(в)ядомыя гісторыі

На талерцы ў чаканні свайго няпростага лёсу ляжалі макароны. Яны ўжо паспелі пакрыцца потам, у той час як катлета ўсім сваім выглядам дэманстравала абыякавасць і да канца заставалася халоднай (чытай не толькі як агульнавядомую метафару аморфнасці). Я пасунула талерку да сябе і ўтыркнула ў белае цельца макаронінкі сталёвыя зубы відэльца. Макаронінка скурчылася, нібы жывая...

Кожны дзень я кагосьці з’ядаю. Ніхто мяне не папракае, але мне ўсё адно сорамна, і я ўжо не магу трымаць відэлец, рукі робяцца ці то ватнымі, ці то гумовымі, сківіцы нямеюць, вочы засяроджваюцца на адной бясконца белай (паступова бясконца чорнай, а потым зноўку белай) кропцы, наліваюцца-напаўняюцца нечым слізкім, ім на мяне пляваць, вочы пачынаюць жыць сваім асабістым жыццём, і есці робіцца немагчыма. Мяне паралізуе. Калі ты кагосьці ясі — нехта абавязкова павінен з’есці і цябе. Ад гэтай думкі робіцца ніякавата, і я ўзгадваю Генрыха, які часам не можа прымусіць сябе ўскрыць бляшанку кансерваў, бо ўвесь гэты працэс топіць яго ў дэпрэсіі. Не, гэта не лянота….не ля нота…не мі нота……ды і не рэ, напэўна, …гэта нейкая какафонія. Нешта такога кшталту адбываецца і са мной. Варта толькі запусціць гэты механізм. Рэчы, у якіх захоўваюцца прадукты харчавання падаюцца целамі, і выцягванне з іх начыння ператварае мяне ў паталагаанатама. Ускрыванне слоікаў, бляшанак, надрыванне пакункаў, высоўванне з іх мяккага або цвёрдага, халоднага ці ўжо падагрэтага, вадкага ці гумовападобнага, але цела — працэс вымання вонкі таго, што знаходзілася пэўны час унутрох, робіць з мяне акушэрку, дэміурга, які памнажае колькасць аб’ектаў у наваколлі. Цяпер на кухні я не адна: працяглыя палачкі сардынаў блішчаць у алеі, масла, яшчэ не паспеўшы адтаяць, вуглавата і няроўна пачуваецца на хлебе, аліўкі радуюцца промням штучнага лямпачнага святла, памылкова прымаючы яго за сонца, у іх ужо няма костак, але гэта іх не бянтэжыць, бо ёсць крыніца святла, ёсць сонца, а значыцца ёсць яшчэ дзень на пражыванне. На маім стале новае жыццё. Я гляджу на яго і адчуваю стому ад жалеза, вастрыні нажоў і відэльцаў, гэтых дасканалых прыладаў гвалту. Катаванне стамляе не толькі ахвяру, але і ката. Тэлефон. Я здымаю слухаўку:

— Што робіш?

— Я на кухні.

— Абедаеш?

Тут я надломваюся, паволі з’язджаючы на падлогу, бо не магу паверыць у існаванне такога слова. Я не магу назваць свой наваствораны свет «абедам» і вярнуцца ва ўласнае цела, якое спа-жывае іншыя целы, каб самому пратрымацца хаця б дзень. Я сыходжу з кухні.

У алівак з’яўляецца шанец пабачыць сапраўднае сонца.