сонейка:

— Соль-фасоль! Соль-фасоль!

І лунаробат Цоп:

— Цоп-цып-цып!

Сябры заспявалі разам — атрымаўся веснавы хор!

Турба-Элік і яго сябры з вясёлай песенькай ехалі па чароўнай дарозе і неўзабаве апынуліся на шаліку у рознакаляравы гарошак. Першым гэта заўважыў Сонейка:

— Сябры! Здаецца, мы трапілі на ягадную дарогу!

— Ах, як смачна яна пахне суніцамі! — мяўкнула Ружа.

— Сапраўдная сунічная паляна! — узрадаваўся Гонка-Стрыж. — Пік-пік! Давайце частавацца!

Па гэтаму шаліку сябры ехалі павольна, раз-пораз прыпыняліся, каб паласавацца ягадамі.

— А я лепш люблю маліны! — сказала кошачка, калі наелася суніц.

— А я — ажыны! — сказаў Сонейка

— А я — чарніцы! — сказаў Стрыж.

— А я — буякі! — сказаў Турба-Элік.

— А я — лунякі! — сказаў Цыркуль.

— А я — маррошкі! — сказаў Папяровы Дыназабр.

— Няпраўда, не бывае гэткіх ягадаў! — запярэчыла Ружа.

— А вось і бывае! — пакрыўдзіўся Дыназабр.

— Так. Бывае. Марошкі — жоўтыя ягады, смачныя, салодкія. Растуць у Паўночных гарах ля Белага мора, — паведаміў лунаробат Цоп.

— Ах! Я і не ведала… Прабач, Дыназабрушка! — перапрасіла котка.

— Увага! На аўтабане растуць ягады на любы густ! — дадаў Цоп.

І сябры рушылі далей па смачнай дарозе ў рознакаляровы гарошак, мімаходам сілкуючыся ягадамі. Калі Турба-Элік наеўся, ён азірнуўся… і ажно падскочыў з перапуду! — замест сваіх сяброў ён убачыў незнаёмыя сінія машынкі, чарнільнага кракадзіла і фіялетавага ката… Але сябры хутка высветлілі — што да чаго. Аказваецца, пачаставаўшыся сінімі буякамі і фіялетавымі чарніцамі і ажынамі, яны самі зрабіліся сінімі і фіялетавымі! І сябры пачалі смяяцца адзін з аднаго… А калі супакоіліся Сонейка і кажа:

— Спачатку мы ехалі па музычнай дарозе, зараз — па смачнай. Цікава — а якая дарога чакае нас наперадзе?

— А я мяркую, — сказала Прынцэса Ружа, — што спачатку мы ехалі па вясновай дарозе, зараз — па летняй, а наперадзе нас чакае асенняя і зімняя дарогі.

— А мне здаецца, — сказаў Турба-Элік, — што мы ўвесь час едзем ведаеце па чым? — па вясёламу аўтабану!

— Ха-ха-ха! — засмяяўся Сонейка. — Па вясёламу аўтабану вандруе вясёлая аўтабанда!

І ўсе ізноў сталі смяяцца, але раптам пайшоў дождж. І зараз жа сябры заўважылі, што вясёлая дарога скончылася, а пачалася сумная, шэрая і слізкая. Дожджык — яго зрабіў Глеб пры дапамозе пырскалкі — умомант змыў з сяброў сінюю ягадную фарбу. Яны паехалі жвавей, балазе дарога была роўная, і неўзабаве апынуліся на чарговым шаліку — снежнабелым, звязаным з воўны. І адразу застраглі! Па пухкім шаліку не круціліся нават шыпаваныя калёсы Турба-Эліка! Машынкі безнадзейна буксавалі ў белых ваўняных сумётах. Дыназабр і Цыркуль паспрабавалі ўзляцець, як раптам ўзнялася снежная бура і здунула сяброў абратна ў сумёты. Тады лунаробат Цоп выклікаў па рацыі лятаючую талерку. Талерка прыляцела, пазбірала вясёлую аўтабанду на борт і стартавала. Яна перанесла сяброў скрозь снежны буран і прызямлілася на чарговы шалік.

Шалік здарыўся вельмі прыгожы, ярка-паласаты — як вясёлка! Паехалі сябры па новай дарозе з вясёлкавым настроем!

Раптам ў паветры з’явіліся дзівосныя празрыстыя пузыры… Яны пераліваліся ўсімі вядомымі колярамі! Папяровы Дыназабр рынуўся паляваць за бліскучымі пузырамі, аднак ад ягонага дотыку самы вялікі пузыр — ПУХ! — і лопнуў! Ад нечаканасці Дыназабр страціў арыенцір і ўпаў на лунаробата Цопа. Цоп паставіў сябра на лапы, а хлопчык Глеб весела засмяяўся! Бо гэта ён навыдзімаў мыльных вясёлкавых пузыроў, якія гэтак ўразілі Дыназабра!..

А потым хлопчыка паклікала мама, і ён разам з бацькамі паехаў у краму купляць шалікі і, канешне, новы блішчасты гузік! Глеб вельмі спадзяваўся, што заадно з гузікам, бацькі купяць яму яшчэ і новы шалік, напрыклад, малінавы, альбо жоўты, а яшчэ лепш хамелеонавы — гэта яго любімы колер! Вось узрадуюцца маленькія цацачныя сябры, калі ўбачаць новыя шалікі-дарогі — бэзавы, бірузовы і асабліва хамелеонавы! А потым хлопчык чамусці засумаваў. «Як там мая вясёлая аўтабанда? — падумаў ён. — І якія прыгоды адбываюцца з імі на вясёлым аўтабане?..»

Аб прыгодах Турба-Эліка і яго сяброў можна распавядаць бясконца. Але сёння мы паставім кропку. Дружа! Табе спадабалася казка? Калі гэтак, то я вельмі рада. А калі не, то прыдумай свае гісторыі, запішы і замалюй — і яны стануць лепшымі казкамі ў свеце!

Пакуль я пісала і малявала гэтую кнігу, хлопчык Глеб вырас і ў яго з’явіўся брацік Савушка. Глебу споўнілася 8 год. Ён ужо захапляецца тайнамі акіяна і космаса.

А Турба-Эліка Глеб падараваў свайму малодшаму браціку. Брацік падрасце і будзе гуляць з машынкай, выдумляць прыгоды і гісторыі і ўблытваць у іх усё навокал сябе.

2010 г. — 29. 04. 2013 г.