Турба-Элік і яго сябры

Прынцэса Ружа

Папяровы Дыназабр паляцеў наперадзе — машынкі паехалі следам. Прыязджаюць яны да шафы і бачаць: стаіць на паліцы матуліна касметычка, люстэрка, духі, шкатулка… і — ах! А за шкатулкай хаваецца незвычайнай прыгажосці цацачная кошачка — ружовая, з белымі пухкімі шчочкамі і блакітнымі вочкамі! Элік, Стрыж і Дыназабр імгненна закахаліся ў прыгажуню, а жоўты ратаўнік Сонейка ад захаплення ажно паружавеў!

— Ах, якая прыгажуня! — уздыхнуў Гонка-Стрыж.

— Як зорка-зараніца! — пагадзіўся з ім Турба-Элік.

— Ах, скажыце, калі ласка, як вас завуць? — запытаўся ў кошачкі паружавеўшы Сонейка.

— Так не культурна знаёміцца, машынкі! Спачатку павінны прадставіцца вы, нязваныя госьці, - адказвае гэтак дзіўная істота, выходзячы з-за шкатулкі.

Сябры пастроіліся ў радок і выразна адрэкамедаваліся:

— Я — Сонейка, ратаўнік на Чорным моры!

— Я — Стрыж, супер-гонка!

— Я — Турба-Элік, вясёлая машынка!

— Я — Папярровы Дыназабрр, вартаўнік цішыні!

— Вельмі прыемна, а я — Прынцэса Ружа! — мяўкнула ружовая кошачка, потым ўскочыла на сваю шкатулку і стала прыхарошвацца. Машынкі не зводзілі вачэй з Прынцэсы Ружы.

— Ах, а давайце разам гуляць! — прапанавала котка. — Я згубіла сваё любімае люстэрка. Хто мне яго адшукае?

Cябры наперабой закрычалі: я! я! я! — і кінуліся шукаць коткіна люстэрка. Яны падносілі Прынцэсе Ружы розную драбязу, якую знаходзілі пад шафай і ў кутах дзіцячага пакоя: бліскучыя фанцікі, пацеркі, наклейкі, шкельцы, дэталі канструктара, засушаны агрызак, леташнюю муху — аднак сярод гэтага багацця люстэрка не было.

— Можаце больш не шукаць маё любімае люстэрка, — мяўкнула Ружа. — Я знайшла яго — яно ляжала ў маёй шкатулцы.

Ружа прымацавала люстэрка на паліцы і пачала перад ім прыбірацца; яна прычасала свой хвосцік, затым пафарбавала маціцовым* лакам кіпцюрыкі, потым начапіла на вушка заколку з жамчужынай. Сябры зачаравана сачылі за кожным рухам Прынцэсыі па чарзе падносілі патрэбныя упрыгожанні. Ружа дазволіла сваім сябрам узяць на ўспамін аб ёй якое-небудзь упрыгожанне. Турба-Элік выбраў бліскаўку, прыладзіў да капота — атрымалася мігцелка. Сонейка прыклеіў на матор залацістую наклейку з коцікам. Гонка-Стрыж прымацаваў да колца серабрысты бранзалет, а Папяровы Дыназабр начапіў на хвост ружовы матузок.

Прынцэса Ружа задаволена агледзіла сваю світу і мяўкнула:

— Якія вы прыгожыя, мае сябры!

Потым яна цяжка ўздыхнула і прыжмурыла свае блакітныя вочкі.

— Чаму ты раптам засумавала, мілая Ружа? — занепакоіўся Сонейка.

— Ах! У мяне ёсць сакрэт, але я павінна трымаць яго ў тайне. А гэта вельмі цяжка! Ах!

— Калі гэтак цяжка, то падзяліся сваёй тайнай з намі, тваімі сябрамі! — параіў ёй Турба-Элік.

— Ах! Гэта немагчыма! Я а-а-анікому не адкрыю тайну, інакш сакрэт стане несапраўдным.

— Ну і не трэба! — пакрыўдзіўся Турба-Элік. — Затое ў нас ёсць компас! Бі-бі-бо!

Прынцэса Ружа не ведала, што такое компас, аднак пасаромелася распытаць аб ім ў машынак, бо зразумела, што сваім недаверам пакрыўдзіла сяброў.

Прынцэсса Ружа ўздыхнула яшчэ раз і сказала:

— Ну добра. Я адкрыю вам па сакрэту сваю тайну. Сакрэт у тым… — котка азірнулася наўкола і загаварыла шэптам, — сакрэт у тым, што я умею рабіць «сакрэцікі»!

— Сакрэцікі??? — здзівіліся сябры.

— Так! У мяне ёсць свае ўласныя «сакрэцікі»! Кожная дзяўчынка павінна мець свае «сакрэцікі»!.. Каб захоўваць іх у тайне!

— А кожны хлопчык павінны мець компас, каб заўсёды ведаць пэўны накірунак! — сказаў Турба-Элік. Ён зусім не разумеў, ад чым гаворыць Ружа. Дзявоцкія сакрэцікі яго не цікавілі. У Эліка свярбелі колцы пакатацца-палётаць з сябрамі навыперадкі, памігацець новай мігалкай… Аднак сябры, як зачараваныя, слухалі Ружу. Асабліва Сонейка — ён не на міг не адводзіў ад коткі сваіх вочак.

— Мілая Ружа! Калі ласка, навучы нас рабіць «сакрэцікі»! — папрасіў ён. Прынцэса Ружа прыязна глянула на Сонейка і ўсміхнулася: жоўты ратаўнік ёй вельмі спадабаўся. І яна пагадзілася адкрыць сябрам свой сакрэт як рабіць «сакрэцікі».