Хроніка дзетдомаўскага саду

Такім чынам, яшчэ толькі вечарам Уладзік адчуваў сябе гарадскім ужо чалавекам і даваў вёсцы развітальныя танцы пад радыёлу. Танцы тыя кончыліся пасля таго, як праспявалі ўжо другія пеўні. Але і тады, калі пакінулі клуб самыя заўзятыя танцоры, Уладзік не спяшаўся дамоў. Застаўшыся адзін, ён доўга стаяў пасярод залы, забаўляючыся замком, невідушчым вокам прыглядаючыся да сцен, крэслаў, якія сам паспеў ужо расставіць уздоўж тых сцен, да сцэны, чырвоных занавесак на вокнах. I ад тых занавесак твар Уладзіка, на якім выразна адбівалася тое, што яго ўжо няма тут, рабіўся барвовым і як бы мёртвым. Апусцелы ачаг культуры выглядаў няўтульна і паныла, якім здавалася Уладзіку ў тую хвіліну само вясковае жыццё. Клуб нагадваў штосьці прамежкавае між магазінам і кароўнікам, таму што з яго яшчэ не выветрыліся пахі тых, што нейкія паўгадзіны назад скакалі, пахі тых мясцін, адкуль яны прыйшлі на гэтыя скокі. I Уладзіку было шкада развітвацца з гэтымі пахамі. Ён не ведаў, ці звыкнецца з пахамі іншымі, пахам машыннага масла, вугалю і дыму. А яны ўжо ўвайшлі ў яго, кружылі яму галаву так, што яго нават крыху нудзіла, яны наплывалі на вёску з боку горада, куды ён павінен заўтра, а праўдзівей, сёння ўжо ехаць. I клуб, які і сам ён пад гарачую руку называў кароўнікам, не здаваўся яму такім ужо няўтульным і панылым, ніштаваты ўсё ж у іхняй вёсцы клуб. Так цёпла і чырвона, напаўнакалу толькі, свяцілі дзве лямпачкі ў іх, так па-хатняму былі раскіданы на стале касцяшкі даміно, хоць сам з сабой садзіся і забівай казла. I ён падсеў да стала з касцяшкамі даміно, але зусім не таму, каб гуляць у тое даміно. Чырвоны водсвет, што сыходзіў ад занавесак, адбіўся на яго твары і выдаваў яму за водсвет разяўленых пашч топак качагаркі. Ён парываў з клубам, адразаў усе шляхі да яго, каб не было ўжо нікуды адступаць. Звяртаўся да горада і прасіў горад, каб той прыняў яго, міністра культуры нашага сяла, у машыністы-качагары. Пачаў пісаць заяву. I на тую заяву, хоць слоў у ёй было небагата, ён патраціў як не гадзіну. I ці то так старанна пісаў яе, ці ад чаго іншага, але ў яго памяняўся нават почырк, кожная літарка на паперы атрымалася наасобіцу і кожная такая разлапістая, падобная на сабаку, што з перапуду прыпаў да зямлі. Але Уладзік застаўся задаволены тым, што напісаў. Двойчы перачытаў і адсунуў убок, і яму заставалася зрабіць яшчэ адну, апошнюю на яго пасадзе справу, вельмі непрыемную і заўсёды нялюбую яму. Трэба было скласці квартальны план работы клуба. Ён ужо спазніўся з тым планам і цяпер думаў, ці варта яго складаць. З аднаго боку, здаецца, бы і не, калі ён звальняецца, а з другога, ён ведаў: не будзе таго плана — і старшыня сельсавета не падпіша яму заяву на звальненне, будзе скандал. А звальняцца са скандалам ён не хацеў. Разыходзіцца трэба было па-людску, хто ведае, як яно яшчэ ў гэтым жыцці павернецца. Ды і як бы там ні павярнулася, нельга паскудзіць, рабіў з людзьмі, трэба і развітацца з імі па-людску. Так ён угаворваў сябе, але складаць план, які будзе выконваць ужо нехта іншы, не спяшаўся. I хто ведае, што перамагло б, абавязак ці лянота, але тут хтосьці паскробся ў дзверы клуба. I Уладзік, злуючы на нечаканага госця і дзякуючы яму, адвёў вочы ад чыстага аркуша паперы.

— Хто там, заходзь. Не замкнута.

Дзверы нясмела расчыніліся, і толькі на чвэрць, каб усунуць галаву. Але ў шчыліну, што ўтварылася ў дзвярах, ніхто не паказаў і галавы, толькі на небе, чорным, як пашча сабакі, відаць былі зіхатлівыя зоркі. Неба тое здалося яму чорным спачатку таму, што чорнымі былі яго думкі, а потым неба стала зыркім і шматколерным. I Уладзік зразумеў, хто знаходзіцца за дзвярыма пад тым небам, рука яго мімаволі пацягнулася да заявы, каб схаваць яе, і таксама мімаволі стрымалася ад гэтага. Нялёгка далося яму і тое, што ён уседзеў на месцы, не кінуўся да дзвярэй. А ўжо ж усхапіўся, узляцеў разам з крэслам, сталом і нават, здаецца, клубам, злавіў сябе на ўзлёце, прыладзіў зноў крэсла да сябе і сябе да яго, але ўскудлачаныя валасы так і засталіся дыбара, як у раз'юшанага бабра на загрыўку. I сам ён быў падобны ў тую хвіліну на бабра, змрочна-засяроджанага, стомлена-недаверлівага. Ён ведаў, хто там, за дзвярыма. Ён ведаў, што Светка павінна прыйсці сёння ў клуб, таму яшчэ вечарам прынёс з хаты свае пласцінкі. А калі Светка не прыйшла на танцы, застаўся ў клубе. Застаўся зусім не таму, што яму так неадкладна трэ было пісаць тую заяву, і не дзеля таго, каб скласці план. Дзеля Светкі, каб яна сама прыйшла да яго і ўбачыла заяву, каб яны сустрэліся не каля ганка яе хаты, дзе, зноў жа ён ведаў, адчуваў, чакала яго ўвесь вечар. Там, на ганку, уначы нельга было паказаць ёй заяву.

А Уладзіку карцела, каб Светка прачытала заяву, і як яна вырашыць, так тое і будзе. Хацеў, чакаў, але да сустрэчы з ёю быў не гатовы, і таму, калі яна ўсё ж наважылася зайсці ў клуб, ён з'едліва, памятаючы ўсе іх ранейшыя сустрэчы, спытаў яе:

— Што там, на вуліцы, зноў дождж?

— Чаму абавязкова дождж?

I ў голасе Светкі Уладзік упершыню адчуў нешта жывое, прыкрасць адчуў, няцямлівасць.

— Чаму абавязкова дождж? — перапытала яна яго, пацягнулася да заявы, што па-сірочы бялела на краёчку стала, бы толькі з-за гэтай заявы, з-за гэтага аркуша паперы і пялася сюды.

— А таму, што так ужо не па-людску неяк ідзе ўсё ў нас,— адказаў ёй Уладзік.— Калі на вуліцы дождж, калі ўсе па хатах, калі сабакі і тыя ў будку, мы з табой на вуліцу.

— Людзі ўжо нанава святло запалілі, кароў пачалі даіць, а ты ўсё яшчэ ў клубе,— сказала Светка, як і не чула сама таго, пра што гаворыць, што гаворыць ён, Уладзік, прабягаючы вачыма ці не па трэцім разе заяву, пэўна, і не разумеючы, што яна чытае. Але паступова яна, здаецца, усё ж учыталася, уцяміла, што трымае ў руках, уцяміла, але гаворкі не перамяніла. I абое яны вялі тую гаворку аб нечым староннім і не вельмі значным.

— Дзед Калістрат ужо дзве гадзіны назад прайшоў каля маёй хаты,— гаварыла Светка.— Рака ўжо супакоілася, рыба адгуляла і пайшла адпачываць, спіць ужо і рыба.

— А мне ўжо няма калі і класціся,— хутка прыйдзе аўтобус.

— У горад збіраешся?

— Трэба. Да сельсавета, а там і ў горад.

— I мне трэ было б у горад.— Светка зазірнула яму ў вочы, яна, здавалася, і забылася пра заяву, хаця ўсё яшчэ трымала яе ў руцэ. Уладзік таксама зазірнуў ёй увочы.

— То паехалі разам,— сказаў ён.

— Разам? — перапытала Светка, нібы Уладзік прапаноўваў ёй немаведама што. Перапытала і ўспомніла пра заяву, склала яе ўдвая, прайшлася пазногцем. Пазногці яе былі акуратныя і роўныя, бы Светчыны рукі і не ведалі хатняй працы. Уладзік загледзеўся на гэтыя яе пазногці і апамятаўся, калі Светка ўжо надарвала заяву, пацягнуўся да Светкі, змёўшы на падлогу касцяшкі даміно. Яна адскочыла ад яго. Ён перакуліў стол разам з касцяшкамі даміно, што яшчэ засталіся на ім, разам з шашкамі, шахматамі. Схапіў Светку, прыціснуў, рукі іх сышліся на заяве і замерлі. I ў цішы, што панавала ў клубе, бясконца доўга каціліся па падлозе шашкі.

— Ты сур'ёзна? Ты з-за мяне напісаў гэту заяву? — абвяла ў руках Уладзіка Светка.

— Сур'ёзна... Дзеля цябе.

— Я пе пра тое, што сур'ёзна дзеля мяне. А пра тое, наколькі гэта сур'ёзна. Ці не дражніш ты мяне. Ты сур'ёзна рашыў з'ехаць?

— Гэта павінна ты рашыць,— сказаў Уладзік.

— Пусці,— загадала яму Светка. Ён паслухмяна расціснуў рукі. Але ў гэтай яго паслухмянасці было і нейкае ўтрапенне, хапатлівасць. Так хапатліва і няспрытна расціскаюць рукі, калі трымаюць імі вялікую рыбіну. Трымаюць і ведаюць, што яе не ўтрымаць, што трэба перахапіцца. I Уладзік адпусціў Светку падобна толькі дзеля таго, каб перахапіцца, цалкам ужо ўсведамляючы, што перахапіцца не ўдасца. Не ўтрымаў адзін раз, другога разу ўжо не выпадзе такога. I Светка сапраўды адвяла яго рукі, калі ён зноў пацягнуўся да яе. Адвяла і загадала:

— Не падыходзь.

I ён замёр, адчуваючы на сваім твары яе дыханне і ўжо развітваючыся з ёй. Светка разгарнула заяву і пачала рваць яе на шматкі. I шматкі тыя ўсыпалі падлогу, як снег ці навагодняя вата. I цяпер ужо Уладзік пытаў Светку:

— Ты рашыла, ты сур'ёзна?

Яна маўчала, толькі вочы яе зрабіліся раптам вільготнымі, і былі яны зялёныя. А ў Мар'яна вочы сінія, падумаў Уладзік, а ў Стэфы, Светчынай маці, карыя. «Ох, не Мар'янава ты, Светка, дачка,— сказаў ён сам сабе.— Чыя ж ты, чыя ж ты...»

— Чыя ж ты, чыя ж ты, хто ты, хто ты,— прыгаворваў ён і цяпер стоячы па самыя ноздры ў ціхай вадзе каля лазовага куста на старыцы. Так стаяць у вадзе, вытыркнуўшы на паверхню толькі вусы, ноздры і лоб, быў здольны ва ўсім сяле і, пэўна, ва ўсім белым свеце адзін толькі Уладзік. Начальнік ракі рыбаліў. З некаторай пары ён перастаў прызнаваць вуды, а тым больш жакі і сеткі. Лавіў рыбу толькі рукамі. Па-першае, няма патрэбы ні ўякой снасці, па-другое, не трэба азірацца па баках, няма чаго баяцца рыбнагляду. Рыбнагляд усё ніяк не мог вырашыць, што гэта такое лоўля рукамі — браканьерства ці спорт. Калі меркаваць па выніках, дык, здаецца, браканьерства, а па снасці, па метаду... Ну, з якой снасцю можна параўнаць рукі. А неабходна было і тэрмінова падводзіць гэтыя рукі пад нейкі артыкул ці забарону нейкую накладваць на іх. Няшчасны рыбак са сваёй вудаю мог цэлы дзень купаць у рэчцы чарвяка, а карысці ніякай. А той, хто лавіў рукамі, за паўгадзіны набіваў рыбаю торбу, канечне, гэта патрабавала асаблівага спрыту і ведання, дзе водзіцца рыба. I ў вёсцы лепшага за Уладзіка лаўца рыбы рукамі не было. Лепш за іншых ведаў ён і час, і месца, тое, дзе і калі можна так упаляваць рыбіну.

Час — макаўка лета, так званы межань, калі ўзровень вады ў рацэ самы нізкі. I тады агаляюцца кусты лазы, што растуць пры беразе, рака адыходзіць ад іх, вада добра праграецца, рыбіна, шукаючы паратунку ад спёкі, кладзецца на дно, шукае на старыцах, руслах рэк таплякі, карчы, адмерлыя ўжо і жывыя кусты лазы. I столькі яе набіваецца ў тыя кусты, карані іх, што ступіць няма дзе. Пластом ляжаць адзін на адным, жыруюць акуні, а побач з імі плоткі, а непадалёку ад акунёў і плотак, што тапляк, адно мігціць толькі бледнымі сківіцамі ў зелянкавай вадзе сыты шчупак, хаваюцца, шыюцца ў глей, зараснікі жаберу ліні і карасі. I клопат увесь — падысці да гэтай рыбы і ўзяць яе. Але гэтае ўзяць самае складанае і цяжкае. Аказваецца, рыбіне не вельмі даспадобы, каб яе бралі, ды не як-небудзь, а іменна за жабры. А браць трэба іменна за жабры, інакш ліня ці акуня з кілаграм або два не ўтрымаеш.

Уладзік браў рыбіну, асабліва ліня, і большага. Браў згодна свайму метаду, пачынаючы з хваста. Намацваў хвост і доўга з прыгаворамі, з прыцмокам песціў, лашчыў яго, як песціў і лашчыў адначасова двух добрых акунёў, угаворваў іх зараз.

— Цішэй, цішэй, дурненькі, вой, разбушаваўся, баюся я цябе. Не хочаш, уцякай, трымаць не буду.

У час рыбалкі скнарнічаць не варта, гэта Уладзік зведаў добра: за двума акунямі пагонішся, абодвух упусціш. I цяпер яму трэ было вызначыць, якая з рыбін большая: пад леваю ці пад праваю рукой. Але акуні не давалі сябе памераць, толькі ён пачынаў сунуцца рукой ад хваста да брушыны, да галавы рыбіны, яна краталася, адплывала.

— Ну, што мне з вамі рабіць,— не вытрываў, узмаліўся нарэшце Уладзік.— Былі б вы хоць трошкі меншыя...

Мучэнне адно з гэтымі акунямі, наравістыя. Але, калі б яны былі хоць крыху меншыя, Уладзік злаўчыўся б і выхапіў абодвух адразу, у кожнай руцэ па акуню. Ён паказваў ужо такі спрыт, але не такія былі акуні. Гэтыя ж, па ўсім, яшчэ і лізунчыкі. Усё б ім лашчыцца ды лашчыцца, няма таго, каб падвярнуцца да рукі жабрамі. Лоб, калі ласка, хвост, калі ласка, а жабры, як цюцька галаву, ледзь што не так, пад сябе, і скокам ад цябе.

Акуні не давалі Уладзіку ўзяць іх за жабры. Але, як заўсёды, на рацэ ён быў у гуморы: ён не столькі лавіў тых акунёў, як бавіў з імі час.

— У-цю-цю,— Уладзік злаўчыўся і цапнуў-такі акуня, але, калі выцягнуў яго з вады, гэта аказаўся не акунь, а акунёк, з сінімі, як акалелымі, што ў маленькіх хлопчыкаў на холадзе, губамі.

— Не мой,— сказаў Уладзік.— А куды дзеўся мой? Падманіў. Ну, ідзі, падшыванец, гуляй, прышлі да мяне маці.— I ён кінуў акунька зноў у ваду, прасачыў, як той, плешчучы хвастом, пабег да лазовага лісціка, схаваўся пад ім, лыпаючы, што свінчо, чырвонымі вочкамі, пазяхаючы лычыкам, што пачаў ужо акрэслівацца. Уладзік прыпаў тварам да вады, трымаючы на паверхні толькі вочы, каб бачыць акунька, шумна выдыхнуў з сябе паветра. Акунёк штопарам увінціўся ў ваду, знік у глыбіні.

— Вось так табе і трэба, маляўка,— сказаў Уладзік,— добра напужаў, больш не будзеш лезці пад руку.

Пастаяў, падумаў, ці трэба яму яшчэ рыба, ці ўжо хопіць з яго. Торбачка за плячыма была амаль поўнай. I былі ў ёй ліні, з кілаграм, а мо і больш. Ён узяў іх у жаберніку каля бабрынай нары. Хатка баброў апусцела, і ліні не баяліся заходзіць у норы, якія густа параслі лазою. I, каб узяць аднаго ліня, Уладзік патраціў з паўгадзіны. Лінь слізгацеў між лазы, як толькі падбіраўся ён да яго жабраў. Таксама добры лізунчык быў, як не мурлыкаў, не варкацеў у вадзе ад задавальнення, калі Уладзік казытаў яго заплыўшае салам чэрава. Клаўся на бок, падстаўляў гэтае чэрава, каб песцілі яго, крыўдзіўся, калі Уладзік спрабаваў схапіць яго за жабры, бурчэў, адплываючы ўбок, пускаючы за сабой сцежку сварлівых пухіроў. Па тых пухірах Уладзік кожны раз і знаходзіў яго, пакуль не прыжучыў, не тыцнуў мысаю ў твань на дне. Ушчаміўшы да твані, лёгка намацаў жабры. I лінь, якога ён выцягнуў, быў да таго мурзаты, што адмываць яго прыйшлося. Доўга разважаў, адпусціць яго ці ўзяць. I мо адпусціў бы. Але следам ішоў Анісім, а наперадзе яго Кандрат. Некаму з іх лінь гэты абавязкова б папаўся. А калі некаму, то хай лепш лезе ў яго торбу, хоць ён і пацешыў яго.

...Наогул сёння рыбалка і рыба ўсцешылі, сагрэлі Уладзіка. Ён, праўда, спазніўся з выхадам на гэтую старыцу, Кандрат з Анісімам апярэдзілі яго, але калі ёсць рыба, то мала што значыць, хто першы, хто апошні. А рыбы ў старыцу на цёплую ваду зайшло шмат, адкуль толькі. Акуні пад кустом, каля якога стаіць Уладзік, залеглі ў тры паверхі. Было б жаданне, можна мех напакаваць, і саліць, і варыць, і смажыць хопіць. Уладзік зняў з плеч торбу, прывязаў яе да набраклай, але адмерлай лазовай галіны, што вытыркалася са старыцы, і плазам кінуў сябе на ваду, нырнуў, перад вачыма адразу стала ўсё чырвоным і чорным, так густа, спрэс адна чарната і чырвань, стаялі, туліліся спіна да спіны акуні, паварушвалі зрэдку плаўнікамі.

— Акыш на вас, акыш на вас,— запрыгаворваў ён сам сабе і ўголас, выдзьмухаючы з лёгкіх паветра, пускаючы бурбалкі. Пачаў трэсці куст, масціцца ў ім, каб выгнаць з гэтага куста акунёў, што залеглі на жыроўку.— Плывіце, лайдакі, лопнеце ад тлушчу, а на беразе рыбакі вар'яцеюць, увесь магазін да апошняй бутэлькі выпілі, а цяпер вуды свае ламаюць.

Акуні, аднак, не вельмі слухаліся і зусім не баяліся яго, не спяшаліся бегчы, каб трапіць на кручок рыбаловаў-вудзільшчыкаў. Ніводзін з іх больш чым на два-тры метры не адплыў ад куста. I ўсе яны, як толькі Уладзік вынырнуў, вярнуліся і палеглі зноў на сваё ранейшае месца ў карчы.

— Ну, бог з вамі,— сказаў Уладзік, па-звярынаму атрасаючыся ад вады.— Вось вернецца Анісім ды падыдзе Кандрат, будзе вам. Не хочаце жыць, і не трэба.— Усё гэтак жа атрасаючыся, ён пабрыў да берага. На беразе зняў і выкруціў сарочку і штаны, разаслаў іх на траве, абмяў траву і лёг сам. Дурманліва пахла нябачная ў высокім канапляніку мята, пахла так, што калола ў віскі, і не адна толькі мята. Кожная травінка, кожны кусцік млява знемагалі ад пахаў, струменілі іх у ціхае і нерухомае паветра так шчодра, што нават абвялі крыху, пабляклі. Будзе дождж, будзе навальніца, уга, якая будзе навальніца, радасна падумаў Уладзік. I адразу ж радасцьтая адышла, прыхлынуў страх. Ён баяўся навальніцы, чаму, не ведаў і сам. Баяўся, і ўсё. I асабліва навальніцы каля вады, на гале ў лесе ці ў чыстым полі, калі перад вачыма толькі далячынь ці роўнядзь вады. Нараджэнне грому і маланкі здавалася яму загадкавым, недаступным розуму. Неба ўсё навідавоку, і пуста там, у небе, нікога і нічога, а рвецца ўсё і рушыцца. I вось-вось, здаецца, пачнуць валіцца на галаву камяні, а яму і схавацца няма дзе. I ўсе грамы — як у цябе пад нагамі, усе маланкі над галавой. А на галаве ў яго толькі кепачка, і тая ўжо намокла. Бегчы няма куды, і нельга бегчы, гром і маланкі толькі і цікуюць таго, хто бяжыць. I вада іх прыцягвае. Чалавек у полі і каля вады бачны здалёку, і безабаронны ён перад небам.

Трэ было як мага хутчэй адыходзіць ад вады, але далёкая яшчэ навальніца нібы паралізавала Уладзіка. Ён бачыў, як паспешліва пакінулі старыцу, так і не дайшоўшы да куста з акунямі, Кандрат з Анісімам. Хацеў крыкнуць, каб яны пачакалі яго, але не змог, адно — пасаромеўся выказаць свой страх, другое — збаяўся, што страх гэты выкліча прыпадак і наробіць ён клопату Анісіму з Кандратам. А прыпадак, выбуховая яго моц запасілася ў ім, спелілася навальніцаю, што надышла ўжо бліжэй. I Уладзік адчуваў, што сам ён кожную хвіліну можа выбухнуць громам і маланкамі. I выбух гэты можа зрабіцца апошнім для яго, таму што ён быў шчаслівы, таму што пачынаючы іменна з сённяшняга дня ён прагнуў ужо жыць. I не для сябе. Яму цяпер было дзеля каго жыць. I жыццё было ўжо дорага яму не як слепа дараваная прыродай дадзенасць, дараваная не толькі яму, а ўсяму існаму, хто мог бы адрозніваць святло ад цемры, весці адлік ад таго святла і цемры, бяздумна куляцца ў іх да той пары, пакуль канчаткова ўжо не згасне святло. А яму жыццё было дорага і тым, што ён мог з розумам патраціць яго, аддаць, ахвяраваць дзеля жыцця другога. I іменна магчымасць такой ахвяры, траты была даражэй Уладзіку, чымсьці само яго жыццё. I іменна разважаючы пра гэта, ён пайшоў сёння з хаты, гаворачы сабе: «Ну, нічога, нічога, Уладзік, пачакай яшчэ паміраць». I ішоў ён на рэчку, уступаў у лес, уваходзіў у ваду, як наваселец улазіць у новую хату. Цяпер жа над яго хатай навісла хмара, і па змрочным кавадле неба са сталёвага сэрца той хмары каваліся гартаваныя стрэлы. I стрэлы тыя былі нацэлены на яго, Уладзіка, ён адчуваў гэта, таму што горача рабілася ў грудзях, збіралася навальніца і ў яго грудзях. У ім таксама каваліся стрэлы. Стрэлы супраць стрэл. Хмары супраць хмар, гром супраць грому. Але што яго стрэлы, што яго гром у параўнанні са стрэламі і громамі нябеснымі.

Толькі б вытрымаць першы ўдар, толькі б не страціць адразу прытомнасць, толькі б не выключыцца адразу, думаў Уладзік, лежачы ў густой і знямоглай ад пахаў траве. Калі ён вытрымае адно толькі імгненне, самае жахлівае, калі падміргне яму чырванню неба, а ён не заплюшчыць вачэй, не дазволіць агарнуць сябе страху, што выспеліўся ўжо ў ім, ён застанецца, ён будзе. А калі, калі... Прагрымеў першы гром, не асвятліўшы чамусьці неба маланкаю, пакаціўся і загруз далёка яшчэ ад яго, дзесьці над вёскай. Павеяла ў твар колкім і пругкім ветрыкам. Зараджаны тым далёкім громам і нябачнай маланкай, нібы навальніца абмацала яго твар, Уладзік ад дотыку гэтых яго шчупальцаў толькі злёгку прымружыў вочы, але не засляпіў іх, прыкрыў рукамі, імкнучыся рукамі абараніць і голае горла, бы навальніца магла задушыць яго. Абараніў горла і спахапіўся, зразумеўшы, што ён увесь голы. Голы перад навальніцай. I Уладзіку стала горача і сорамна ад думкі, што ён можа так і застацца голым. Кончыцца навальніца, кінуцца людзі шукаць яго і каля акрыялай пасля дажджу, высокай і не такой ужо духмянай травы знойдуць яго голым, без штаноў і сарочкі. I людзям будзе сорамна за яго. Уладзік хапатліва ўзняўся на ногі і пачаў апранацца. Апранаючы сарочку, прапусціў першы сапраўдны ўдар грому і першую маланку, адчуў, убачыў іх не слыхам і зрокам, а схіленай да зямлі галавой, цемечкам. На галаве, на цемечку яго, як трэцяе вока прарэзалася, і яно прыняло, зрабіла больш мяккім той грымотны выбух і пражэрлівы агонь, ад якога ён павінен быў, Уладзік ведаў гэта, аслепнуць і аглухнуць. А дзякуючы таму трэцяму літасціваму воку ён здолеў перапусціць праз сябе гром і маланку. Нават прасачыў, як яны, выгінаючыся, папаўзлі ад яго па сырой, прыхопленай ужо дажджом, што набег з-за спіны, зямлі ў старыцу, сканалі ў старыцы, абярнуліся чырвоным гадам. Вада забулькацела, засыкала, прыняўшы ў сваё лона таго гада, і гад засыкаў, раз'ятрыўся, бы апёкся аб ваду, папоўз па ёй, пашыўся ў сухі лазовы куст, што стаяў на адзіноце, каля якога нядаўна Уладзік лавіў акунёў. Куст пыхнуў сінім полымем, якое адразу ж патухла. Патухла так хутка, што Уладзік нават і не ўцяміў, было яно ці не.

Ён не баяўся больш навальніцы, хаця яна толькі-толькі ўбіралася ў сілу. Маланкі паласавалі неба не затухаючы, і гром грымеў не перарываючыся. Але ў тых грымотах і няспынным блісканні Уладзік, ужо апрануты, бачыў нейкую цацачную гульню, як бы тэлевайну, калі на экране спрэс сполахі агню, распаленыя хобаты гармат, гром такі, што посуд звініць, а ніхто не падае, ніхто не памірае, бацька з маткаю мружаць вочы, угінаюцца, памяншаюць гук, а ён, Уладзік, можа глядзець і слухаць, яму хоць бы што. Хоць бы што было і цяпер раскацістае грукаценне навальніцы. Праўда, іншым разам ён яшчэ мімаволі ўгінаўся, але гэта калі грукат грому быў асабліва моцны і кароткі, хлёсткі, як хто сцёбаў перад самым яго носам бізуном. I тады Уладзік разумеў, што гэты ўдар трапіў у цэль, маланка асядлала хату ці дуб і дзярэ іх сталёвымі сваімі кіпцюрамі. Але ён не верыў, што маланка патрапіць у яго, ён жа ўтаймаваў навальніцу, што выспела ў ім, не дазволіў узарваць сябе толькі што, не дазволіць і далей. «Ну, нічога, нічога, Уладзік, пачакай паміраць, мы яшчэ дадзім копаці»,— сказаў ён зноў сабе, як гаварыў раніцай. Не звяртаючы ўвагі на дождж, гром і маланку, схадзіў да старыцы, дастаў з вады торбачку, у якой білася, трапятала, чуючы навальніцу, рыба. Павесіў торбачку на спіну і пачаў выбівацца з травы да дарогі.

Дарога там вілася ўсцяж ракі, то хавалася ў змрочных сырых лагчынах, то выскоквала на высокія і стромкія ўзлобкі кручы. У яе ўпляталася шмат іншых дарог і сцежак, якія нікуды не вялі, былі пратаптаны безыменнымі рыбакамі, што ў захапленыі і азарце, не шкадуючы ног, пракладалі тыя сцежкі. Прайшоўшы ад пачатку да канца адну з іх, Уладзік хацеў перабрыдаць ужо рэчку, але змеціў свежыя сляды ад пратэктара матацыкла. Пасля навальніцы, дажджу на вільготным пяску сляды бачыліся вельмі выразна. Матацыкл прайшоў трохколавы, адзін з пратэктараў з боку каляскі быў зусім лысы, бы тут праехаў не матацыкл, а прапоўз нейкі заморскі вялізны гад. Як на гада падкалоднага, і пазіраў на той след Уладзік. Не стаў перабрыдаць рэчку, пайшоў па следзе. Але хутка ён згубіўся, знікла і дарога. I раса на траве нідзе не пазбівана, ці то дождж тут прайшоў, калі матацыкл праехаў ужо, ці то матацыкл раптам набыў крылы і паляцеў.

I дарэмна Уладзік больш як гадзіну хадзіў кругамі, шукаючы яго след.

Торбачка з рыбай на плячах прыкметна пацяжэла, перашкаджала яму ў хадзе. Пакуль не заснула рыба, трэ было несці яе дахаты. Але Уладзік, будучы ўжо каля вёскі, перайшоўшы ўсё ж рэчку ўброд, скіраваў не да хаты, а зусім у іншы ад яе бок. У бок Нівак. Калі гэта быў той матацыкл і той чалавек, каторага столькі шукаў Уладзік, ён не міне Нівак. Толькі там, на Ніўках, каля пагранічнага слупка, які ахоўваў былы камандзір заставы смаленскі мужык Трафім Трубецкі, ацалела бабрынае жыццё, бобр з бабрыхаю і чацвёра бабранят. Сёлета, праўда, трое бабранят, дзвюх- ці трохгадовых, адсяліліся. Сышлі па рэчцы далёка ўніз, кіламетры два ад вёскі. Аблюбавалі сабе пад жытло пакінутую хатку, якую хтосьці гады два ці тры назад падпаліў. Мо падпаліў яе і той, што раскатвае на трохколавым матацыкле. Хатка цалкам не згарэла, агонь знішчыў толькі стрэшку, была вялікая вада. Дым, канечне, вымусіў баброў вылезці з хаткі, дзе іх чакалі і забілі.

I засталася хатка беспрытульнаю, але, як кажуць, свята месца пуста не бывае, прыйшлі бабры з Нівак і занялі хатку. Ніўскіх перасяленцаў Уладзік ахрысціў пагарэльцамі. I аб пагарэльцах, новым сямействе баброў, і аб бабрах ніўскіх ведаў адзін толькі ён. Значыць, калі з'явіўся ў акрузе жывадзёр, ён абавязкова даскочыць да Нівак. Да ўсяго ж у вёсцы апошнім часам толькі гаворкі пра тыя Ніўкі: адно — ходзіць нехта там уначы і палохае, другое — баброў, кажуць, там распладзілася процьма, што гразі баброў. I забіць іх нельга, замоўленыя яны. I здаецца, зусім гэта нават не бабры, а людзі, добрыя людзі. I на Ніўках царства іх нябеснае. I ляжа яшчэ хтосьці, ляжа за тыя Ніўкі. Пляткараць што каму ў галаву прыйдзе. Канечне, пляткараць. Але, як толькі пайшла гуляць па сяле гэтая плётка, Уладзік пачаў перасцерагацца хадзіць на Ніўкі. I справа была не толькі ў тым, што баяўся, хаця мелася і гэта, але ж спыняла Уладзіка не боязь: калі там сапраўды людзі, іх царства нябеснае, то не варта яму трывожыць іх. А ўсцешыць душу маглі і пагарэльцы.

Такія гульбішчы тыя пагарэльцы наладжваюць, што куды там ніўскім бабрам.

Але сёння Уладзік браўся напрасткі да Нівак, хаця ўжо надыходзіў і вечар, збіраўся, прыпадаў да лагчын сіні вечаровы туман, паціхеньку, крадком, абкружваў узлобкі і дубы. Паравала пасля навальніцы рака. Скрозь гэтую парнасць на другім беразе, здалося Уладзіку, прамільгнула нешта блакітнага колеру. Мо і падалося толькі, таму што ён быў настроены на блакітнае, матацыкл быў жа, як гаварылі ў вёсцы, блакітнага колеру. Вось і прымроілася яму гэтае блакітнае. Але шуму матора ён не чуў і наогул нічога не чуў, акрамя птушынага гоману, асабліва гучнага, звонкага па беразняках і дубровах на захадзе сонца пасля дажджу.

Сонца легла ўжо на ваду, калі Уладзік падышоў да Нівак.

Адзенне на ім амаль што высахла, хлюпала вада толькі ў ботах. Уладзік разуўся, прапаласкаў анучы ў цёплай рачной вадзе, выкруціў, хацеў раскласці касцёр, ужо дастаў з кепкі запалкі, што захоўваў у цэлафане, і таму яны былі толькі злёгку сырыя. Ён прасушыў, пацёршы аб валасы. Але паліць касцёр не стаў. Нарваў на беразе сухой, хаця трохі і волглай асакі, напіхаў яе ў боты і зноў абуўся. Пасля чаго падышоў да пагранічнага слупка, каб дасведчыцца, ці жывыя яшчэ, ці на месцы бабры. Абапёршыся рукамі аб слупок, скочыў на ўзлобак, замёр, прыслухаўся. Бабры адгукнуліся яму, незадаволена штось прабурчалі, па-старэчы засаплі, закракталі.

— Ну, нічога, хлопцы, нічога, дзяды, жывы будзем, не памром. Яшчэ дадзім копаці. Спіце спакойна і я каля вас прыкархну.

I сапраўды заснуў, прымасціўшыся між разгалістых вольх, што пачыналі расці як адно дрэва, з аднаго семя, ад аднаго кораня і пня, а потым нечага размежаваліся, аддзяліліся, бы скандал нейкі ўчыніўся між імі, адна палавіна дрэва не схацела бачыць другую. Скандал буйны, калі меркаваць па тым, як імкліва да пакатасці яны адскочылі адно ад аднаго, ні даць ні ўзяць жонка з мужыком у разводзе, але пры адной гаспадарцы, у адной хаце. Пакатасці Уладзіку якраз хапіла памясціць тулава, а галава і ногі аказаліся на ўзвышэнні, на ствалах двух дрэў. Такім чынам, можна гаварыць, што ён спаў па навуцы, і таму прачнуўся бадзёры, адпачылі ногі і галава. Прачнуўся, не прадчуваючы ніякага ліха, голас толькі пачуў у сне. Голас ракі, што заклікала яго абудзіцца. Той голас перадала яму вольха, якая была адно-адзінае цэлае з ракой, таму што пачыналіся яны адно ад аднаго: рэчка з вольхі, вольха з рэчкі. I рэчка была жывая, таму што на беразе яе раслі вольхі. Не мужык з жонкай у разводзе, а брат з сястрою ў міры і згодзе, таму яшчэ жывая была рака. Вольха перадала Уладзіку голас ракі, а рацэ далі голас бабры. Яны ўжо былі на вадзе. Бабёр з бабрыхаю і іх бабраня, святая тройца. I тройца гэтая, Уладзік бачыў, мог паклясціся, апусцілася на ваду разам з месяцам.

Месяц толькі прыляцеў і прывадніўся, яшчэ пагойдваўся на вадзе. Бабры не паспелі сысці з яго, стаялі як слупкі на месяцы, макалі лапкі ў ваду, мяркуючы, што гэта такое перад імі. Пераканаліся, што небяспекі няма, слізганулі з крутога бока месяца ў раку, найшлі ў глыб яе. I пакуль яны цешыліся, з асалодай пазнавалі ваду і глыбіню, Уладзік паспеў схавацца ў кусце.

Бабры выхапіліся з глыбіні, як вясковыя хлопчыкі пасля зацяжнога нырца, з пырханнем, чмыханнем і плёскам. I пайшла пацеха, як у званкі зазваніла рэчка, і пад гэты звон, як пад бубен, кінуўся ў скокі месяц, павялі карагод зоркі. I Уладзік пачаў ужо забываць, чаму, дзеля чаго ён прыйшоў сюды, але тут хтосьці дакрануўся яго твару. Ён спачатку падумаў, што гэта альховы лісцік, паспрабаваў адвесці яго, правёў рукамі перад вачыма. Рука не знайшла ніякага лісціка, а хтосьці кранаў яго твар, нейчы цень ляжаў на ім, чорны цень з правага боку каля самага віска. Уладзік заплюшчыў вочы, а калі адплюшчыў зноў, убачыў блакітны матацыкл, што стаяў на процілеглым беразе ракі. Такі блакітны, што аж рэзала ўваччу, над месячным святлом васільковы, здаецца, нават. Але не матацыкл адкідваў цень на твар яму, ён стаяў на другім усё ж беразе, і цень яго не дасягаў Уладзіка, штосьці ці хтосьці засціў яму вочы, і не проста засціў, туманіў, сляпіў. Чорны туманец заслаў і раку перад ім, ён больш не бачыў ні ракі, ні баброў. Туманец той наплываў не ад берага, а аднекуль ззаду, ад яго чорна было не толькі ўваччу, меркла, мутнела і ў галаве. Уладзік паціху, каб не спужаць баброў, ні таго, хто быў за яго плячыма, павярнуўся ўкруга сябе. Ён ужо здагадваўся, ведаў, хто тут. Ведаў Уладзік і тое, што ён не паспее перашкодзіць жывадзёрам. Хвароба, прыпадак, якога ен пазбег у навальніцу на беразе старыцы, дагнаў яго тут. Імгненні, толькі імгненні былі дадзены яму.

Што ён паспее зрабіць? Ён стаяў спіной ужо да ракі і быў сляпы, столькі святла і радасці хлынула ў вочы яму. Ужо трацячы прытомнасць, ён убачыў зубра, і радасць ахапіла яго. Мо гэтая радасць і перамагла б чорны туманец, выела яго, але ў тое ж імгненне Уладзік убачыў і бяду. Паспеў пазнаць і таго, хто нясе бяду, хоць гэта быў мо і не чалавек, толькі абрысы яго, нешта плоскае і аднамернае, нібы профіль чалавека, выразаны з чорнай паперы, постаць яго. У руках той постаці згадвалася і стрэльба, яна была нацэлена на чалавека, які стаяў каля пагранічнага слупка, пагранічніка, начальніка заставы, смаленскага мужыка Трахіма Трубецкага.

Уладзік ступіў са сваёй схованкі, падставіў сябе стрэльбе, хаця і бачыў, што гэта ўжо дарэмна. Трубецкі, схапіўшыся за грудзі, упаў на бабрыную хатку, стрэл прагучаў. Але гэта быў не той стрэл, які прагучаў на самай справе. Таго Уладзік не пачуў ужо. Свет выбухнуў у ім.

I гэты свет узарваў і зубра.

Сноўдала адным скачком выхапіўся з-за кустоў арэшніку і прыняў на сябе свінец стрэльбаў Янота і Шурупа.

Звер і чалавек, Сноўдала і Уладзік, леглі побач. Сноўдала нейкі час быў яшчэ жывы, слухаў, як з хрыпамі разам з крывёю выцякае на зямлю, убіраецца зямлёй і яго жыццё, залізваў ускудлачаныя валасы Уладзіка, нібыта хацеў, каб той паўстаў перад людзьмі прыстойна. Плакалі, схаваўшыся ў хатцы, бабры. У вечнасць кацілася рэчка, туды, дзе ўжо былі Уладзік са Сноўдалам, пабратаўшыся ў сваё апошняе імгненне на зямлі.

У тую самую вечнасць, якую ўжо раней зведаў Сноўдала і з якой прыйшоў на гэтую зямлю, з якой ён павінен прыйсці яшчэ неаднойчы, але ўжо не адзін, мо нават разам з Уладзікам.

I зноў вясна. I зноў я сустракаю яе ў вёсцы, у сваёй хаце. Зусім не таму, што люблю сустракаць вясну ў вёсцы. Некалі любіў, здалёку, калі ў мяне не было ні вёскі, ні хаты там, калі я не мог мець такую хату. Я толькі марыў аб ёй, трызніў ёю: вось куплю ў вёсцы хату, кіну ўсё, рыну, з'еду з горада ў сваю хату, буду паліць у печы, збіраць грыбы, лавіць рыбу, садзіць і капаць бульбу. Буду піць толькі малако, сырадой, а ўвесну — бярозавік.

I ўсё гэта збылося. Я купіў хату, я паехаў у вёску, саджу і выбіраю бульбу, збіраю грыбы, лаўлю рыбу. Толькі вось сырадой, аказваецца, піць я не магу. За тыя гады, што прайшлі ў марах аб ім, я зрабіўся зусім гарадскім, і страўнік мой не прымае натуральнага малака.

I бярозавік не можа спатоліць маю гарадскую смагу. Хаця бяроз укруга вёскі яшчэ хапае і шчодра адорваюць яны мяне бярозавікам. З колішнім спрытам і руплівасцю дзяўбе ў донца пустога вядра салодкі капеж вясны, мёд і цукар дзяцінства. Толькі цяпер ужо не майго.

Я не п'ю больш бярозавіку. Цяпер я па горла ўжо заняты, заняты ўжо вясковымі справамі, укручаны не ў гарадскі, а ў вясковы калаўрот. Гарэла б яно гарам.

Я высякаю старыя яблыні каля хаты, дрэвы, што атрымаў у спадчыну ад Зулькі. Дрэвам тым у чацвер сто гадоў. I секчы іх трэба было ўжо даўно. Але ўсё ніяк не падымалася рука. Восенню секчы шкада, таму што ўва мне жыла яшчэ памяць пра іх зялёнае лета, я памятаў і смак іх яблык. Вясной мне наогул здавалася — грэх падступацца да іх з сякерай: выстаялі ж зіму, пагналі пупышкі ўжо, а я пад корань іх. Не, не мог я секчы іх вясной, хоць не давалі спакою і жонка, і суседзі-вяскоўцы: параслі мохам, струхлявелі яблынькі, а яблыкі на іх вырадзіліся.

I што ні слова тут, то праўда. На самай справе, ствалы ў яблынь пабраліся дупламі.

А колькі штогод адмірала голля, а я не паспяваў абразаць яго. Яблыні нават у квецені былі аблытаны сухім суччам, як калючым дротам, і яблыкі радзілі парэпаныя, пабітыя паршой, маленькія. Але мне быў даспадобы іх пах, іх смак. Нешта салодка-кіслае, сярэдняе паміж дзікім і садовым яблыкам, яблыкам дзяцінства.

I таму я толькі пасміхаўся, калі мне гаварылі, што мае яблыні ганьбяць сяло, выстаўляюць мяне на пасмешышча, што даўно ўжо сумуе па іх сякера. На мог я пайсці на іх з сякерай. Яны б мо ацалелі, выстаялі і ў гэтую вясну, калі б я не кінуўся ў бярозавы гай па бярозавік. Яшчэ летась увосень я прыдбаў пад той бярозавік спецыяльнае вядзерца, драўлянае, зробленае з добрых дубовых клёпак. Купіў на кірмашы ў п'янаватага дзядзькі, які ўжо страціў, пэўна, і надзею каму-небудзь збыць яго. Кірмаш віраваў, што кіпень, джынсавымі і штроксавымі страсцямі, а ён пахаджаў са сваім дубовым вядзерцам, весяліў і цешыў народ, сам, падобна, з дубовай моранай калоды зроблены, у брызентавіку з капюшонам, нягледзячы на тое, што дзень быў вельмі цёплы і сонечны. На капюшоне і ў самім капюшоне было шмат хваёвых іголак і бярозавага лісця. Гледзячы на гэтыя наліплыя да брызенту іголкі і лісце, я і пагнаўся за тым дубовым вядзерцам.

Успомніў, што бярозавік мы збіралі ў дубовыя цэбрыкі, злівалі ў бочкі і туды абавязкова кідалі дубовыя трэскі.

Я паставіў ужо вядзерца пад аблюбаваную мной бярозу, пракруціў свярдзёлкам дзірачку, уганяў ужо клін і ўткнуўся вачыма ў кляймо з добрую пяцікапеечную манету, што стаяла на бярозе. I хоць рукі мае задрыжалі, з клінам я ўсё ж управіуся, а вось звону капяжу, таго, як бярозавік апрабоўвае маё вядро, не пачуў. Пабег да другіх бяроз. I ўсе яны былі паклеймаванымі.

I не толькі бярозы, што раслі тут, пад Ніўкамі, але і дубы, ясені, вольхі — усе дрэвы. Я зразумеў, што гэта значыць. Апошнія свае дзянькі дабывалі тут дрэвы.

Вось таму я і высякаю свае старыя яблыні. Ніколі б не падумаў, што ў яблынь такая моцная драўніна, хаця і ружовага колеру, бы мякаць арбуза. Я ўгрызаюся ў гэтую мякаць сякерай, як зубілам. Мне ў свой час даводзілася рабіць і зубілам, калі вучыўся ў ФЗН. Неабходнасці, асаблівай патрэбы ў той рабоце, здаецца, не было. Заціснуўшы сталёвую пласцінку ў ціскі, выпрабоўваў, ставіў удар, даводзіў да аўтаматызму ўменне валодаць малатком, каб пазней, калі ўжо буду рабіць самастойна, быў здатны перыць тым малатком не гледзячы, нават у цемры. I на гэтую аперацыю, пастаноўку ўдару, помніцца мне, было адведзена нямала часу. Пасля ж заканчэння ФЗН, як гэта ні дзіўна, рабіць малатком і зубілам мне больш так і не давялося. Але руку, удар у ФЗН мне ўсё ж паставілі. Я гэта адчуў цяпер, калі пачаў угрызацца тупой сякераю ў шчыльную, як жалезную, драўніну яблынь. Угрызацца не думаючы, бы ў поўнай цемры. I ў той цемры і бяздумнасці ўсё глуха ўва мне. Адыходзіла шкадоба, і меркла памяць. Нібы я перыў сякераю не па яблыні, а па гэтай памяці, што прывяла мяне, як сабаку на павадку, да гэтай маёй вёскі, да роднай маёй хаты. Яна ляжала ў руінах, дзіцячая мая хата, дзетдом, непадалёку ад мяне, я бачыў яе з свайго саду і не знаходзіў у сабе больш жалю па ёй. Горка, няёмка прызнавацца, але жалю не было. Я не мог зразумець сам, што адбываецца са мной, усе гэтыя гады я жыў той памяццю, вар'яцеў ад яе неадступнасці, не раз плакаў. I вось яна адступілася ад мяне, і ўва мне пустата. Пустата, пустата. Я, здаецца, магу заплакаць і цяпер. Але гэта будуць слёзы, якім не трэба даваць веры, і я не веру ім сам, таму што здагадваюся — за імі палёгка. Я не збярог сваёй хаты, я не адстаяў свайго саду, не спатоліў смагі бярозавікам.

Не збярог, не адстаяў, не захаваў — расказаў як мог.

I яшчэ. Я садзіў сад. Садзіў. I ён у маёй памяці. У маёй памяці словы Мар'яна.

— Кожнае дрэўца, кожную яблыньку тварам да поўдня, да сонца,— прыгаворваў ён, бегаючы ад адной да другой ямкі, ад дрэва да дрэва, ад дзетдомаўца да дзетдомаўца.

— А дзе ж у яблынькі твар? — спытаў я ў Мар'яна, калі ён падбег да мяне, Мар'ян сумеўся і зазлаваў:

— А вось зараз пасаджу цябе ў ямку, зразумееш...

I мне цяпер здаецца, што ён такі пасадзіў мяне. I не толькі мяне, усіх нас, хто быў на закладцы дзетдомаўскага нашага саду, хто потым дапамагаў яму расці. Мы самі раслі ў тым садзе. I таму ў кожным дрэве я бачу сваё аблічча, свой твар, твары маіх сяброў. Яны падобныя на нас, дрэвы. I ніякімі сякерамі нікому не ўзяць нас.

Мы садзілі сад. Садзілі. I ён расце. I будзе расці. I я высякаю старыя дрэвы ў сваім садзе, каб пасадзіць новыя, маладыя. Я ж ведаю цяпер, як гэта робіцца. Упраўлюся сам, пасаджу маладыя яблынькі, толькі пасаджу мо ўжо не тут. Тут ужо мяне няма, тут толькі цень мой. Сам я адыходжу адсюль, ужо адышоў, у гэтую вось кніжку, радкі яе і літары. Таму і глухне памяць, цьмянеюць, размываюцца твары людзей, якіх я ведаў і любіў. Я ўжо далёкі ад іх, уцякаю ад іх па Курскай дузе, якой таксама сёння ўжо не існуе, ці то мо гэта я толькі прагну таго, каб яе не існавала, так прагну, што вочы не бачаць яе, не бачаць бездаражы: Курская дуга ўкрыта асфальтам. Нарэшце і да маёй вёскі падышоў асфальт. Але сёння я ўжо не рады яму, як не радыя яму і мае суседзі-вяскоўцы: кепская, кепская справа, той асфальт. То раней і месяц, і другі ні міліцыя, ні рыбнагляд нагой не паткнуцца, а цяпер за дзве мінуты па тры разы на дзень даскокваюць. З-за гэтага асфальту і мяне сёння памінаюць у вёсцы нядобрым словам: удружыў, называецца, падклаў свінню, то ж так некалі добра жылося без асфальту. Так яно, пэўна, і трэба, так і павінна быць. Жыццё не стаіць на месцы. Нават школу таксама вярнулі вёсцы. Старая спрахла і разбурылася.

Але ўзнялася новая. I, ведаеце, добра стала, як раней было.

Але гэта так, усякая драбяза на развітанне. Магу дадаць і яшчэ тое-сёе. З'явілася ў вёсцы і бальніца, фельчарска-акушэрскі пункт. I, каб пабудаваць яе, не спатрэбілася высякаць тыя заклеймаваныя ўжо на Ніўках бярозы і дубы. Яны ўстаялі, былі выхаплены з-пад сякеры ў самае апошняе імгненне. На Ніўкі па Курскай дузе, па асфальце ўжо імкліва каціла лесапавальная тэхніка. Але Іванчык-дэзерцірчык, цяпер ужо не Іванчык і не дэзерцірчык, а ляснік Іван стаяў каля павароту на Ніўкі і махаў, як сцягам, тэлеграмай, якую ён атрымаў з горада ў тую ж самую хвіліну, калі з таго ж горада рушыла гэтая тэхніка, спыняў лесарубаў і паварочваў іх зноў у горад.

Але гэта ўжо здарылася пасля, пасля, я забягаю наперад самому сабе, што рабіць нягожа. Усяму свой час, свая пара. I бярозавік салодкі ў пару, яблык — у сезон. І сезон гэты надыдзе.

Калі дрэва пасаджана, яно павінна цвісці і пладаносіць.