Քաջարի զինվոր Շվեյկի արկածները

Քաջարի զինվոր Շվեյկի արկածները

Նախաբան

Մեծ դարաշրջանին հարկավոր են մեծ մարդիկ: Աշխարհում կան չճանաչված համեստ հերոսներ, որոնք իրենց համար Նապոլեոնի փառք չեն նվաճել: Պատմությունը նրանց մասին ոչինչ չի ասում: Սակայն ուշադիր վերլուծության դեպքում նրանք իրենց փառքով կմթագնեին նույնիսկ Ալեքսանդր Մակեդոնացու փառքը: Մեր օրերում դուք Պրագայի փողոցներում կարող եք հանդիպել անշուք հագնված մի մարդու, որն ինքն էլ չի կռահում, թե որքան մեծ է իր նշանակությունը նոր, մեծ դարաշրջանի պատմության մեջ: Նա համեստորեն քայլում է իր ճանապարհով, ոչ ոքի չի կպչում աներեսաբար, բայց ժուռնալիստներն էլ նրան չեն կպչում ինտերվյու ստանալու խնդրանքով։ Եթե դուք նրան հարցնելու լինեք իր ազգանունը, նա պարզասրտորեն ու համեստաբար կպատասխանի. «Շվեյկ»:

Եվ իսկապես, այդ հանգիստ, հնամաշ հագուստով համեստ մարդը ոչ այլ ոք է, եթե ոչ քաջարի հին զինվոր Շվեյկը, այն անվեհեր հերոսը, որի անունը դեռևս Ավստրո-Հունգարիայի օրոք չեխական թագավորության բոլոր քաղաքացիների շուրթերին էր և որի փառքը չի խամրելու նաև հանրապետությունում:

Ես սրտանց սիրում եմ քաջարի զինվոր Շվեյկին և, ընթերցողների ուշադրությանը ներկայացնելով համաշխարհային պատերազմի ժամանակվա նրա արկածները, համոզված եմ, որ նրանք բոլորը կհամակրեն այդ չճանաչված հերոսին: Նա չի այրել Եփեսոսի աստվածուհու տաճարը, ինչպես այդ բանն արել է հիմար Հերոստրատը՝ թերթերի ու դպրոցական քրեստոմատիաների մեջ ընկնելու համար:

Եվ դա իսկ բավական է:

Հեղինակ

Քաջարի զինվոր Շվեյկի արկածները, Մասն առաջին: Թիկունքում

Թե ինչպես Շվեյկը մտավ համաշխարհային պատերազմի մեջ

– Ուրեմն, մեր Ֆերդինանդին խփել են,– ասաց աղախինը պան Շվեյկին, որը մի քանի տարի առաջ, երբ բժշկական հանձնաժողովը նրան ապուշ էր համարել, թողել էր զինվորական ծառայությունը և այժմ զբաղվում էր շների անճոռնի խառնածիններ վաճառելով, որոնց համար ազնվածնական ցեղագրություններ էր հորինում։

Բացի դրանից, նա տառապում էր նաև ռևմատիզմով և ներկա պահին ծնկներին օպոդելդոկ էր քսում։

– Ո՞ր ֆերդինանդին, պանի Մյուլլեր,– հարցրեց Շվեյկը, չդադարելով ծնկները շփելուց։– Ես երկու Ֆերդինանդ եմ ճանաչում։ Մեկը ծառայում էր դեղագործ Պրուշիի մոտ և մի անգամ այնտեղ սխալմամբ մի շիշ մազ բսցնող հեղուկ էր խմել։ Մի Ֆերդինանդ Կոկոշկա էլ կա, որ շան կղկղանք է հավաքում։ Երկուսն էլ իսկի ափսոսալու բան չեն։

– Չէ՛, պարոն, էրցհերցոգ Ֆերդինանդին, Կոնոպիշչիում ապրող այն չաղ, աստվածավախ Ֆերդինանդին։

– Հիսո՜ւս Քրիստոս,– բացականչեց Շվեյկլւ։– Տես, է՜։ Իսկ այդ բանը պան էրցհերցոգին որտե՞ղ է պատահել։

– Նրան խփել են Սարաևոյում։ Ատրճանակով։ Այնտեղ իր էրցհերցոգուհու հետ ավտոմոբիլով անցնելիս է եղել։

– Ի՞նչ եք ասում, պանի Մյուլլեր, ավտոմոբիլո՜վ։ Իհարկե, նրա նման աղա մարդը կարող էր իրեն այդպիսի բան թույլ տալ, և երևի մտքովն էլ չի անցել, որ ավտոմոբիլով ման գալու վերջը կարող է վատ լինել։ Այն էլ Սարաևոյում։ Ախր այդ Սարաևոն Բոսնիայում է, պանի Մյուլլեր… Երևում է, թուրքերի սարքած բանն է։ Կարիք չկար, որ մեջ ընկնեինք ու նրանցից խլեինք Բոսնիան ու Հերցոգինան… Ուրեմն, այդպիսի բաներ, պանի Մյուլլեր։ Էրցհերցոգն, ուրեմն, հոգին ավանդեց։ Շա՞տ է տանջվել։

– Պան էրցհերցոգը տեղնուտեղը շունչը փչել է։ Դե՛հ, իհարկե, ատրճանակի հետ հանաք անել չի լինի։ Վերջերս այստեղ, Նուսլիում, մի պարոն ատրճանակի հետ խաղ է արել ու կոտորել իր ամբողջ ընտանիքը, սպանել դռնապանին էլ, որը գնացել է տեսնելու, թե չորրորդ հարկում կենողներից որն է կրակում։

– Ատրճանակ կա, պանի Մյուլլեր, որ մարդ ճաքի էլ՝ չի կարող կրակել։ Այդպիսի սիստեմներ շատ կան։ Բայց, երևի, պան էրցհերցոգի համար մի առանձին տեսակի բան են առած եղել։ Բացի դրանից, կարող եմ գրազ գալ, որ կրակողն այդ գործն անելու համար կարգին հագնված-զուգված է եղել։ Պարզ բան է, էրցհերցոգի վրա կրակելը հեշտ աշխատանք չի, դա հո նույնը չի, որ մի շրջմոլիկ վերցնի ու խփի անտառապահին։ Ամբողջ շնորհքն այն է, թե մարդ ինչպես կկարողանա մոտենալ նրան։ Նրա նման աղային քրջերով մոտենալ չեն կարող։ Անպայման պետք է ցիլինդր դնես, թե չէ մեկ էլ տեսար ոստիկանը չամփեց։

– Ասում են, պարո՛ն, այնտեղ շատ մարդ է եղել։

– Պարզ բան է, պանի Մյուլլեր,– հաստատեց Շվեյկը, վերջացնելով ծնկների մասսաժը։– Եթե դուք, օրինակ, ցանկանայիք էրցհերցոգին կամ թագավոր կայսրին սպանել, անպայման մեկնումեկի հետ կխորհրդակցեիք։ Մի խելքը լավ է, երկուսը՝ ավելի լավ։ Մեկը մի խորհուրդ կտա, մյուսը՝ մի ուրիշ, և «բաց է ուղին հաջողությանց», ինչպես երգվում է մեր հիմնի մեջ։ Գլխավորն այն է, որ իմանաս, թե այդ աղան մոտովդ երբ է անցնելու։ Հիշո՞ւմ եք պարոն Էյուկենիին, որ մեր հանգուցյալ Ելիզավետային խարտոցով ծակեց։ Այնինչ հետը զբոսնում էր։ Դե եկ ու դրանից հետո մեկն ու մեկին հավատա։ Այդ օրվանից ոչ մի կայսրուհի զբոսնելու չի գնում։ Այդ բանը դեռ շատերին կպատահի։ Ա՛յ, կտեսնեք, պանի Մյուլլեր, նրանք ռուսաց ցարին ու ցարուհուն էլ կհասնեն, և գուցե, աստված չանի, մեր թագավոր կայսրին էլ, քանի որ սկսել են նրա հորեղբորից։ Ծերուկը շատ թշնամիներ ունի, ավելի շատ, քան Ֆերդինանդը։ Օրերս պանդոկում մի պարոն ասում էր. «Կգա ժամանակ, այդ կայսրերը կթռչեն իրար հետևից, և նրանց չի կարող օգնել նույնիսկ պետական դատախազությունը»։ Հետո պարզվեց, որ այդ տիպը իր խմած գարեջրի համար վճարելու փող չունի, և պանդոկապետը ստիպված եղավ ոստիկան կանչել, իսկ նա պանդոկապետին հասցրեց մեկ, իսկ ոստիկանին՝ երկու ապտակ։ Հետո նրան ձեռնասայլակով տարան, որ ուշքի գա… Այո, պանի Մյուլլեր, համա՜ թե գործեր են կատարվում հիմա։ Ուրեմն, էլի մի կորուստ Ավստրիայի համար։ Երբ ես զինվորական ծառայության մեջ էի, եղավ, որ այնտեղ մի հետևակ զինվոր կապիտանին խփեց։ Լցրել էր հրացանը ու գնացել գրասենյակ։ Այնտեղ նրան ասել էին, թե գրասենյակում անելիք չունի, իսկ նա մի գլուխ, թե՝ պետք է կապիտանի հետ խոսեմ։ Կապիտանը դուրս է գալիս և նրան զրկում զորանոցից հեռանալու իրավունքից, իսկ նա վերցնում է հրացանը և, դրմփ, ուղիղ սրտին։ Գնդակը ծակում-անցնում է կապիտանի միջով և դեռ գրասենյակում էլ վնասներ տալիս, փշրում է թանաքի շիշը, և թանաքը թափվում, կեղտոտում է պաշտոնական գրությունները։

– Իսկ այդ զինվորի վերջն ի՞նչ եղավ,– հարցրեց պանի Մյուլլերը մի րոպե անց, երբ Շվեյկն արդեն հագնվում էր։

– Շալվարակալով կախվեց,– պատասխանեց Շվեյկը, մաքրելով իր կատելոկը։– Իսկ շալվարակալն էլ իրենը չէր, փոխ էր առել բանտապահից, թե իբր շալվարն ընկնում է։ Հո չէ՞ր սպասելու, մինչև որ գնդակահարեին։ Դե՛հ իհարկե, հասկանալի է, պանի Մյուլլեր, այդ վիճակում ո՞վ գլուխը չի կորցնի։ Բանտապահին պաշտոնից վտարեցին ու վեց ամիս տվին, բայց նա չնստեց, ճղեց Շվեյցարիա և հիմա այնտեղ ինչ-որ եկեղեցում քարոզ է կարդում… հիմա ազնիվ մարդ քիչ կա, պանի Մյուլլեր։ Ես կարծում եմ, որ էրցհերցոգ Ֆերդինանդը Սարաևոյում սխալ կարծիք է կազմել այն մարդու մասին, որ նրան խփել է։ Վայ թե տեսել է այդ պարոնին ու մտածել, «Երևի կարգին մարդ է, քանի որ ինձ ողջունում է»։ Իսկ նա վերցրել է ու թխկացրել։ Մի՞ գնդակ է մխել, թե մի քանի։

– Թերթերը գրում են, պարո՛ն, թե էրցհերցոգը ծակծկվել, մաղ է դարձել։ Այն հոգավորը բոլոր փամփուշտները կրակել է նրա վրա։

– Դա շատ արագ է կատարվում, պանի Մյուլլեր։ Չափազանց արագ։ Այդպիսի գործի համար ես բրաունինգ կառնեի։ Որ նայես, խաղալիքի պես բան է, սակայն նրանով կարելի է երկու րոպեում քսան էրցհերցոգ խփել, թե՛ նիհար, թե՛ չաղ։ Թեև, խոսքը մեր մեջ, պանի Մյուլլեր, չաղ էրցհերցոգին ավելի հեշտ է դիպցնել, քան նիհարին։ Երևի հիշում եք, թե Պորտուգալիայում ինչպես խփեցին նրանց թագավորին։ Իսկ նա չաղ էր, հա՜։ Ասենք, ինքներդ էլ գիտեք, թագավորը նիհար չի լինի… Դե՛հ, ես գնացի «Թասի մոտ» պանդոկը։ Եթե գան այն տերյերը տանելու, որի համար կանխավճար եմ վերցրել, ասացեք, թե նրան պահում եմ իմ քաղաքամերձ շնանոցում, թե վերջերս ականջները կտրել եմ և մինչև որ կտրած տեղերը չլավանան լակոտին տեղափոխել չի կարելի, թե չէ ականջատեղերը կարող են մրսել։ Բանալին կթողնեք դռնապանուհու մոտ։

«Թասի մոտ» պանդոկում նստած էր միայն մի այցելու։ Դա գաղտնի ոստիկանության գործակալ Բրետշնայդերն էր։ Պանդոկապետ Պոլիվեցը լվանում էր ամանները, և Բրետշնայդերն ապարդյուն ջանում էր նրա հետ լուրջ խոսակցություն սկսել։

Պալիվեցը երևելի գռեհկախոս էր։ Նրա յուրաքանչյուր երկրորդ բառը կամ «հետույք»-ն էր կամ «կղկղանք»-ը ։ Բայց և այնպես, կարդացած մարդ էր և բոլորին խորհուրդ էր տալիս կարդալ, թե վերջին առարկայի մասին ինչ է գրել Վիկտոր Հյուգոն, պատմելով, թե Նապոլեոնի հին գվարդիան ինչպես է պատասխանել անգլիացիներին Վաթերլոյի ճակատամարտի ժամանակ։

– Լա՜վ ամառ է,– լուրջ խոսակցություն սկսեց Բրետշնայդերը։

– Այդ ամենը կղկղանքի արժեք չունի,– պատասխանեց Պալիվեցը, ամանները դասավորելով պահարանի մեջ։

– Լա՜վ օյին են խաղացել մեր գլխին Սարաևոյում,– մի նվազ հույսով ասաց Բրետշնայդերը։

– Ո՞ր Սարաևոյում,– հարցրեց Պալիվեցը։– Չլինի՞ թե Նուսլիի պանդոկում։ Այնտեղ ամեն օր տուրուդմփոց է։ Դրան Նուսլի կասեն։

– Բոսնիայի Սարաևոյում, պան պանդոկապետ։ Այնտեղ խփել են էրցհերցոգ Ֆերդինանդին։ Ի՞նչ կասեք այդ մասին։

– Ես այդպիսի գործերի չեմ խառնվում։ Թող հետույքս մտնեն նրանք բոլորն իրենց այդ գործերով,– քաղաքավարի պատասխանեց Պալիվեցը, վառելով ծխամորճը։– Հիմա, թե որ այդպիսի գործերի խառնվես, մեկ էլ տեսար վիզդ ջարդեցիր։ Ես պանդոկապետ մարդ եմ։ Ով գալիս է մոտս, գարեջուր պահանջում, նրա համար էլ լցնում եմ ու տալիս։ Իսկ ինչ-որ Սարաևո, քաղաքականություն և կամ թե հանգուցյալ էրցհերցոգ՝ մեզ չեն վերաբերվում։ Դա մեր խելքի բանը չի։ Դրանից Պանկրացի հոտ է փչում։

Բրետշնայդերը լռեց և հիասթափված աչք ածեց դատարկ պանդոկը։

– Առաջ այստեղ կախված էր թագավոր կայսեր պատկերը,– մի րոպե անց նորից խոսք բացեց Բրետշնայդերը։– Հենց այն տեղում, ուր հիմա հայելին է։

– Այո, հրամանքդ ճիշտ է ասում,– պատասխանեց Պալիվեցը,– կախված էր։ Միայն թե ճանճերը ծրտել էին վրան, դրա համար էլ վերցրել տարել եմ ձեղնահարկ։ Գիտեք էլի, հանկարծ մեկն ու մեկը իրեն թույլ կտա այդ մասին որևէ դիտողություն անել, կարող է անհամություն առաջանալ։ Իսկ ո՞ր հորս ցավի համար։

– Սարաևոյում, երևի, շատ վատ եղանակ է եղել, պան պանդոկապետ։

Այդ ուղղակի տրված նենգ հարցին Պալիվեցը պատասխանեց չափազանց զգույշ.

– Այո՛, հիմա Բոսնիայում և Հերցոգովինայում խիստ շոգ է։ Երբ ես այնտեղ ծառայում էի, մեր օբեր-լեյտենանտը ստիպված էր լինում գլխին սառույց դնել։

– Ո՞ր գնդումն էիք ծառայում, պան պանդոկապետ։

– Ես այդպիսի մանրուքներ չեմ հիշում, այդպիսի զիբիլ բաներով երբեք չեմ հետաքրքրվել,– պատասխանեց պան Պալիվեցը։– Այդ կողմից ես հետաքրքրասեր չեմ։ Չափից ավելի հետաքրքրվելը վնասակար է։

Գաղտնի գործակալ Բրետշնայդերը վերջնականապես պապանձվեց, և նրա մռայլված դեմքը զվարթացավ միայն այն ժամանակ, երբ հայտնվեց Շվեյկը, որը մտնելով պանդոկ՝ իր համար սև գարեջուր պատվիրեց, այդ առթիվ ասելով.

– Այսօր Վիեննայում էլ սուգ է։

Բրետշնայդերի աչքերում հույս ցոլաց, և նա արագ վրա բերեց.

– Կոնոպիշչիում տասը սև դրոշակ են կախել։

– Չէ՛, տասներկու պիտի լինի,– ասաց Շվեյկը, գավաթից կում անելով։

– Ինչո՞ւ եք կարծում, թե տասներկու,– հարցրեց Բրետշնայդերը։

– Որ հաշիվը կլոր լինի,– մի դյուժին։ Այդպես հաշվելն ավելի հեշտ է, համ էլ դյուժինով ավելի էժան է նստում,– պատասխանեց Շվեյկը։

Տիրեց լռություն, որը խզեց Շվեյկն ինքը, հառաչելով.

– Այդպես, ուրեմն, ձեր չարը տարավ, աստված հոգին լուսավորի։ Չսպասեց կայսր դառնար։ Երբ ես զինվորական ծառայության մեջ էի, մի գեներալ ձիուց ընկավ ու սախաթվեց։ Ցանկացան օգնել, բարձրացնել-նստեցնել ձիու վրա, բայց նայեցին ու տեսան, որ շունչը փչել, պրծել է։ Իսկ մարդն ուզում էր ֆելդմարշալ դառնալ։ Այդ բանը նրան զորատեսի ժամանակ պատահեց։ Այդ զորատեսներից երբեք լավ բան չսպասեք։ Սարաևոյում էլ երևի զորատես-մորատես է եղել։ Հիշում եմ, մի անգամ զորատեսի ժամանակ մունդիրիս քսաներորդ կոճակը չկար, և դրա համար ինձ տասնչորս օր մենախուց նստեցրին։ Եվ երկու օր Ղազարոսի պես պառկած էի ձեռքերս ու ոտքերս իրար կապած։ Ի՞նչ արած, զինվորական ծառայության մեջ պետք է կարգապահություն լինի։ Եթե կարգապահություն չլինի, ով ինչ ուզենա, կանի։ Մեր օբեր-լեյտենանտ Մակովեցը մեզ միշտ ասում էր. «Կարգապահությունը, իշի գլուխներ, անհրաժեշտ բան է։ Եթե կարգապահություն չլիներ, դուք կապիկների պես կմագլցեիք ծառերի վրա։ Զինվորական ծառայությունը, անբան անասուններ, ձեզ մարդ կդարձնի»։ Դեհ, մի՞թե այդպես չի։ Պատկերացրեք, օրինակի համար, Կառլի հրապարակի պուրակը, որտեղ յուրաքանչյուր ծառի վրա մի զինվոր է նստած առանց որևէ կարգապահության։ Ինձ ամենից շատ դա է վախեցնում։

– Այդ ամենը սերբերն են արել այն Սարաևոյում,– ասաց Բրետշնայդերը, ջանալով փոխել խոսակցության ընթացքը։

– Սխալվում եք,– պատասխանեց Շվեյկը,– այդ ամենը թուրքերն են սարքել։ Բոսնիայի ու Հերցոգովինայի պատճառով։

Եվ Շվեյկն արտահայտեց իր կարծիքը Բալկաններում Ավստրիայի վարած արտաքին քաղաքականության մասին։ 1912 թվին թարքերը տանուլ տվին Սերբիայի, Բուլղարիայի և Հունաստանի դեմ մղած պատերազմը. նրանք ուզում էին, որ Ավստրիան իրենց օգնի, բայց երբ իրենց ուզածը չեղավ՝ Ֆերդինանդին սպանեցին։

– Դու թուրքերին սիրո՞ւմ ես,– դիմեց Շվեյկը պանդոկապետին,– այդ անհավատներին։ Չես սիրում, չէ՞։

– Հաճախորդը հաճախորդ է,– ասաց Պալիվեցը,– թեկուզ և թուրք ւինի։ Մենք, պանդոկապետներս, քաղաքականության հետ գործ չունենք։ Վճարիր դարեջրի փողը, քեզ համար նստիր պանդոկում և դուրս տուր, ինչ որ խելքիդ կփչի – այդ է իմ կանոնը։ Ով էլ որ սպանած լինի մեր Ֆերդինանդին, սերբ թե թուրք, կաթոլիկ թե մահմեդական, անհավատ թե մլադոչեխ, ինձ համար մեկ է։

– Լավ, պան պանդոկապետ,– ասաց Բրետշնայդերը, նորից հույսը կորցնելով, թե երկուսից մեկն ու մեկին կկարողանա չանթել:– Բայց ընդունեցեք, որ դա մեծ կորուստ է Ավստրիայի համար։

Պանդոկապետի փոխարեն պատասխանեց Շվեյկը.

– Իհարկե, կորուստ է, ի՜նչ խոսք։ Զարհուրելի՜ կորուստ։ Ամեն մի ապուշ Ֆերդինանդին չի փոխարինի։ Բայց նա պետք է ավելի չաղ լիներ։

– Դրանով ի՞նչ եք ուզում ասել,– աշխուժացավ Բրետշնայդերը։

– Ինչ եմ ուզում ասե՞լ,– սիրով պատասխանեց Շվեյկը։– Ահա թե ինչ։ Եթե նա ավելի չաղ լիներ, արդեն վաղուց կաթվածահար եղած կլիներ, դեռևս այն ժամանակ, երբ վազ էր տալիս իր կալվածքում ցախ ու սունկ հավաքող պառավների հետևից։ Եթե ավելի չաղ լիներ, այսպիսի խայտառակ մահով չէր մեռնի։ Մի մտածե՜ք, է՛։ Մարդ թագավոր կայսեր հորեղբայր լինի, և նրան խփեն։ Դա հո խայտառակություն է, բոլոր թերթերն այդ մասին են աղմկում։ Մեր Բուդեյովիցիի շուկայում մի քանի տարի առաջ մի թեթև կռիվ եղավ ու դանակահարեցին մի անասնավաճառի, անունը Բրժետիսլավ Լյուդվիգ։ Վերջինս Բոգուսլավ անունով մի տղա ուներ, և երբ սա գալիս էր այնտեղ խոճկորներ ծախելու՝ ոչ ոք նրանից բան չէր առնում։ Ամեն մարդ ասում էր. «Սա այն մարդու տղան է, որին շուկայում դանակահարեցին։ Սա էլ անպայման իսկական ժուլիկ կլինի»։ Վերջ ի վերջո նրան ոչինչ չէր մնում անել, քան միայն Կրումլովի կամուրջից նետվել Վլտավա գետը, իսկ հետո, ստիպված եղան նրան այնտեղից հանել, ստիպված եղան հարություն տալ նրան, ստիպված եղան միջից ջուրը դուրս քաշել… և, այնուամենայնիվ, նա մեռավ բժշկի ձեռքերի վրա, երբ վերջինս նրան ինչ-որ բան սրսկեց։

– Սակայն տարօրինակ համեմատություն է,– բազմանշանակալից ասաց Բրետշնայդերը։– Նախ խոսում եք Ֆերդինանդի, իսկ հետ անասնավաճառի մասին։

– Բնավ ոչ,– սկսեց արդարանալ Շվեյկը։– Աստված մի արասցե, որ մտքովս անցնի որևէ մեկին մի ուրիշի հետ համեմատել։ Պան պանդոկապետը ինձ ճանաչում է։ Ճիշտ է, չէ՞, ես երբեք ոչ ոքի որևէ մեկի հետ չեմ համեմատել։ Միայն թե ես չէի ցանկանա էրցհերցոգուհու տեղը լինել։ Ի՞նչ պիտի անի հիմա։ Երեխաները որբացան, Կոնսպիշչայի կալվածքն անտեր մնաց։ Ամուսնանա մի ուրիշ էրցհերցոգի հե՞տ։ Ի՞նչ օգուտ։ Նորից հետը կգնա Սարաևո և երկրորդ անգամ կայրիանա… Ա՛յ, օրինակ, Գլուբոկոյի մոտ, Զլիվայում, սրանից մի քանի տարի աոաջ մի անտառապահ էր ապրում, այլանդակ ազգանուն ուներ՝ Պինդյուր։ Որսագողերը խփեցին նրան, և նրանից հետո կինը մնաց այրի, երկու երեխան ձեռքին։ Մի տարի հետո կինը ամուսնացավ, դարձյալ մի անտառապահի, միլովարցի Պեպիկ Շալլովիցի հետ, բայց, դե, նրան էլ թխկացրին։ Վերցրեց ու երրորդ անդամ ամուսնացավ մի ուրիշ անտառապահի հետ և ասում է. «Աստված երրորդություն է սիրում։ Թե որ հիմա էլ բախտս չբանի, չգիտեմ ի՞նչ պիտի անեմ»։ Իհարկե, դրան էլ խփեցին, իսկ նա այդ անտառապահներից արդեն կլոր հաշվով վեց երեխա ուներ։ Գնաց Գլուբոկոյե, ուղիղ իշխանի գրասենյակը, և լաց լինելով պատմեց, թե ինչ տանջանքներ է քաշել այդ անտառապահների երեսից։ Այն ժամանակ նրան խորհուրդ տվին ամուսնանալ Ռաժիցկոյի ջրամբարի պահակ Յարեշի հետ։ Եվ, պատկերացնո՞ւմ եք, սրան էլ խեղդեցին ձուկ բռնելու ժամանակ։ Սրանից էլ այրին երկու երեխա էր ունեցել։ Հետո ամուսնացավ մի վոդնյանցի ձիահեքիմի հետ, իսկ սա մի գիշեր կացինով թրխկացրեց նրան ու ինքն իր ոտքով գնաց հայտնեց, թե ինքն է սպանել։ Երբ հետո նրան Պիսեկի դատարանի շենքի մոտ կախելիս են եղել, կծել է քահանայի քիթը և հայտարարել, թե առհասարակ ոչ մի բանի համար չի զղջում, և հետո էլ մի շատ նողկալի բան է ասել թագավոր կայսեր մասին։

– Իսկ չգիտե՞ք ինչ է ասել նրա մասին,– հուսալից ձայնով հարցրեց Բրետշնայդերը։

– Դա ձեզ ասել չեմ կարող, դեռևս ոչ ոք սիրտ չի արել դա կրկնել։ Բայց, ասում են, նրա ասածն այնքան զարհուրելի է եղել, որ ներկա գտնված դատական աստիճանավորը խելքը թռցրել է, և նրան մինչև հիմա էլ մեկուսացված են պահում, որպեսզի ոչինչ հայտնի չդառնա։ Դա թագավոր կայսրին հասցված այնպիսի սովորական վիրավորանք չի եղել, որ մարդ ասում է հարբած վիճակում։

– Իսկ հարբած վիճակում ինչպիսի՞ վիրավորանքներ են հասցնում թագավոր կայսրին,– հարցրեց Բրետշնայդերը։

– Խնդրում եմ, պարոնայք, ուրիշ բանից խոսեք,– միջամտեց պանդոկապետ Պալիվեցը։– Ես, գիտեք, այդ բանը չեմ սիրում։ հանկարծ մի հիմարություն դուրս կտան և մարդ գլխացավանքի մեջ կընկնի։

– Ինչպիսի՞ վիրավորանքներ են հասցնում թագավոր կայսրին հարբած վիճակում,– հարցը կրկնեց Շվեյկը։– Ամե՛ն տեսակ։ Խմեցեք-հարբեցեք, պատվիրեցեք նվագել Ավստրիայի հիմնը, այն ժամանակ կտեսնեք, թե ինչեր կասեք։ Այնքան բաներ կհորինեք թագավոր կայսրի մասին, որ եթե նույնիսկ կեսը ճիշտ լինի՝ նրան հերիք կանի իր ամբողջ կյանքում։ Իսկ նա, ծերուկը, ճիշտն ասած, դրան արժանի չէ։ Նկատի ունեցեք, որ իր որդի Ռուդոլֆին նա կորցրեց ծաղիկ հասակում, իր կին Ելիզավետային խարտոցով ծակեցին, հետո մեռավ հր եղբայր Յան Օրտան, իսկ մյուս եղբորը, Մեքսիկայի թագավորին, գնդակահարեցին ինչ-որ ամրոցի պարսպի տակ։ Հիմա էլ օր ծերության խփեցին հորեղբորը։ Մարդ պետք է երկաթե ջղեր ունենա, որ դիմանա։ Եվ այդ բոլորից հետո մեկ էլ տեսար մի հարբեցող նրա անունը կտա ու կսկսի հայհոյել։ Եթե հիմա որևէ բան պատահի, ես կամավոր կգնամ ու մինչև արյանս վերջին կաթիլը կծառայեմ իմ թագավոր կայսրին։

Շվեյկը հիմնավորապես կլլեց գարեջուրը և շարունակեց.

– Կարծում եք, որ թագավոր կայսրն այդ ամենը այդպես կթողնի՞, Դուք նրան վատ եք ճանաչում։ Թուրքերի հետ անպայման պատերազմ պիտի լինի։ «Հորեղբորս խփեցիք, դեհ, ա՛ռ ձեր ռեխին»։ Պատերազմն անխուսափելի է. Սերբիան և Ռուսաստանը մեզ կօգնեն այդ պատերազմում, համա՜ թե տուրուդմփոց է լինելու։

Իր այդ մարգարեության պահին Շվեյկը գեղեցիկ էր։ Նրա բարեհամբույր դեմքը խանդավառությունից շողում էր լիալուսնի պես։ Նրա համար ամեն ինչ պարզ էր ու որոշ։

– Կարող է պատահել,– շարունակեց պատկերել նա Ավստրիայի ապագան,– որ Թուրքիայի դեմ պատերազմելու դեպքում գերմանացիները հարձակվեն մեզ վրա։ Չէ՞ որ գերմանացիների ու թուրքերի խոսքը մեկ է։ Դրանց նման սրիկաներ աշխարհումս չես գտնի։ Բայց մենք կարող ենք դաշն կնքել Ֆրանսիայի հետ, որը յոթանասունմեկ թվից ի վեր ատամ է սրում Գերմանիայի վրա, և ամեն ինչ լավ կլինի։ Պատերազմ է լինելու, էլ ուրիշ ոչինչ չեմ ասի ձեզ։

Բրետշնայդերը ոտքի կանգնեց և հանդիսավորապես ասաց.

– Պետք էլ չի, որ ուրիշ բան էլ ասեք։ Հապա միասին դուրս գանք միջանցք, ձեզ մի երկու խոսք ունեմ ասելու։

Շվեյկը գաղտնի ոստիկանության գործակալի հետ դուրս եկավ միջանցք, որտեղ նրան սպասում էր մի փոքրիկ անակնկալ։ Բաժակակիցը նրան ցույց տվեց իր արծիվը և ասաց, թե Շվեյկը ձերբակալված է և թե ինքը նրան անհապաղ պետք է տանի ոստիկանատուն։ Շվեյկը փորձեց նրան բացատրել, թե երևի պանը սխալվում է, քանի որ ինքը միանգամայն անմեղ է և ոչ մի այնպիսի խոսք չի ասել, որ որևէ մեկին վիրավորեր։

Սակայն Բրետշնայդերն ասաց, թե Շվեյկը կատարել է մի քանի հանցագործություններ, ի թիվս որոնց և պետական դավաճանություն։

Ապա երկուսով միասին նորից մտան պանդոկ, և Շվեյկը Պալիվեցին ասաց.

– Խմել եմ հինգ գավաթ գարեջուր, կերել երկու սոսիսկի և մի բուլկի։ Մի գավաթ սալորօղի էլ տվեք։ Արդեն գնալուս ժամանակն է, քանի որ ձերբակալված եմ։

Բրետշնայդերը Պալիվեցին ցույց տվեց իր արծիվը, մի րոպեի չափ նայեց պանդոկապետին և ապա հարցրեց.

– Ամուսնացա՞ծ եք։

– Այո։

– Իսկ ձեր բացակայության ժամանակ ձեր կինը կարո՞ղ է գործը վարել։

– Կարող է։

– Այդ դեպքում ամեն ինչ կարգին է,– ուրախացած ասաց Բրետշնայդերը։– Կանչեցեք ձեր կնոջը և բոլոր գործերը հանձնեցեք նրան։ Երեկոյան կգանք ձեզ տանելու։

– Դարդ մի՛ անի,– մխիթարեց Պալիվեցին Շվեյկը։– Ես ձերբակալված եմ ընդամենը պետական դավաճանության համար։

– Բայց ես ինչի՞ համար,– մղկտաց Պալիվեցը,– ախր ես այնպես զգույշ էի։

Բրետշնայդերը քմծիծաղ տվեց և հաղթականորեն ասաց.

– Նրա համար, որ ասացիք, թե իբր ճանճերը ծրտել են թագավոր կայսեր վրա։ Այդ թագավոր կայսրին ձեր մտքից հանել կտան։

Շվեյկը «Թասի մոտ» պանդոկից հեռացավ գաղտնի ոստիկանության գործակալի ուղեկցությամբ։ Երբ նրանք դուրս եկան փողոց, Շվեյկը նայեց նրա դեմքին ու հարցրեց իր բարեհամբույր ժպիտով.

– Մայթից ցած իջնե՞մ։

– Ինչի՞ համար։

– Իմ կարծիքով, քանի որ ձերբակալված եմ, իրավունք չունեմ մայթով քայլելու։

Երբ նրանք ներս էին մտնում ոստիկանական վարչության դարպասից, Շվեյկն ասաց.

– Լավ ժամանակ անցկացրինք։ Հաճա՞խ եք լինում «Թասի մոտ» պանդոկում։

Մինչ Շվեյկին տանում էին ոստիկանության գրասենյակ, «Թասի մոտ» պանդոկում պան Պալիվեցը գործերը հանձնում էր իր ողբացող կնոջը, յուրովի մխիթարելով նրան.

– Լաց մի՛ լինի, մի՛ զռա։ Ինձ ի՞նչ կարող են անել թագավոր կայսրի ծրտոտ պատկերի համար։

Այդպես սքանչելի ու հաճելի կերպով մտավ քաջարի զինվոր Շվեյկը համաշխարհային պատերազմի մեջ։ Պատմաբաններին կհետաքրքրի, թե նա ինչպես էր կարողացել կռահել այդքան հեռավոր ապագան։ Եթե հետագայում իրադարձությունները ծավալվեցին բնավ ոչ այնպես, ինչպես նա դրանք շարադրում էր «Թասի մոտ» պանդոկում, ապա պետք է նկատի ունենանք, որ Շվեյկը դիվանագիտական պատշաճ կրթություն չէր ստացել։

Քաջարի զինվոր Շվեյկը ոստիկանական վարչությունում

Սարաևոյի մահափորձը ոստիկանական վարչությունը լցրեց բազմաթիվ զոհերով։ Նրանց բերում էին իրար հետևից, և ձերբակալվածների ընդունման գրասենյակում նրանց դիմավորելով՝ ծերունի տեսուչը բարեհոգաբար ասում էր.

– Այդ Ֆերդինանդը ձեզ վրա թանկ կնստի։

Երբ Շվեյկին փակեցին առաջին հարկի բազմաթիվ խուցերից մեկում, նա այնտեղ գտավ վեց հոգուց բաղկացած մի ընկերախումբ։ Նրանցից հինգը նստած էին սեղանի շուրջը, իսկ անկյունի մահճակալի վրա, ասես բոլորից խորշելով, նստած էր վեցերորդը, միջին տարիքի մի տղամարդ։

Շվեյկն սկսեց նրանց իրար հետևից հարցուփորձ անել, թե ո՛ւմ ինչի համար են նստեցրել։ Սեղանի շուրջը նստած բոլոր հինգ կալանավորներից նա ստացավ գրեթե միևնույն պատասխանը․

– Սարաևոյի համար։

– Ֆերդինանդի համար։

– Էրցհերցոգի սպանության համար։

– Ֆերդինանդի պատճառով։

– Նրա համար, որ Սարաևոյում էրցհերցոգին խփել են։

Վեցերորդն ասաց, թե ինքը չի ցանկանում որևէ ընդհանուր բան ունենալ այդ հինգ հոգու հետ, որպեսզի կասկածանքի տակ չընկնի․ ախր ինքն այդտեղ նստած է միայն այն պատճառով, որ կողոպտելու նպատակով փորձել է սպանել մի գալիցիացի գյուղացու։

Շվեյկը մոտեցավ ու նստեց դավադիրների կողքին, որոնք արդեն տասներորդ անգամն իրար պատմում էին, թե իրենցից ո՛վ ինչպես է ընկել այդտեղ։

Նրանք բոլորը, բացի մեկից, ձերբակալվել էին կամ պանդոկում, կամ գինետանը, կամ սրճարանում։ Բացառություն էր կազմում մի չափազանց չաղ, արցունքակալած աչքերով ակնոցավոր պարոն, որը ձերբակալվել էր իր բնակարանում, այն բանի համար, որ Սարաևոյի մահափորձից երկու օր առաջ «Բրեյշկիի մոտ» պանդոկում վճարել էր երկու սերբ ուսանող-տեխնիկների փոխարեն և, բացի դրանից, գործակալ Բրիկսին նրան հարբած վիճակում և նույն ուսանողների հետ տեսել էր Ռժետեզյան փողոցի «Մոնմարտր» պանդոկում, որտեղ, ինչպես հանցագործն արձանագրության մեջ հավաստել էր իր ստորագրությամբ, նա դարձյալ վճարել էր նրանց փոխարեն։

Ոստիկանական բաժանմունքում կատարված նախնական հետաքննության ժամանակ նա ի պատասխան բոլոր հարցերի ողբալով կրկնել էր միևնույն ստերեոտիպ նախադասությունը.

– Ես գրենական պիտույքների խանութ ունեմ։

Եվ ստացել էր նույնպիսի ստերեոտիպ պատասխան.

– Դա ձեզ չի արդարացնում։

Մյուսը, կարճահասակ մի պարոն, որին նույն անախորժությունը պատահել էր գինետանը, պատմության դասատու էր և գինետան տիրոջը պատմելիս էր եղել այլևայլ մահափորձերի պատմությունը։ Նրան ձերբակալել էին հենց այն պահին, երբ նա մահափորձի հոգեբանական ընդհանուր վերլուծությունն ավարտել էր հետևյալ բառերով.

– Մահափորձի գաղափարը պարզ է, ինչպես Կոլումբոսի ձուն։

– Ճիշտ այնպես, ինչպես և այն, որ ձեզ Պանկրաց է սպասում,– լրացրել էր նրա եզրակացությունը ոստիկանական կոմիսարը հարցաքննության ժամանակ։

Երրորդ դավադիրը Գոդկովիչիի «Բարեսեր» բարեգործական խմբակի նախագահն էր։ Մահափորձի օրը «Բարեսերը» զբոսայգում նվագով զբոսանք է կազմակերպած եղել։ Եկել է ժանդարմական վախմիստրը և պահանջել, որ նրանք ցրվեն, քանի որ Ավստրիան սուգի մեջ է։ Այնժամ «Բարեսերի» նախագահը բարեհոգաբար ասել է.

– Մի րոպե սպասեցեք, մինչև որ նվագեն-վերջացնեն «Հե՛յ, սլավոններ» հիմնը։

Այժմ նա նստած էր գլուխը կախ և մղկտում էր.

– Օգոստոսին կայանալու են նախագահության վերընտրությունները։ Եթե ես տանը չլինեմ, կարող է պատահել, որ ինձ չընտրեն։ Արդեն տասը տարի անընդմեջ ինձ նախագահ են ընտրել։ Ես այդ խայտառակությանը չեմ դիմանա։

Հանգուցյալ Ֆերդինանդը զարմանալի խաղ էր խաղացել չորրորդ կալանավորի գլխին, որի մասին հարկ է ասել, որ սրտաբաց և անբասրելի ազնիվ մի անձնավորություն էր։ Ամբողջ երկու օր նա խուսափել էր Ֆերդինանդի մասին որևէ բան խոսելուց և միայն երեկոյան սրճարանում «ինը» խաղալիս ագուռի յոթանոցը հաղթաթղթով խփելով ասել էր.

– Ցո՛թ գնդակ, ինչպես Սարաևոյում։

Հինգերորդը, ինչպես ինքն էր խոստովանում, նստած էր «էրցհերցոգին Սարարևոյում խփելու գործի պատճառով»։ Եվ այսօր նրա մազերը սարսափից բիզ-բիզ էին կան գնել, և մորուքն այնպես էր փշաքաղվել, որ գլուխը նմանվել էր փռչոտ պինչերի։ Նա ձերբակալվել էր ռեստորանում, որտեղ բերանից ոչ մի խոսք չէր հանել, նույնիսկ չէր կարդացել Ֆերդինանդի սպանության լուրը հաղորդող թերթերը։ Նա մեն-մենակ նստած է եղել սեղանի մոտ, երբ հանկարծ մոտեցել է մի պարոն, նստել նրա դիմաց և հապշտապ հարցրել.

– Կարդացե՞լ եք այդ մասին։

– Ոչինչ չեմ կարդացել։

– Լսե՞լ եք։

– Ո՛չ, չեմ լսել։

– Իսկ գիտե՞ք բանն ինչ է։

– Չգիտեմ և չեմ ուզում իմանալ։

– Բայց և այնպես դա ձեզ պետք է հետաքրքրեր։

– Չգիտեմ, ի՞նչ հետաքրքիր բան կա դրա մեջ։ Ես, ահավասիկ, կծխեմ մի սիգար, կխմեմ մի քանի գավաթ գարեջուր և կընթրեմ։ Իսկ թերթ չեմ կարդում։ Թերթերը փչում են։ Ինչի՞ համար ջղերս քայքայեմ։

– Ուրեմն, ձեզ չի հետաքրքրում նույնիսկ այդ Սարաևոյի սպանությո՞ւնը։

– Ինձ առհասարակ ոչ մի սպանություն չի հետաքրքրում։ Կուզի եղած լինի Պրագայում, Վիեննայում, Սարաևոյում կամ Լոնդոնում։ Դրա համար կան համապատասխան հիմնարկություններ, դատարաններ, ոստիկանություն։ Եթե մի տեղ մեկին սպանում են, ուրեմն՝ այդպես էլ պետք է։ Բերանբաց ու անճարակ մի եղիր և թույլ մի տուր քեզ սպանեն։

Դրանք էին եղել նրա վերջին խոսքերը։ Այդ պահից ի վեր նա ամեն հինգ րոպեն մեկ բարձրաձայն կրկնում էր.

– Ես մեղավո՜ր չեմ, ես մեղավո՜ր չեմ։

Այդ բառերը նա բղավելով ասել էր ոստիկանական վարչության դարպասից ներս մտնելիս։ Եվ նույն այդ բառերն է կրկնելու, երբ նրան տանեն Պրագայի քրեական դատարան։ Այդ բառերը կրկնելով էլ կմտնի իր բանտախուցը։

Լսելով այդ բոլոր դավադրական զարհուրելի պատմությունները, Շվեյկը տեղին համարեց կալանավորներին պարզաբանել նրանց կացության ողջ անհուսալիությունը։

– Մեր բանը բուրդ է,– սկսեց նա իր մխիթարանքի խոսքը։– Ճիշտ չէ, թե ձեզ, մեզ բոլորիս, դրա համար ոչինչ չեն անի։ Հապա ոստիկանությունը ինչացո՞ւ է, եթե մեզ չպիտի պատժի մեր երկար լեզուների համար։ Քանի որ այնպիսի անհանգիստ ժամանակ է եկել, որ էրցհերցոգների վրա են կրակում, ապա չպետք է զարմանալ, որ մարդու ոստիկանատուն են տանում։ Այդ ամենը շուքի համար է, նրա համար, որ թաղումից առաջ Ֆերդինանդի համար ռեկլամ անեն։ Ինչքան մեզպես մարդիկ շատ հավաքվեն այստեղ, այնքան ավելի լավ մեզ համար, ավելի ուրախ կլինի։ Երբ ես զինվորական ծառայության մեջ էի, մի անգամ մեր վաշտի կեսը նստեցրին։ Իսկ ինչքա՜ն անմեղներ են դատապարտվել ոչ միայն զինվորական ծառայության մեջ, այլև քաղաքացիական դատարանների կողմից։ Հիշում եմ, մի անգամ մի կնոջ դատապարտեցին իր նորածին երկվորյակներին խեղդելու համար։ Թեև նա երդվում էր, թե երկվորյակներ խեղդել չէր կարող, քանի որ միայն մի աղջիկ է ծնել, որին կարողացել է խեղդել առանց որևէ ցավ պատճառելու, այնուամենայնիվ նրան դատապարտեցին երկու մարդ սպանած լինելու համար։ Կամ վերցնենք, օրինակի համար, Զաբեգլիցիում ապրող այն անմեղ գնչուին, որը ծննդյան տոնի գիշերը ներխուժել էր մի մանրավաճառի խանութ։ Նա երդվում էր, որ տաքանալու համար է մտել, բայց դա նրան չօգնեց։ Ընկել ես արդարադատության ձեռքը, ուրեմն բանդ բուրդ է։ Վատ է, բայց ի՞նչ արած։ Բայց և այնպես պետք է խոստովանել, որ բոլորն էլ այնպիսի սրիկաներ չեն, ինչպես կարելի է կարծել։ Սակայն ներկայումս կարգին մարդուն սրիկայից ինչպե՞ս տարբերես, այն էլ այնպիսի մի ժամանակ, երբ, ահա, թխկացրել են նույնիսկ Ֆերդինանդին։ Մեզ մոտ էլ, երբ ես Բուդեյովիցիում զինվորական ծառայության մեջ էի, մի անգամ վարժադաշտի հետևի անտառում մի շուն խփեցին։ Իսկ դա կապիտանի շունն էր։ Երբ կապիտանն իմացավ, բոլորիս կանչեց, շարք կանգնեցրեց ու ասաց, «Յուրաքանչյուր տասներորդը թող առաջ գա»։ Ինչ ասել կուզի, ես տասներորդ դուրս եկա։ Ձգվեցինք և կանգնեցինք «զգաստ» ու «անթարթ»։ Կապիտանը գնում-գալիս է մեր առաջ ու գոռում․ «Ավարանե՛ր, սրիկանե՛ր, խուժաննե՛ր, բծավոր բորենինե՛ր։ Այդ շան համար ձեզ բոլորիդ հարկավոր է կարցեր նստեցնել, կտոր-կտոր անել, գնդակահարել, ձեզնից ծեծած կոտլետներ պատրաստել։ Դուք իմ ձեռքից չեք պրծնի, բոլորդ էլ երկու շաբաթ արձակում չեք ստանա․․․»։ Տեսնո՞ւմ եք, այն ժամանակ պատճառը մի շնիկ էր, իսկ հիմա՝ էրցհերցոգն ինքը։ Հիմա հարկավոր է մարդկանց սիրտը ահ գցել, որ սուգը սուգի պես լինի։

– Ես մեղավո՜ր չեմ, ես մեղավո՜ր չեմ,– կրկնեց խճճված մազերով մարդը։

– Հիսուս Քրիստոսն էլ անմեղ էր, բայց և այնպես խաչեցին։ Երբեք ոչ մի տեղ ոչ ոք չի հետաքրքրվել անմեղ մարդու վիճակով․ «Maul halten und weiter dienen»^[1], ինչպես մեզ ասում էին զինվորական ծառայության մեջ։ Դա ամենալավ բանն է։

Շվեյկը պառկեց մահճակալի վրա և հանգիստ քնեց։

Այդ միջոցին երկու նոր մարդ բերին։ Նրանցից մեկը բոսնիացի էր։ Նա գնում-գալիս էր խցում, ատամները կրճտացնում և ամեն մի խոսքից հետո մայր հայհոյում։ Նրան տանջում էր այն միտքը, թե ոստիկանական վարչությունում իր ապրանքներով լի վաճառարկղը կարող է կորչել։

Երկրորդ նորեկը պանդոկապետ Պալիվեցն էր, որն իր ծանոթ Շվեյկին տեսնելով՝ նրան արթնացրեց ու ողբերգական ձայնով ասաց.

– Ես էլ արդեն այստեղ եմ։

Շվեյկը սրտանց սեղմեց նրա ձեռքն ու ասաց.

– Շատ ուրախ եմ։ Գիտեի, որ այն պարոնը իր խոսքի տերը կլինի, քանի որ խոստացավ, թե գալու են ձեզ տանելու։ Այդպիսի ճշտակատարությունը լավ բան է։

Բայց Պալիվեցն ասաց, թե այդպիսի ճշտակատարությունը կղկղանք չարժի, և Շվեյկին կամացուկ հարցրեց, թե մնացած կալանավորները հո գողեր չե՞ն, քանի որ դա կարող է վնասել պանդոկապետի իր համբավին։

Շվեյկը բացատրեց, թե բացի մեկից, որին նստեցրել են այն բանի համար, որ կողոպտելու նպատակով փորձել է սպանել մի գալիցիացի գյուղացու, բոլորն էլ իրենց նման մարդիկ են, այսինքն նստած են էրցհերցոգի պատճառով։

Պալիվեցը վիրավորվեց ու ասաց, թե ինքն այդտեղ գտնվում է ոչ թե մի ինչ֊որ տխմար էրցհերցոգի, այլ հենց իր՝ թագավոր կայսեր պատճառով։ Եվ քանի որ մնացած բոլորը հետաքրքրվեցին նրա ասածով, ապա նա պատմեց, թե ճանճերն ինչպես էին ապականել թագավոր կայսրին։

– Աղտոտեցին նրան սրիկաները,– ավարտեց նա իր ձախորդությունների պատմությունը,– և վերջապես ինձ մինչև բանտ հասցրին։ Ես դա նրանց քթից կհանեմ,– ավելացրեց նա սպառնագին։

Շվեյկը նորից փռվեց մահճակալի վրա, որ քնի, բայց երկար չքնեց, քանի որ եկան նրան հարցաքննության տանելու։

Եվ այդպես, սանդուղքով բարձրանալով երրորդ բաժանմունք՝ հարցաքննության, Շվեյկն անտրտունջ իր խաչը տանում էր Գողգոթա և չէր նկատում իր մարտիրոսությունը։ Կարդալով «Սանդուղքի վրա թքելն արգելվում է» ցուցագիրը, նա պահակից թքաման ի մեջ թքելու թույլտվություն խնդրեց և, շողալով իր պարզությամբ, մտավ գրասենյակ ու ասաց.

– Բարի երեկո ազնիվ մարդկանց այս ամբողջ կոմպանիային։

Պատասխանելու փոխարեն ինչ֊որ մեկը հարվածեց Շվեյկի կողատակին ու նրան հրեց դեպի այն սեղանը, որի հետևում նստտած պարոնի չինովնիկական սառը դեմքը այնպիսի գազանային մոլեգնություն էր արտահայտում, որ կարծես նա հենց նոր դուրս էր պրծել Լոմբրոզոյի «Ոճրագործների տիպեր» գրքի որևէ էջից։

Նա արնածարավ հայացքով նայեց Շվեյկին ու ասաց.

– Ապուշ մի ձևանաք։

– Ոչինչ չեմ կարող անել,– լրջորեն պատասխանեց Շվեյկը։– Ինձ զինվորական ծառայությունից ազատել են ապուշության համար։ Հատուկ հանձնաժողովն ինձ պաշտոնապես համարել է ապուշ։ Ես պաշտոնական ապուշ եմ։

Ոճրագործի դեմքով պարոնն ատամները կրճտացրեց.

– Ձեզ ներկայացված մեղադրանքները և ձեր հանցագործությունները ցույց են տալիս, որ ձեր խելքը տեղն է։

Եվ նա իսկույնևեթ Շվեյկին թվեց մի շարք բազմատեսակ հանցագործություններ, պետական դավաճանությունից սկսած մինչև նորին մեծությանը և թագավորող տան անդամներին վիրավորելը։ Հանցագործությունների այդ կույտի մեջ առանձնակի տեղ էր գրավում էրցհերցոգ Ֆերդինանդի սպանությանը հավանություն տալը, այստեղից ճյուղավորվում էին նոր հանցանքներ, որոնց մեջ պայծառորեն փայլում էր խռովության դրդելու հանցանքը, քանի որ դա տեղի էր ունեցել հասարակական վայրում։

– Ի՞նչ կասեք այդ մասին,– հաղթականորեն հարցրեց վայրագ դիմագծերով պարոնը։

– Այդքանը լիուլի բավական է,– անմեղորեն պատասխանեց Շվեյկը։– Շռայլությունը լավ բան չի։

– Ա՛յ, տեսնում եք, ինքներդ խոստովանում եք․․․

– Ես ամեն ինչ խոստովանում եմ։ Խստություն է հարկավոր։ Առանց խստության ոչ ոք ոչինչի չէր հասնի։ Օրինակի համար, երբ ես զինվորական ծառայության մեջ էի…

– Լռե՛լ,– գոռաց ոստիկանական կոմիսարը Շվեյկի վրա,– խոսեցեք միայն այն ժամանակ, երբ ձեզ հարց են տալիս։ Հասկանո՞ւմ եք։

– Ինչպե՞ս կարելի է չհասկանալ,– ասաց Շվեյկը։– Համարձակվում եմ զեկուցել, որ հասկանում եմ և կարող եմ ըմբռնել այն ամենը, որ կբարեհաճեք ասել։

– Ո՞ւմ հետ եք հարաբերություն ունենում։

– Աղախնուս հետ, ձերդ ողորմածություն։

– Իսկ տեղիս քաղաքական շրջաններում որևէ ծանոթություն չունե՞ք։

– Ինչպե՞ս չէ, ձերդ ողորմածություն։ Գնում եմ «Ազգային քաղաքականություն» թերթի իրիկնային հրատարակությունը՝ «քածը»։

– Դուրս,– բղավեց գազանադեմ պարոնը։

Երբ Շվեյկին գրասենյակից դուրս էին հանում, նա ասաց․

– Բարի գիշեր, ձերդ ողորմածություն։

Վերադառնալով իր խուցը, Շվեյկը կալանավորներին հայտնեց, թե դա հարցաքննություն չի, այլ իսկը ծիծաղ. վրադ մի քիչ կգոռան, վերջն էլ դուրս կանեն։

– Առաջ շատ ավելի վատ է եղել,– ասաց Շվեյկը։– Ես մի գրքի մեջ կարդացել եմ, որ մեղադրյալներն իրենց անմեղությունն ապացուցելու համար պետք է բոբկանց քայլեին շիկացած երկաթի վրայով կամ հալած արճիճ խմեին։ Իսկ մեղքը չխոստովանողի ոտքերին իսպանական կաղապարներ էին հագցնում ու պրկում գելոցով և կամ կողերն այրում հրձիգ կերոնով, ինչպես, օրինակ, վարվել են սուրբ Յան Նեպոմուցկու հետ։ Նա, ասում են, այդ ժամանակ այնպես էր բղավում, որ կարծես դանակով մորթում էին, և այնքան է բղավել, մինչև որ, անջրաթափանց պարկի մեջ դրած, ցած են նետել Էլիշկինի կամուրջից։ Այդպիսի դեպքեր շատ են եղել։ Իսկ հետո, մարդու քառատում էին և կամ ցից հանում թանգարանի մոտ։ Իսկ եթե հանցագործին ընդամենը գցում էին փոսի մեջ, որ այնտեղ սովամահ լիներ, ապա նա իրեն նորից ծնված էր համարում։ Հիմա բանտ նստելն ուղղակի հաճույք է,– գովաբանում էր Շվեյկը։– Ո՛չ մի քառատում, ո՛չ մի կաղապար։ Մահճակալ ունենք, սեղան ունենք, նստարաններ ունենք, տեղ շատ կա, մեզ կերակուր հասնում է, հաց տալիս են, կոտով ջուր են բերում, արտաքնոցը ուղղակի քթիդ տակ է։ Ամեն ինչում առաջադիմություն է նկատվում։ Ճիշտ է, հարցաքննության համար հեռու պիտի գնաս, երեք սանդուղք պիտի բարձրանաս, հասնես հաջորդ հարկը, բայց, դրա փոխարեն, սանդուղքների վրա մաքրություն ու կյանք կա։ Մեկին այստեղ են տանում, մյուսին՝ այնտեղ։ Մեկը ջահել է, մյուսը՝ ծեր, մեկը տղամարդ, մյուսը՝ կին։ Ուրախանում ես, որ համենայն դեպս մենակ չես այստեղ։ Ամեն մեկն հանգիստ գնում է իր ճանապարհով, և ստիպված չէ վախենալ, որ գրասենյակում նրան կասեն. «Մենք խորհրդակցեցինք, և վաղը ձեզ կքառատեն կամ կայրեն, նայած թե դուք ձեր հոժար կամքով դրանցից որը կընտրեք»։ Ծանր ընտրություն է եղել դա։ Ես կարծում եմ, պարոնայք, որ այդ պահին մեզնից շատերը քար կկտրեին։ Այո՛, հիմա պայմանները բարելավվել են մեր օգտին։

Շվեյկը նոր էր ավարտել իր պաշտոնական ճառը հօգուտ ժամանակակից բանտային պայմանների, երբ վերակացուն դուռը բացեց ու գոռաց.

– Շվե՛յկ, հագնվեցեք և գնացեք հարցաքննության։

– Կհագնվեմ,– պատասխանեց Շվեյկը,– դեմ չեմ։ Բայց վախենում եմ, որ այստեղ մի թյուրիմացություն կա։ Ինձ արդեն մի անգամ հարցաքննությունից վռնդել են։ Եվ, բացի դրանից, վախենում եմ, որ մի գուցե այստեղ նստած մնացած պարոնները վրաս բարկանան, որ ես արդեն երկրորդ անգամ եմ գնում հարցաքննության, իսկ իրենք այս երեկո դեռ ոչ մի անգամ այնտեղ չեն եղել։ Նրանք կարող են ինձնից նեղանալ։

– Դուրս կորչել և ափեղցփեղ չխոսել,– եղավ Շվեյկի ցուցաբերած ջենտլմենության պատասխանը։

Շվեյկը նորից հայտնվեց ոճրագործի դեմքով պարոնի առաջ, որն առանց որևէ այլևայլության խստաբար ու վճռականորեն հարցրեց.

– Ամեն ինչ խոստովանո՞ւմ եք։

Շվեյկն իր բարի կապույտ աչքերը հառեց անողոք մարդու վրա ու մեղմորեն ասաց.

– Եթե դուք ցանկանում եք, ձերդ ողորմածություն, որ խոստովանեմ, ապա խոստովանում եմ։ Դա ինձ վնաս չի տա։ Սակայն եթե ասեք, թե՝ «Շվեյկ, ոչինչ մի խոստովանեք», ապա մինչև վերջին շունչս կաշխատեմ դուրս պրծնել։

Խստաբարո պարոնը ինչ-որ բան գրեց արձանագրության մեջ և, գրիչը տալով Շվեյկին, նրան ասաց, որ ստորագրի։

Եվ Շվեյկը ստորագրեց Բրետշնայդերի ցուցմունքները և հետևյալ հավելումը.

«Իմ դեմ հարուցված վերոնշյալ բոլոր մեղադրանքները համարում եմ իրավացի: Յոզեֆ Շվեյկ»։

Թուղթը ստորագրելուց հետո Շվեյկը դիմեց խստաբարո պարոնին․

– Էլի որևէ բան ստորագրե՞մ։ Կամ գուցե առավոտյան գամ։

– Առավոտյան ձեզ կտանեն քրեական դատարան,– եղավ պատասխանը։

– Իսկ ո՞ր ժամին, ձերդ ողորմածություն, որպեսզի, աստված չանի, քնով չընկնեմ։

– Դո՛ւրս,– երկրորդ անգամ լսվեց սեղանի մյուս կողմից։

Վերադառնալով իր նոր, երկաթյա վանդակապատ ով շրջափակված օջախը, Շվեյկն ասաց իրեն ուղեկցող պահակին.

– Այստեղ ամեն ինչ հեշտ ու սահուն են անում։

Հենց որ դուռը փակեցին Շվեյկի հետևից, կալանակիցներն սկսեցին նրա վրա բազմատեսակ հարցեր տեղալ, որոնց նա պատասխանեց պարզ ու որոշ.

– Հենց նոր ես խոստովանեցի, որ թերևս էրցհերցոգ Ֆերդինանդին ես եմ սպանել։

Վեց մարդ միանգամից սարսափահար թաքնվեցին ոջլոտ վերմակների տակ։

Միայն բոսնիացին ասաց.

– Ապրես։

Տեղավորվելով մահճակալի վրա, Շվեյկը նկատեց.

– Վատ է, որ մենք զարթուցիչ ժամացույց չունենք։ Այնուամենայնիվ, առավոտյան նրան արթնացրին առանց զարթուցիչի էլ, և ուղիղ ժամը վեցին Շվեյկին բանտի կառեթով արդեն տանում էին քրեական դատարան։

– Ուշ քնած թռչունն աչիկներն է տրորում, իսկ շուտ քնածն արդեն իր երգն է ճռվողում,– ասաց Շվեյկն իր ուղեկիցներին, երբ կանաչ Անտոնը դուրս էր գալիս ոստիկանական վարչության դարպասից։

Շվեյկը դատական բժիշկների առաջ

Մարզային քրեական դատարանի բարեհարմար սենյակները Շվեյկի վրա շատ բարենպաստ տպավորություն գործեցին, տպավորիչ էին սպիտակեցրած պատերը, սև, մաքրած վանդակաճաղերը և նա ինքը՝ հաստլիկ պան Դեմերտինին – նախաքննական բանտի ավագ վերակացուն իր մանիշակագույն լամբակներով ու համազգեստային գլխարկի մանիշակագույն կանտով։ Մանուշակի գույնն ընդունված է ոչ միայն այստեղ, այլև եկեղեցում՝ մեծ պասի չորեքշաբթի և ավագ չարչարանաց շաբաթվա ուրբաթ օրերի ծեսերը կատարելիս։

Կրկնվում էր այն հռչակավոր պատմությունը, որ տեղի էր ունենում Երուսաղեմի վրա հռոմեացիների տիրապետության ժամանակ։ Կալանավորներին դուրս էին բերում և նկուղում կանգնեցնում 1914 թվի Պիղատոսների առաջ, իսկ քննիչները, այդ ժամանակակից Պիղատոսները, իրենց ձեռքներն ազնվաբար լվանալու փոխարեն, «Տեսսիգ»-ից բերել էին տալիս կարմիր պղպեղի սոուսով համեմած տապակա և պլզենյան գարեջուր ու նորանոր նյութեր ուղարկում պետական դատախազություն։

Այստեղ հաճախ անհետանում էր ամենայն տրամաբանություն և հաղթանակում էր պարագրաֆը, խեղդում էր պարագրաֆը, ապշանում էր պարագրաֆը, փնչացնում էր պարագրաֆը, ծիծաղում էր պարագրաֆը, սպառնում էր պարագրաֆը, սպանում ու չէր ներում պարագրաֆը։ Այդ մարդիկ օրենքների ձեռնածուներ էին, օրենքի մեռյալ տառի քուրմեր, մեղադրյալներին խժռողներ, ավստրիական ջունգլիների վագրեր, որոնք մեղադրյալի վրա կատարելիք իրենց ոստյունի չափը որոշում էին ըստ պարագրաֆների թվի։

Բացառություն էին կազմում մի քանի հոգի (ճիշտ այնպես, ինչպես և ոստիկանական վարչությունում), որոնք օրենքը բանի տեղ չէին դնում։ Քանզի մոլախոտերի մեջ էլ միշտ ցորյան է լինում։

Հենց այդպիսի պարոններից մեկի մոտ էլ հարցաքննության տարան Շվեյկին։ Նա մի տարեց, բարեհոգի մարդ էր, որը մի ժամանակ հարցաքննելով հայտնի մարդասպան Վալեշին՝ շարունակ նրան առաջարկել էր. «Խնդրեմ, նստեցեք, պարո՛ն Վալեշ, ահա ազատ աթոռ»։

Երբ Շվեյկին բերին, դատավորն իրեն հատուկ սիրալիրությամբ նրան խնդրեց նստել ու ասաց.

– Ուրեմն, դո՞ւք եք այդ Շվեյկը։

– Կարծում եմ, որ ես պիտի լինեմ,– պատասխանեց Շվեյկը,– քանի որ և՛ հայրիկս էր Շվեյկ, և՛ մայրիկս էր պանի Շվեյկ։ Ես չեմ կարող նրանց խայտառակել ու ազգանունս ուրանալ։

Մի սիրալիր ժպիտ սահեց դատաքննիչի դեմքի վրայով։

– Լա՜վ բաներ եք արել դուք այստեղ։ Ձեր խղճի վրա շատ բան կա։

– Իմ խղճի վրա միշտ էլ շատ բան է եղել,– ասաց Շվեյկը, ժպտալով ավելի սիրալիր, քան պարոն դատաքննիչը։– Իմ խղճի վրա, թերևս, ավելի շատ բան կա, քան ձեր խղճի վրա, ձերդ ողորմածություն։

Ծերուկը նորից սիրալիր ժպտաց։

– Դա երևում է այս արձանագրությունից, որը ստորագրել եք,– ոչ պակաս սիրալիր տոնով շարունակեց դատաքննիչը։– Արդյոք ոստիկանատանը ձեզ վրա ճնշում չե՞ն գործադրել։

– Ի՜նչ եք ասում, ձերդ ողորմածություն: Ես ինքս նրանց հարցրի, թե պե՞տք է ստորագրեմ, և երբ ինձ ասացին՝ պետք է, հնազանդվեցի։ Հո ստորագրությանս համար հետները կռիվ չպիտի անեի։ Դա, անշուշտ, ինձ օգուտ չէր բերի։ Ամեն գործի մեջ պետք է կարգ ու կանոն լինի։

– Դուք ձեզ, պան Շվեյկ, միանգամայն առո՞ղջ եք զգում։

– Չեմ կարող ասել միանգամայն առողջ, ձերդ ողորմածություն, ռևմատիզմ ունեմ, ծնկներիս օպոդելդոկ եմ քսում։

Ծերուկը նորից սիրալիր ժպտաց։

Իսկ ի՞նչ կասեիք, եթե ձեզ ուղարկեինք դատական բժիշկների մոտ։

— Կարծում եմ, վիճակս այնքան էլ վատ չէ, որ պարոն բժիշկներն ինձ համար ժամանակ վատնեն։ Ոստիկանական վարչությունում ինձ մի բժիշկ արդեն քննել է, թե հո տրիպեր չունեմ։

– Գիտեք ինչ, Շվեյկ, մենք այնուամենայնիվ կփորձենք դիմել դատական բժիշկներին։ Մի լավ հանձնաժողով կընտրենք, ձեզ նախնական կալանքի տակ կառնենք, իսկ դուք այդ միջոցին մի լավ կհանգստանաք։ Արձանագրությունից հետևում է, որ իբր լուրեր եք տարածել, թե շուտով պատերազմ կծագի։

– Կծագի, ձերդ ողորմածություն պարոն խորհրդական, շատ շուտով կծագի։

– Արդյոք ընկնավորությամբ չե՞ք տառապում։

– Կներեք, չեմ տառապում։ Ճիշտ է, մի անգամ Կարլի հրապարակում մազ մնաց ընկնեի, երբ ինձ մի ավտոմոբիլ կպավ։ Բայց դա շատ տարիներ առաջ էր։

Դրանով հարցաքննությունն ավարտվեց։ Շվեյկը թոթվեց դատաքննիչի ձեռքը և, վերադառնալով իր խուցը, հարևաններին ասաց.

– Այսպիսի բան. դուրս է գալիս, որ էրցհերցոգ Ֆերդինանդի սպանության պատճառով դատական բժիշկները ինձ պետք է քննեն։

– Դատական բժիշկներն ինձ էլ քննեցին,– ասաց մի երիտասարդ, – երբ գորգեր գողանալու համար կանգնեցի երդվյալներրի առաջ։ Գտան, որ տկարամիտ եմ։ Հիմա ծախել-խմել եմ մի շոգեկալսիչ, բայց դրա համար ինձ ոչինչ չեն անի։ Երեկ փաստաբանս ասաց, որ եթե ինձ արդեն մի անգամ տկարամիտ են համարել, ապա դա ինձ ցմահ պետք կգա։

– Այդ դատական բժիշկներին ես բոլորովին չեմ վստահում,– ասաց ինտելիգենտի տեսք ունեցող մի պարոն։– Երբ ես մուրհակներ էի կեղծում, ի դեպ ամենայնի հաճախում էի պրոֆեսոր Հեվերոխի դասախոսություններին։ Վերջ ի վերջո ինձ բռնեցին, և ես կաթվածահար էի ձևանում ճիշտ այնպես, ինչպես այդ կաթվածահարներին նկարագրում էր պրոֆեսոր Հեվերոխը. կծեցի հանձնաժողովի մեջ մտնող դատական բժիշկներից մեկի ոտքը, խմեցի թանաքամանի միջի թանաքը և ամբողջ հանձնաժողովի աչքի առաջ, ներեցեք անհամեստությանս, պարոնա՛յք, սենյակի անկյունում էն իք արի։ Բայց հենց նրա համար, որ կծել էի հանձնաժողովի անդամներից մեկին, ինձ միանգամայն առողջ համարեցին, և դա ինձ կործանեց։

– Ես այդ քննություններից բոլորովին չեմ վախենում,– ասաց Շվեյկը։– Երբ ես զինվորական ծառայության մեջ էի, ինձ մի անասնաբույժ քննեց, և ամեն ինչ լավ վերջացավ։

– Դատական բժիշկները գարշելի արարածներ են,– արձագանքեց կուչ եկած մի մարդուկ։– Վերջերս իմ մարգագետնից պատահմամբ մի կմախք էին փորել-հանել, և դատական բժիշկները հայտարարեցին, թե այդ մարդը, ինչ֊որ բութ գործիքով գլխին հասցրած հարվածից, մեռել է սրանից քառասուն տարի առաջ։ Ես երեսունութ տարեկան եմ, սակայն ինձ նստեցրին, չնայած որ ունեմ մկրտության վկայական, չափաբերականից հանված քաղվածք ու գրանցման վկայական։

– Ես կարծում եմ,– ասաց Շվեյկը,– որ այդ ամենի վրա պետք է նայել անկանխակալ կերպով։ Ամեն մարդ կարող է սխալվել, իսկ եթե մի բանի մասին շատ մտածի՝ անպայման կսխալվի։ Ախր բժիշկներն էլ մարդ են, իսկ մարդս սխալական է։ Մի անգամ Նուսլիում, հենց Բոտիչի կամրջի մոտ, երբ ես գիշերով վերադառնում էի Բանզետից, մի պարոն մոտեցավ ինձ ու դագանակով շրմփացրեց գլխիս։ Ես, հասկանալի է, գետին գլորվեցի, իսկ նա լուսավորեց ինձ ու ասաց. «Սխալ էր, սա նա չի», և այդ սխալն այնքան բարկացրեց նրան, որ մեկ անգամ էլ մեջքս դաղեց։ Դե՛հ, ի՞նչ արած, մարդուս ճակատին գրված է՝ սխալվել մինչև մահ ու գերեզման։ Ահա մի անգամ այսպիսի դեպք է պատահել. մի մարդ գիշերը մի կիսասառած կատաղած շուն է գտել, վերցրել, տարել է տուն ու կոխել կնկա անկողինը։ Շունը տաքացել է, ուշքի եկել, կծոտել ամբողջ ընտանիքը, իսկ ամենափոքրին օրորոցի մեջ պատառոտել ու լափել։ Կամ բերեմ մի ուրիշ օրինակ, թե ինչպես է սխալվել մեր տանն ապրող խառատը։ Սա բանալիով բացել է Պոդոլի եկեղեցու դուռը, կարծելով, թե իր տունն է եկել, հանվել է խորանում, քանի որ կարծել է, թե իր խոհանոցումն է, պառկել է բեմի սուրբ սեղանի վրա, կարծելով, թե տանը անկողնու մեջ է, վրան քաշել է սուրբ գրություններով ծածկված վարշամակները, իսկ գլխի տակ դրել ավետարանը և ուրիշ սուրբ գրքեր էլ, որ ավելի բարձր լինի։ Առավոտյան նրան այնտեղ գտել է եկեղեցու պահակը, իսկ մեր խառատը ուշքի գալուց հետո բարեհոգաբար վերջինիս ասել է, թե ինքը սխալ է կատարել։ «Լա՜վ սխալ է,– ասում է եկեղեցու պահակը,– այդպիսի սխալի համար ստիպված պիտի լինենք եկեղեցին նորից օծել»։ Հետո այդ խառատը դատական բժիշկների առաջ կանգնեց, իսկ նրանք նրան ապացուցեցին, թե նա միանգամայն սթափ է եղել, թե իբր եթե հարբած լիներ՝ չէր կարողանա բանալին մտցնել կողպեքի անցքը։ Հետո այդ խառատը մեռավ Պանկրացում… Մի օրինակ էլ կբերեմ, թե ինչպես Կլադնոյում սխալվեց հռչակավոր ռոտմիստր Ռոտտերի ոստիկանական գամփռը։ Ռոտմիստր Ռոտտերը շներ էր վարժեցնում և նրանց այնքան էր մարզել շրջմոլիկների վրա քսի տալով, մինչև որ բոլոր շրջմոլիկներն սկսել էին Կլադնոյի ռայոնը շրջանցել։ Այն ժամանակ Ռոտտերը հրամայել էր, որ ժանդարմները, թեկուզ ճաքեն էլ, մի որևէ կասկածելի մարդ բռնեն ու բերեն։ Եվ ահա մի անգամ նրա մոտ բերում են բավական վայելուչ հագնված մի մարդ, որին գտել էին Լանի անտառում՝ մի կոճղի վրա նստած։ Ռոտտերն անմիջապես հրամայում է նրա պիջակի փեշից մի կտոր կտրել և այդ կտորը տալիս է հոտոտելու իր խուզարկու շներին։ Այնուհետև այդ մարդուն տանում են քաղաքից դուրս գտնվող աղյուսագործարանը և նրա հետքով բաց թողնում ասածս վարժեցրած շներին, որոնք նրան գտնում ու հետ են բերում։ Հետո նրան հրամայում են սանդուղքով բարձրանալ ձեղնահարկը, ցատկել քարաշեն ցանկապատի վրայով, նետվել լճակի մեջ, իսկ շներին բաց են թողնում իր հետևից։ Ի վերջո պարզվում է, որ այդ մարդը ռադիկալ դեպուտատ է, որը, պառլամենտում նստելուց զզված, գնացած է եղել Լամի անտառում զբոսնելու։ Դրա համար էլ ասում եմ, որ մարդս սխալական է, լինի ուսյալ թե անկիրթ տխմարի մեկը։ Մինիստրներն էլ են սխալվում։

Դատաբժշկական հանձնաժողովը, որը պիտի պարզեր, թե արդյոք Շվեյկը, նրա հոգեկան կացությունը նկատ ի ունենալով, ի վիճակի՞ է պատասխանատվություն կրելու այն բոլոր հանցագործությունների համար, որոնց մեջ մեղադրվում է, կազմված էր երեք չտեսնված լուրջ պարոններից, ըստ որում ամեն մեկի հայացքները միանգամայն տարբերվում էին մյուս երկուսի հայացքներից։ Այստեղ ներկայացված էին հոգեբուժության երեք տարբեր դպրոցներ։

Եվ եթե ի դեպս Շվեյկի գիտական երեք հակադիր դպրոցները լիովին համաձայնության եկան, ապա դա անհրաժեշտ է բացատրել միմիայն այն վիթխարի տպավորությամբ, որ Շվեյկը գործեց ամբողջ հանձնաժողովի վրա, երբ, մտնելով դահլիճ, ուր պիտի կայանար նրա հոգեկան վիճակի քննությունը, և պատի վրա նկատելով ավստրիական կայսեր դիմանկարը, բարձրաձայն գոչեց, «Պարոնայք, կեցցե՜ թագավոր կայսր Ֆրանց Իոսիֆ Առաջինը»։

Գործը միանգամայն պարզ էր։ Շնորհիվ այն հայտարարության, որ Շվեյկն արեց իր սեփական նախաձեռնությամբ, մի շարք հարցեր վերացան և մնացին միայն մի քանի կարևորագույն հարցեր։ Այդ հարցերին տրվելիք պատասխանները պետք է հաստատեին այն նախնական կարծիքը, որ կազմվել էր ըստ հոգեբուժության դոկտոր Կալերսոնի, դոկտոր Հեվերոխի և անգլիացի Վեյկինգի սիստեմների։

– Ռադիումը արճիճից ծա՞նր է։

– Կներեք, չեմ կշռել,– պատասխանեց Շվեյկն իր անուշիկ ժպիտով։

– Աշխարհի վերջին հավատո՞ւմ եք։

– Նախ և առաջ ես պետք է տեսնեմ այդ վերջը։ Բայց համենայն դեպս, դա դեռ վաղը չի լինի,– անփույթ պատասխանեց Շվեյկը։

– Իսկ կկարողանայի՞ք հաշվարկել երկրագնդի տրամագիծը։

– Կներեք, չէի կարողանա,– ասաց Շվեյկը։– Սակայն, պարոնայք, ես էլ եմ ուզում ձեզ մի հանելուկ առաջարկել։– Կանգնած է չորսհարկանի մի տուն, յուրաքանչյուր հարկում ութ լուսամուտ, կտուրին երկու ձեղնալուսամուտ և երկու ծխնելույզ, յուրաքանչյուր հարկում երկու կենվոր։ Իսկ հիմա ասացեք, պարոնայք, ո՞ր թվին է մեռել դռնապանի տատը։

Դատական բժիշկները բազմանշանակալից իրար նայեցին։ Այնուամենայնիվ նրանցից մեկը մի այսպիսի հարց էլ տվեց.

– Արդյոք չգիտե՞ք, թե ինչքան է Խաղաղ օվկիանոսի ամենամեծ խորությունը։

– Այդ մեկը, կներեք, չգիտեմ,– լսվեց պատասխանը,– բայց կարծում եմ, որ դա ավելի կլինի, քան Վլտավայի խորությունը Վիշեգրադի ժայռի տակ։

– Բավակա՞ն է,– լակոնիկ կերպով հարցրեց հանձնաժողովի նախագահը։

Սակայն անդամներից մեկը թույլտվություն խնդրեց տալու նաև հետևյալ հարցը.

– Ի՞նչ կստացվի, եթե 12807-ը բազմապատկենք 13863-ով։

– 729,– պատասխանեց Շվեյկը առանց աչքը ճպելու։

– Կարծում եմ, միանգամայն բավական է,– ասաց հանձնաժողովի նախագահը։– Մեղադրյալին կարող եք տանել իր առաջվա տեղը։

– Շնորհակալություն, պարոնայք,– քաղաքավարի ասաց Շվեյկը։– Իմ կարծիքով էլ միանգամայն բավական է։

Շվեյկի գնալուց հետո երեքի կոլեգիան հանգեց հետևյալ միահամուռ եզրակացության. Շվեյկը կատարյալ հիմար և ապուշ է ըստ բնության այն բոլոր օրենքների, որ հայտնագործել են հռչակավոր հոգեբույժ գիտնականները։ Դատաքննիչին տրված եզրակացության մեջ, ի միջի այլոց, գրված էր.

«Ներքոստորագրյալ դատական բժիշկները համակարծիք են վերոհիշյալ հանձնաժողովին ներկայացած Շվեյկ Յոզեֆի կատարյալ հոգեկան բթության և բնատուր կրետինիզմի բնորոշման մեջ, որի կրետինիզմը երևում է «Կեցցե Ֆրանց Իոսիֆ Առաջին կայսրը» հայտարարությունից, որը միանգամայն բավական է, որպեսզի Յոզեֆ Շվեյկի հոգեկան վիճակը բնորոշվի, որպես բացահայտ ապուշ։ Ելնելով դրանից, ներքոստորագրյալ հանձնաժողովը առաջարկում է.

Յոզեֆ Շվեյկի գործի դատական հետաքննությունը կարճել և

Յոզեֆ Շվեյկին քննության ուղարկել հոգեբուժական կլինիկա՝ պարզելու համար, թե նրա հոգեկան վիճակը ի՛նչ չափով է վտանգավոր շրջապատում գտնվողների համար»։

Այն Ժամանակ, երբ կայացնում էին այդ եզրակացությունը, Շվեյկն իր բանտընկերներին պատմում էր.

– Ֆերդինանդի վրա թքեցին, իսկ ինձ հետ շաղակրատում էին զանազան դատարկ-մատարկ բաների մասին։ Ի վերջո մենք իրար ասացինք, թե արդեն բավական զրուցեցինք, ու բաժանվեցինք։

– Ես ոչ ոքի չեմ հավատում,– վրա բերեց կուչ եկած մարդուկը, որի մարգագետնից պատահմամբ կմախք էին հանել,– այդ ամենը պարզապես ժուլիկություն է։

– Առանց ժուլիկության էլ յոլա գնալ չի լինի,– առարկեց Շվեյկը, տեղավորվելով ծղոտե ներքնակի վրա։– Եթե բոլոր մարդիկ միայն ուրիշների բարեկեցության մասին մտածեին, ապա էլ ավելի շուտ իրար միս կկրծեին։

Շվեյկին գժանոցից վռնդում են

Հետագայում նկարագրելով իր գժանոցում լինելը, Շվեյկը բացառիկ գովեստով էր խոսում այդ հաստատության մասին։

– Ճիշտն ասած, ես չգիտեմ, թե այդ գժերն ինչո՞ւ են զայրանում, որ իրենց պահում են այնտեղ։ Այնտեղ մարդ կարող է հատակին տկլոր սողալ, չախկալի պես կաղկանձել, դիվոտել ու կծել։ Եթե մեկնումեկը նույնն աներ փողոցում, անցորդները զարմացած կմնային, իսկ այնտեղ դա սովորական բան է։ Այնտեղ այնպիսի ազատություն է, որ սոցիալիստներն իսկ չեն երազել։ Այնտեղ մարդ կարող է իրեն համարել և՛ աստված, և՛ Մարիամ աստվածածին, և՛ հռոմի պապ, և՛ Անգլիայի թագավոր, և՛ թագավոր կայսր, և՛ սբ. Վացլավ, ըստ որում վերջինս շարունակ կապկպված պառկած էր մեկուսարանում։ Այնտեղ կար այնպիսի մեկը, որ գոռում էր, թե ինքը արքեպիսկոպոս է, և ոչինչ չէր անում, միայն խժռում էր, և, կներեք, մի այնպիսի բան անում, որ հանգավորվում է «խժռել» բառի հետ, քանզի այնտեղ ոչ ոք չէր ամաչում այդ բանն անելուց։ Իսկ մի ուրիշն իրեն միանգամից համարում էր սուրբ Կիրիլ և Մեֆոդի, որպեսզի երկու ճաշաբաժին ստանար։ Այնտեղ նույնիսկ մի հղի պարոն կար, որը յուրաքանչյուրին կնունքի էր հրավիրում։ Այնտեղ կային շատ շախմատիստներ ու քաղաքագետներ, ձկնորսներ ու սկաուտներ, նամականիշներ հավաքողներ ու սիրող լուսանկարիչներ: Մեկն այնտեղ ընկել էր ինչ-որ հին պուտուկների պատճառով, որոնց նա աճյունասափոր էր անվանում։ Մի ուրիշին շարունակ պահում էին զսպաշապկի մեջ, որպեսզի չկարողանար հաշվել, թե աշխարհի վերջն երբ է գալու։ Այնտեղ ես մտերմացել էի մի քանի պրոֆեսորների հետ։ Նրանցից մեկը շարունակ կրնկակոխ քայլում էր իմ հետևից ու բացատրում, թե գնչուների օրրանը գտնվելիս է եղել Կրկոնիշիում, իսկ մի ուրիշն ապացուցում էր, թե երկրագնդի ներսում մի ուրիշ գունդ կա, որը զգալիորեն մեծ է դրսի գնդից:

Այնտեղ յուրաքանչյուրը կարող էր դուրս տալ ինչ խելքին փչեր, ինչպես պառլամենտում։ Մի անգամ այնտեղ սկսեցին հեքիաթ պատմել, հետո իրար մի լավ դնքստեցին, երբ մի ոմն իշխանուհու բանը վատ վերջացավ։ Ամենից կատաղին այն պարոնն էր, որն իրեն համարում էր Օտտոյի գիտական բառարանի 16֊րդ հատոր և յուրաքանչյուրին խնդրում էր, որ իրեն բացի ու գտնի «Կազմարարական բիզ» բառը, թե չէ ինքը կորած է։ Նա չէր հանգստանում, մինչև որ զսպաշապիկ չհագցրին։ Այն ժամանակ էլ սկսեց պարծենալ, թե կազմ է ձեռք բերել, և խնդրում էր, որ եզրերը մոդայիկ ձևով հատեն։ Մի խոսքով, մարդ այնտեղ ապրում էր ինչպես դրախտում։ Դուք այնտեղ կարող եք ձեր քեֆին գոռալ, մռնչալ, երգել, լաց լինել, մկկալ, ծղրտալ, թռչկոտալ, աղոթել, գլխկոնձի տալ, չորեքթաթ անել, մի ոտքով ոստոստել, շրջանց վազել, պարել, քառատրոփ սուրալ, պպզել, կամ մագլցել պատն ի վեր, և ոչ ոք ձեզ չի մոտենա և չի ասի. «Լսեցե՛ք, այդպիսի բան չի կարելի անել, դա անվայել է, ամոթ է, չէ՞ որ դուք կուլտուրական մարդ եք»։ Բայց, ճիշտն ասած, այնտեղ միայն խաղաղ գժեր կային։ Օրինակ, այնտեղ նստած էր մի գյուտարար գիտնական, որը շարունակ քիթը քչփորում էր և միայն օրը մի անգամ բացականչում. «Ես հենց նոր հայտնագործեցի էլեկտրականությունը»։ Կրկնում եմ, այնտեղ շատ լավ էր, և այն մի քանի օրը, որ անցկացրի գժանոցում, կյանքիս ամենալավ օրերն էին։

Եվ հիրավի, հենց այն ընդունելությունը, որ Շվեյկին ցույց տվին գժանոցում, երբ նրան մարզային քրեական դատարանից քննության էին բերել, գերազանցեց նրա բոլոր սպասելիքները։ Նախ և առաջ Շվեյկին ոտից գլուխ մերկացրին, հետո մի խալաթ տվին և տարան լողանալու, մտերմաբար բռնելով թևերի տակից, ըստ որում սանիտարներից մեկը նրան զվարճացնում էր հրեական անեկդոտներով։ Լողարանում նրան ընկղմեցին տաք ջրով լի վաննայի մեջ, ապա այնտեղից հանեցին ու դրին սառը դուշի տակ։ Այդ բանը կրկնեցին երեք անգամ, ապա հարցրին՝ դո՞ւր եկավ թե ոչ։ Շվեյկը պատասխանեց, թե դա ավելի լավ է արվում, քան Կառլի կամրջի մոտ գտնվող բաղնիքներում, և թե ինքը լողանալ շատ է սիրում։ «Եթե դուք ինձ կատարելապես երջանկացրած լինելու համար եղունգներս կտրեք ու մազերս էլ խուզեք, ապա ավելին երազել անկարելի է»,– ասաց նա անուշիկ ժպիտով։ Նրա ցանկությունը կատարեցին։ Ապա Շվեյկին սպունգով մի լավ շփեցին, փաթաթեցին սավանի մեջ ու տարան առաջին բաժանմունք՝ անկողին դնելու։ Այնտեղ նրան պառկեցրին, վերմակով ծածկեցին ու խնդրեցին քնել։

Շվեյկը հիմա էլ սիրով է հիշում այդ պահը․

– Պատկերացրեք, ինձ տարա՜ն, տարա՜ն ուղիղ մինչև անկողինը։ Ես մի ոչ երկրային երանության մեջ էի։

Անկողնու մեջ Շվեյկը քնեց երանելի քնով։ Հետո նրան արթնացրին և մի գավաթ կաթ ու բուլկի առաջարկեցին։ Բուլկին նախապես մանր-մանր կտրատել էին, և մինչ սանիտարներից մեկը բռնել էր Շվեյկի երկու ձեռքերը, մյուսը բուլկու կտորները թաթախում էր կաթի մեջ ու նրան կերակրում, ինչպես խմորագնդիկներով կերակրում են սագերին։

Այնուհետև բռնեցին Շվեյկի թևերի տակից ու տարան արտաքնոց, որտեղ նրան խնդրեցին բավարարություն տալ իր ֆիզիոլոգիական մեծ ու փոքր պահանջներին։

Այդ հրաշալի րոպեի մասին Շվեյկը պատմում է զմայլանքով։ Մենք չենք համարձակվում կրկնել նրա այն պատմությունը, թե հետո ինչ արին իրեն։ Մեջ կբերենք միայն մի նախադասություն․ «Այդ Ժամանակ նրանցից մեկը ինձ պուպուզ էր բռնել»,– մտաբերում էր Շվեյկը։

Այնուհետև նրան հետ բերին, պառկեցրին անկողնու մեջ և նորից խնդրեցին քնել։ Մի որոշ ժամանակից հետո նրան արթնացրին ու տարան բուժազննման կաբինետ, որտեղ Շվեյկը, բոլորովին մերկ կանգնած երկու բժիշկների առաջ, հիշեց զինվորապարհակի փառավոր ժամանակը, և ակամա բերանից թռավ.

– Tauglich!^[2]։

– Ի՞նչ եք ասում,– հարցրեց բժիշկներից մեկը։– Արեք հինգ քայլ առաջ և հինգ քայլ հետ։

Շվեյկը արեց տասը քայլ։

– Իսկ չէ՞ որ ես ձեզ ասացի, հինգ քայլ անեք,– ասաց բժիշկը։

– Մի երկու քայլ ավելի անելն ինձ համար նեղություն չի։

Դրանից հետո բժիշկները պահանջեցին, որ Շվեյկը նստի աթոռի վրա, և նրանցից մեկը մի քանի անգամ թխկացրեց նրա ծնկանը, ապա դարձավ ու մյուսին ասաց, թե ռեֆլեքսները միանգամայն նորմալ են, իսկ վերջինս գլուխն օրորեց ու սկսեց ինքը թխկացնել ծնկանը, մինչ առաջինը բացում էր Շվեյկի կոպերը և բիբերը զննում։ Այնուհետև նրանք շարժվեցին դեպի սեղանը և մի քանի լատիներեն ֆրազներ փոխանակեցին։

– Լսեցեք, դուք երգել գիտե՞ք,– հարցրեց Շվեյկին բժիշկներից մեկը։– Չէի՞ք կարող, արդյոք, մեզ համար մի բան երգել։

– Աչքիս վրա,– պատասխանեց Շվեյկը։– Թեև ես ձայն ու երաժշտական լսողություն չունեմ, բայց ձեզ համար կփորձեմ երգել, քանի որ սիրտներդ զվարճանալ է ուզում։

Եվ Շվեյկը զլեց.

Հե՛յ, վանական դու ջահել,

Ի՞նչ ես գլուխդ կախել,

Եվ ինչո՞ւ ես դու ծածուկ

Թափում երկու ջերմ արցունք։

– Մնացածը չգիտեմ,– ընդհատեց Շվեյկը։– Եթե ուզում եք, ձեզ համար կերգեմ այս․

Ա՜խ, հոգիս է մղկտում,

Քո կարոտն է իմ սրտում.

Դուրս գամ, նստեմ տան շեմքին,

Նայեմ, նայեմ ճամփեքին։

Ա՜խ, ո՞ւր ես դու, իմ սիրած…

– Էլի մնացածը չգիտեմ,– հառաչեց Շվեյկը։– Գիտեմ նաև «Ո՞ւր է հայրենիքն իմ» երգի առաջին տողը և հետո «Վինդիշգրեցն ու այլ քաջեր իսկական առավոտը վաղ կռվի դուրս եկան» երգը, նաև մի քանի ռազմական երգեր, ինչպես, օրինակ, «Պահպանիր, տե՛ր, թագավորին», «Մենք գնում էինք ուղիղ Յարսմեր» և «Հազարապատիկ ողջունում ենք քեզ»․․․

Երկու բժիշկներն իրար նայեցին, և նրանցից մեկը Շվեյկին հարցրեց.

– Երբևէ քննե՞լ են ձեր հոգեկան վիճակը։

– Զինվորական ծառայությանս ժամանակ,– հանդիսավորապես և հպարտ-հպարտ պատասխանեց Շվեյկը։– Պարոն զինվորական բժիշկներն ինձ պաշտոնապես կատարյալ ապուշ համարեցին։

– Ինձ թվում է, դուք սիմուլյանտ եք,– գոռաց Շվեյկի վրա մյուս բժիշկը։

– Բոլորովին էլ սիմուլյանտ չեմ, պարոնայք,– սկսեց պաշտպանվել Շվեյկը։– Ես ամենաիսկական ապուշ եմ։ Կարող եք տեղեկանալ Չեշսկի Բուդեյնովիցիի 91-րդ գնդի գրասենյակից կամ Կառլինի Պահեստայինների վարչությունից։

Ավագ բժիշկը ձեռքն անհուսորեն թափ տվեց և, Շվեյկին մատնացույց անելով, սանիտարներին ասաց.

– Այս մարդուն վերադարձրեք իր հագուստը և իրեն հանձնեք առաջին միջանցքում գտնվող երրորդ բաժանմունքին։ Հետո ձեզնից մեկը թող վերադառնա ու բոլոր փաստաթղթերը տանի գրասենյակ։ Եվ այնտեղ ասացեք, որ չձգձգեն, որպեսզի սա մեր վզին երկար չնստի։

Բժիշկները մի անգամ էլ մի զայրալից հայացք նետեցին Շվեյկի վրա, որը քաղաքավարի հետ-հետ էր գնում դեպի դուռը։ Սանիտարներից մեկի այն դիտողությանը, թե նա այդ ի՞նչ հիմարություն է անում, Շվեյկը պատասխանեց.

– Ախր ես հագնված չեմ, բոլորովին մերկ եմ, դրա համար էլ չեմ ուզում պաներին ցույց տված լինել այն, որի պատճառով կարող են կարծել, թե ես անկիրթ կամ անպատկառ մարդ եմ։

Սանիտարները, որոնք Շվեյկի հագուստը վերադարձնելու հրամանը ստանալուց հետո նրա մասին այլևս հոգ չէին տանում, նրան հրամայեցին հագնվել, և նրանցից մեկը Շվեյկին տարավ երրորդ բաժանմունք։ Այնտեղ Շվեյկին պահեցին մի քանի օր, քանի դեռ գրասենյակը ձևակերպում էր նրան գժանոցից դուրս գրելը, և նա կատարելապես հնարավորություն ուներ այստեղ ևս կատարելու իր դիտումները։ Խաբված բժիշկները նրա մասին այսպիսի եզրակացություն կայացրին. «Տկարամիտ սիմուլյանտ»։

Քանի որ Շվեյկին բուժարանից դուրս գրեցին անմիջապես ճաշից առաջ, ապա բանն առանց մի փոքրիկ սկանդալի չվերջացավ։

Շվեյկն ասում էր, թե քանի որ իրեն գժանոցից դուրս են անում, ապա վռնդվածին ճաշ չտալը ուղղակի խոզություն է։

Աղմուկին վերջ տվեց բարապանի կանչած ոստիկանը, որը Շվեյկին տարավ Սալմովի փողոցի ոստիկանական կոմիսարիատը։

Շվեյկը Սալմովի փողոցի ոստիկանական կոմիսարիատում

Գժանոցում անցկացրած հիանալի, լուսաճաճանչ օրերից հետո Շվեյկի համար վրա հասան ձախորդություններով ու հալածանքներով լի ժամեր։ Ոստիկանական տեսուչ Բրաունը Շվեյկի հետ հանդիպելու տեսարանն կերպավորեց սիրելի Ներոն կայսեր ժամանակվա հռոմեական փոխարքաների ոգով։ Եվ ճիշտ այնպես վայրագաբար, ինչպես այն ժամանակ փոխարքաներն ասում էին․ «Այս սրիկա քրիստոնյային նետեցեք առյուծների առաջ», տեսուչ Բրաունն ասաց.

– Ծա՛կը կոխել դրան։

Եվ ոչ մի բառ ավելի կամ պակաս։ Միայն թե այդ միջոցին ոստիկանական տեսուչի աչքերում մի տեսակ հակաբնական բավականություն երևաց։ Շվեյկը գլուխ տվեց և արժանապատվորեն ասաց.

– Ես պատրաստ եմ, պարոնա՛յք: Որքան հասկանում եմ, «ձակը կոխել» նշանակում է մենախուց նստեցնել, իսկ դա այնքան էլ վատ չէ։

– Լավ կանես այստեղ շատ չերկարացնես,– ասաց մի ոստիկան, որին Շվեյկը պատասխանեց.

– Ես համեստ մարդ եմ և շնորհակալ կլինեմ այն ամենի համար, որ ինձ համար պիտի անեք։

Խցիկում, նարի վրա, մտախոհ նստած էր մի մարդ։ Նրա դեմքը հոգեկան անտարբերություն էր արտահայտում։ Հավանաբար նա չէր հավատացել, թե դուռը բացում են իրեն ազատելու համար։

– Հարգանացս հավաստիքը,– ասաց Շվեյկը, նստելով նարի վրա, նրա կողքին։– Արդյոք չգիտե՞ք ժամը քանիսն է։

– Իմ դարդն ու ցավը ժամերը չեն,— պատասխանեց մտախոհ պարոնը։

– Այստեղ վատ չէ,– փորձեց խոսք բացել Շվեյկը։– նարերը ռանդայած փայտից են։

Լրջադեմ պարոնը չպատասխանեց, վեր կացավ և սկսեց արագ-արագ գնալ ու գալ նարի ու դռան միջև եղած նեղլիկ տարածության մեջ, ասես շտապելով ինչ֊որ բան փրկել։

Այդ միջոցին Շվեյկը հետաքրքրությամբ դիտում էր պատերին խզբզված մակագրությունները։ Մակագրություններից մեկի մեջ մի կալանավոր մահու և կենաց կռիվ էր հայտարարում ոստիկանությանը։ «Դա ձեզ վրա էժան չի նստի»,– ասված էր տեքստում։ Մի այլ կալանավոր գրել էր․ «Գրողի ծոցը գնաք, աքլորնե՛ր»։ Երրորդը պարզապես փաստ էր արձանագրել․ «Ես այստեղ նստեցի 1913 թվի հունիսի 5֊ին, ինձ հետ լավ էին վարվում։ Խանութպան Յոզեֆ Մարեչեկ, Վրշովից քաղաքի բնակիչ»։ Կար և իր խորիմաստությամբ ցնցող մի այսպիսի մակագրություն, «Ողորմյա զիս, տեր»։

Իսկ դրա տակ, «Համբուրեցեք ո․․․ս»։

«Ո» տառը, այնուամենայնիվ, ջնջված էր և կողքին մեծ-մեծ տառերով գրված. «Քղանցքս»։ Դրա կողքին բանաստեղծական հոգու տեր մեկը գրել էր սույն տողերը.

Նստել եմ տրտում գետի եզերքին,

Արևն է դեպի մայրամուտ իջնում,

Նայում եմ ահա դեմի բլրակին,

Ուր իմ սիրածն է օրն ի բուն տանջվում։

Դռան ու նարի միջև վազվզող պարոնը, որ կարծես մարաֆոնյան մրցավազքի էր դուրս եկել, վերջապես, շնչակտուր կանգ առավ, նստեց իր առաջվա տեղը, գլուխն ափերի մեջ առավ ու հանկարծ բղավեց․

– Բա՛ց թողեք ինձ։

«Ո՛չ, նրանք ինձ բաց չեն թողնի,– ասաց քիչ հետո նա ինքն իրեն,– բաց չեն թողնի։ Ես արդեն առավոտվա ժամը վեցից այստեղ եմ»։

Հանկարծ առանց մի այլևայլության նա բռնվեց զրուցասիրության մոլուցքով և դիմեց Շվեյկին.

– Արդյոք պատահմամբ գոտի չե՞ք ունենա, որպեսզի վերջ տամ այս ամենին։

– Մեծ բավականությամբ կարող եմ ձեզ ծառայել,– պատասխանեց Շվեյկը, բացելով իր գոտին։– Ես դեռ ոչ մի անգամ չեմ տեսել, թե մենախցում գոտիով ինչպես են կախվում․․․ Միայն մի բան վատ է,– ասաց նա, աչք ածելով խուցը,– այստեղ ոչ մի կեռ չկա։ Լուսամուտի բռնակը ձեր ծանրությանը չի դիմանա։ Գուցե կարողանաք կախվել նարից՝ չոքած վիճակում, ինչպես արել է Էմաուզյան վանքի վանականներից մեկը, որը մի ջահել հրեուհու պատճառով կախվել էր խաչելությունից։ Ինքնասպաններն ինձ շատ են դուր գալիս։ Դե՛հ, բարեհաճեցեք․․․

Մռայլ պարոնը, որի ձեռքն էր խոթել Շվեյկն իր գոտին, նայեց գոտուն, շպրտեց մի կողմ և սկսեց լաց լինել, կեղտոտ ձեռքերով արցունքները քսմսելով դեմքին և բղավելով․

– Ես երեխանե՜ր ունեմ, իսկ այստեղ նստած եմ հարբեցողության և անբարոյական կյանք վարելու համար։ Աստվա՜ծ իմ։ Իմ խե՜ղճ կին։ Ի՞նչ կասեն ինձ իմ պաշտոնատեղում․ ես մանկիկնե՜ր ունեմ, իսկ այստեղ նստած եմ հարբեցողության և անբարոյական կյանք վարելու համար։– Եվ այդպես անվերջ։

Ի վերջո, նա կարծես հանգստացավ, մոտեցավ դռանը և սկսեց ձեռքերով ու ոտքերով թակել։ Դռան ետևից ոտնաձայներ լսվեցին և մի ձայն հարցրեց.

– Ի՞նչ եք ուզում։

– Բաց թողեք գնամ,– բարբառեց նա այնպիսի տոնով, որ ասես իր հոգևարքի վերջին խոսքերն էր ասում։

– Ո՞ւր,– լսվեց հարցը դռան մյուս կողմից։

– Պաշտոնատե՛ղս,– պատասխանեց դժբախտ հայրը, ամուսինը, աստիճանավորը, հարբեցողն ու անառակը։

Ծիծաղ, հոգեմաշ մի ծիծաղ հնչեց միջանցքի լռության մեջ․․․ Եվ ոտնաձայները նորից հեռացան։

– Երևում է, այդ պարոնը ձեզ շատ է ատում, որ այդպես ծիծաղում է ձեզ վրա,– ասաց Շվեյկը, երբ կալանակիցը ամեն հույս կորցրած, նորից նստեց նրա կողքին։– Բանտապահը, երբ զայրանա, ընդունակ է շատ բանի, իսկ երբ ավելի զայրանա՝ ամեն բանի։ Հանգիստ նստեցեք ձեզ համար, եթե այլևս կախվել չեք ուզում, և սպասեցեք դեպքերի հետագա զարգացմանը։ Եթե դուք աստիճանավոր, ամուսնացած մարդ եք և երեխաներ ունեք, ապա այս ամենն իսկապես սոսկալի է։ Դուք, եթե չեմ սխալվում, հավատացած եք, որ ձեզ պաշտոնից կվռնդեն, այնպես չէ՞։

– Դժվար է ասել,– հառաչեց աստիճանավորը։– Բանն այն է, որ ես ինքս էլ չեմ հիշում, թե ինչ եմ արել։ Միայն այն գիտեմ, որ ինձ ինչ-որ տեղից դուրս շպրտեցին, իսկ ես ուզում էի նորից ներս մտնել այնտեղ սիգարս վառելու։ Իսկ ամեն ինչ այնպես լավ էր սկսվել… Գիտե՞ք ինչ, մեր բաժնի պետը իր անվանակոչությանն տոնն էր կատարում և մեզ բոլորիս հրավիրեց գինետուն, հետո մենք մտանք երկրորդ գինետունը, երրորդը, չորորդը, հինգերորդը, վեցերորդը, յոթերորդը, ութերորդը, իններորդը․․․

– Արդյոք չե՞ք կամենում, որ ես ձեզ օգնեմ թվել,– պատրաստակամություն հայտնեց Շվեյկը։– Ես այդ բաներից գլուխ հանում եմ։ Մի անգամ ես մի գիշերվա մեջ քսանութ տեղ եմ եղել, բայց, գլուխս գովել չլինի, ոչ մի տեղ երեք գավաթից ավելի գարեջուր չեմ խմել։

– Մի խոսքով,– շարունակեց իր անվանակոչության տոնը այնպես շուքով կատարած պետի տարաբախտ ստորադրյալը,– երբ մի դյուժինի չափ զանազան գինետներ էինք մտել ու դուրս եկել, հանկարձ տեսանք, որ մեր պետը անհետացել է, թեև մենք առաջուց նրան կապել էինք թոկով ու շան պես քարշ էինք տալիս մեր հետևից։ Այնժամ գնացինք նրան որոնելու և, ի վերջո, իրար կորցրինք։ Վերջապես ես հայտնվեցի Վինոգրադիի գիշերային սրճարաններից մեկում, մի շատ կարգին հաստատությունում, որտեղ լիկյորը ուղղակի շշով էի խմում։ Թե ինչ եմ արել հետո, չեմ հիշում․․․ Գիտեմ միայն, որ արդեն այստեղ, կոմիսարիատում, երբ ինձ այստեղ բերին, երկու ոստիկաններ զեկուցեցին, թե իբր հարբել եմ, ինձ վատ պահել, ծեծել մի տիկնոջ, գրչահատով կտրատել ուրիշի պատկանող գլխարկը, որը վերցրած եմ եղել կախարանից, ցրել եմ կանանց երգչախումբը, ավագ մատուցողին հրապարակայնորեն մեղադրել եմ, թե քսան կրոն է գողացել, ջարդել եմ իմ զբաղեցրած սեղանի մարմարե սալը և դիտմամբ թքել հարևան սեղանի մոտ նստած պարոնի սուրճի մեջ։ Համենայն դեպս չեմ հիշում, որ ուրիշ բան էլ արած լինեմ։ Հավատացե՛ք, ես կարգին, ինտելիգենտ մարդ եմ և ընտանիքիցս բացի ուրիշ բանի մասին չեմ մտածում։ Ի՞նչ կասեք այս մասին։ Ես հո սկանդալիստի մեկը չեմ։

– Շա՞տ չարչարվեցիք այդ մարմարե սալը ջարդելիս, թե՞ մի խփելով ջարդուփշուր արիք,– պատասխանելու փոխարեն հետաքրքրվեց Շվեյկը։

– Մի խփելով,– պատասխանեց ինտելիգենտ մարդը։

– Որ այդպես է, կորած եք, մտախոհ ասաց Շվեյկը։– Ձեզ կապացուցեն, թե դուք այդ բանն անելուն նախապատրաստվել եք երկարատև վարժությունների միջոցով։ Իսկ այն անծանոթ պարոնի սուրճը, որի մեջ բարեհաճել եք թքել, ռոմո՞վ էր թե առանց ռոմի։

Եվ, առանց պատասխանին սպասելու, բացատրեց.

– Եթե ռոմով էր, ավելի վատ, որովհետև դա ավելի թանկ է։ Դատարանում ամեն ինչ հաշվում են և հանրագումարի բերում, որպեսզի գործին լուրջ հանցագործության բնույթ տան։

– Դատարանո՞ւմ,– փոքրոգաբար թոթովեց ընտանիքի հարգևոր հայրը և, գլուխը կախելով, ընկավ այն անախորժ հոգեկան դրության մեջ, երբ մարդ խղճի խայթ է զգում։

– Իսկ տանը գիտե՞ն, որ դուք ձերբակալված եք, թե՞ միայն թերթերից կիմանան,– հարցրեց Շվեյկը։

– Դուք կարծում եք, որ դրա մասին կգրե՞ն… թերթերում,– միամտաբար հարցրեց իր պետի անվանակոչության զոհը։

– Անկասկած,– հետևեց անկեղծ պատասխանը, քանզի Շվեյկը բնավ սովորություն չուներ խոսակցից բան թաքցնելու։

– Թերթի ընթերցողներին դա շատ դուր կգա։ Ես ինքս միշտ հաճույքով եմ կարդում հարբածների և նրանց անկարգությունների բաժինը։ Այ, հենց վերջերս «Թասի մոտ» պանդոկում մի հաճախորդ այսպիսի օյին խաղաց, ինքն իր գլուխը ջարդեց գարեջրի գավաթով։ Գավաթը վեր նետեց և գլուխը պահեց նրա տակ։ Նրան վերցրին-տարան. իսկ մենք արդեն առավոտյան թերթերում կարդացինք այդ մասին։ Կամ, օրինակ, ես մի անգամ Բենդելովկայում խփեցի թաղման բյուրոյի ջահակիրներից մեկի ռեխին, նա էլ իր հերթին պարտքի տակ չմնաց։ Մեզ հաշտեցնելու համար ստիպված եղան երկուսիս էլ մենախուց նստեցնել, և այդ մասին իսկույն գրեցին «Իրիկնաթերթ»-ում։ Կամ, ահա, մի ուրիշ դեպք․ «Ննջեցյալի մոտ» սրճարանում մի կոլեգիական խորհրդական ջարդեց երկու ափսե։ Կարծում եք նրան խնայեցի՞ն։ Հենց մյուս օրը թերթի մեջ ընկավ… Ձեզ մնում է միայն մի բան, բանտից թերթին հերքում ուղարկել, թե իբր տպագրված հոդվածը ձեզ չի վերաբերվում և որ այդ համազգանուն մարդու հետ ազդակցակսն կամ որևէ այլ կապ չունեք։ Իսկ տնեցիներին մի երկտող ուղարկեցեք, խնդրեցեք թերթից կտրել ու պահել այդ հերքումը, որպեսզի բանտից դուրս գալուց հետո կարողանաք կարդալ… Չե՞ք մրսում,– կարեկցաբար հարցրեց Շվեյկը, նկատելով, որ ինտելիգենտը սրթսրթում է։

– Այս տարի ամառվա վերջերին մի քիչ ցուրտ է անում։

– Կորա՜ծ եմ,– հեկեկաց Շվեյկի կալանակիցը։– Այլևս պաշտոնի բարձրացում չեմ տեսնի…

– Ի՜նչ խոսք,– ուրախությամբ հաստատեց Շվեյկը։– Թե որ նստելուց հետո ձեզ պաշտոնատեղում չընդունեն, ապա չգիտեմ շո՞ւտ կկարողանաք ուրիշ պաշտոն գտնել, քանի որ ամեն տեղ, եթե նույնիսկ ցանկանաք ծառայել անխիղճ մեկի մոտ, ձեզնից բարեբարո վարքի վկայական կպահանջեն։ Այո՛, այդ բավականությունը թանկ է նստելու ձեզ վրա… Իսկ ձեր տիկինն ու երեխաները մինչև ձեր ազատվելը ապրելու բան-ման ունե՞ն։ Թե՞ խեղճ կինը պետք է ողորմություն խնդրի ի սեր Քրիստոսի, երեխաներին էլ զանազան սրիկայություններ սովորեցնի։

Կալանավորն սկսեց հեծկլտալ։

– Իմ խե՜ղճ մանկիկներ, իմ խե՜ղճ կին։

Զղջացող մեղսագործը վեր կացավ և սկսեց խոսել իր երեխաների մասին։

– Ես հինգ երեխա ունեմ, ամենամեծը տասներկու տարեկան է։ Սկաուտ է։ Խմում է միայն ջուր և կարող էր լավ օրինակ լինել իր հոր համար, որի կյանքում, հավատացեք խոսքիս, նման դեպք առաջին անգամ է պատահում։

– Սկաո՞ւտ է,– բացականչեց Շվեյկը։– Սիրում եմ լսել սկաուտների մասին։ Մի անգամ Չեխական Բուդեյնովիցիի շրջանի, Գլուբոկոյե ենթաշրջանի Միլովար գյուղում, Շլիվոյի մոտ, հենց այն ժամանակ, երբ մեր Իննսունմեկերորդ գունդը այնտեղ զինավարժություն էր կատարում, շրջակա գյուղերի բնակիչները շուրջկալ էին սարքել սկաուտներին բռնելու համար, որոնք խիստ բազմացել էին համայնական անտառում։ Երեքին բռնեցին։ Եվ, պատկերացրեք, նրանցից ամենափոքրը բռնվելիս այնպես խղճալի էր ճվճվում ու լալիս, որ մենք, շատ բան տեսած զինվորներս, չկարողացանք առանց խղճահարության նայել, չդիմացանք… և մի կողմ քաշվեցինք։ Մինչև նրանց կկապեին, այդ երեք սկաուտները կծոտեցին ութ գյուղացու։ Հետո տանուտերի ճիպոտների տակ խոստովանեցին, թե ամբողջ շրջանում չկա մի մարգագետին, որ իրենք տրորած չլինեն՝ պառկելով ու արևկող անելով։ Եվ, ի միջի այլոց, այն էլ խոստովանեցին, թե հնձից քիչ առաջ, Ռաժիցիի մոտ, միանգամայն պատահաբար այրվել է հաճարի մի բոլորովին չհնձած արտ, երբ իրենք հաճարի մեջ շամփուրով խորովելիս են եղել անտառից բռնած մի այծյամ։ Հետո նրանց անտառային որջի մեջ գտան ամեն տեսակ ընտանի թռչունների և անտառաբնակ գազանների կրծոտած ոսկորներ, հիսուն կիլոյից ավելի, մեծ քանակությամբ բալի կորիզ, խնձորի անհամար կրծուկներ և շատ ուրիշ բարիքներ։

Բայց, այնուհանդերձ, սկաուտի տարաբախտ հայրը չէր կարողանում հանգստանալ։

– Այս ի՜նչ արի,– ողբում էր նա։– Խորտակեցի իմ ռեպուտացիան։

– Անտարակույս,– հաստատեց Շվեյկն իրեն հատուկ բացսրտությամբ։– Այդ դեպքից հետո ձեր ռեպուտացիան ընդմիշտ խորտակված է։ Ընդմիշտ։ Ախր, եթե այդ պատմությունը տպեն թերթերում, ձեր ծանոթները վրան դեռ մի բան էլ կավելացնեն։ Դա սովորական բան է, ավելի լավ է ուշադրություն չդարձնեք։ Աշխարհումս արատավորված ռեպուտացիայի տեր մարդկանց թիվը, թերևս, տասն անգամ ավելի է, քան անբասիր ռեպուտացիա ունեցողներինը։ Դատարկ բան է։

Միջանցքում ծանր ոտնաձայներ լսվեցին, բանալին չրխկաց կողպեքի մեջ, դուռը բացվեց, և ոստիկանը դուրս կանչեց Շվեյկին։

– Ներեցեք,– ասպետավարի հիշեցրեց Շվեյկը,– ես այստեղ եմ ընդամենը ցերեկվա ժամը տասներկուսից, իսկ այս պարոնը՝ դեռևս առավոտվա ժամը վեցից։ Ես այնքան էլ չեմ շտապում։

Պատասխանի փոխարեն մի ուժեղ ձեռք նրան քաշեց-հանեց միջանցք, և օրապահը Շվեյկին սանդուղքով լռելյայն տարավ երկրորդ հարկը։

Սենյակում սեղանի հետևը նստած էր ոստիկանական հաստլիկ կոմիսարը, առույգ դեմքով մի մարդ։ Նա դիմեց Շվեյկին.

– Ուրեմն դո՞ւք եք Շվեյկը։ Ինչպե՞ս ընկաք այստեղ։

– Շատ հասարակ ձևով,– պատասխանեց Շվեյկը։– Ես այստեղ եկա ոստիկանի ուղեկցությամբ, եկա, որովհետև չէի կարող թույլ տալ, որ ինձ գժանոցից վռնդեն առանց ճաշ տալու։ Ես նրանց համար փողոցային քած չեմ։

– Գիտեք ի՞նչ, Շվեյկ,– սիրալիր ասաց կոմիսարը,– ի՞նչ կարիք կա, որ մենք այնտեղ, Սալմովի փողոցում, իրար հետ գժտվենք։ Ավելի լավ չի՞ լինի ձեզ ուղարկենք ոստիկանական վարչություն։

– Դուք եք, ինչպես ասում են, դրության տերը,– գոհունակությամբ պատասխանեց Շվեյկը։– Իսկ երեկոյան ոստիկանական վարչություն գնալը ինձ համար մի փոքրիկ, բայց հաճելի զբոսանք կլինի։

– Շատ ուրախ եմ, որ երկուսս էլ համակարծիք ենք,– ուրախ եզրափակեց ոստիկանական կոմիսարը։– Ամենից լավ բանը իրար հետ լեզու գտնելն է։ Ճիշտ է, չէ՞, Շվեյկ:

– Ես էլ միշտ սիրով խորհրդակցում եմ ուրիշների հետ,– պատասխանեց Շվեյկը։– Հավատացած եղեք, պարոն կոմիսար, ես ձեր լավությունը երբեք չեմ մոռանա։

Քաղաքավարի գլուխ տալով, Շվեյկը ոստիկանի հետ իջավ պահակատուն, և արդեն քառորդ ժամ անց նրան կարելի էր տեսնել Եչնայա փողոցի և Կառլի հրապարակի անկյունում։ Նա գնում էր մի այլ ոստիկանի ուղեկցությամբ, որի կռնատակին կար մի ստվարածավալ մատյան՝ վրան գերմաներեն դրված, «Arestantenbuch»^[3]։

Սպալենայա փողոցի անկյունում Շվեյկն ու նրա ուղեկցորդը դեմ առան մարդկային մի բազմության, որ խռնվել էր պատին փակցված մի հայտարարության առաջ։

– Թագավոր կայսրի մանիֆեստն է պատերազմ հայտարարելու մասին,– ասաց Շվեյկին ուղեկցորդը։

– Ես դա գուշակում էի,– ասաց Շվեյկը։– Իսկ գժանոցում այդ մասին դեռ ոչինչ չգիտեին, թեև, ճիշտն ասած, դա նրանց հայտնի պիտի լինի սկզբնաղբյուրից։

– Դրանով ի՞նչ եք ուզում ասել,– հարցրեք ոստիկանը։

– Չէ՞ որ այնտեղ շատ պարոն սպաներ կան նստած,– բացատրեց Շվեյկը։

Երբ նրանք մոտեցան մի այլ բազմության, որը նույնպես խռնված էր մանիֆեստի առաջ, Շվեյկը բացականչեց.

– Կեցցե՛ կայսր Ֆրանց Իոսիֆը։ Մենք կհաղթե՛նք։

Խանդավառված բազմության միջից ինչ-որ մեկը ձեռքի մի հարվածով նրա կոտելոկը քաշեց-իջեցրեց մինչև ականջները, և այդպիսի կերպարանքով, վազեվազ հավաքվող ամբոխի աչքի առաջ, քաջարի զինվոր Շվեյկը կրկին դիմեց դեպի ոստիկանական վարչության դարպասը։

– Այս պատերազմը, մենք անպայման կշահենք, նորից եմ ասում, պարոնա՛յք։– Այդ խոսքերով Շվեյկը բաժանվեց իրեն ուղեկցող բազմությունից։

Հեռու֊հեռավոր անցյալում Եվրոպա է թռել-անցել այն ճշմարիտ խոսքը, թե վաղվա լինելիքը այսօր չի իմացվի։

Ճեղքելով կախարդական շրջանը, Շվեյկը նորից տուն է ընկնում

Ոստիկանական վարչության պատերից փչում էր ժողովրդին օտար իշխանության գարշ հոտը։ Այդ իշխանությունը հետամուտ էր իմանալու, թե պատերազմի առթիվ բնակիչներն ինչպիսի տրամադրություններ էին արտահայտում։ Բացի մի քանի մարդկանցից, որոնք չէին ուրացել իրենց ժողովրդին, որը պետք է արյունաքամ լիներ իրեն միանգամայն օտար շահերի համար,– բացի այդ մի քանի մարդկանցից, ոստիկանական վարչությունն իրենից ներկայացնում էր գիշատիչ-բյուրոկրատների մի փառահեղ հավաքարան։ Վերջիններս կարծում էին, թե միայն բանտի ու կախաղանի ամենակերպ օգտագործումն է ընդունակ փրկելու խրթնիմաստ պարագրաֆների գոյությունը։

Ընդ որում, նրանք իրենց զոհերին վերաբերվում էին թունալից սիրալիրությամբ, նախապես կշռադատելով իրենց ամեն մի խոսքը։

– Ցավում եմ, շա՜տ եմ ցավում,– ասաց այդ սևադեղին գիշատիչներից մեկը, երբ Շվեյկին բերին նրա մոտ,– որ դուք նորից ընկել եք մեր ձեռքը։ Կարծում էինք, թե կուղղվեք, բայց, ավա՜ղ, սխալվել ենք։

Շվեյկն ի նշան համաձայնության անխոս գլխով արեց, միաժամանակ դեմքին տալով մի այնպիսի անմեղ արտահայտություն, որ սևադեղին գիշատիչը նրան նայեց հարցական հայացքով և կտրուկ ասաց.

– Հիմար մի ձևանաք։

Բայց իսկույն էլ դիմեց սիրալիր տոնի։

– Մեզ համար, իրոք, շատ անհաճելի է ձեզ կալանքի տակ պահել։ Ըստ իս, կարող եմ ձեզ հավատացնել, ձեր մեղքն այնքան էլ մեծ չէ, որովհետև ձեր մտավոր ցածր մակարդակը նկատի ունենալով պետք է ենթադրել, որ ձեզ, անկասկած, դրդել են։ Ասացեք ինձ, պան Շվեյկ, ո՞վ էր ձեզ դրդում այդպիսի հիմարություններ անել։

Շվեյկը հազաց։

– Ես, կներեք, չգիտեմ, թե խոսքն ի՛նչ հիմարության մասին է։

– Իսկ մի՞թե հիմարություն չէ, պան Շվեյկ,– համոզում էր գիշատիչը կեղծ-հայրական տոնով,– որ դուք, ձեզ այստեղ բերող ոստիկանի վկայությամբ, փողոցի անկյունում փակցված մանիֆեստի առաջ մի բազմություն հավաքելով՝ նրան գրգռել եք «Կեցցե՛ Ֆրանց Իոսիֆ կայսրը», «Մենք կհաղթենք» բացականչություններով։

– Ես չէի կարող ոչինչ չանել,– բացատրեց Շվեյկը, իր բարի աչքերը հառելով ինկվիզիտորի վրա։– Ես հուզվեցի, երբ տեսա, որ բոլորը կարդում են պատերազմի այդ մանիֆեստը և չեն դրսևորում ուրախության ոչ մի նշան. ո՛չ հաղթական բացականչություններ, ո՛չ «ուռռա»․․․ առհասարակ ոչինչ, պարոն խորհրդական։ Կարծես դա բոլորովին նրանց չի վերաբերվում։ Եվ ահա այդ ժամանակ ես, Իննսունմեկերորդ գնդի հին զինվորս, չհամբերեցի և գոչեցի այդ խոսքերը։ Եթե իմ տեղը դուք լինեիք, երևի ճիշտ նույնը կանեիք։ Քանի որ պատերազմ է, ի՞նչ արած, մենք պետք է այն հասցնենք հաղթական վախճանի և պարտավոր ենք շարունակ փառաբանել թագավոր կայսրին։ Եվ այդ բանում ոչ ոք չի կարող իմ կարծիքը փոխել տալ։

Պատին դեմ արված սևադեղին գիշատիչը չդիմացավ Շվեյկի գառային անմեղ հայացքին, աչքերը խոնարհեց իր թղթերի վրա և ասաց.

– Ձեր ոգևորությունը ինձ համար միանգամայն հասկանալի կլիներ, եթե արտահայտված լիներ այլ հանգամանքներում։ Ինքներդ էլ լավ գիտեք, որ ձեզ տանում էր ոստիկանը, այնպես որ, ձեր հայրենասիրությունը ավելի շուտ պետք է ծիծաղ պատճառեր հասարակությանը, քան նրա վրա լուրջ տպավորություն գործեր։

– Ոստիկանի հսկողությամբ գնալը ծանր պահ է յուրաքանչյուր մարդու կյանքում։ Բայց եթե նույնիսկ այդ ծանր պահին մարդ չի մոռանում, թե ինչ է պարտավոր անել պատերազմ հայտարարվելիս, ապա, կարծում եմ, նա այնքան էլ վատ մարդ չի։

Սևադեղին գիշատիչը քրթմնջաց և մի անգամ էլ նայեց ուղիղ Շվեյկի աչքերին։ Շվեյկը պատասխանեց իր անմեղ, մեղմ, համեստ, բարեհամբույր ու ջերմ հայացքով։

Մի րոպե նրանք ակնդետ իրար էին նայում։

– Գրողի ծո՛ցը գնացեք,– մրթմրթաց, վերջապես, չինովնիկական ռեխը։– Բայց եթե մեկ էլ ընկնեք այստեղ, այլևս ոչ մի բան չեմ հարցնի, այլ կուղարկեմ ուղղակի Գրադչանիի զինվորական դատարանը։ Հասկացա՞ք։

Մինչ գիշատիչը կկարողանար որևէ բան ավելացնել, Շվեյկը վազելով մոտեցավ նրան, ձեռքն համբուրեց ու ասաց.

– Թող աստված ձեզ վարձատրի դրա համար։ Եթե երբևէ զտարյուն շնիկի կարիք ունենաք, բարեհաճեցեք դիմել ինձ։ Ես շան առևտրով եմ զբաղվում։

Այդ կերպ Շվեյկը նորից ազատ արձակվեց։

Տուն գնալիս նա միտք էր անում, թե արդյոք նախ չմտնի՞ «Թասի մոտ» գարեջրատունը, և ի վերջո բացեց նույն այն դուռը, որտեղից վերջերս դուրս էր եկել գործակալ Բրետշնայդերի ուղեկցությամբ։

Գարեջրատանը մեռելային լռություն էր տիրում։ Այնտեղ կային մի քանի հաճախորդներ, որոնց մեջ էր սուրբ Ապոլինարի եկեղեցու պահակը։ Բոլորի դեմքերը մռայլ էին։ Վաճառասեղանի հետևում նստած էր պանդոկապետուհին, Պալիվեցի կինը, և բութ, հայացքով նայում էր գարեջրի ծորակներին։

– Ահա և ես վերադարձա,– ուրախ-ուրախ ասաց Շվեյկը։– Տվեք ինձ, խնդրեմ, մի գավաթ գարեջուր։ Իսկ ո՞ւր է մեր պան Պալիվեցը։ Երևի արդեն տա՞նն է։

Պատասխանելու փոխարեն պանդոկի տիրուհին սկսեց հոնգուր-հոնգար լալ և, ամեն մի խոսքի վրա հեծկլտալով, մղկտաց.

– Տա՜սը տարի․․․ տվին նրան․․․ մի շաբաթ առաջ։

– Ա՛յ, տեսնո՞ւմ եք,– ասաց Շվեյկը,– ուրեմն մի շաբաթն արդեն գլորել է։

– Նա այնքան… զգույշ էր,– հեկեկում էր տիրուհին։– Նա ինքն էր միշտ իր մասին այդ բանն ասում…

Գարեջրատան հաճախորդները համառորեն լուռ էին, ասես Պալիվեցի հոգին ցայժմ շրջում էր այդտեղ և նրանց կոչ անում՝ լինել է՛լ ավելի զգույշ։

– Զգուշությունը մայրն է իմաստության,– ասաց Շվեյկը,– նստելով սեղանի մոտ և իր կողմը քաշելով գարեջուրը, որի փրփուրի մեջ մի քանի ծակոտիկներ էին գոյացել, քանզի այնտեղ կաթկթել էին Պալիվեցի կնոջ արցունքները, երբ նա գարեջուրը բերել էր սեղանին դնելու։– Հիմա այնպիսի ժամանակ է, որ մարդ ստիպված է զգույշ լինել։

– Երեկ մեզ մոտ երկու թաղում կար,– խոսակցության նյութը փոխեց սուրբ Ապոլլինարիի պահակը։

– Երևի մեկն ու մեկը մեռել էր,– ասաց մի ուրիշ հաճախորդ։

Երրորդը հարցրեց.

– Դիակառքո՞վ էին տանում հանգուցյալին։

– Հետաքրքիր, է իմանալ,– ասաց Շվեյկը,– պատերազմի ժամանակ ինչպե՞ս կկատարվեն զինվորական թաղումները։

Հաճախորդները վեր կացան, վճարեցին ու անխոս դուրս եկան։ Շվեյկը պանդոկապետուհու հետ միասին մնաց։

– Չեմ կարող պատկերացնել,– ասաց Շվեյկը,– որ անմեղ մարդուն տասը տարի տան։ Ճիշտ է, մի անգամ մի անմեղի հինգ տարի էին տվել, այդպիսի բան լսել եմ, բայց տասը տարին, իսկապես, շատ շատ է։

– Ճարներս ի՞նչ, ախր մարդս խոստովանել է,– լալիս էր Պալիվեցի կինը։– Ինչ որ այստեղ ասել էր էն ճանճերի ու նկարի մասին, նույնը դատարանի վարչությունումն էլ կրկնեց։ Ինձ վկա կանչեցին, բայց ես ի՞նչ կարող էի ասել նրանց, երբ ինձ ասացին, թե ցուցմունքներ տալուց իրավունք ունեմ հրաժարվելու, որովհետև ամուսնուս հետ ազգակցական հարաբերություն ունեմ։ Էդ ազգակցական հարաբերություններից այնպես վախեցա, որ հրաժարվեցի ցուցմունքներ տախ վախենալով, որ չլինի թե դրանից էլ մի վատ բան դուրս գա։ Խեղճ հալիվորս այնպես նայեց ինձ, որ մինչև մեռնելս չեմ մոռանա։ Իսկ վճիռը կարդալուց հետո, երբ նրան տանում էին, սանդուղքի վրա ասես խելքը բոլորովին թռցրեց, վերցրեց ու բղավեց․ «Կեցցե՜ ազատ միտքը»։

– Իսկ պան Բրետշնայդերն էլ չի՞ գալիս այստեղ։

– Այստեղ մի քանի անգամ եղել է,– պատասխանեց պանդոկապետի կինը։– Խմում է մի երկու-երեք գավաթ, հետն էլ ինձ հարցուփորձ անում, թե ո՛վ է լինում այստեղ, ականջ է դնում, թե հաճախորդներն ինչ են խոսում ֆուտբոլից։ Նրանք պան Բրետշնայդերին տեսնելիս միայն ֆուտբոլից են խոսում, իսկ նա կապտում, կարմրատակում է, ասես ուր որ է կուչ ու ձիգ կգա ու կդևոտի։ Այսքան ժամանակ միայն մեկին է չանթել, Պոպերեչնայա փողոցում ապրող պաստառագործին։

– Դա հունարի բան է,– ասաց Շվեյկը։– Այդ պաստառագործը սարսա՞ղ էր։

– Դե՛հ, ոնց որ իմ մարդը,– լալով պատասխանեց պանդոկի տիրուհին,– Բրետշնայդերը նրան հարցրեց, թե նա սերբերի վրա կկրակե՞ր։ Պաստառագործն էլ պատասխանեց, թե կրակել չի իմանում, թե միայն մի անգամ է եղել տիրում, որտեղ կրակել ու ծակել է թագը։ Այդ ժամանակ մենք բոլորս լսեցինք, որ Բրետշնայդերը, ծոցատետրը հանելով ասաց․ «Ըհը՜, ևս մի ուշագրավ պետական դավաճանություն»– և դուրս գնաց՝ Պոպերեչնայա փողոցում ապրող պաստառագործի հետ, որը էլ հետ չեկավ։

– Նրանցից շատերը հետ չեն գալիս,– ասաց Շվեյկը։– Խնդրեմ, ինձ ռոմ տվեք։

Հենց այն պահին, երբ Շվեչկն երկրորդ անգամն էր իր համար մի գավաթ ռոմ պատվիրում, պանդոկ մտավ գաղտնի գործակալ Բրետշնայդերը։ Մի թռուցիկ հայացք նետելով դատարկ պանդոկի վրա և իր համար գարեջուր պատվիրելով, նա նստեց Շվեյկի կողքին և սկսեց, սպասել, թե նա ի՞նչ կասի։

Շվեյկը կախիչի վրայից հանեց թերթերից մեկը և, վերջին էջի հայտարարություններն աչքի անցկացնելով, ասաց․

– Տե՜ս է, ոմն Չիմպերա, գյուղ Ստրաշկովո, տուն, համար երեք, Ռաչինևեսի փոստային բաժանմունք, վաճառում է իր կալվածքը և յոթ դեսյատին վարելահող։ Տեղումս կա դպրոց և երկաթուղի։

Բրետշնայդերը մատներով ջղայնորեն թխթխկացրեց սեղանը և դիմեց Շվեյկին.

– Զարմանում եմ, թե ձեզ ինչո՞ւ է հետաքրքրում այդ կալվածքը, պան Շվեյկ։

– Ա՜խ, այդ դո՞ւք եք,– բացականչեց Շվեյկը, սեղմելով նրա ձեռքը։– Միանգամից չճանաչեցի։ Շատ վատ հիշողություն ունեմ։ Վերջին անգամ մենք բաժանվեցինք, եթե չեմ սխալվում, ոստիկանական վարչության գրասենյակի ընդունարանում։ Ի՞նչ եք անում այն օրվանից։ Հաճա՞խ եք այստեղ գալիս։

– Այսօր եկել եմ ձեզ տեսնելու,– ասաց Բրետշնայդերը։– Ոստիկանական վարչությունում ինձ ասացին, որ դուք շան առևտրով եք զբաղվում։ Ինձ հարկավոր է մի լավ պինչեր, կամ, ասենք, շպից, կամ առհասարակ նման մի բան…

– Մենք կարող ենք ձեզ այդ բոլորը տրամադրել,– պատասխանեց Շվեյկը։– Զտարյո՞ւն շուն եք ուզում թե… փողոցի։

– Մտադիր եմ կանգ առնել զտարյունի վրա,– պատասխանեց Բրետշնայդերը։

– Իսկ ինչո՞ւ ոստիկանական շուն չեք ուզում,– հարցրեց Շվեյկը։– Նա ամեն ինչ կհետախուզեր և ձեզ ցույց կտար հանցագործի հետքը։ Վրշովիցիում մի մսագործ մի այդպիսի շուն ունի, որը քաշում է նրա սայլակը։ Այդ շունը, կարելի է ասել, դեռ չի արժանացել իր իսկական կոչմանը։

– Ես շպից կցանկանայի,– զուսպ կրկնեց Բրետշնայդերը,—չկծող շպից։

– Անատա՞մ շպից եք ցանկանում,– հետաքրքրվեց Շվեյկը։– Մի այդպիսի շպից աչքի առաջ ունեմ… Դեյվիցում, մի պանդոկապետի մոտ։

– Թերևս, ավելի լավ կլինի պինչեր…– անվճռականորեն ասաց Բրետշնայդերը, որի շնաբանական գիտելիքները գտնվում էին սաղմնային վիճակում։

Եթե չլիներ ոստիկանական վարչության հրամանը, նա երբեք էլ շնաբանական ոչ մի գիտելիք ձեռք չէր բերի։ Բայց հրամանը ճշգրիտ էր, պարզ և որոշակի․ ինչ գնով էլ լինի, Շվեյկի հետ մտերմանալ շնավաճառության հողի վրա։ Այդ նպատակով Բրետշնայդերն իրավունք ուներ օգնականներ գտնել և իր տրամադրության տակ որոշ գումար ունենալ շներ գնելու համար։

– Պինչերները լինում են մեծ ու փոքր,– ասաց Շվեյկը։– Ես աչքի առաջ ունեմ երկու փոքր և երեք մեծ պինչեր։ Հինգն էլ ձեռնասուն են։ Անկեղծորեն կարող եմ հանձնարարել։

– Դա ինձ ձեռք կտա,– ասաց Բրետշնայդերը։– Իսկ այդ շան հատն ի՞նչ արժի։

– Նայած մեծությանը,– պատասխանեց Շվեյկը,– կախված է մեծությունից։ Պինչերը հորթ չի, պինչերի բանը ճիշտ հակառակն է․ ինչքան փոքր է, այնքան՝ թանկ։

– Ես մեծ պինչեր կառնեի, որ տունս պահպաներ,– ասաց Բրետշնայդերը, վախենալով սպառել ոստիկանության գաղտնի ֆոնդը։

– Շատ լավ,– վրա բերեց Շվեյկը։– Մեծերը կարող եմ ձեզ ծախել հատը հիսուն կրոնով, ամենամեծերը՝ քառասունհինգ։ Բայց մի բան մոռացանք, լակոտնե՞ր եք ուզում թե ավելի հասուն շներ և, հետո, ո՞րձ թե էգ։

– Ինձ համար մեկ է,– պատասխանեց Բրետշնայդերը, որին ձանձրացրել էին այդ անլուծելի պրոբլեմները։– Ուրեմն, ձեռք բերեք այդ շները, իսկ ես վաղն երեկոյան ժամը յոթին կգամ ձեզ մոտ։ Եղա՞վ։

– Եղա՛վ, եկեք,– դժկամորեն համաձայնեց Շվեյկը։– Այդ դեպքում ես ձեզնից կխնդրեի երեսուն կրոն կանխավճար։

– Ի՞նչ խոսք կարող է լինել,– ասաց Բրետշնայդերը, համրելով փողը։– Դե՛հ, իսկ հիմա մի-մի քառորդ լիտր գինի խմենք իմ հաշվին։

Երբ նրանք խմեցին։ Շվեյկն էլ իր հաշվին մի քառորդ լիտր պատվիրեց։ Բրետշնայդերը սկսեց Շվեյկին համոզել, որ նա իրենից չվախենա, ասելով, թե ինքն այսօր ծառայության մեջ չէ, ուստի և նա կարող է նրա հետ ազատ խոսել քաղաքականությունից։

Շվեյկն ասաց, թե ինքը պանդոկում երբեք քաղաքականությունից չի խոսում և թե առհասարակ այդ քաղաքականության կոչվածը փոքրահասակ երեխաներին վայել զբաղմունք է։

Բրետշնայդերն, ընդհակառակը, շատ հեղափոխական համոզմունքներ ուներ։ Նա հայտարարեց, թե ամեն մի թույլ պետության դատապարտված է կործանման, և Շվեյկին հարցրեց, թե նա ի՞նչ հայացք ունի այդ հարցերի նկատմամբ։

Շվեյկը պատասխանեց, թե ինքը պետության հետ ոչ մի գործ չի ունեցել, բայց մի անգամ իր մոտ դաստիարակվում էր սենբերնարի մի վտիտ լակոտ, որին նա կերակրում էր զինվորի սուխարիներով, և այդ միջոցին լակոտը սատկեց։

Հինգերորդ գավաթը խմելուց հետո Բրետշնայդերն իրեն անարխիստ հայտարարեց և սկսեց Շվեյկից խորհուրդ հարցնել, թե արդյոք ո՞ր կազմակերպության մեջ մտնի։

Շվեյկը պատմեց, թե ժամանակով մի անարխիստ իրենից հարյուր կրոնով մի լեոնբերգ է գնել, արժեքը մաս-մաս վճարելու պայմանով, բայց մինչև հիմա վերջին վճարումը դեռ չի կատարել։

Վեցերորդ քառորդ լիտրը դատարկելուց հետո Բրետշնայդերն արտահայտվեց հօգուտ հեղափոխության և ընդդեմ զորահավաքի։ Շվեյկը թեքվեց ու նրա ականջին փսփսաց․

– Հենց նոր մի հաճախորդ ներս մտավ։ Վայ թե ձեզ լսի, գլխացավանքի մեջ ընկնեք։ Տեսնո՞ւմ եք, պանդոկապետի կինն արդեն լալիս է։

Պալիվեցի կինն իսկապես լալիս էր վաճառասեղանի հետևում նստած։

– Ինչո՞ւ եք լալիս, տիրուհի,– հարցրեց Բրետշնայդերը։– Երեք ամսից մենք կհաղթենք, ամնիստիա կլինի, և ձեր ամուսինը կվերադառնա։ Այն ժամանակ քե՜ֆ կանենք ձեզ մոտ։ Թե՞ դուք չեք կարծում, որ մենք կհաղթենք,– դարձավ նա Շվեյկին։

– Ի՞նչ կարիք կա շարունակ նույն բանը ծամծմելու,– ասաց Շվեյկը։– Պետք է հաղթենք, և վե՛րջ։ Դե՛հ, իմ տուն գնալու ժամանակն է։

Շվեյկը վճարեց ու վերադարձավ իր պառավ աղախին պանի Մյուլլերի մոտ, որը շատ վախեցավ, տեսնելով, որ բանալիով մուտքի դուռը բացող տղամարդը ոչ այլ ոք է, եթե ոչ ինքը՝ Շվեյկը։

– Իսկ ես, պարոն, կարծում էի, թե դուք կվերադառնաք միայն մի քանի տարուց հետո,– ասաց նա իրեն հատուկ անմեղությամբ,– և ես այստեղ… մեղքանալով… ժամանակավորապես ապրելու տեղ եմ տվել գիշերային սրճարանի մի շվեյցարի, որովհետև… այստեղ երեք անգամ խուզարկություն կատարեցին, և, երբ ոչինչ չգտան, ասացին, թե իբր ձեր բանը բուրդ է, թե ամեն բանից երևում է, որ դուք փորձված հանցագործ եք։

Շվեյկն արագ համոզվեց, որ անծանոթը տեղավորվել է ամենայն հարմարությամբ. նա քնել էր Շվեյկի անկողնու վրա և նույնիսկ այնքան ջենտլմեն էր գտնվել, որ բավականացել էր դրա միայն մի կեսով, իսկ մյուս կեսը տրամադրել ոմն երկարամազ էակի, որն երախտագիտաբար գրկել էր նրա վիզն ու քնել։ Հատակին, անկողնու շուրջը, խառնիխուռն թափված էին տղամարդու և կանացի արդուզարդի պարագաներ։ Այդ քաոսից երևում էր, որ «գիշերային սրճարանի» շվեյցարը երեկ իր դամայի հետ տուն էր եկել քեֆը տեղը։

– Պարո՛ն,– ասաց Շվեյկը, ցնցելով ներխուժած կենվորին,– պարո՛ն, չլինի թե հանկարծ ճաշից ուշանաք։ Ինձ համար շատ անհաճո կլինի, եթե դուք սկսեք բոլորին պատմել, թե ես ձեզ դուրս եմ արել այն ժամին, երբ ոչ մի տեղ չի կարելի ճաշ գտնել։

Քիչ ժամանակ չանցավ, մինչև որ «գիշերային սրճարանի» քնաթաթախ շվեյցարը գլխի ընկավ, որ անկողնու տերը տուն է վերադարձել և իր իրավունքներն է ներկայացնում։

«Գիշերային սրճարանների» բոլոր շվեյցարներին հատուկ սովորությամբ այդ պարոնն արտահայտվեց այն ոգով, թե կջարդի այն մարդու կողերը, որը կհամարձակվի իրեն արթնացնել։

Այդ միջոցին Շվեյկը հավաքեց նրա արդուզարդի մասերը, բերեց֊դրեց անկողնու մոտ և, եռանդագին ցնցելով նրան, ասաց․

– Եթե չհագնվեք, ստիպված պիտի լինեմ ձեզ փողոց նետել այսպես տկլոր։ Ձեզ համար շատ ավելի ձեռնտու կլինի այստեղից դուրս թռչել հագնված վիճակում։

– Ես ուզում էի քնել մինչև իրիկվա ժամը ութը,– ասաց շվարած շվեյցարը, վեր քաշելով վարտիքը։– Ես անկողնու համար տանտիրուհուն օրը երկու կրոն եմ վճարում և կարող եմ սրճարանից այստեղ օրիորդներ բերել… Մարժենկա, վեր կաց։

Օձիքն ու փողկապը կապելուց հետո նա արդեն այնքան էր ուշքի եկել, որ սկսեց Շվեյկին համոզել, թե «Միմոզա» գիշերային սրճարանն ամենավայելուչ հաստատություններից մեկն է, ուր մուտք ունեն միայն այն դամաները, որոնց դեղին տոմսերը միանգամայն կարգին են, և սիրալիր կերպով Շվեյկին հրավիրեց այցելել այդ սրճարանը։

Սակայն նրա գործակցուհին խիստ դժգոհ մնաց Շվեյկից և թույլ տվեց մի քանի բարձրաշխարհիկ ծանրակշիռ արտահայտություններ, որոնցից ամենավայելուչն «աստծու դմբլո»-ն էր։

Անկոչ կենվորների հեռանալուց հետո Շվեյկը գնաց խոհանոցից պանի Մյուլլերին կանչելու, որպեսզի նրա հետ սենյակը կարգի բերի, սակայն այնտեղ նրանից ոչ մի հետք չգտավ, բացի մի թղթի կտորից, որի վրա մատիտով ինչ-որ բան էր խզբզած։ Պանի Մյուլլերը պարզապես արտահայտել էր իր մտքերը Շվեյկի անկողինը գիշերային սրճարանի շվեյցարին վարձով տալու դժբախտ դեպքի առթիվ։ Թղթի վրա գրված էր.

«Ներեցե՛ք, պարոն, ես ձեզ այլևս չեմ տեսնի, որովհետև լուսամուտից ցած եմ նետվում»։

– Սո՛ւտ է ասում,– ասաց Շվեյկը և սկսեց սպասել։

Կես ժամ անց խոհանոց սողոսկեց տարաբախտ պանի Մյուլլերը, որի դեմքի ընկճված արտահայտությունից երևում էր, որ նա Շվեյկից մխիթարանքի խոսք է սպասում։

– Եթե ուզում եք լուսամուտից ցած նետվել,– ասաց Շվեյկը,– գնացեք իմ սենյակը, լուսամուտը բացել եմ։ Ես ձեզ խորհուրդ չէի տա խոհանոցի լուսամուտից նետվել, որովհետև կընկնեք պարտեզի վարդերի վրա, կջարդեք բոլոր թփերը և ստիպված կլինեք դրա համար վճարել։ Իսկ սենյակիս լուսամատից դուք մեծ հաջողությամբ կշրմփաք մայթի վրա և, եթե բախտներդ բանի, կջարդեք ձեր վիզը։ Իսկ եթե բախտներդ չբանի, կջարդեք միայն ձեր կողոսկրերը, ձեռքերն ու ոտքերը, և ստիպված կլինեք վճարել հիվանդանոցում բուժվելու վարձը։

Պանի Մյուլլերը լաց եղավ, սուսուփուս գնաց Շվեյկի սենյակը․․․ փակեց լուսամուտը և, վերադառնալով, ասաց.

– Փչում է, իսկ ձեր ռևմատիզմի համար դա լավ չէ, պարո՛ն։

Այնուհետև, անկողինը գցելով և արտասովոր ջանասիրությամբ ամեն ինչ կարգի բերելով, նա դեռևս արտասվաթաց դեմքով վերադարձավ խոհանոց և Շվեյկին զեկուցեց.

– Այն երկու լակոտները, պարոն, որ պահում էիք բակում, սատկեցին, իսկ սեն-բերնարը խուզարկության ժամանակ փախավ։

– Գրո՜ղը տանի,– բացականչեց Շվեյկը,– նա կարող է փորձանքի մեջ ընկնել։ Հիմա, անկասկած, ոստիկանությունը կհետապնդի նրան։

– Կծեց ոստիկանական պարոն կոմիսարներից մեկին,– շարունակեց պանի Մյուլլերը,– երբ խուզարկության ժամանակ պարոնը նրան մահճակալի տակից դուրս քաշեց։ Այն պաներից մեկն ասաց, թե մահճակալի տակ մարդ կա, և սեն-բերնարին հրամայեցին դուրս գալ հանուն օրենքի, բայց նրա մտքովն էլ չէր անցնում դուրս գալ, այդ պատճառով էլ նրան դուրս քաշեցին։ Սեն֊բերնարն ուզում էր նրանց բոլորին խժռել, բայց հետո դռնից դուրս պրծավ, ու էլ հետ չեկավ։ Ինձ էլ հարցաքննեցին. հարցրին, թե ո՛վ է մեզ մոտ գալիս, արդյոք արտասահմանից փող չե՞նք ստանում, հետո սկսեցին ինձ հիմարի տեղ դնել, երբ ասացի, թե արտասահմանից հազարից մի անգամ է փող գալիս, թե վերջին անգամ փող ստացել ենք Բռնոյից՝ պարոն կառավարչից,– հիշո՞ւմ եք անգորական կատվի համար նրա ուղարկած այն վաթսուն կրոն կանխավճարը։ Ասացի, թե դուք այդ կատվի մասին հայտարարություն էիք տպել «Ազգային քաղաքականություն» թերթում, իսկ կատվի փոխարեն թուզի արկղով Բռնո ուղարկեցիք ֆոքստերիերի մի կույր լակոտ։ Այդ բոլորը պատմեցի նրանց, իսկ նրանք սկսեցին ակնարկ անել, թե ես հիմար եմ։ Բայց հետո հետս շատ քաղցր խոսեցին և, որպեսզի մենակ չվախենամ, ինձ կենվոր հանձնարարեցին գիշերային սրճարանի այն շվեյցարին, որին դուք դուրս գցեցիք։

– Համա թե տանջվեցի այդ ոստիկանության ձեռքին, պանի Մյուլլեր,– հառաչեց Շվեյկը։– Ա՛յ, շուտով կտեսնեք, թե նրանցից քանիսը կգան այստեղ շուն գնելու։

Ես չգիտեմ, թե հեղաշրջումից հետո ոստիկանական արխիվը նայողները վերծանե՞լ են արդյոք պետական ոստիկանության գաղտնի ֆոնդի ելքի հոդվածները, ուր կային այսպիսի նշումներ. ՍԲ–40 կ., ՖՏ–50 կ․, Լ–80 կ. և այլն։ Սակայն նրանք անշուշտ սխալված պիտի լինեն, եթե ենթադրել են, թե ՍԲ-ն, ՖՏ-ն և Լ-ն այն անձանց ինիցիալներն են, որոնք 40, 50, 80 և ավելի կրոնով չեխ ժողովուրդը վաճառում էին սևադեղին արծվին։

Իսկ իրականում ՍԲ-ն նշանակում էր սեն-բերնար, ՖՏ-ն՝ ֆոքստերիեր, իսկ Լ-ն՝ լեոնբերգ։ Այդ բոլոր շները Բրետշնայդերը Շվեյկի տնից տարել էր ոստիկանական վարչություն։

Դրանք գարշելի ճիվաղներ էին, որ բացարձակապես ոչ մի ընդհանուր բան չունեին այն ազնվացեղ շների հետ, որոնց փոխարեն Շվեյկը նրանց հրամցնում էր Բրետշնայդերին։ Նրա սեն-բերնարը խառնածին պուդելի և բակապահ շան խառնուրդ էր, ֆոքստերիերը տաքսա տեսակի շան ականջներ ուներ, մեծ էր, գայլխեղդ շան պես, իսկ ոտքերը ծուռտիկ էին, կարծես ռախիտ ուներ, լեոնբերգն իր թավամազ գլխով նման էր գամփռի, պոչը կտրած էր, տաքսայի պես մեծ էր և պավիանի մերկ հետույք ուներ։

Շվեյկի մոտ շուն գնելու եկավ նաև ինքը՝ խուզարկու Կալոուսը… և վերադառնալիս իր հետ տարավ մի կատարյալ ճիվաղ, որ նման էր բծավոր բորենու, թեև շոտլանդական գամփռի բաշ ուներ։ Իսկ գաղտնի ֆոնդի հոդվածում դրանից հետո ավելացավ մի նոր նշում – Դ–90 կ.։

Այդ ճիվաղը պետք է ներկայացներ դոգ տեսակի շուն։

Սակայն նույնիսկ Կալոուսին չհաջողվեց Շվեյկից որևէ բան իմանալ։ Նա ձեռք բերեց նույնը, ինչ Բրետշնայդերը։ Շվեյկը քաղաքական ամենանրբասքող խոսակցությունների ընթացքր փոխում և բերում-կապում էր շների ու լակոտների բուժման հետ, իսկ հմտորեն անտեսանելի որոգայթներ լարելու գործը վերջանում էր նրանով, որ Բրետշնայդերը Շվեյկի մոտից հեռանալիս հետը տանում էր ամենաանհավատալի խառնուրդից սերած մի հրեշ ևս։

Եվ ահա վրա հասավ նշանավոր հետախույզ Բրետշնայդերի վախճանը։ Երբ նրա բնակարանում հայտնվել էին արդեն յոթ այդպիսի հրեշներ, նա այդ շների հետ միասին փակվել էր ետևի սենյակում և նրանց լափելու բան չէր տվել այնքան ժամանակ, մինչև որ նրանք լափել էին հենց իրեն։

Նա այնքան ազնիվ էր, որ պետական գանձարանն ազատեց թաղման ծախքերից։

Ոստիկանական վարչությունում նրա ծառայությանց ցուցակի մեջ «Պաշտոնի բարձրացում» սյունակում գրված էին ողբերգականությամբ լի հետևյալ բառերը․ «Լափված է սեփական շների կողմից»։

Հետագայում լսելով այդ ողբերգական դեպքի մասին, Շվեյկն ասաց.

– Չեմ կարողանում պատկերացնել, թե նրան ինչպե՞ս պիտի նորից ի մի հավաքեն, երբ նա ստիպված լինի կանգնել ահեղ դատաստանի առաջ։

Շվեյկը գնում է պատերազմ

Այն ժամանակ, երբ Ռաբ գետի երկայնքով տարածված գալիցիական անտառները նայում էին այդ գետի միջով փախչող ավստրիական զորքերին և երբ հարավում, Սերբիայում, ավստրիական դիվիզիաներին իրար հետևից փառավորապես ջարդում էին,– մի բան, որին նրանք վաղուց արժանի էին,– այդ ժամանակ Ավստրիայի զինվորական մինիսարությունը հիշեց Շվեյկին, հուսալով, թե նա միապետությանը կօգնի այդ դրությունից դուրս պրծնել։

Երբ Շվեյկին ծանուցագիր բերին, թե մի շաբաթ հետո պետք է գնա Ստրշելեցկի կղզին՝ բժշկական քննության ներկայանալու, նա անկողնում պառկած էր, քանզի ռևմատիզմի նոպան բռնել էր։ Պանի Մյուլլերը խոհանոցում նրա համար սուրճ էր պատրաստում։

– Պա՛նի Մյուլլեր,– լսվեց հարևան սենյակից Շվեյկի մեղմ ձայնը,– պանի Մյուլլեր, մի րոպե այստեղ եկեք։

Երբ աղախինը մոտեցավ անկողնուն, Շվեյկը նույն մեղմ ձայնով ասաց․

– Նստեցեք, պանի Մյուլլեր։

Նրա ձայնը խորհրդավոր էր և հանդիսավոր։ Երբ պանի Մյուլլերը նստեց, Շվեյկը պառկած տեղից մի փոքր բարձրանալով ասաց․

– Ես գնում եմ պատերազմ։

– Մեղա՜ քեզ, տեր,– բացականչեց պանի Մյուլլերը,– դուք այնտեղ ի՞նչ պիտի անեք։

– Պիտի կռվեմ,– գերեզմանային ձայնով պատասխանեց Շվեյկը։– Ավստրիայի գործերը շատ վատ են։ Վերևից շարժվում են դեպի Կրակով, իսկ ներքևից՝ դեպի Հունգարիա։ Որ կողմը որ նայես, մեր քիթ ու մռութին տվել են։ Այդ ամենը նկատի ունենալով, ինձ պատերազմի են կանչում։ Հենց երեկ ձեզ համար թերթից կարդացի, որ «թանկագին հայրենիքը սև ամպերով է պատած»։

– Բայց, ախր, դուք շարժվել չեք կարող։

– Դա կարևոր չէ, պանի Մյուլլեր, ես պատերազմ կգնամ ձեռնասայլակով։ Դուք ճանաչո՞ւմ եք փողոցի անկյունում ապրող այն հրուշակագործին, նա մի այդպիսի ձեռնասայլակ ունի։ Մի քանի տարի առաջ դրանով իր քոպակ կաղ պապին տանում էր թարմ օդ շնչելու։ Ահա այդ ձեռնասայլակով, պանի Մ յուլլեր, դուք ինձ կտանեք զինվորական ծառայության։

Պանի Մյուլլերը սկսեց լաց լինել։

– Չվազե՞մ, պարոն, բժիշկ կանչեմ։

– Ոչ մի տեղ մի գնաք, պանի Մյուլլեր։ Ես միանգամայն պիտանի եմ թնդանոթի միս դառնալու, միայն թե ոտքերս․․․ Բայց, երբ Ավստրիայի բանը բուրդ է, յուրաքանչյուր հաշմանդամ պետք է իր դիրքում լինի։ Հանգիստ շարունակեցեք սուրճն եփել։

Եվ մինչ պանի Մյուլլերն արցունքն աչքերին և հուզված քամում էր սուրճը, քաջարի զինվոր Շվեյկը անկողնում պառկած երգում էր.

Վինդիշգրեցն ու այլ քաջեր իսկական

Առավոտը վաղ կռվի գուրս եկան։

Հո՛պ, հո՛պ, հո՛պ։

Կռիվն սկսեցին, դարձան գոչեցին.

«Օգնեք մեզ, Հիսուս և աստվածածին»։

Հո՛պ, հո՛պ, հո՛պ։

Վախեցած պանի Մյուլլերն այդ սահմռկիչ ռազմական երգի տպավորության տակ մոռացավ սուրճը և, ամբողջ մարմնով դողալով, սկսեց ականջ դնել, թե ինչպես քաջարի զինվոր Շվեյկն անկողնու մեջ երգում է.

Դե՛հ, դուրս եկ, Պիեմոնտ*։ Ահա չորս կամուրջ,

Ֆորպոստն ամրացրեք, եղեք աչալուրջ։

Հո՛պ, հո՛պ, հո՛պ։

Բորբոքվեց մարտը Սոլֆերինոյի,

Արյունը հոսեց, ինչպես ալ գինի։

Հո՛պ, հո՛պ, հո՛պ։

Արյունը առատ, միսը՝ սայլերով,

Ո՞նց, չպարծենանք ուսադիրներով։

Հո՛պ, հո՛պ, հո՛պ։

Չվախեք, տղե՛րք, ահա կրնկակոխ

Մի սայլ է շարժվում՝ մեջը լիքը փող․

Հո՛պ, հո՛պ, հո՛պ։

– Ի սեր աստծո, պարո՛ն, խնդրում եմ վերջ տաք,– լսվեց խոհանոցից մի աղիողորմ ձայն, բայց Շվեյկը մինչև վերջ երգեց այդ պանծալի մարտական երգը.

Փողը սայլի մեջ, շիլան կաթսայում,

Ո՞ր գունդն է մեզնից ուրախ կյանք վարում։

Հո՛պ, հո՛պ, հո՛պ։

Պանի Մյուլլերը վազեց բժիշկ կանչելու։ Նա վերադարձավ մի ժամ հետո, երբ Շվեյկն արդեն քնել էր։ Շվեյկին արթնացրեց մի չաղ պարոն, որը ձեռքը դրեց նրա ճակատին ու ասաց․

– Մի՛ վախենաք, ես բժիշկ Պավեկն եմ, Վինոգրադիից։ Տվեք ձեր ձեռքը։ Այս ջերմաչափը կոխեք ձեր թևի տակ։ Այդպե՛ս։ Ցույց տվեք ձեր լեզուն։ Մե՛կ էլ։ Հանեցեք լեզուն։ Ձեր ծնողներն ինչի՞ց են մեռել։

Եվ այդպես, մինչ Վիեննան պայքարում էր, որ Ավստրոհունգարիայի բոլոր ժողովուրդները առավելագույն հավատարմություն և նվիրվածություն ցուցաբերեն, բժիշկ Պավեկը Շվեյկի հայրենասիրական խանդավառության դեմ բրոմ նշանակեց և արիասիրտ ու ազնիվ զինվորին խորհուրդ տվեց պատերազմի մասին չմտածել։

– Հանգիստ պառկեցեք և խուսափեցեք հուզվելուց։ Վաղը մեկ էլ կանցնեմ։

Մյուս օրը բժիշկը նորից եկավ և խոհանոցում պանի Մյուլլերին հարցուփորձ արեց, թե հիվանդն իրեն ինչպես է զգում։

– Ավելի է վատացել, պան բժիշկ,– անկեղծ տխրությամբ պատասխանեց պանի Մյուլլերը։– Գիշերը, երբ ռևմատիզմից կուչ ու ձիգ էր գալիս, երգում էր, թող ներվի ասել, ավստրիական հիմնը։

Բժիշկ Պավեկն անհրաժեշտ համարեց հիվանդի լոյալության այդ նոր դրսևորման վրա հակազդել բրոմի ավելի մեծ դոզայով։ Հաջորդ օրը պանի Մյուլլերը բժշկին զեկուցեց, թե Շվեյկն ավելի է վատացել։

– Ճաշից Հետո, պան բժիշկ, ուղարկեց պատերազմական գործողությունների քարտեզը բերելու, իսկ գիշերը զառանցում էր, թե Ավստրիան կհաղթի։

– Իսկ դեղափոշին ընդունո՞ւմ է ըստ իմ ասածի։

– Դեռ չի էլ ուղարկել դեղը բերելու, պան բժիշկ։

Շվեյկի գլխին կշտամբանքների մի տարափ տեղալով, նրան հավաստիացնելով, որ այլևս չի գա բուժելու մի մարդու, որը մերժում է բրոմով բուժելու իր եղանակը, դոկտոր Պավեկը թողեց ու գնաց։

Դեռ երկու օր էլ կար մինչև այն պահը, երբ Շվեյկը պետք է կանգներ զորակոչային հանձնաժողովի առաջ։

Այդ ժամանակամիջոցում նա անհրաժեշտ պատրաստություններ տեսավ․ պանի Մյուլլերին ուղարկեց, նախ, համազգեստային գլխարկ գնելու և, երկրորդ, փողոցի անկյունում ապրող հրուշակագործից խնդրելու այն ձեռնասայլակը, որով նա մի ժամանակ իր կաղ ու քոպակ պապին դուրս էր բերել թարմ օդ շնչելու։ Հետո Շվեյկը հիշեց, որ իրեն հենակներ են հարկավոր։ Բարեբախտաբար, հրուշակագործը, ընտանեկան սրբության պես պահել էր նաև հենակները։

Պակասում էր միայն մի փոքրիկ ծաղկեփունջ, որպիսին իրենց կրծքին կրում են նորակոչիկները։ Բայց պանի Մյուլլերը, որն այդ օրերին սաստիկ նիհարել և ուր որ գնում՝ ամեն տեղ լաց էր լինում, նրա համար ծաղկեփնջիկ էլ ճարեց։

Եվ այդպես, այն հիշարժան օրը Պրագայի փողոցներն ականատես եղան իսկական հայրենասիրության մի սրտառուչ օրինակի։ Մի պառավ կին հրելով առաջ էր մղում մի ձեռնասայլակ, որի մեջ նստած էր պսպղուն կոկարդով համազգեստային գլխարկ դրած մի մարդ, որը թափահարում էր իր հենակները։ Նրա պիջակի կրձքին աչքի էր զարնում նորակոչիկի երփներանգ ծաղկեփնջիկը։ Այդ մարդը, շարունակելով հենակները թափահարել, փողոցով մեկ գոռում էր.

– Դեպի Բելգրա՛դ, դեպի Բելդրա՛գ։

Նրա հետևից շարժվում էր մի բազմություն, որն սկսել էր գոյանալ այն տան առաջ, որտեղից Շվեյկը դուրս էր եկել պատերազմ գնալու։ Շվեյկը նկատեց, որ խաչմերուկներում կանգնած ոստիկաններից ոմանք իրեն պատիվ են տալիս։ Վացլավի հրապարակում Շվեյկի ձեռնասայլակի շուրջն ամբոխն աճելով հասավ մի քանի հարյուր մարդու, իսկ Կրակովի փողոցի անկյունում մարդիկ ծեծեցին կորպորանտի թասակ դրած մի բուրշի, որը Շվեյկի հետևից գոռացել էր․

– Heil! Nieder mit den serben!^[4]

Վոդիչկովո փողոցի անկյունում վրա հասած հեծյալ ոստիկանությունը ցրեց ամբոխը։ Երբ Շվեյկը պրիստավին ապացուցեց, որ ինքն այսօր պետք է ներկայանա զինակոչային հանձնաժողովին, պրիստավը փոքր ինչ հիասթափվեց և, անախորժությունից խուսափած լինելու համար, երկու հեծյալ ոստիկանի հրամայեց Շվեյկի ձեռնասայլակին ուղեկցել մինչև Ստրշելեցկի կղզին։

Այդ իրադարձության մասին «Պրագայի պաշտոնաթերթ»-ում զետեղվեց հետևյալ հոդվածը.

Հաշմանդամի հայրենասիրությունը

Երեկ ցերեկը Պրագայի գլխավոր փողոցներում անցորդներն ականատես եղան մի տեսարանի, որը պերճախոս կերպով վկայում է, որ այս մեծ և լուրջ պահին մեր ժողովրդի որդիներն ևս ընդունակ են մեր զառամյալ միապետի գահին հավատարիմ ու նվիրված լինելու փայլուն օրինակներ ցույց տալ։ Թվում էր, թե վերադարձել են հույների և հռոմեացիների այն փառապանծ ժամանակները, երբ Մուցիոս Սցևոլան կռվի էր գնում, չնայած որ ձեռքերն այրված էին։ Հենակավոր այն հաշմանդամը, որին հիվանդի ձեռնասայլակով տանում էր նրա պառավ մայրը, երեկ ցուցահանեց հայրենասիրության սրբազան մի զգացմունք։ Չեխ ժողովրդի այդ որդին, չնայած իր տկարությանը, կամավոր կերպով գնաց պատերազմ, որպեսզի իր բոլոր ուժերը և նույնիսկ կյանքը զոհի հանուն իր կայսեր։ Եվ այն հանգամանքը, որ նրա «Դեպի Բելգրադ» կոչը այնպիսի աշխույժ արձագանք գտավ Պրագայի փողոցներում, վկայում է, որ Պրագայի բնակիչները սիրո վսեմ օրինակներ են ցուցաբերում հայրենիքի և թագավորող տան նկատմամբ։

Այդ ոգով էր գրել նաև «Պրագեր Տագեբլատտ»֊ը, որն իր հոդվածն ավարտել էր այսպիսի խոսքերով. «հաշմանդամ կամավորին ուղեկցում էին բազմաթիվ գերմանացիներ, որոնք իրենց մարմնով նրան պաշտպանում էին Անտանտայի չեխ գործակալների ինքնադատաստանից»։

«Բոհեմիա»֊ն, որ նույնպես տպագրել էր այդ հաղորդագրությունը, պահանջում էր, որ հաշմանդամ կամավորը պարգևատրվի, և հայտարարում էր, թե խմբագրությունը գերմանացի քաղաքացիներից նվերներ է ընդունում անհայտ հերոսի օգտին։

Եվ այդպես, այդ երեք թերթերը գտնում էին, թե չեխերի երկիրը չէր կարող տալ առավել վեհանձն մի քաղաքացի։

Սակայն զինակոչային հանձնաժողովի պարոնները համակարծիք չէին նրանց։ Մանավանդ զինվորական ավագ բժիշկ Բաուտցեն։ Սա անողորմ մի մարդ էր, որն ամեն բանի մեջ ժուլիկություն և զինվորական ծառայությունից՝ ռազմաճակատից, գնդակներից ու շրապնելներից խուսափելու փորձ էր տեսնում։

Հայտնի է նրա հետևյալ խոսքը. «Das ganze tschechische Volk ist eine Simulantenbande»^[5]։

Իր գործունեության երեք շաբաթվա ընթացքում նա 11,000 քաղաքացիներից 10,999֊ին սիմուլյանտ էր համարել և իր ցանցը կգցեր նաև տասնմեկհազարերորդին, եթե այս բախտավորը կաթվածահար չլիներ հենց այն պահին, երբ բժիշկը նրա վրա գոռացել էր, «Kehrt euch!»^[6]։

– Տարեք այս սիմուլյանտին,– ասել էր Բաուտցեն, երբ հավաստիացել էր, որ նա մեռած է։

Եվ ահա այդ հիշարժան օրը Շվեյկը Բաուտցեի առաջ կանգնեց միանգամայն մերկ, ինչպես և մնացած բոլորը, ամոթխածորեն իր մերկությունը ծածկելով հենակներով, որոնց վրա հենված էր։

– Das ist wirklich ein besonderes Feigenblatt^[7],– ասաց Բաուտցեն,– դրախտում այսպիսի թզենու տերևներ չեն եղել։

– Ազատված է ապուշության պատճառով,– բարձրաձայն կարդաց ֆելդֆեբելը, զննելով Շվեյկի փաստաթղթերը։

– Իսկ էլ ի՞նչ հիվանդություններ անեք,– հարցրեց Բաուտցեն։

– Համարձակվում եմ զեկուցել, ռևամտիզմ ունեմ։ Բայց թագավոր կայսրին կծառայեմ մինչև արյանս վերջին կաթիլը,– համեստորեն ասաց Շվեյկը։– Ծնկներս ուռել են։

Բաուտցեն մի ահարկու հայացք նետեց քաջարի զինվոր Շվեյկի վրա ու ծղրտաց.

– Sie sind ein Simulant!^[8].

Եվ, դառնալով ֆելդֆեբելին, սառցային հանգստությամբ ասաց.

– Den Kerl sogleich einsperren^[9].

Հրացաններին սվիններ հագցրած երկու զինվորներ Շվեյկին տանում էին կայազորի բանտը։ Շվեյկը քայլում էր հենակներին հենված և սարսափով զգում էր, որ ռևմատիզմն անցնում է։ Պանի Մյուլլերը, որը կամրջի մոտ, ձեռնասայլակի կողքին կանգնած սպասում էր Շվեյկին, նրան տեսնելով երկու սվինների արանքում, սկսեց լաց լինել և սուսուփուս հեռացավ ձեռնասայլակից՝ այլևս երբեք չմոտենալու համար…

Իսկ քաջարի զինվոր Շվեյկն համեստաբար քայլում էր պետության զինյալ պաշտպանների ուղեկցությամբ։ Սվիններն արևից պսպղում էին, և Մալայա Ստրանայում, Ռադեցկու հուշարձանի առաջ, դիմելով իրեն ուղեկցող բազմությանը, Շվեյկը գոռաց.

– Դեպի Բելգրա՛դ։

Իսկ մարշալ Ռադեցկին իր պատվանդանից մտախոհ նայում էր հեռացող քաջարի զինվոր Շվեյկի հետևից, որը տարուբերվում էր հին հենակների վրա՝ նորակոչիկի ծաղկեփնջիկը պիջակի կրծքին։

Մի ոմն պատկառելի պարոն իր շուրջն հավաքված բազմությանը բացատրում էր, թե դասալիք են տանում։

Շվեյկը սիմուլյանտ

Այդ մեծ դարաշրջանում բժիշկները կաշվից դուրս էին գալիս սիմուլյանտների միջից սաբոտաժի չար ոգին արտաքսելու և նրանց բանակի գիրկը վերադարձնելու համար։ Սիմուլյանտների և սիմուլյանտության մեջ կասկածվողների, այսինքն՝ թոքախտավորների, ռևմատիկների, ճողվածք ունեցողների, երիկամների բորբոքումով, տիֆով, շաքարախտով, թոքերի բորբոքումով և այլ հիվանդություններով տառապողների համար սահմանված էր փորձաքննությունների մի ամբողջ աստիճանաշար։

Այն տանջանքները, որոնց ենթարկվում էին սիմուլյանտները, սիստեմավորված էին, և այդ տանջանքների աստիճանավորումներն հետևյալներն էին.

Խիստ դիետա. երեք օր առավոտյան և երեկոյան մեկ բաժակ թեյ։ Բացի դրանից, բոլորին, անկախ այն բանից, թե ինչ գանգատներ ունեին, ասպիրին էին տալիս, որպեսզի քրտնեին։

Խինինի փոշի ձիու դոզայով, որպեսզի նրանց մտքովը չանցներ, թե զինվորական ծառայությունը մեղր է։ Դա կոչվում էր «խինին լպստել»։

Օրական երկու անգամ ստամոքսի լվացում մի լիտր տաք ջրով։

Կլիզմա սապնաջրով և գլիցերինով։

Փաթաթում սառը թաց սավանի մեջ։

Կային հերոսներ, որոնք անսասան դիմանում էին տանջանքների բոլոր հինգ աստիճաններին և հասնում այն բանին, որ նրանց, հասարակ դագաղների մեջ դրած, տանում էին զինվորական գերեզմանատուն։ Բայց պատահում էին և թուլամորթներ, որոնք, հենց որ բանը հասնում էր կլիզմային, հայտարարում էին, թե արդեն առողջացել են և չեն երազում ոչ այլ ինչ, եթե ոչ առաջին իսկ երթային գումարտակի հետ գնալ խրամատները։

Շվեյկին տեղավորեցին կայազորի բանտին կից հիվանդանոցային բարաքում, հենց այդպիսի թուլամորթ սիմուլյանտների մեջ։

– Էլ չեմ դիմանա,– ասաց նրա մահճակիցը, որին հենց նոր էին բերել ամբուլատորիայից, ուր արդեն երկրորդ անդամ նրա ստամոքսը լվացել էին։ Այդ մարդը կարճատես էր ձևանում։

– Հենց վաղը կգնամ գունդը,– ասաց նրա ձախակողմյան հարևանը, որին հենց նոր կլիզմա էին արել։ Այդ հիվանդը ձևանում էր, թե ցախաքլորի պես խուլ է։

Դռան մոտ դրված մահճակալի վրա մեռնում էր թաց ու սառն սավանի մեջ փաթաթած մի թոքախտավոր։

– Սա արդեն երրորդն է այս շաբաթվա մեջ,– ասաց աջակողմյան հարևանը։

– Իսկ դու ի՞նչ հիվանդություն ունես,– հարցրին Շվեյկին։

– Ռևմատիզմ ունեմ,– պատասխանեց Շվեյկը, և նրա շուրջն իսկույն մի անկեղծ ծիծաղ պոռթկաց։ Ծիծաղում էր նույնիսկ մեռնող թոքախտավորը, որ տուբերկուլյոզով հիվանդ էր ձևանում։

– Լավ կլինի քո ռևմատիզմով քիթդ չխոթես այստեղ,– լրջորեն նախազգուշացրեց Շվեյկին մի չաղ պարոն։– Այստեղ ռևմատիզմը նույնքան են բանի տեղ դնում, որքան մազոլները։ Ես սակավարյունություն ունեմ, ստամոքսիս կեսն ու կողերիցս հինգը չկան, բայց ոչ ոք չի հավատում։ Իսկ վերջերս այստեղ մի խուլուհամր կար։ Տասնչորս օր շարունակ ամեն կես ժամը մեկ նրան փաթաթում էին թաց սավանի մեջ։ Ամեն օր կլիզմա էին անում ու ստամոքսը դատարկում։ Նույնիսկ սանիտարները կարծում էին, թե նրա գործը հաջող է և թե մարդուն բաց կթողնեն գնա տուն, բայց բժիշկը վերցրեց ու փսխեցնող դեղ նշանակեց։ Այդ դեղը կարող էր նրա աղիքները բերանը բերել, և այն ժամանակ նա թուլամորթություն արեց։ «Էլ չեմ կարող, ասում է, խուլուհամր ձևանալ։ Լսողությունս էլ, խոսողությունս էլ վերականգնվել է»։ Բոլոր հիվանդները նրան համոզում էին, որ իրեն չկործանի, բայց նա իր էշն էր քշում, թե իբր ամեն ինչ լսում է և բոլորի պես տեսնամ։ Այդպես էլ զեկուցեց առավոտվա շրջայցի ժամանակ։

– Հա՜, երկար դիմացավ,– հարեց մեկը, որ ձևացնում էր, թե իր մի ոտքը մյուսից ուղիղ տասնչորս սանտիմետր կարճ է։– Նա այն անդամալույծի պես չէր, որի համար խինինի երեք փոշին, մի կլիզման և մի օր սոված մնալն էլ բավական եղավ։ Խոստովանեց նույնիսկ նախքան ստամոքսը դատարկելը։ Անդամալուծությունը ձեռաց անցավ։

– Այստեղ բոլորից շատ դիմացավ այն մեկը, որին կատաղած շուն էր կծել։ Կծում էր, ոռնում, իսկապես ամեն ինչ շատ լավ էր անում։ Բայց ոչ մի կերպ չէր կարողանում այնպես անել, որ բերանին փրփուր երևար։ Մենք ամեն կերպ օգնում էինք նրան, շրջայցից առաջ խուտուտ էինք տալիս, երբեմն մի ամբողջ ժամ։ Բանը այնտեղ էինք հասցնում, որ մարդը սկսում էր ջղաձգություններ անել ու կապտել, և այնուամենայնիվ բերանին փրփուր չէր երևում։ Չկար ու չկար։ Սարսափելի՜ բան էր։ Եվ երբ առավոտվա շրջայցի ժամանակ անձնատուր եղավ, ասել չի լինի, թե ինչպես խղճացինք նրան։ Մոմի պես ձիգ տնկվեց մահճակալի մոտ, պատիվ տվեց ու ասաց. «Համարձակվում եմ զեկուցել, պարոն ավագ բժիշկ, որ առհասարակ ինձ ոչ մի շուն չի կծել։ Ես ինքս եմ իմ ձեռքը կծել»։ Այդ խոստովանությունից հետո նրան մեղադրեցին ինքնաանդամախեղության մեջ, թե իբր ինքն իր ձեռքը կծել է նրա համար, որ ռազմաճակատ չընկնի։

– Շատ դժվար է ձևացնել այն հիվանդությունները, որոնց ժամանակ պահանջվում է, որ մարդու բերանին փրփուր երևա,– ասաց չաղ սիմուլյանտը։– Ա՛յ, օրինակ, ընկնավորությունը։ Այստեղ մի ընկնավոր կար։ Նա մեզ միշտ ասում էր, թե ուզածդ ժամանակ ընկնավոր ձևանալը դատարկ բան է։ Ընկնում էր օրը մի տասն անգամ, կծկվում էր ու ջղաձգվում, բռունցքները սեղմում, սչքերը թռցնում, ճակատը գետնին խփում, լեզուն դուրս գցում։ Կարճ ասած, հիանալի ընկնավորություն էր – առաջին տեսակի, ամենաիսկական։ Բայց հանկարծ վզի վրա երկու չիբան դուրս եկավ, երկու հատ էլ մեջքի վրա, և այն ժամանակ գետնին խփվելու և ջղաձգվելու վերջն եկավ։ Չէր կարողանում նույնիսկ գլուխը շարժել։ Ո՛չ նստել էր կարողանում, ո՛չ պառկել։ Մարդու տենդը բռնեց, և բժշկի շրջայցի ժամանակ զառանցանքի մեջ ամեն ինչ խոստովանեց։ Ասենք, այդ չիբանների ձեռքից մենք էլ տուժեցինք։ Դրանց պատճառով նա մի երեք օր էլ պառկեց մեզ մոտ, և նրան ուրիշ դիետա նշանակեցին. առավոտյան՝ սուրճ և բուլկի, ճաշին սուպ, սոուսով կնելդիկ, երեկոյան՝ շիլա կամ սուպ, և մենք, մեր դատարկված, անոթի ստամոքսներով և խիստ դիետայով, ստիպված էինք նայել, թե այդ գյադան ինչպես է լափում, բերանր չփչփացնում և լափելուց հետո փնչացնում ու զկռտում։ Դրանով նա սրտի արատ ունեցող երեք ուրիշ հիվանդի տունն էլ քանդեց։ Նրա՛նք էլ խոստովանեցին։

– Ամենից հեշտը,– ասաց սիմուլյանտներից մեկը,– խելագար ձևանալն է։ Մեր կողքի համար երկու պալատում երկու ուսուցիչներ կան։ Նրանցից մեկը գիշեր ու ցերեկ բղավում է. «Ջորդանո Բրունոյի խարույկը դեռ ծխում է։ Վերսկսեցեք Գալիլեյի դատավարությունը»։ Իսկ մյուսը հաչում է, սկզբում երեք անգամ դանդաղ – «հա՛ֆ, հա՛ֆ, հա՛ֆ», հետո հինգ անգամ արագ-արագ – «հա՛ֆ, հա՛ֆ, հա՛ֆ, հա՛ֆ, հա՛ֆ», իսկ հետո նորից դանդաղ, և այդպես անվերջ, առանց շունչ քաշելու։ Երկուսն էլ արդեն մի շաբաթից ավելի դիմանում են… Սկզբում ես ինքս էլ ուզում էի կրոնական հողի վրա խելագարված ձևանալ և քարոզել հռոմի պապի անսխալականությունը։ Բայց, ի վերջո, Մալայա Ստրանայում մի սափրիչից տասնհինգ կրոնով ստամոքսի ռակ ձեռք բերեցի։

– Ես ճանաչում եմ Բրժևնովայում ապրող մի ծխնելույզ մաքրողի,– հարեց մի ուրիշ հիվանդ,– նա տասը կրոնով ձեզ համար այնպիսի տենդ կսարքի, որ լուսամատից դուրս նետվեք։

– Դրանք բոլորը դատարկ բաներ են,– ասաց երրորդը,– Վրշովիցիում մի տատմեր կա, որ քսան կրոնով ձեր ոտքն այնպես դուրս կգցի, որ ցմահ հաշմանդամ մնաք։

– Իմ ոտքը հինգ կրոնով են դուրս գցել,– լսվեց մի ձայն լասամուտի տակ դրված անկողնու միջից։– Կանխիկ հինգ կրոնով և երեք գավաթ գարեջրով։

– Իմ հիվանդությունն ինձ վրա արդեն երկուհարյուր կրոնից ավելի է նստել,– ասաց նրա հարևանը, ձողունի պես չորացած մի մարդ։– Տվեք մի թույնի անուն, որ ես խմած չլինեմ։ Ես ամեն տեսակ թույների կենդանի պահեստ եմ։ Խմել եմ սուլեմա, սնդիկի գոլորշի շնչել, մկնդեղ կրծել, ափիոն ծխել, ափիոնի լուծույթ խմել, հացի վրա մորֆի ցանել, ստրիխնին կուլ տվել, ծծմբաթթվի մեջ լուծած ֆոսֆոր և պիկրինի թթու խմել։ Քայքայել եմ լյարդս, թոքերս, երիկամներս, լեղապարկս, ուղեղս, սիրտս ու աղիքներս։ Ոչ ոք չկարողացավ հասկանալ, թե ինչ հիվանդություն ունեմ։

– Ա՛յ, տեսնում եք,– ասաց Շվեյկը,–֊ ամեն մարդ ի սեր կայսեր պետք է դիմանա այդ բոլորին։ Ե՛վ ստամոքսը դատարկելուն, և՛ կլիզմային։ Երբ մի քանի տարի սրանից առաջ ես զինվորական ծառայության մեջ էի, մեր գնդում ավելի վատ էր։ Հիվանդի ձեռքերը կապում էին ոտքերին և նրան այդպես կալանատուն նետում, որ այնտեղ ապաքինվեր։ Այնտեղ, մահճակալներ ու ներքնակներ և կամ թքամաններ չկային, ինչպես այստեղ։ Միայն մերկ նարեր էին և դրանց վրա պառկած հիվանդներ։ Մի անգամ այնտեղ պառկած էր ամենաիսկական բծավոր տիֆով հիվանդ մեկը, իսկ նրա կողքին մի ուրիշը, որ սև ծաղիկ էր հանել։ Երկուսի էլ ձեռքերը կապված էին ոտքերին, իսկ գնդի բժիշկը ոտքով խփում էր նրանց փորին, թե իբր սիմուլյանտություն են անում։ Բայց երբ երկու զինվորներն էլ մեռան, այդ պատմությունը թերթերի մեջ ընկավ։ Այն ժամանպկ մեզ անմիջապես արգելեցին կարդալ այդ թերթերը և նույնիսկ մեր սունդուկները խուզարկեցին, թե հո մեկն ու մեկի մոտ թերթ չկա։ Իմ բախտն էլ հո երբեք չի բանում։ Ամբողջ գնդում ոչ ոքի մոտ չգտան, բացի ինձնից։ Դե՛հ, տարան գնդի հրամանատարի մոտ։ Իսկ մեր գնդապետը, աստված հոգին լուսավորի, էշի մեկն էր. գոռաց վրաս, որ ես զգաստ կանգնեմ ու ասեմ, թե ով է գրել թերթում, ապա թե ոչ, ասաց, քիթ ու մռութս կջնջխի ու բանտում կփթացնի։ Հետո էլ եկավ գնդի բժշիկը, բռունցքով խփեց քթիս ու ասաց. «Sie verfluchter Hund, Sie schabiges Wesen, Sie ungluckliches Mistvieh!^[10] Սոցիալիստական անասուն»։ Իսկ ես նայում եմ ուղիղ նրանց աչքերին, աչքս չեմ թարթում ու լուռ եմ։ Աջ ձեռքս հովարիս, իսկ ձախը՝ շալվարակարիս։ Շան պես վազվզում են շուրջս, հաչում վրաս, իսկ ես՝ ոչ մի ծպտուն, լուռ եմ ու լուռ, պատիվ եմ տալիս նրանց, իսկ ձախ ձեռքս ձգել եմ շալվարակարիս ուղղությամբ։ Այդպես մի կես ժամի չափ վազվզեցին, հետո գնդապետը վազելով մոտեցավ ինձ ու հանկարծ բղավեց. «Դու ապո՞ւշ ես թե ապուշ չես»։ – «Ճիշտ այդպես, պարոն գնդապետ, ապուշ եմ»։ – «Քսանմեկ օր խիստ կալանք ապուշության համար։ Շաբաթը երկու ծոմ օր, մի ամիս առանց արձակուրդի, քսանութ ժամ ձեռքերը ոտքերին կապած։ Անմիջապես նստեցնել և ուտելու բան չտալ։ Կապկպել դրան։ Ցույց տալ դրան, որ պետությանը ապուշներ պետք չեն։ Մենք քո գլխից, շուն շանորդի, թերթերը կհանենք»,– ավարտեց գնդապետն իր ճամարտակությունը։ Մինչ ես նստած էի բանտում, զորանոցում ուղղակի հրաշքներ էին տեղի ունենում։ Մեր գնդապետն առհասարակ զինվորներին արգելել էր կարդալ, թեկուզ և «Պրագայի պաշտոնաթերթը»-ը։ Զինվորների խանութում նույնիսկ արգելված էր սոսիսկին ու պանիրը թերթերի մեջ փաթաթել։ Ահա հենց այդ ժամանակվանից զինվորներն սկսեցին կարդալ։ Մեր գունդը միանգամից դարձավ ամենակարդացածը։ Կարդում էինք բոլոր թերթերը, և ամեն մի գնդում գնդապետի վրա ոտանավորներ ու երգեր էին հորինում։ Իսկ երբ գնդում որևէ բան էր պատահում, միշտ գտնվում էր մի բարյացակամ մարդ, որ թերթում մի փոքրիկ հոդված էր տպում. «Զինվորների խոշտանգումները» վերնագրով։ Դեռ ավելին, գրում էին Վիեննայի դեպուտատներին, որ նրանք մեզ պաշտպանեն, և դեպուտատները պառլամենտում հարցապնդում հարցապնդումի ետևից էին անում, թե արդյոք կառավարությանը հայտնի՞ է, որ մեր գնդի հրամանատարը գազան է, և այլն։ Մինիստրը մեզ մոտ մի հանձնաժողով ուղարկեց այդ գործը քննելու, և հետևանքն այն եղավ, որ մի ոմն գլուբոկցի Ֆրանտա Հեչլի երկու տարի տվին ու նստեցրին։ Հենց նա էր դիմել Վիեննա՝ պառլամենտի դեպուտատներին, գանգատվելով, թե վարժադաշտում պարապմունքի ժամանակ գնդապետից մի ապտակ է ստացել։ Երբ հանձնաժողովը մեկնեց, գնդապետը մեզ բոլորիս, ամբողջ գունդը, շարք կանգնեցրեց ու ասաց, թե զինվորը զինվոր է, նա պարտավոր է լեզուն իրեն քաշել ու ծառայել, իսկ եթե որևէ մեկին այդ բանը դուր չի գալիս, ապա դա կարգապահության խախտում է։ «Իսկ դուք, սրիկանե՛ր, կարծում էիք, թե այդ հանձնաժողովը ձեզ կօգնի՞,– ասաց գնդապետը։– Բոլորովին էլ չօգնեց։ Այո, իսկ հիմա թող յուրաքանչյուր վաշտ համաքայլ անցնի իմ առջևով և բարձրաձայն կրկնի ինչ որ ես ասացի։ Եվ մենք, վաշտ առ վաշտ, քայլում էինք դեմքներս դեպի աջ՝ գնդապետին դարձրած, ձեռքներս՝ հրացանների կաշեփոկերին, քայլում էինք և ձայններովս մեկ բղավում. «Մենք, սրիկաներս, կարծում էինք, թե այդ հանձնաժողովը մեզ կօգնի։ Բոլորովին էլ չօգնեց»։ Պարոն գնդապետն այնպես էր ծիծաղում, որ քիչ էր մնում փորը պատռվեր։ Բայց ահա սկսեց անցնել տասնմեկերորդ վաշտը։ Քայլում է, ոտքերով գետինը դոփում, բայց երբ հասնում է գնդապետին՝ ոչ մի ծպտուն։ Լուռ է, ո՛չ մի ձայն։ Գնդապետը կարմրեց-կարմրատակեց խաշած խեցգետնի պես, և վաշտը հետ դարձրեց, որ նա ամեն ինչ նորից անի։ Տասնմեկերորդը քայլում է նորից և… լռում։ Անցնում են շարք առ շարք և բոլորը հանդգնորեն նայում գնդապետի աչքերին։ «Ruht!»^[11] – հրամայեց գնդապետը, իսկ ինքը սկսեց բակում արագ-արագ գնալ ու գալ, մտրակը շրխկոցով խփում էր սապոգներին, բարկացած թքում, իսկ հետո հանկարծ կանգ առավ ու բղավեց, «Abtreten!»^[12]։ Հետո նստեց իր յաբուն ու դարպասից դուրս թռավ։ Մենք սպասում էինք ու սպասում, թե տեսնես տասնմեկերորդ վաշտի վերջն ինչ է լինելու, բայց ոչինչ էլ չեղավ։ Սպասեցինք մի օր, երկու օր, մի շաբաթ բան չեղավ։ Գնդապետը բոլորովին չէր երևում զորանոցում, իսկ զինվորները դրա համար ավելի ուրախ էին, և ոչ միայն զինվորները, այլև ենթասպաներն ու նույնիսկ սպաները։ Վերջապես մեզ մի նոր գնդապետ ուղարկեցին։ Հնի մասին ասում էին, թե ինչ-որ սանատորիա է ընկել, որովհետև իր ձեռքով թագավոր կայսրին գրել է, թե տասնմեկերորդ վաշտը ապստամբվել է։