(в)ядомыя гісторыі

На зваротнай дарозе сябры набылі ў цягнік алкагольны напой «Стары Вільнюс». Я не заўважыла, калі яны паспелі гэта зрабіць, бо неабачліва пакінула іх у адпаведным аддзеле крамы. Папярэдняя дамова была на сідр, але мае аргументы, хутчэй за ўсё, не пераканалі іх. Трэба было лепш падрыхтаваць тэарэтычную частку і трымаць у запасе пару жалезных аргументаў на карысць фруктовых прадстаўнікоў алкагольнага рынку. Але што зроблена, то зроблена.

Калі мы ўжо сядзелі ў цягніку, яны шэптам паклікалі мяне па імені і прапанавалі выйсці ў тамбур «узгадаць часы старога Вільнюса». Я спачатку не зразумела, пра што ішла гаворка, а потым змагалася з той паловай сябе, якая адказвала ў маёй асобе за цікаўнасць і авантурызм, і другой паловай, якая кіравала сацыяльна адказнымі паводзінамі. Другая палова перамагла.

Сябры вярнуліся:

— Ну, як успаміны пра стары Вільнюс? — запыталася я.

— Выдатна. Ведаеш, так прыемна ўзгадаць…

— Разумею. Старыя вулачкі з іх дзіўным пахам…

— Так, так, пах кляновага лісця...і вечаровай смугі.

— Ага, разумею, — сказала я і ўявіла прысмак праігнараванага мною напою.

Сідр я ўсё ж такі тады набыла і прэзентавала яго сябрам, думаючы, што мы вып’ем яго ў цягніку. Аднак да Менску заставалася трыццаць хвілін, а на сідр ужо ўсе забыліся. Згадкі пра яго былі начыста выцесненыя ўспамінамі пра стары Вільнюс.