Турба-Элік і яго сябры

Ратаванне Сонейка

На Поўначы зрабілася цёмна. Машынкі ўключылі фары і павольна паехалі па вузкай горнай дарозе. Першым ехаў Сонейка, за ім — Турба-Элік, за Турба-Элікам — Гонка-Стрыж. Раптам Сонейка бачыць: перад ім вялікая чорная пячора — і кліча да сябе сяброў:

— Элік! Стрыж! Хутчэй сюды! Я абачыў пячору-нару! Яна нагадвае тунэльны гараж! Паехалі туды, пагуляем!

— А я не паеду, — кажа Гонка-Стрыж. — Мне ўсяго 4 гады і я баюся ехаць у невядомы тунэль.

— А я не баюся, бо я — адважны ратаўнік! — сказаў гэтак Сонейка і рушыў у пячору. За ім — Турба-Элік. Раптам Сонейка як закрычыць:

— Вой! Сябры! Ратуйцеся! Мяне схапіў нейкі страшны звер і трымае за колцы! Ая-яй! Ратуйце…

Спалоханы Турба-Элік заднім ходам на 3-яй хуткасці выскачыў з небяспечнага тунэля. Машынкі так пералякаліся, што з перапуду ўключылі ўсе свае аўтасігналы: гудкі, аварыйкі, сігналізацыі,і нават «дворнікі»…

Нават калі яны супакоіліся, у гарах доўга яшчэ гуло рэха: бі-бі-бі, бу-бу-бу… Потым ізноў стала ціха. Сябры сталі думаць, што ім рабіць. Думалі яны, думалі і прыдумалі — трэба ратаваць свайго сябра. Турба-Элік і кажа:

— Я паеду на перагаворы са страшным зверам, што жыве ў пячоры, а ты, Стрыж, заставайся тут.

Турба-Элік паехаў павольна, пасвяціў у цёмны тунэль фарамі: нічога няма. Яшчэ праехаў. Запаліў фары дальняга бачання, паглядзеў: нікога няма. Бібікнуў… і бачыць: зыркаюць на яго грозныя зялёныя вочы, а страшная пашча рыкае — абрр-забрр… Турба-Элік з перапуду аж заглох. А страшны звер падпоўз да машынкі — здаецца, вось-вось праглыне яе… І раптам — з явіўся Стрыж!

— Пік-пік! Не бойся, Турба-Элік! Я з табой! Мы разам будзем біцца са страшным зверам і пераможам яго!

— Не трэба са мной біцца, — кажа звер з пячоры, — і я не страшны, а гррозны Папярровы Дыназабрр, вартаўнік Паўночных горр!

— Калі ты не хочаш біцца, тады аддавай так нашага сябра, Сонейка, якога ты захапіў у палон!

— Сонейка не аддам, яшчэ і вас сцапаю!

— Навошта мы табе? — дзівяцца машынкі.

— Ох… Мне патрэбны сябры, — уздыхнуў Дыназабр, — бо я вельмі адзінокі і мне сумна сьцерагчы гэтыя камяні і горы.

— А навошта табе сьцерагчы горы, га, Папяровы Дыназабр? Няўжо іх можна скрасьці? — дапытваюцца машынкі.

— Горы скрасьці немагчыма, — адказвае Дыназабр. — Насамрэч я сцерагу горную цішыню.

— Цішыню???

— Так, цішыню. Ва ўсім свеце ёсць адзінае месца, дзе яшчэ можна пачуць цішыню — гэта горы. Людзі наўмысна прыязджаюць ў горы, каб паслухаць цішыню. Потым яны ходзяць па гарам, любуюцца імі, малююць — я іх не чапаю. А вось свавольнікаў, якія крычаць у гарах, шкодзяць і смецяць, на машынах ездзяць і бібікаюць, я пужаю: сяджу ў пячоры і грозна рыкаю — абрр-забрр! Аж камяні трасуцца! Шкоднікі пужаюцца і больш не лезуць ў горы — баяцца землятрусу.

— А якая яна, горная цішыня? Я ніколі не чуў цішыні, - задуменна сказаў Турба-Элік, — бо ў мяне амаль заўсёды працуе матор.

— І я таксама не чуў цішыні, асабліва ў горадзе, — пагадзіўся з Элікам Гонка-Стрыж. — Нават калі я выключаю рухавік, усёроўна чую вакол сябе нейкія гукі, напрыклад, як працуе тэлевізар, альбо кампутар, ці радыё, ці халадзільнік, электрачайнік, гадзіннік, мабільнік, ліфт, фен, цягнік, самалёт, блендэр, пральная машына…

— Дык паслухайце цішыню, пакуль вы ў гарах, — прапанаваў Дыназабр, і машынкі сцішыліся.

Давай, дружа, і мы разам з машынкамі паслухаем цішыню.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Турба-Эліку вельмі спадабалася цішыня — ён нават прыжмурыў свае залатыя вочкі.

— Папяровы Дыназабр! Калі ласка, прабач нас, што мы парушылі горную цішыню сваімі аўтасігналамі, - кажа Турб-Элік. — Мы гэтак больш не будзем. Мы зараз жа ціхенька паедзем абратна, ты толькі адпусці нашага сябра Сонейка…

— І вы мяне прабачце, што напалохаў вас, — адказвае Дыназабр. — Сонейка, хадзі сюды! Выбачай, што я схапіў цябе. Вы харрошыя сябры!

— А хочаш, і ты станешся нашым сябрам! — прапанаваў Турба-Элік. — Паехалі да нас у госьці! Мы будзем разам гуляць у хованкі, у даганялкі, у нас можна бібікац! Згодны, Папяровы Дыназабр?

— Дзякуў вялікі! — узрадаваўся Дыназабр. — Сябры! Сядайце на мяне! Я вас хутка перанясу праз Паўночныя Горы! Гайда, ляцім у ваш горад!

Машынкі селі на свайго новага сябра Папяровага Дыназабра і паляцелі да дому. Зверху яны абачылі родную шафу і пасьпяхова прызямліліся на яе.