Хроніка дзетдомаўскага саду

«Не дачакаўся, не дачакаўся»,— паспеў яшчэ прашаптаць Мар'ян. Адсланіўся ад ствала, упаў дагары тварам, падскочыла і ўзляцела ўгару яблыня, як хвоя, пад якою яго параніла некалі. З той толькі розніцаю, што яблыню не пакрышыла выбухам. Ён падумаў яшчэ, што гэта сон, і зразумеў: сон, толькі доўгі, і вечна ў тым сне будзе сніць ён яблыню.

Дык калі і з чаго ж усё гэта пачалося?.. Ва ўсім мы намагаемся, прагнем знайсці пачатак, шукаем яго бясконца, часам знаходзім і, усцешаныя, не падазраваем нават, што ўсё гэта адна толькі бачнасць. Усе пачаткі толькі сведчанне канцоў. Са скону Мар'яна пачалося ўсё і тут. Хаця, калі цвяроза, і яго смерць была толькі працягам. Чаго? Каб ведаць гэта, каб зазірнуць туды, дзе сыходзяцца канцы і пачаткі, каб дасведчыцца, ці сыходзяцца яны. Не, пэўна, лепш не зазіраць, каб не ведаць, як не ведае сёння вёска пра тое, хто першы паквапіўся на дзетдомаўскае, хто першы вырваў травінку з яго падвор'я, падняў і панёс з сабою трэсачку, выцягнуў і прыхаваў у кішэні цвік. Ці быў першы? Здаецца па ўсім, не. Не было першых, як няма яшчэ і апошніх, ёсць яшчэ што, дзякуй богу, расцягваць. «Не з нас пачалося, не на нас і скончыцца» — так гаворыць кожны ў вёсцы. I атрымлівалася нешта накшталт зачараванага кола, кругавой парукі. Усе цудоўна і да драбніцы ведалі і помнілі, хто і што браў пасля, пасля таго, як хтосьці ўжо нешта ўзяў. Невядома хто — хтосьці, невядома што — штосьці. О, гэтае выратавальнае і бязмежнае штосьці, хтосьці, і дзесьці, і калісьці, а па сутнасці: кожны, усюды і заўсёды, таму што ніхто за дзетдом не адказваў. Ужо на другі дзень пасля смерці Мар'яна ён быў нічый. Адны гаварылі, што яго ўзяў сабе на баланс сельсавет, старшыня сельсавета адмахваўся: на балансе калгаса. Калгас штогод плаціў пяць-шэсць тысяч рублёў за начлег і пастой шэфаў па хатах калгаснікаў, а да дзетдома не датыкаўся, таму што яго трэба было рамантаваць. А ад рамонту таго старшыня калгаса ўхіліўся, навошта яму лішні клопат. Ён сцвярджаў, што будынак належыць райана. Мо і сапраўды дзетдом адышоў да райана, але гэта было заслана тайнай і змрокам. А што такое райана, прозвішча ці арганізацыя, у вёсцы ніхто не ведаў. I будынак, які каштаваў па ацэнцы вопытных людзей не менш, чым сто пяцьдзесят, двесце тысяч рублёў, пуставаў і паціху разбураўся. Усе раптам перасталі прыкмячаць яго, як саромеліся, што такая будыніна ёсць у вёсцы, стаіць навідавоку, мазоліць вочы. Ні запалкі, ні маланкі на яе. Цяжкім грузам, каменем вісеў той будынак і на шыі раённага кіраўніцтва, лічыцца лічыцца, а карысці аніякай, адзін толькі дакор. I машыны, што наязджалі з раёна, праскоквалі міма дзетдома, як міма пустога месца. Усе рабілі выгляд, што яго няма. Няма ў прыродзе — і ўсё, і на душы лёгка і спакойна, адпачывае душа сярод вясковай і лясной цішы і прыгажосці. Любата, раскоша, хараство. Аніякіх праблем. Геолагі, праўда, стварылі праблемы, не вытворчага, а іншага роду, сеялі смуту, бянтэжылі вясковых жыхароў, наганялі суму і на мясцовае раённае начальства. Не, зразумела, яны не ўлазілі ў жыццё вёскі ці раёна, але сваёй прысутнасцю шмат каму псавалі апетыт і кроў.

Геолагі без усялякага балансу ўтрымоўвалі і не давалі гнісці і разбурацца амаль што трэцяй частцы дзетдомаўскага будынка, тое самае правае крыло, што аддаў ім пад жыхарства яшчэ Мар'ян. Вясною і летам яны жылі там, а на зіму і восень, калі ад'язджалі, наймалі вартаўніка, звычайна законнага браканьера Кандрата, таму што хата яго стаяла бліжэй за іншыя да дзетдома. Што шукалі геолагі, Кандрат толкам не ведаў, яны, як і раней, сакрэціліся. I сакрэт гэты не тлуміў Кандрату галаву. Ён спраўна атрымліваў сваю дваццатку, наведваў дзетдом, як касу, толькі раз у месяц, што яму вартаваць, калі і так кожны ў вёсцы ведае: правае крыло дзетдома мае гаспадара, гэтае крыло патрэбна некаму, чалавек жа за яго цэласць і захаванасць атрымлівае грошы. А ўжо адрабляе ён іх, вартуе ці не вартуе — то яго справа. Вось перастануць Кандрату плаціць грошы — тады яны паглядзяць, што там маецца ў правым крыле прыдатнага і цікавага ім. Мо той самы Кандрат першым падасць ім прыклад, першым возьме тое, што яму трэба. Возьме, а не ўкрадзе, красці ж грэх, хто гэтага не ведае. Кандрат і геолагі былі як бяльмо на вачах у сумленнага селяніна і сумленнага начальніка. Калі б не было іх, вёска мо ўжо ўначы па бервяне раскаціла б дзетдом, маючы на тое сваё законнае права: што нічыё — тое наша, а так няёмка ж неяк. I няёмка адчувалі сябе не толькі вяскоўцы, а хто-ніхто і іншы, няёмка, што будыніна яшчэ нё спрахла, стаіць, трымаецца зямлі.

Але трымалася яна, тая частка яе, што не занятая была геолагамі, толькі падмуркам, сценамі без вокан, дахам, з якога месцамі таксама паздзіралі ўжо шыфер. I тыя, што рупілі ўначы ў дзетдоме, праходзячы міма яго ўдзень, адварочваліся, адводзілі вочы, адмаўляліся глядзець і бачыць тое, што натварылі самі ж яны. Дзетдомаўскі падворак, схаваны за плотам, які надзіва ацалеў, нагадваў могілкі. Сумныя, як на могілках, раслі на ім дрэвы, дубы і бярозы, што садзілі яшчэ дзетдомаўцы; яны нагадвалі жалобную варту, гучна, сытымі галасамі крычалі груганы і гракі. З дзетдома пакацілася, пачало сыпацца, канаць, развітвацца з жыццём і шмат чаго іншага ў вёсцы. Цяжка нават з пэўнасцю сказаць, што за чым ішло: ці то разбурэнне дзетдома прыспешвала ўсю іншую разруху, ці то гэтая іншая разруха паскарала паміранне дзіцячага дома.

I зноў жа, з чаго ўсё пачалося. Са смерці чалавека, Мар'яна, ці дрэва, усыхання дубоў, абмялення ракі, канчатковага ўжо закрыцця лазні, скарачэння бібліятэкі, зводу пчол і рыбін ці чаго-небудзь іншага, што не вельмі і лезла, кідалася ў вочы. Тады як, якімі вачыма пазіраць на ўсё гэта. Мо сапраўды лепш заплюшчыць іх...

Дуб грымнуў долу ў дзень пахавання Мар'яна. А даведаліся аб гэтым толькі дзесьці праз тыдзень. Знаходзіўся ён далекавата ад вёскі, адзіны ва ўсім чыстым полі. I таксама засціў, мазоліў вочы і старшыні, і аграному, без яго было б поле як поле, а тут круціся, аб'язджай кожны раз, калі надыдзе ўборка ці пасяўная. Яго даўно, канечне, ссеклі б, але ж надта вялікі ён быў ужо, непамерны, неахопны, усім калгасам трэба дзень завіхацца. I старшыня то загадваў: к чортавай мацеры, пад корань, то адмяняў свой загад. Увогуле, як кажуць, не было б шчасця, ды няшчасце дапамагло. Упаў сам дуб. Лёг у цёплы і сонечны дзень пры ясным небе. Пасля Пятра не надаралася ж ні бур, ні вялікіх вятроў. Навальніца, праўда, пасля памінак Мар'яна была, але не вельмі сур'ёзная. I вяскоўцы, раскрыжоўваючы дуб, здзіўляліся, чаго было яму падаць: у рэвалюцыю выстаяў, вайну перажыў, меліярацыю прайшоў, і на табе, паваліўся. Нячыста тут, нячыста, не інакш звязаны гэты дуб з некім з людзей. З кім, гадаць асабліва не прыйшлося, яшчэ і зямля не паспела асесці на магіле Мар'яна.

I як грымнуў долу той дуб, пачалі сохнуць і ўсе іншыя дубы. Але вёска і вяскоўцы гэтага не прыкмецілі ўжо, таму што бачылі яны тыя дубы кожны дзень і не звярталі на іх увагі. Расшалопілі што да чаго толькі вясною, калі ўжо цэлая дуброва не выкінула і лісціка і сярод голага голля высвеціліся счарнелыя, дзедавы яшчэ, борці. Пчолы ў борцях тым летам яшчэ выжылі, да іх яшчэ не дайшла чарга. Разам з дубамі страціла сілу і рака. На выгляд яна, здаецца, яшчэ заставалася ракою, але маторам па ёй перайсці было немагчыма: біла маторы, і шпонак не напасешся. Праўда, адразу ж выйшаў загад: забараніць маторы на рацэ. З загаду таго смяяліся да ікаўкі: своечасова. I яшчэ смяяліся з матораў, што завезлі ў магазін у адзін і той жа час, калі да вёскі дайшоў загад пра іх. Патрабавалі ад Анісіма як ад дэпутата тлумачэнняў: як гэта разумець.

— А як хочаце,— растлумачыў Анісім,— так і разумейце. Маторы тыя электронныя, на іх усё роўна проста так не паедзеш. Калі электроніку толькі выкінуць, але гэта ўжо лішні клопат і адна марока.

Пра лазню гісторыя доўгая і надта складаная і блытаная, як са Шцірліцам, нашым разведчыкам у Берліне. Яе то адчынялі, то зачынялі, то ставілі на рамонт, то яшчэ на штосьці, накшталт: няма дроў, каб выпаліць, ці ёсць дровы, але няма каму паліць. Увогуле было так. Прыязджала ідэалагічная камісія на чале з кімнебудзь з сакратароў, лазня працавала, ад'язджала — не, хоць забі ты яе. I нарэшце ці ў лазні, ці ў той ідэалагічнай камісіі лопнула цярпенне, сакратар грымнуў кулаком па стале: каб заўтра лазня рабіла! Усё, кропка. I гэта сапраўды была кропка, таму што, як высветлілася, у апальшчыка лазні, якога прызначыў старшыня калгаса, былі дрэнныя адносіны з брыгадзірам. Калі ж абодва высокія бакі адносіны тыя адрэгулявалі, аказалася, што іх ужо можна было і не рэгуляваць. Трубы, па якіх падавалася вада, саржавелі, маторы згарэлі, а да ўсяго нехта ўкраў кацёл. Гэты кацёл і засланіў усё, адвёў усіх і ад самой ужо лазні, вельмі ж вялікі ён быў, хто меў столькі сілы, каб уперці яго. I што рабіць, навошта красці, усю вёску можна з таго катла накарміць, напаіць, рассмяшыць і памыць.

Бібліятэку ж увогуле не скарачалі, дарэмшчыну ўзводзіць не трэба, усё адбылося больш проста і зразумела. Бібліятэка спачатку зачынілася сама: на копку бульбы. I адразу, як толькі выкапалі бульбу, бібліятэкарка пайшла ў адпачынак. А калі вярнулася, пачала рыхтавацца да вяселля, аддавала дачку замуж. Справілі вяселле як мае быць, пайшла бібліятэкарка на працу ў бібліятэку, канечне, а кніжак, як кажуць, ёсць хума, адно смецце ад іх, мышы кніжкі пачыталі, пацукі пагрызлі. Пакінулі, праўда, на развод адну кніжку аднаго жывога яшчэ і сёння класіка. Прозвішча яго бібліятэкарка, на жаль, не разабрала. Мышы і пацукі паспыталі-такі трохі і класіка, вокладку. Паспыталі — і ці то апамяталіся, сорамна ім зрабілася, жывы ж класік, даядаць не сталі, ці то ён не спажыўны аказаўся, ці то ўжо зашмат яго было і мышам, хто ведае. Класік ацалеў. I сам напад грызуноў на бібліятэку плётак, крыватолкаў не выклікаў. Такі ўжо быў год. Пацукі і мышы раптам кінуліся ў вёску як не з усяго свету, ішлі, нагу не ўбіць, процьма іх была, займалі ўсе хлявы, істопкі, сцёбкі, хаты, тачылі норы, шыліся ў стагі сена, зжывалі са свету катоў і кошак. Шмат з іх нават загінула, адны ад абжорства, а некаторых загрызлі самі ж пацукі. I тут няма аніякага перабольшвання. Такі быў год, год пацука, гаварылі. Яны жэрлі ўсё, што знаходзілі, нават тое, чаго не павінны былі і ў рот браць, асабліва ўпадабалі гарбузікі, балазе што яны ўрадзілі ў тую восень, але не грэбавалі і сырою бульбай, капустай, турнэпсам і рэдзькаю. Турнэпс з'елі да крошкі, а рэдзьку толькі псавалі: паспытаюць і кінуць. Нападалі на свіней, абгрызалі ў самых тлустых і непаваротлівых хвасты. I маці давалі дзецям, што жылі ў горадзе, адзіны толькі наказ: не трэба ні крупы, ні масла, ні селядцоў з каўбасамі, вязіце хларафос, крысід, мыш'як. Пачынаючы, пэўна, з таго часу, з гарадоў і зніклі тыя хларафосы і крысіды. Мышэй і пацукоў труцілі атрутамі, тоўчаным шклом, білі палкамі, лавілі ў пасткі, але іх не менела. Дзічэлі каты і кошкі, сыходзілі з хат і з вёскі, уцякалі ў лес, туды, адкуль наступалі мышы, пакідалі цёплыя печы, вылежваючыся на якіх яны ўжо даўно прыспалі памяць і прызначэнне сваё — лавіць мышэй, сілкавацца імі. Такім чынам, у тым, што мышы з'елі бібліятэку, не было нічога дзіўнага, дзіўнае было тое, што адзін класік усё ж ацалеў. Растлумачыць гэтую з'яву так ніхто і не змог, хаця самому нашэсцю пацукоў і мышэй тлумачэнне знайшлося: вялікай вады трэба чакаць вясною, вось і бягуць з палёў і сенажацяў, ратуюцца ад вады, чуюць пагібель сваю. Але вясною паводкі не было, яна здарылася ўжо зімою. Якраз у тую зіму і загінулі бабры. А мор выкаціў пчол ужо вясною, нарабіў спалоху, нагнаў суму больш на дзядоў, таму што пчоламі ў вёсцы займаліся толькі дзяды. Яны атрымалі іх у спадчыну ад сваіх бацькоў. I спадчына тая абрывалася на іх, разам з імі ішла ў зямлю. Новых борцяў у лесе ніхто ўжо не ставіў. Занятак не з простых: знайсці калоду, выдзеўбці яе, усцягнуць на дуб — і рукі прыкласці трэба, і інструмент адпаведны. А апошняе кола, з дапамогаю якога ўсцягвалі борць на дуб, спрахла ў хляве Калістрата, у гаспадарцы яно было ўжо без патрэбы, і жонка Калістрата прыстасавала яго пад седала курам. Калістрат здзек і знявагу са свайго інструменту і са сваёй маладосці вытрываў моўчкі: усё ж хоць якая, ды карысць, а мёду, цукру ў магазіне хапае. Але калі вецер закружыў па дубняку празрыстыя, што сляза, крыльцы здохлых пчол, дзяды перапалохаліся. Перапалох той, праўда, не вельмі выказвалі, як знямелі і адзічэлі, бы хто адлучыў іх ад вёскі, родных хат і жыцця. Жыццё іх спынілася і замерла, засяродзілася на той пчале, што некалі была такою жваваю, а цяпер знерухомела, моўчкі, як згубленая, ляжала сярод трэшчын і маршчын іх далоняў і не краталася. I яны над ёю знерухомелі, няўцямна прыглядаліся да яе, як бачылі ўпершыню, адмаўляліся даць веры сваім вачам, запрашалі ў сведкі неба і сонца, бягучы дзень. Але дзень той, яго святло і сонца, былі абыякавымі да іх бяды. А да ўсяго ж дзень той супаў з няўчассем у прыродзе, прыйшоўся на голую зямлю і лес, супаў з пажарамі, паламі па лясах і сенажацях, створанымі рукою чалавека. I над гэтымі паламі, над голым лесам грымелі выбухі: геолагі з нейкай сваёй патрэбы пачалі бурыць зямлю, рабіць пшуры, закладаць узрыўчатку і падрываць яе. Каб не сышлося ўсё гэта разам, каб вяршылася паасобку, мо і выглядала б інакш. А так і вымавіць жах бярэ, што гэта нагадвала. Вёска як вымерла, выбітая са звыклай сваёй каляіны, аглухла ад выбухаў, аслепла ад дыму і агню. Агонь той, дым і выбухі былі яшчэ свежымі ў памяці дзядоў, у пераемнай, спадчыннай памяці вёскі. Памяць тая не тухла ў часе, здаецца, нават наадварот, рабілася больш зыркаю, абвастралася. Абвастралася сама па сабе пад цяжарам перажытага ў тым дні, які ведае кожны, варта толькі падумаць аб ім, і сёння як агнём апячэ: як прайшоў той дзень. А тут ім да той думкі, да пякельнага агню падлілі яшчэ масла. Прыскочыла начальства, перасцерагло: не наракайце, як жывём, але ў міры ж, у міры, які ж то ўжо год абыходзіцца без вайны. Гэта была праўда, але такою ж праўдаю было і іншае. Сярод міру, вясны, дабрабыту і дастатку раптам схапілася, занялася агнём зямля. Сама зямля пачала гарэць пад нагамі. Увачавідкі здарылася тое, пра што ў час вайны гаварылі, як пра самае жахлівае, што можа здарыцца — гарыць пад нагамі зямля. I ніхто, здаецца, не бачыў і не адчуваў, як той агонь зямны апякае ногі, бы нічога і не было, нікому не прыпякала. Мо і грэх так гаварыць, горад усё ж выказаў апаску і клопат яшчэ да таго, як панесла паленым і смаленым. Пра тое, што вясна будзе сухою і ранняю, ведалі загадзя, ведалі, што пачнуцца пажары. Ужо гарэў увесь белы свет. Адпалалі, адшумелі лясныя пажары яшчэ летась у Францыі і ФРГ, у далёкай Аўстраліі, прыпякло Амерыцы і Англіі. Гэта бачыў па тэлевізары кожны ў вёсцы. Невядомыя, чужыя краіны, дрэвы, пра якіх яны і чуць не чулі, баабабы, секвоі, джунглі ўвогуле, а гарэлі, як свае, як лаза гарыць, хвоя ці дуб. I які ж цесны і навязаны адной суравою ніткаю свет, тое, што было далёка за трыдзевяць зямель, за марамі і акіянамі, на зусім іншых кантынентах, усё роўна што на Месяцы, цяпер насоўвалася і сюды. У вёсцы яшчэ нічога не ведалі аб гэтым насоўванні, але падспудна ў глыбіні душы штосьці ўжо адчувалі. Сухі вецер далёкага вогнішча дабег, пэўна, і да гэтага краю, данёс да людзей чужы спалох і чужое гора. I разгубленасць і трывогу тых, што бедавалі, данёс. I далёкія краіны, варожыя нават дзесьці, праз гэтую бяду, агонь і гора наблізіліся да іх, чужое гора пераступіла і іх парог, увайшло ў іх хату і сэрца, таму што яны ведалі, што такое гора, сваё гора, ведалі, як яно без рук і без ног спрытна бегае па свеце. Гора варта толькі крануць, абудзіць яго, а там яно ўжо само дарогу знойдзе. Праціснулася ў шчыліну ў хату суседа, завітае і да цябе ў госці, пад акном яно ўжо тваім стаіць. Свет зрабіўся такім, што і гора на ўсіх адно. Шчасце можа і заблудзіцца, ліха не блудзіць.

I не адразу тая бяда аказвае сябе, надараецца яна і смешнаю, і пацешнаю, і радаснаю. Смяяліся, пацяшаліся вяскоўцы, калі іх старшыня Ігнат Карабель на зялёненькай «Ніве», якую толькі што набыў яму калгас, гойсаў па вёсцы і палях. Ды як не смяяцца, што рабіць, калі плакаць хочацца. На старшынёву «Ніву» патрацілі ўсе калгасныя грошы. Тры месяцы пасля таго, як прыдбалі Караблю машыну, не атрымлівалі зарплаты. Але чым бы дзіця ні цешылася... Ігнат прычапіў да «Нівы» сталёвы трос, зрабіў на канцы яго з ануч, пакулля квач, абліў яго мазутам і бензінам, запаліў і памчаў па палях і сенажацях выпальваць леташнюю траву.

Згарыць тая трава, удобрыць зямлю — і пойдзе расці новая, маладая.

— О, то накосім сена,— паглядзелі толькі яму ўслед вяскоўцы.— Хадзяін. Нарэшце і наша вёска атрымала хадзяіна, галаву.

— Каб той галаве ды яшчэ розум,— перахрысціўся Калістрат.

— А ці не занадта гэта аднаму чалавеку адразу: машыну, пасаду, галаву і розум,— адказала яму Зулька, што ўвесну зноў пачала рабіць захады, каб яе прынялі ў секту. Але Калістрат на яе паддобрыванне да яго не зважаў, плюнуў услед машыне і сам сышоў прэч з вуліцы. I ўсе сышлі з вачэй адно аднаго, разбрыліся па хатах, як сорамна раптам ім нечага зрабілася, у кожнага раптам з'явілася неадкладная справа.

Старшыня скакаў на сваёй «Ніве» па сенажацях, пакуль не зайшло сонца. На змярканні ўжо, калі прыспеў час зачыняць магазін, падруліў да канторы, стомлены, спатнелы, пракураны, адчувалася, што не менш стамілася і яго машына. Але ніхто ў вёсцы не пашкадаваў яго, не выказаў яму спачування, не выйшаў насустрач, хутчэй наадварот, хто і быў на вуліцы, дык палічыў за лепшае знікнуць, схавацца. А Карабель пайшоў у магазін, купіў на два рублі запалак і ўсе раздаў дзецям, загадаўшы ім не шкадаваць, паліць леташнюю траву ўсюды, дзе толькі магчыма. Пэўную частку тых запалак бацькі адразу ж адабралі ў дзяцей, але, мусіць, не ўсе, далёка не ўсе. I пусты гэта быў ужо занятак — адбіраць, агонь ужо гуляў па наваколлі, навісаў і над вёскаю. Не, не той, што пусціў Карабель па палях і сенажацях. Той не позна было яшчэ спыніць, і ён патух сам, дайшоўшы да ракі і залітых вадою лагчын. А рабіць новы квач старшыні перашкодзіла тэлефанаграма з міністэрства лясной гаспадаркі, якая папярэджвала аб лясных пажарах, забараняла палы. Праўда, адначасова з той тэлефанаграмай прыйшла і яшчэ адна, з міністэрства сельскай гаспадаркі, а да яе і газета яшчэ. Другая тэлеграма і газета не толькі дазвалялі, але і патрабавалі выпальваць леташнюю траву, падказвалі, як гэта трэба рабіць. Газета і дзве тэлеграмы ўвагналі Карабля ў роспач, прымусілі яго доўга думаць і разважаць. Становішча яго сапраўды было цяжкае, але ён выйшаў з яго з гонарам, бо меў падобны вопыт і назаўсёды ўцяміў: калі адзін загад супярэчыць другому, адзін гаворыць — наперад, другі — назад, то самае разумнае — заставацца на месцы. Б'юць жа не таго, хто нічога не робіць, а таго, хто спяшаецца штосьці рабіць. Вось так, пэўна, і вершацца самыя жахлівыя ў свеце пажары, што спусташаюць нас. Такі пажар палаў над вёскаю ўжо, хаця яшчэ не відно было ні дыму, ні полымя. Яснымі заставаліся нябёсы, зырка заходзіла і падымалася сонца. Хто ў той яснасці і зыркасці першым чыркнуў запалкай, так назаўсёды і засталося ўжо тайнай. Мо зноў жа не было першых і не было апошніх. Дзеці забаўляліся на востраве, палілі вогнішчы — гэта было. Але іх агонь нікуды не перакідаўся з вострава. Ніхто не выпальваў і сваіх дзялянак з травою ў тым годзе, хаця раней такое здаралася, і нікому ніякай шкоды ад тых палаў. З усіх бакоў сенажаці акружалі вада і балоты. I неабходна было паліць старую траву. А тут, здаецца, усе бачылі і разумелі, што агонь здольны перакінуцца, прашыцца праз кусты да лесу і вёскі і пойдзе гуляць па вёсцы, таму і перасцерагаліся паліць тыя свае ўласныя селажаці. Але зусім нечакана пачалі гарэць раптам балоты, дзе ніколі ніхто не касіў. Шмат у каго, праўда, гарэў на іх зуб, ды толькі ніхто не наважваўся падступіцца да іх. Адно — вада круглы год, другое — трава нікчэмная. Яно і зразумела, што гэта за трава ў балоце, якое ніколі не ведала касы, дзе раслі толькі чарот, рагоз ды плюшч на высокіх купінах. I вось гэтыя някошаныя балоты пачалі гарэць. I як па загаду нейкім: адно за адным, адно за адным. Агонь нішчыў траву і купіны, выпаўзаў з балота, як стогаловы Змей-Гарыныч, выхопліваўся на грудкі, віхурыста-вясёлы, грывасты. Барадаўчатае, куп'істае тулава яго смуродзіла ў чорнай скуры балота, бы з глыбі яго, з сярэдзіны сачылася сіненькае полымя, а грудкі гулі і трашчалі ад агню. На тых грудках стогаловы гад меў добрую пажыву. Колькі вёска там ні брала лесу, колькі ні зводзіла дубоў, бярозы і хвоі, якая з лёгкай рукі Знаўцоў упадабала гэтую зямлю, укаранілася на ёй, голля, сучча ніхто ніколі не прыбіраў. I счарнелыя на сонцы гурбы яго, што сумёты пораху, чакалі свайго часу. Агнявы час іх прыспеў. Вёска не паспявала тушыць лес, грудкі, у якіх было яе жыццё: на грудках добра расла трава, былі яны шчодрымі на ягаду і грыб. I ўсё гэта бралася агнём. Не менш чым тры, а то і чатыры пажары набягала ў дзень: раніцаю гарэла Залессе, удзень — Забалацце, вечарам — Беліч. I самае дзіўнае і страшнае — падпальшчыкаў не было, нібы загаралася ўсё само па сабе, нібы кара нябесная абрушылася раптам на вёску і людзей. Вякамі стваралася і стоена хавалася ў іх балотах і лясах іскра. Вясна раздула з яе полымя. Атрымлівалася ж на самай справе, што полымя тое нерукатворнае. Як заўсёды, калі няма сілы бараніцца ад бяды, шчодра пладзіліся і хутка распаўзаліся плёткі, дайшло да таго, што гаварылі, нібыта ажыла вогненная саламандра, якая векавала ў балотах, а Лукаш-страннік, кніжнік і букваед, сцвярджаў, што вінаваты ва ўсім чалавек па прозвішчы Праметэй. Праметэй той жыве ў кожным чалавеку. Колькі ў вёсцы і на свеце людзей, столькі і Праметэяў, і кожны падпальшчык, толькі ніхто не здагадваецца аб гэтым, таму што надта ж хітры Праметэй, увайшоў у чалавека, схаваўся ў ім і носа не патыкае, не паказваецца нікому, а агонь робіць. I забіваць, страляць трэба Праметэяў.

Канечне, той байцы Лукаша мала хто даваў веры, у кожнага ж у хаце радыё і тэлевізар. Як толькі надыходзіў вечар, тухлі ўсе вокны, тухла электрычнасць у іх, у вокнах запальвалася блакітнае святло і вёска ператваралася ў адзіны вялізны блакітны экран. I з таго экрана ні слоўца аб Праметэю, які разгульвае па свеце, усё больш пра нейкую аэробіку, уперамешку з футболам, хакеем і кіно. I ўсё ж, гледзячы кіно і хакей, не верачы ў Праметэя, вёска палявала на таго Праметэя, спрабавала злавіць яго і ўдзень і ўначы. I ўдзень і ўначы сусед сачыў за суседам. Адзін ішоў у лес па дарозе, не тоячыся, з сякераю за поясам, каб высечы жэрдку на плот, трое скрытна пільнавалі яго. I тыя трое на крыжы прысягалі, што ніхто з іх агню не рабіў, не рабіў яго і чацвёрты. Чыркаў запалкай — было, прыкурваў, і яны прыкурвалі. Але запалак гарэлых не кідалі, утыркалі ў, зямлю недакурак, убівалі ў зямлю, як гаду, раздушвалі ботам галаву. Але вярхаліся ў сяло, не паспявалі зайсці ў хату, як іх даганяла вестка: гарым, людцы, гарым, пажар. I паступова ў тых бясконцых пажарах нешта выгарала і на душы ў кожнага, бралася вуголлем, камянела, як бярэцца вугалем, камянее абпаленае ў агні дрэва. Жыццё яшчэ трохі тлее ў ім, іншым разам, насуперак нават яго волі і жаданню, зямля, у якую яно ўгрызлася каранямі, што зубамі, корміць і поіць яго, дае яму сокі, але сокам тым з кожным днём усё больш і больш цяжка прабіцца скрозь амярцвелую кару і луб. Вясна ўжо не пахне яму вясною. Восень, восень, а мо і зімка. Дрэва ўжо не жывое, яно адбывае свой век на зямлі, і нават самаму ласкаваму сонечнаму промню не дастукацца праз яго заскарузласць і скамянеласць, таму што дрэва помніць: агонь напачатку таксама быў ласкавы. Помніць і не верыць ужо ні сонцу, ні ў сонца, каго падманвалі, той не дае веры і праўдзе ўжо, хто гарыць кожны дзень, той прыцярпеўся ўжо да агню. Так здарылася, што прыцярпелася да агню і вёска: гарыць, і ліха яго бяры, мая ж хата яшчэ не занялася, во калі зоймецца, тады і паварушымся, будзем думаць, што рабіць. Вось толькі бяда — вады мала ў калодзезях, паўсыхалі калодзезі. Вясною ў самую, здавалася, паводку адышла вада з калодзезяў, ужо ранкам яе выбіралі ўсю, вечарам не заўсёды хапала нават карову напаіць. Не было чым карову паіць, але заліць чыгунок з бульбаю хапала, значыцца, можна яшчэ жыць, калі бульба варыцца. Праўда, ці выпадзе пасадзіць сёлета тую бульбу і дачакацца ўраджаю таксама было невядома, таму што гарэў ужо не лес з балотам, зямля гарэла. Запалалі асушаныя меліярацыяй тарфянікі. I ў тым, што яны запалалі, каб не схлусіць, трэба прызнаць, ніхто ўжо не вінен быў. Ніякі Праметэй тыя тарфянікі не падпальваў. Самі, самі пачалі гарэць. Некалькі гадоў назад тарфянікі тыя асушылі, выкарчавалі пні і кусты, з карчаванага лесу і пнёў склалі вялізныя, што брацкія магілы, лаўжы, з кіламетр і больш у даўжыню, метраў з дванаццаць у шырыню, і вышыня добрая, зірнуць, дык шапка падае, засыпалі зямлёй, торфам, каб хутчэй гніло. Вясновае сонца палегла на тыя лаўжы, яны і ажылі: дыхнулі, выдыхнулі, дыхнулі, выдыхнулі, бы абудзілася ў мёртвых дрэвах жыццё і крыўда за тое, што так заўчасна яны сканалі. Брацкая магіла выбухнула слупам газу і агню, схаванага ў зямлі дыхання дрэў, абвясціла сябе свету і асела, абвалілася, пайшла з гэтага свету ў пекла, сама сабе стварыўшы тое пекла, спаліўшы датла пад сабою зямлю, торф. Вогненныя рэкі і ручаі разліліся і пацяклі пад зямлёю, і плынь іх была нябачная і страшная гэтаю сваёй нябачнасцю, нявызначанасцю, неабсяжнасцю, нястрыманасцю. Усё ж па-за вокам чалавека, як рок ці лёс. Агонь распараджаўся сабою сам, чалавеку заставалася толькі меркаваць, куды скіруюць тыя падземныя вогненныя рэкі, што агонь возьме, што пашкадуе. I рушыліся, як у бездань, асобныя дрэвы і цэлыя гаі, не пакідаючы пасля сябе і знаку, так, мусіць, адыходзіла некалі ў бездань марскую і Атлантыда, пакінуўшы людзям як памяць аб сабе адны толькі паданні. А тут ужо была пагроза, што не застанецца нават і паданняў, толькі палынная сівізна ды чорны дым, што хуценька падхопліваў і развяваў вецер, спапяляліся самі паданні, выпальвалася памяць аб іх. I тады, мусіць, сама гэтая памяць зямлі пачала змагацца за сябе.

У запаведным лесе, які вось ужо чвэрць веку не ведаў і не чуў сякеры, а апошні стрэл прагучаў там, калі на зямлі змоўклі ўсе стрэлы, у дзень міру і Перамогі, у апошні дзень жорсткай вайны, раптам сярод ночы пачаўся бой, нібы ажылі там тыя, што леглі сорак гадоў назад, салдаты і партызаны, і ворагі іх ажылі, фашысты. Успенілася схопленая агнём, абуджаная агнём людская кроў, успенілася і паклікала з небыцця ўсіх тых, хто праліў яе, адстаяў гэты запаведны лес, звера, неба над яго галавою, сонца, насыціў сваёю крывёю зямлю і траву, даў ім сваю памяць, адыходзячы, уваскрэсіў белы свет, а сам увабраўся ў дрэвы і траву, ягады і грыбы. I калі падземная вогненная рака па-зладзейску падкралася і датыкнулася да той памяці, прагучаў сігнал трывогі, суха шчоўкнуў першы пісталетны стрэл. I па яго камандзе нібы ўсталі, падняліся байцы. Не прыпякала жывым, прыпякло мёртвым, горача ім зрабілася ляжаць у зямлі, не пад сілу. I стрэлы загучалі з-пад кожнага куста, з-за кожнага дрэва. Стралялі з вінтовак бярозы, рэзалі з аўтаматаў доўгімі чэргамі дубы, з лагчын, з купін квакалі мінамёты. На ўсю акругу, на ўвесь запаведнік, што мірна драмаў уначы, загаварыла цяжкая артылерыя, крышачы ноч і дрымоту, даносячы рэха выбухаў да раённага цэнтра. I ў раённым цэнтры радыёшнікі, што перапіліся, узялі лішняга вечарам, з перапуду ці па дурасці, дзеля жарту, перадалі ў эфір, абвясцілі раён: брацця і сёстры, пачалася трэцяя сусветная вайна. Гэты спалох ці дурасць радыёшнікаў каштавалі ім вельмі дорага: на пахмелле і выцверажэнне кожнаму далі па пяць гадоў. А вестка ўзняла на ногі раён, і амаль увесь раён быў сведкам апошняга партызанскага бою. Да самага світання рваліся снарады і міны ў запаведным лесе. I былі раненыя і забітыя, як салдаты, падалі і паміралі дрэвы — бярозы, дубы і хвоі. I дапамагчы ім было немагчыма. Людзям, усім — вайскоўцам і цывільным, пажарнікам і міліцыянерам — была адведзена ў тым змаганні зданяў роля стытыстаў, наглядальнікаў. Пераблыталіся ролі, не пазнаць, хто быў у тым баі жывы, а хто толькі прывід, здань. Тыя, што ваявалі, маглі яшчэ раз успомніць, што такое вайна, а хто не ведаў вайны — паглядзець на яе зблізку, убачыць не з блакітнага ці якога-небудзь іншага экрана, а ўвачавідкі, убачыць, як смерць крышыць вячыстыя дубы, бы каляныя арэхі шчоўкае, убачыць і адчуць сваю бездапаможнасць перад смерцю, адчуць, да чаго ж кволае іх уласнае жыццё, і не ганарыцца сваёй сілай і ўсемагутнасцю. Агонь, спёка і блізка не падпускалі людзей да запаведніка, выбухі снарадаў і мін вымушалі адступаць самых адчайных. I людзі палічылі за лепшае зашыцца ў хаты, не чуць і не бачыць, што на свеце робіцца.

Да вёскі дайшлі толькі водгукі таго бою і пажару, раздзьмутыя, перабольшаныя стовуснаю пагалоскай, нібы Праметэй нарэшце распазнаны і злоўлены і сядзіць ужо ў турме, хацелі яго расстраляць, але памілавалі, далі толькі дваццаць пяць гадоў. А радыё ў тую ноч ніхто з вяскоўцаў і не слухаў. Наогул, трэба сказаць, што радыё, тэлефон і тэлевізар у іх вёсцы былі прадказальнымі, то рабілі на ўсю моц, ірвалі перапонкі і рэзалі вочы, то ледзь-ледзь чутно, ледзь-ледзь відно і зусім не чутно і не відно. Так, радыё і тэлефон адмаўляліся рабіць, калі церусіў дождж і паветра было насычана вільгаццю, калі было надта ўжо суха, у снег і вецер, па святах і выхадных, а іншым разам і ў будзённыя дні. На гэты іншы раз і прыпала тая знамянальная ноч. Але вестка, што была выпушчана радыёшнікамі ў эфір, не па дроце, а праз свой кружны, навакольны эфір, які ўсюды пранікае і дакладна паведамляе пра ўсё, нават і тое, што толькі мае яшчэ адбыцца, дасягнула вёскі: так, вайна пачалася, ідзе ўжо вайна, але захоўваецца пакуль што ўсё яшчэ ў сакрэце, таму што невядома, хто і адкуль на нас напаў, ці то з Месяца, ці то з Марса, а таксама невядома, што трэба тым нападальнікам, адпаведна звесткам Зулькі, дык мыла, таму што мыла тое знікла з магазіна, а адпаведна звесткам Лукаша, які ведаў усё ж трохі больш, чымсьці Зулька, зубны парашок. А зяць Стэфін, цяпер ужо зяць, што прыехаў ставіць помнік на магілцы цесця, чалавек ваенны і ўрач да ўсяго ж, абверг і словы Зулькі, і словы Лукаша: неапазнаныя лятальныя аб'екты кружаць. Але, каб напасці на некага, такога не было, хаця на зямлі трывожна, вельмі трывожна.

Пра гэта ўрач вяскоўцам мог і не гаварыць. Яны і без яго ведалі, што на зямлі трывожна. Ды ці толькі на зямлі, у іх вёсцы на ўвесь белы свет трывогі хопіць, пазычыць могуць. Столькі трывогі, што нават на дзень наперад ніхто не трывожыцца. Трывога зрабілася нармальнаю з'явай, хаця яна кожны час і новая, то гарэлі лясы і балоты, а цяпер во зямля гарыць, набліжаецца канец свету. Мо ён нават адбудзецца во неўзабаве вясной, ну і хай адбываецца, яны гатовы сустрэць яго, сустрэць весела. Надакучыла ўсяго баяцца, пра ўсё клапаціцца. Свет вялікі, хай ён сам аб сабе паклапоціцца, ён, можа, і выратуецца, а хто выратуе іх пчолак. Цяпер ужо не зямля і не лес, пчолы — вось іх клопат. Без тых сваіх пчол яны не ўяўлялі сабе ні свету, ні вёскі. Пчолы раптам зрабіліся дарагімі ўсім, нібыта ўсе раптам паснулі, дым, што ахутваў вёску, не выядаў болей вачэй, з ім звыкліся, да яго прыцярпеліся. Але пчалу, жывое, што гінула на іх вачах, было шкада.

Першым пра тое, што гінуць пчолы, абвясціў вёску Ахрэм. Выправіўся, як заўсёды, скрытна, цёмначы яшчэ, каб выкачаць мёд з чужых борцяў, а аказалася, што і са сваіх няма чаго качаць. I толькі пачало днець, ён зноў быў у вёсцы, плачучы, размазваючы брудным кулаком слёзы па твары, абышоў усіх, чые калоды паспеў праверыць. Па тых чужых калодах ён больш за ўсё і жалкаваў: мо каму яны чужыя, а яму — свае. Усё ж, што цягнуў, краў, што можна было сцягнуць і ўкрасці, ён лічыў ужо за сваё. I таму ў поўным сваім праве ён гаварыў Лукашу з Калістратам: нашы з табой, Калістратка, нашы з табой, Лукашык, пчолкі загінулі, усё, ад'елі мы свайго мядку, адмедавалі. Ляжаць пчолкі дагары лапкамі і не кратаюцца.

Калістрат з Лукашом, хаця былі ў той дзень і занятыя, адразу ж сабраліся і паклыпалі па вясковай вуліцы да лесу. I Ахрэм не адставаў ад іх. I было штосьці жахлівае і жалобнае ў іхнім шэсці. Усе трое далёка ўжо не маладзёны. А пра Ахрэма можна сказаць, што ён даўно ужо і не стары, таго веку, калі гады не надыходзяць, адыходзяць, вядуць не да старасці, а да дзяцінства, маленства. Ён быў пры свядомасці толькі зрэдку ўжо, толькі на тую хвіліну, калі краў нешта. Але і тут час спаліў у ім ужо былы спрыт да крадзяжу, здавалася б, самі рукі яго пачалі саромецца красці. Хаця на галаву ён быў яшчэ спраўны, загадваў рукам, што трэба рабіць і як, а рукі адмаўляліся, чырванелі, браліся гусінаю скураю, рабіліся сараматліва мітуслівымі: возьмуць, пакладуць, возьмуць, пакладуць. Вось гэтыя сараматлівасць і нерашучасць і не дазволілі яму завяршыць тое, што ён пачаў рабіць, з-за іх ён не здолеў праверыць усе чужыя борці, хаця па дрэвах і ў свой век лазіў, што кошка. Але як вочы толькі згледзелі пчалу, выпала ўсё ў яго з галавы і пачалі блытацца рукі. Адна справа красці нешта з рызыкаю, а зусім іншая — браць у мёртвых, як могільнікавы злодзей. Самі па сабе апускаліся рукі, перасцерагаліся датыкнуцца да вашчыны і нават за сук на дрэве адмаўляліся трымацца. Апякала жаданне адпусціць той сук — і ўніз з пятнаццаці-дваццаціметровай вышыні, як пчала тая бязважкая, высахлая ўжо ў борці. I знешне ён нагадваў тую самую мёртвую пчалу, са счарнелымі ўжо крыламі, з ясным і шэрым, што выступаў па залацістым тулаве, лёгкім пушком. Такі ж пушок быў па ўсім яго твары, і цела яго было такім жа здранцвелым і снулым.

Калістрат, нягледзячы на заклапочанасць і таксама нейкую запаволенасць у рухах, выглядаў у параўнанні з Ахрэмам малайцом. Ішоў, праўда, крыху ўгнуўшыся, але гэта гнялі яго да зямлі старэчы горб і прывычка хадзіць за плугам, а хоць і было яму ўжо далёка за сёмы дзесятак, ён яшчэ араў, без натугі ўпраўляўся з плугам, конік бы толькі добры трапіў. Лукаша ж побач з гэтымі старымі, Калістратам і Ахрэмам, яшчэ і грэх было называць старым. I страннікам яго, пэўна, назвалі таму, што ён неяк як застыў у сваім узросце, рухаўся ў ім усё жыццё, колькі яго ведалі, неяк скачкападобна. Доўга быў проста падлеткам, аднае раніцы ўзяў і прачнуўся хлопцам ужо, спрытным, ладным, падцягнутым, што той алавяны салдацік, і з вінтоўкаю нават у руках, як той салдацік, з вінтоўкаю, таму што пачалася вайна. I як пайшоў на вайну, спрытны, ладны хлоцец, такім і вярнуўся, доўга заставаўся такім, да нейкай, нікому не вядомай і не бачнай мяжы. Дасягнуў той мяжы і адразу ператварыўся ў мужыка, агрубеў, пашырэў у плячах, але выпраўкі, складу не страціў, быў спрытны, лёгкі на нагу і лоўкі на язык, хаця прыпісаўся да баптыстаў, але ж па сваім спрыце і манеры далёка не падыходзіў ім. Набыў коніка, прыдбаў калёсы і пачаў вандраваць, падарожнічаць. I дзіўнымі былі тыя яго вандроўкі. Далёка ад сяла не ад'язджаў, да сталіц і вялікіх гарадоў не дабіраўся, усё больш па навакольных вёсках, пасёлках ды спакойных ціхіх райцэнтрах. Любіў начаваць у чыстым полі, каля сцірты саломы, у лесе каля ракі, вады, любіў спяваць, калі яго ніхто не чуў, хаця голасу не меў аніякага. Але, мусіць, яму было даспадобы слухаць самога сябе, і коніка свайго ён прывучыў да сваіх спеваў. Конік звычайна і з месца не рушыў без Лукашовай песні. I ніхто не ведаў, гэта была нейкая вялікая тайна, чаго шукаў ён у дарозе, што цягнула яго ў вандраванні. Карысці яму ад тых вандраванняў аніякай. Іншым жа карысць была. Лукаш-страннік быў у сяле накшталт карабейніка нашага часу. Усе мужчыны і жанчыны звярталіся да яго, калі трэба было знайсці, дастаць штось такое, чаго не мелася ў іх магазіне ці ў райцэнтры, звычайна што-небудзь не вельмі мудрагелістае, але ў гаспадарцы і ў вёсцы край неабходнае: цвікі, шкло, падковы для коней, валёнкі на літай гумавай падэшве, крупы прасяной, сечкі і... Ды ці ж магчыма пералічыць усё, калі цэлыя міністэрствы не ведаюць, што вёсцы трэба, чаго няма ў іх лаўках. Лукаш у ахвоту ўсё гэта дастаўляў, запаўняў прабелы вясковага забеспячэння і гандлю. Капейчыны лішняй ні з кога не браў, усё толькі па дзяржаўнай цане, нават за эксплуатацыю коніка, знос калёс, нічога не кажучы пра яго ўжо працу, натураю — аўсом і сенам адмаўляўся што-небудзь прымаць. Яго радаваў ужо сам яго занятак, пасада карабейніка, увогуле, знайшоў сябе чалавек. I як ён спяваў, калі пад'язджаў да вёскі. Сабакі і тыя не брахалі на яго, яго калёсы, яго коніка. Цяпер жа гэты шчаслівы дзіўнаваты чалавек, што не па сваім веку заседзеўся ў маладых, старэў на вачах, ператвараўся ў дзеда, падраўноўваўся пад Ахрэма і Калістрата.

Усе трое яны падраўноўваліся адзін пад аднаго. Бяда раўняла іх, хаця кожны з іх па-рознаму пражыў свой век, збыў ужо свой век. I яны адчувалі гэта, таму што і не па веку, не па часе былі ўсе трое апрануты і сабраны ў дарогу. Чорныя зношаныя фуфайкі на прыгорбленых плячах, ватныя мешкаватыя штаны на схуднелых азадках, нязграбныя растаптаныя валёнкі з бахіламі. Шапкі толькі розныя ў кожнага. У Ахрэма наогул не шапка, а нейкі заечы агузак, у Калістрата штосьці больш прыстойнае, а ў Лукаша дык ясна відно — скураная шапка, на плячах у кожнага вяроўкі. Калістрат з Лукашом неслі яшчэ жэрдкі, а Ахрэм ішоў з вілкамі. Выгляд у кожнага яшчэ той, ваяўнічы і непадступна сур'ёзны. Але, не зважаючы на іх ваяўнічасць і непадступнасць, кожны, хто сустракаўся на іх шляху, спрабаваў спыніць іх і пажартаваць.

— Куды пахаронная каманда рушыла? Ці не на пагост? — першым вывернуўся з магазіна Вовік-алкаголік.

— На пагост, табе, п'яная твая морда, магілу капаць,— адказаў яму Калістрат.

Вовік толькі галавою пакруціў, плюнуў, канаючы ад ранішняй смагі, на сухі пясок:

— Ну, дае, пала, зондэркаманда...

Іншыя сустрэчныя былі больш далікатнымі, але таксама падкалупвалі:

— На вайну, дзяды, выправіліся, у партызаны адыходзіце?

— У партызаны, у партызаны,— дружна хіталі шапкамі дзяды.

— Ну, тады смерць камарам і мухам...

Так яны і ішлі пад рогат усёй вёскі, суха шоргаючы па вулічным пыле бахіламі, пабразгваючы вёдрамі на жэрдках і вілках, паскрыпваючы касцьмі, шастаючы вяроўкамі, што церліся аб фуфайкі на плячах. Пакінулі адзаду ў цёмнай сівізне голых садоў і сыпучага пяску вёску, выдыбалі ў поле, трохі акрыялі, пачалі гамонку.

— А што, хлопцы, упалне годныя ў партызаны,— выпрастаў старэчы горб Калістрат.

— Ага, дзед,— падтрымаў яго Лукаш і, ведаючы, што ён глухі, амаль што ў самае вуха: — А помніш яшчэ, дзед, які ты быў спрытны, як бегаў лоўка ў партызанах.

— Не помню,— скоса зірнуў на Лукаша Калістрат.— Гэта вось Ахрэма ніхто не здолеў перагнаць.

— Вох, і ты бегаў добра. Ці памяць адбіла...

— Усё помню, гад ты паўзучы, прыстрэліў бы цябе, яй-богу, але ты як даў дзёру...

— Так ужо і дзёру, ты проста ў калашынах заблытаўся. Гэта ж ты толькі наладзіўся прысесці, а я з-за кустоў табе: хэндэ хох.

Пажвавеў і Ахрэм:

— Па-нямецку?

— Няўжо ж па-руску. Калістрат мне ў адказ па-руску і за вінтоўку.

— Не пазнаў па голасе? — спытаў Ахрэм.

— Пазнаў,— сказаў Калістрат.— Разлегліся кусты, адразу здагадаўся, хто так драпаць умее. Забіў бы, вось табе крыж, Лукаш, на тую мінуту, прыстрэліў бы, што зайца. Гэта ж трэба чалавеку ў такі адказны момант пад руку.

— Пад руку,— рагатнуў Ахрэм.— А мядзведжа хвароба не прыкінулася?

— Да Лукаша, а не да мяне. Мне ж яго, штукара, і лячыць давялося, траўкамі. А траўку я табе, Лукаш, даваў наадварот, каб вычхаў ты ж... жарт свой. Смачная была траўка? Легкасрай называецца. Ад той траўкі вышэй харомінкі і танчэй саломінкі.

— Што было, тое было,— уздыхнуў Лукаш і таксама засмяяўся. I ўсе яны разам засмяяліся з таго, што было, з сваёй маладосці, маладзецтва, удаласці і дужасці. Але сумна так пасмяяліся, таму што поле скончылася, быў перад імі луг, распасціраўся ён да самай амаль ракі, кіламетры з два, а то і тры, да дубоў, што купна раслі пры беразе ракі. I да самых дубоў луг быў чорны. I вочы іх міжволі пацьмянелі, памутнелі, нідзе не спаткнуўшыся, прабеглі па тым лузе, не знайшоўшы на ім ніякай зачэпкі, ні плямінкі светлай. Такою ж чорнай была і зямля пад нагамі ў шэрых мышыных паточках, як у шрамах, у паточках маленькіх, паробленых, пэўна, жукамі. I дзіва брала, колькі стварэнняў розных утрымліваў і захоўваў у сваёй траве луг, колькі іх, патаемна рыючыся ў зямлі, угнойвала луг, рабіла на луг, на траву, як робіць сам чалавек на сябе і на іншых. Таксама свой свет, нябачны чалавечаму воку. Агонь агаліў гэты свет, распрануў яго, а вока не хоча бачыць яго і прымаць. I дзяды ішлі па спапялёным лузе, старанна падымаючы ногі, бы ўброд пераходзілі раку, баяліся намокнуць, баяліся лятучага праху згарэлай травы, загубленага і згаджанага ў агні чужога жыцця.

Вярталіся яны з салодкага свайго паходу перад абедам. Моўчкі прайшлі па вёсцы, і ні адзіны чалавек на гэты раз ні паглядам, ні словам не спрабаваў іх спыніць. Вёска ўжо ўведала, што мор выкаціў амаль што пагалоўна ўсіх пчол у борцях, і сустрэла дзядоў моўчкі, як сустракаюць вестуноў смерці. Моўчкі, нават не развітаўшыся, разбрыліся яны па сваіх хатах, заняліся кожны сваімі справамі. Ахрэм сеў пад абразы на лаву каля акна і пачаў глядзець на вуліцу. Лукаш выкаціў з хлява калёсы, змазаў колы, пэўна, рыхтаваўся ў дарогу. Калістрат пайшоў таксама ў хлеў і пачаў выкідваць гной. Прыспяваў час садзіць бульбу, дожджычак — і можна было выходзіць у поле. У чаканні таго залатога дожджыку, што не кроплямі, а срэбранымі манетамі, рублямі адорвае зямлю, жыла кожная хата ў вёсцы. I кожны гаспадар і кожная гаспадыня корпаліся каля сваёй хаты. Корпаліся, бавілі час, а не рабілі, хаця работы той, як заўсёды вясной, па горла ўсім. Але спраўляць яе ў той дзень ніхто не хацеў, бы святы то быў дзень, сонны нейкі, жалобны. I само паветра, здавалася, было насычана куродымна закалыхваючай снуласцю. Сонна, як у аранжавай пракладцы, нібы спавітае, кацілася па небе сонца, сонна, як нежывыя, сноўдалі па падворках людзі. Кандрат з Анісімам па-за хлявамі на вясковым выгане ладзілі лодку, рыхтаваліся да нерасту белай рыбы, прасмольвалі і канапацілі, займаліся справай, якую ведалі і любілі. Але ў той дзень і яны вяршылі тую мілую іх сэрцу справу таксама як нежывыя, хадзілі каля лодкі, бы апоеныя, хаця і мелі стымул завіхацца. Бутэльку белага сухога віна. Адзін стымул фугасных памераў яны ўжо апрасталі, а другі толькі распачалі. Гэтага сухога фугаснага стымулу панавезлі ў вёску безліч і аніводнай бутэлькі прывычнага «пладова-выгаднага». I мужчыны напачатку абвясцілі сухому віну байкот: кісляціна. Але потым рассмакавалі: не, хлопцы, добра, галаве лёгка, ясна ўсё, а ногі разбірае, не тое што чарніла, галава так не трашчыць і боты не разлазяцца, разбіраецца інтэлігенцыя чортава, што піць. I час ад часу Кандрат з Анісімам прыкладваліся да бутэлькі і ўхвалялі сухач. Але былі яны ні ў адным воку, такім мужчынам бутэлька сухога, што дзіцяці драбок цукру. I ў хаце ў іх стаяў зусім інакшы стымул, але падыходы да таго стымулу, парог хаты пільнавалі жонкі. I, каб апынуцца хутчэй у хаце, трэба было рупіць, а руплівасці ў іх працы якраз і не наглядалася, нібы яны не рабілі, а мучылі работу, як мучылі яе ў той дзень усе ўкруга, як мучыўся сам дзень.

Кандрат з Анісімам у ліку першых і змецілі, як падыходзіць да вёскі агонь. Грываста-чырвоны, ён выхапіўся з дубняку за канюшняю, што знаходзілася крыху наводдаль ад выгана, прагарцаваў па лагчыне, дзе сцяной стаяў сухі леташні чарот, і схаваўся, прыпаў да травы за тым чаротам.

— Не патухне,— кіўнуў у бок агню Кандрат.

— Не, сам нізашто не патухне,— пагадзіўся з ім Анісім.— З лесу выйшаў, значыцца, гарыць недзе і лес.

— Не інкаш. Ну, што, яшчэ па кроплі.— Кандрат пацягнуўся да бутэлькі, каўтнуў з яе, аддаў Анісіму.— Цікава, загарыцца канюшня ці абыдзецца.

— Абыдзецца,— запэўніў яго Анісім.— Перад канюшняю пясок. Па пяску агонь не пройдзе, калі што і згарыць, то толькі той складок з хіміяй.

— Складок з хіміяй хай гарыць. Яго не шкода, але наша хімія агню не баіцца. Калі вады не баіцца, бачыш, без даху склад стаіць, то агонь хіміі не страшны. Толькі на карысць, менш работы будзе.

— Твая праўда, Кандрат, работы менш. Гэта ж кожны раз драбніць калуном селітру і фасфаты розныя, дзе здароўя набярэшся. Хай гарыць сінім полымем.

Яны змоўклі, абодва задаволеныя разумнымі сваімі словамі і тым, што агонь вызваліць іх ад лішняй работы, зноў, не спяшаючыся, пачалі смаліць лодку, зрэдку пазіраючы на скасабочаны, напаўразбураны склад з угнаеннямі. А той, як назло, не загараўся.

— Шанцуе старшыні,— зноў падаў голас Кандрат.

— Дурням заўсёды шанцуе,— патушыў паяльную лямпу Анісім.— А нам з табой з усіх бакоў прыпякае.

— Мне пакуль яшчэ не прыпякае.

— А каму ж прыпякае, Кандрат, твая ж хата наперадзе маёй стаіць.

— Дык ты што, хочаш сказаць, што мая хата першая і загарыцца?

— Пра тое я табе і кажу: спачатку згарыць твая хата, а потым толькі мая, калі загарыцца, а мо і не загарыцца.

— Мо і мая, Анісім, не загарыцца.

— Не, твая абавязкова загарыцца.

— Дурны ты, Анісім, агонь абыдзе нашы хаты. Ты глядзі, куды вецер дзьме.

Вецер сапраўды дзьмуў ад хат Анісіма і Кандрата ў бок ракі, дзе знаходзілася добрая палова вёскі. I стаяць ёй заставалася ад сілы паўгадзіны: трыццаць мінут і трыццаць метраў. Агонь прашыўся ўжо травою да сметніку, куды спакон веку вяскоўцы зносілі і звозілі вецце з дрэў, спілаваныя і ссечаныя імі слівы і яблыні, высахлы маліннік. I агонь ужо жэр сваёю чырвонаю пашчаю тыя дрэвы, метраў з дзесяць ад якіх дастойвала сваё леташняя крапіва і быльнік, а за ёю знаходзіўся яшчэ адзін сметнік, куды зносілі ўжо з хат розную непатрэбшчыну. Амаль усутыч з тым сметнікам месціўся Калістратаў стажок, добрыя вазы тры леташняга сена, а за ім ужо — хлявы, хаты, сцёбкі. I не адзіныя Кандрат з Анісімам наглядалі, як агонь падыходзіць да хат. Полымя шугала ўжо так, што з вёскі немагчыма было яго не згледзець. Але ніхто не спяшаўся ўтаймоўваць полымя, ніводзін чалавек не пакінуў сваёй хаты, падворка. Цішыня і спакой уладарылі ў вёсцы, бы ўсе людзі сярод белага дня палеглі спаць. Цішыня і спакой з канца ў канец вясковай вуліцы, ад хаты да хаты нікога і нічога не чутно і не відно. Калі вельмі толькі прыслухацца, то ў гэтай цішыні можна было пачуць, як трашчыць ад агню голле мёртвых дрэў і страляе быльнік.

— Нешта трэба рабіць,— пачаў нарэшце хвалявацца Кандрат, яшчэ раз прыклаўшыся да бутэлькі.

— А чаму ўсе іншыя нічога не робяць, маўчаць?

— А чорт іх ведае, чаму яны маўчаць, засляпіла ўсім адразу вочы, пазакладвала вушы.

— Дык мо і нам не варта вытыркацца, каравул крычаць.

— Не, час ужо, час крычаць каравул...

Але каравул закрычалі не яны. Калістрат закрычаў. I закрычаў не з перапуду, а таму, што быў глухі. Ён зірнуў з хлява і адразу змеціў не само полымя, а толькі дым, што насоўваўся на яго хату, і яму, глухому, здалося, што вёска ўжо даўно галосіць. Не можа ж быць такога, каб ішоў агонь, а вёска маўчала. Мо ён і аглух ад гэтага вясковага галашэння, жаночага ляманту.

I Калістрат, што было моцы, што было паветра ў яго гарбе, закрычаў:

— Гарым, людцы, гарым! — I голас яго старэчы, слабы разбурыў цішыню і спакой вёскі.

— Вой-вой, што гэта робіцца,— выхапілася з хаткі, пачала галасіць Зулька.

Вёска прачнулася, здранцвенне і санлівасць як рукой зняло. Пачалі брахаць і выць сабакі, забразгалі веснічкі, забрынкалі вёдры і лапаты. Пачалі рухацца, набылі спрыт і лоўкасць Кандрат з Анісімам.

— Я за канём і па пажарную бочку,— на хаду ўжо, скіроўваючы да фермы, дзе стаяла бочка, крычаў Анісім Кандрату.— Ты нясі плуга.

Навыперадкі разам з дарослымі беглі дзеці, Кіберыкі, Нябойсы і іншыя, якім яшчэ не паспелі даць мянушак. I ўзначальваў дзяцей дэзерцірчык Іванчык. Можна лічыць, што дзеці і патушылі той пажар. Яны аказаліся больш талковымі і распарадчымі, чымсьці дарослыя. I гэта адзначылі самі дарослыя, калі кінуліся тушыць лес. А з агнём пад Калістратаваю хатай справіліся Анісім з Кандратам, залілі сметнік вадою з пажарнай бочкі, абклалі яго з усіх бакоў, прысыпалі зямлёю, пахавалі агонь. Але пахавалі тут, каля вёскі, а ў лесе ён працягваў бушаваць, бег па дубняку, паядаў траву і сухі ліст, у старых дубоў, вялікіх дрэў апальваў толькі карані, а падрост, хмызы, маладыя дубкі, бярозы і клёны паліў да макавак, падбіраўся і да другога краю вёскі. I дарослыя апусцілі рукі:

— Не, самі не справімся. Трэба вызываць пажарную.

— Тэлефоны не робяць.

— Што ж рабіць, што ж пачаць. Што тут нас ёсць, інвалідная каманда, вёскі, хат не адстаім.

— Канец, аджылі, згарым.

I гэта прагучала як прыгавор. I было прыгаворам, і дарослыя падпарадкаваліся яму. Увагналі ў зямлю лапаты, прыстылі, замерлі, склаўшы на дзержакі рукі, стоўпіўшыся каля Калістратавай хаты, сумнай, разгубленай, хаця яе і ўбераглі ад агню. Разгубленай, таму што ў вокны яе чырвонымі сполахамі працягвала пляскацца вогненная лава ляснога пажару, які адступіў ад вёскі, але не сціх. Хата бы адчувала, што наканавана ёй, які чакае яе лёс, і скаралася яму, прымала яго. А дзеці адмовіліся скарыцца. Адразу, як толькі прытушылі агонь каля сяла, кінуліся ратаваць лес. Пайшлі на агонь як не з голымі рукамі. Не было ў іх руках ні лапат, ні сякер. Напачатку ніхто з бацькоў і ў разлік іх не браў, Ніхто не звяртаўся да іх, ні аб чым не прасіў, ніхто імі не камандаваў. Яны ішлі на агонь і ў агонь самі, пакінуўшы ззаду бацькоў, забыўшыся на іх, нібыта іх і не было, нібыта яны засталіся на гэтым свеце адны. I гэты агонь, здаецца, быў ужо вядомы ім. Яны ўжо даўно зведалі яго нораў, ведалі, як утаймоўваць яго, бы прайшлі ўжо некалі праз яго ні вельмі доўга рыхтаваліся да яго. Углыбіліся ў лес. З краю ляснога пажару Іванчык прыгнуў і зламаў маладзенькую, але гонкую, метры на тры альху. Па яго прыкладу выбралі па альховым кусціку сабе пад сілу і іншыя, а хто не адолеў дрэва, той узброіўся проста палкаю, альховымі і бярозавымі дубчыкамі. I, сцёбаючы, хвастаючы, хто тым дубчыкам, бы заганяючы ў хлеў парася, колючы суком, шугаючы кустом, усе яны сталі адзін за адным, як салдаты ці касцы, і накінуліся, напалі на агонь. I паступова пачалі цясніць адціскаць агонь, выбіваючы суччам зубы яму, выдзіраючы веццем з тых зубоў спажыву, лісце, траву, маладыя дрэўцы, галавешкі прытоптвалі ботамі і чаравікамі, заціралі нагамі злосныя іскры.

— Так, хлопчыкі, так, дзеткі,— падбадзёрваў іх Калістрат і іншыя сяльчане, што прыспелі ўжо на дапамогу ім з лапатамі і сякерамі. Але гэтыя іх дарослыя лапаты і сякеры былі тут амаль непатрэбныя. Зямля так удзірванела, так была абвіта каранямі дрэў, што і зубамі яе не ўгрызці. I мужчыны і жанчыны толькі бязладна мітусіліся вакол сваіх дзяцей, перашкаджалі ім. Але дзеці адносіліся паблажліва да сваіх бацькоў. I не падобныя былі яны зараз на дзяцей, надта ж ужо сур'ёзныя і маўклівыя. Усё як бы пераблыталася, памянялася месцамі на тым пажары, старыя ператварыліся ў дзяцей, а дзеці састарэлі. Старыя крычалі, дзеці маўчалі, гучна толькі пераводзілі дух, распрамляючыся і прыглядаючыся да голага лесу, па якім расцякаліся вогненныя ручаі. Расцякаліся моўчкі, бязгучна, нідзе, ніадкуль ні птушынага ўскрыку, ні звярынага шораху, бы вырвалі ў лесу язык, ён знямеў, аглух і аслеп. I людзям перадаліся яго глухата і зняменне. Дарослыя і дзеці моўчкі пакінулі лес, загнаўшы пажар у балота, утапілі яго ў тым балоце, закінулі ў чорную сонную ваду калы і сучча, бы грэбавалі ім, як грэбуюць палкай, якой забілі гада. Дарослыя пацягнуліся да вёскі, пацягнуліся адчужана і разбродліва, бы таксама грэбавалі адно адным, а дзеці як скрозь зямлю праваліліся, зніклі гуртам і адразу, нібы іх і не было. Разбрыдаліся па сваіх хатах па-зладзейску, не развітваючыся, святла ў хатах ніхто не запальваў, упраўляліся ў прыцемках. У прыцемках Калістрат намацаў на стале нож, адрэзаў добрую лусту хлеба, намазаў яго мёдам, сеў на лаву, адкусіў і заплакаў. I мёд у той вечар елі амаль у кожнай хаце. Па цэлым вядры набралі яго з борцяў Калістрат з Ахрэмам і Лукашом. То была апошняя даніна мёртвых жывым. З дваццаці трох сямей Калістратавых пчол ацалела толькі адна. Ацалела, але ці будзе яна жыць — гэтага ніхто не ведаў. Ляснулі пчолы. У тую ж ноч ляснуў і дзетдомаўскі сад. Лёг бязгучна і ціха пад зацягнутымі дымам вясковымі зоркамі, апошні раз драпануўшы неба веццем з ужо набраклымі, бухматымі пупышкамі. У чатыры сякеры ўзялі яго Місцюк з сынамі і Якім Паніхіда, які таксама пажадаў нарэшце перабрацца ў вёску.

Даўно, яшчэ як толькі памёр Мар'ян, не паспеў і астыць, хтось з сяльчан, вешчуноў і прадракальнікаў, кінуў слова: «Усё, цяпер чакайце канца, канец надыходзіць і дзетдомаўскаму саду». А ўдзень, калі выносілі Мар'яна, Місцюк напіўся і скакаў у садзе. Пра гэта ведала ўся вёска. Ведала, што Місцюк намерваецца паставіць хату ў дзетдомаўскім садзе, жыць там самому ці адсяліць туды сыноў. Але ніхто з сяльчан не даваў веры, што гэта ўдасца яму. Есць жа святыя, чыстыя, як, зрэшты, і нячыстыя, мясціны, куды чалавеку заказана лезці, грэх, калі ён не вырадак, мае розум і сумленне. Нячыстымі ў вёсцы лічыліся Ніўкі, там пужала. Рассоўвалася зямля, і хтось падымаўся з той зямлі, блукаў уначы ценем, стагнаў і пагражаў. I страляў уначы, асабліва ўлетку. Ніўкі, як толькі пачынала змяркацца, імкнуліся абыходзіць бокам. На дзетдомаўскі сад заглядаліся, калі ён выкідаў квецень. То быў дзіўны час, дружны і спорны. Сціхалі ўсе ветры, паўднёвыя і паўночныя, каб чулі і глухія, як поўніцца, вызвоньвае пчалою неба, што пялёсткам прыпала да зямлі, і такое ж чыстае, як пялёстак бэзу, што распусціўся на золку, пялёстак яблыні. Пах садовай квецені перабіваў усе іншыя пахі. I сыходзіць ён не ад садоў нават, не ад дрэў у квецені, сама зямля, здаецца, дыхае ім, абвалаквае сваім дыханнем усё жывое, што разумее і шануе жыццё і сябе. У такую пару і людзі, здаецца, робяцца больш добрымі, падобнымі да кветак. I не толькі людзі, не рэдкасць у той час убачыць вясковага ката ці сабаку з абвіслым вухам, што, схіліўшыся да кветкі, задумліва і адрачона прыглядаецца да яе і нюхае яе. I калі б на тую хвіліну ўдалося зазірнуць у вочы таму сабаку, то можна было б змеціць, што яны разумныя, свеціцца ў іх невыказная думка, сабака пакутуе ад немагчымасці выказаць яе, загаварыць па-чалавечы. У такую пору ў сабак мяняецца голас, самыя злосныя з іх стараюцца брахаць не так груба, нібы баяцца напалохаць усё тое добрае, што перадалося ад квітнеючага саду людзям, а гэта значыць — і ім.

Дзетдомаўскі сад заўсёды пачынаў цвісці, як гарэць, адначасова, і, гледзячы на яго, вяскоўцы кожную вясну ўспаміналі дзетдомаўцаў: жылі дружна, таму і цвіце так дружна. Сіроцкі сад, слёзы сірат цвітуць, гора іх і мукі квеценню распускаюцца.

Вось таму, пэўна, ніхто ў вёсцы і не даваў веры, што ўдасца Місцюку пралезці ў гэты сіроцкі сад. Засцеражэ ён сам сябе, памяць, што жыве ў ім, не пусціць да сябе ліхога чалавека і добрага таксама не пусціць: вялікі то грэх, не дараваны — лезці ў памяць, таптаць яе нагамі, ставіць хату. На крыві, на слязах усё добра расце, але папярок горла становіцца, дзярэ горла. Гэтыя словы даходзілі, пэўна, і да Місцюка. Ён апошнім часам унадзіўся ездзіць у горад і хадзіць у сельсавет. Не вылазіў з сельсавета. Старшыня яго зрабіўся лепшым сябрам і таварышам. I яшчэ напрадвесні вёска ўведала: атрымаў ад сельсавета Місцюк дазвол сяліцца ў дзетдомаўскім садзе. Ускалыхнулася: не інкаш, купіў кляты Місцючышча старшыню, хабару, золата па лапу даў, ад цесця яшчэ тое золата захавалася ў яго. Пазней ужо, калі Місцюк паставіў ужо ў садзе зруб, Якуб Саліла прама пры народзе вылепіў у вочы старшыні сельсавета пра тое золата. Але старшыня адгаварыўся:

— Не было, не даваў ніякага золата.

— Тады, пэўна, вялікія грошы былі.

— I грошай не было.

— Пшанічкаю ўзяў, я ведаю,— улез Ахрэм, які слухаў іх гаворку.— Вагон пшаніцы з цаліны прывёз і на двор табе выгрузіў. На свае вочы бачыў, як усю ноч насіў...

— Гаўна вагон, стары ты пень,— не вытрымаў нагавору старшыня.— Ну, мяшок цэменту завёз.

— I ты за мяшок цэменту... — Салілу нават у чырвань кінула, і ён паспешліва пайшоў прэч. I ўсе астатнія разышліся, пакінуўшы старшыню аднаго сярод вясковай вуліцы.

Мо калі б адразу і гуртам, дружна, вёска і адстаяла б дзетдомаўскі сад. Але ў кожнага быў свой клопат. I што той сад, зямля пад нагамі гарэла, якраз у тую пору пачаліся пажары. I хаця пра дзетдомаўскі сад і Місцюка гаварылі ў кожнай хаце і кожную вольную хвіліну, але калі Уладзік пайшоў па хатах з паперчынаю, на якой было напісана: аб'явіць сад музеем, даць яму імя Мар'яна Знаўца, ад Уладзіка ўсе толькі адмахнуліся, маўляў, не да цябе, хлопча, адстань, адчапіся. Уладзік здзівіўся: як жа гэта так — па хатах, па завуголлю ўсе гавораць пра сад, шкадуюць яго, а бараніць ніхто не хоча, ніхто не жадае пісьмова выказаць гэта, ніхто не падпісвае яго паперы. Нават яго родныя бацька з маткаю не жадаюць распісацца. Ён распісаўся за іх сам. Сам за сябе адразу распісаўся і Вовік-алкаголік, і той яго подпіс ледзь не сапсаваў справу.

— Пад рашотку, пад цюрму падводзіш,— убачыўшы Вовікаў кручок, сказаў Кандрат.— Я б і так без паўлітры тры дні думаў, падпісваць тваю бумагу ці не, а пасля таго як яе Вовік падпісаў, мяне і за яшчык гарэлкі не ўгаворыш падпісацца.

— Дзядзька Кандрат, я чуў, самі гаварылі, вы ж за тое, каб сад назвалі партызанскім. Знаўцовым садам.

— Гаварыў,— не адмовіўся Кандрат, пачмыхаўшы, пакруціўшы носам.

— Дык я гэту бумагу і напісаў, каб так было.

— Мала чаго, хлопча, я на сваім вяку гаварыў.

— Вы цяпер супраць, выракаецеся сваіх слоў?

— Не супраць і не выракаюся і за бумагу я тваю.

— Дык падпісвайце, дзядзька Кандрат.

— Не, Уладзік, я за такую бумагу, дзе майго подпісу няма. I табе раю, бумагу пішы, пішы, калі грамату маеш і складна выходзіць, а фамілію хавай.

— Дык гэта ж ананімка, гэта ж сорамна.

— Колькі ў цябе пальцаў на руцэ? — спытаў Уладзіка Кандрат.

— Як і ў вас,— адказаў Уладзік,— пяць, а што?

— А тое, што першае, закладай палец: ты за мяне не адказвай. Мо іх у мяне шэсць ці адзін, ты ведаеш. Другі палец: сорам не дым. Трэці, сказаць, тут яшчэ даказацьтрэба: ці то гаварыў, ці то не, а бумага з подпісам — дакумент. Чацвёрты палец: тое ж, што і трэці, гаварыць мы тут можам усё, сабака брэша, вецер носіць. Не ўсё, што думаю, я сказаць хачу, і не ўсё, што гавару, я думаю. Пяты — пайшоў з хаты.

I Уладзік пайшоў. Але подпісы ён усё ж сабраў. Паперчыну яму, праўда, прыйшлося пісаць нанава, не ўпісваючы ў яе прозвішча Вовіка-алкаголіка. Ён дапісаў яго пазней, калі ўсе, хто пажадаў, наважыўся распісацца, ужо распісаліся.

З той паперчынай Уладзік паехаў у раён. Вось чаму яго не было на пажары. Вярнуўся ён толькі на другі дзень, ранкам. Задумку яго загадчык раённага аддзела культуры ўхваліў, з папраўкаю, праўда, але невялікаю: сад Перамогі гучыць лепш, чымсьці імя Знаўца. Уладзік пагадзіўся з ім, яму было ўсё роўна, галоўнае, што загадчык быў за сад, за тое, каб ён рос, квітнеў. А саду ўжо не было. Раніцай, якраз к вяртанню Уладзіка, сыны Місцюка, абодва трактарысты, пад'ехалі кожны на сваім трактары і сцягнулі з аголенай зямлі ссечаныя ўначы яблыні. I ніводзін чалавек не выйшаў нават з хаты, каб паглядзець, як сцягваюць тыя дрэвы, хаця ўжо ўсе ведалі, што адбылося ноччу. I адразу ж усе ў сяле перасталі гаварыць пра былы дзетдомаўскі сад, Фолькі папаўзла па вёсцы, а больш па навакольных вёсках пагалоска, падобная на казку, нібы гэта вялікая няпраўда, што сад звялі, яго немагчыма звесці. Такі ўжо гэта дзівосны сад. Ноччу яго ссякуць, а ранкам ён вырастае зноў. Пасля трэціх пеўняў садзяць яго дзетдомаўцы і бацькі тых дзетдомаўцаў. I яшчэ баялі, але гэта ўжо хтось з сяла, хто ведаў і бачыў, што саду няма: не к дабру, не к дабру ўсё гэта ідзе, так проста не скончыцца. Недарэмна ж яшчэ Мар'ян прадказваў перад смерцю, што хтосьці прыйдзе, ідзе ўжо. I ён спытае за ўсё, за ўсё патрэбуе адказу. Не проста ж хтосьці ходзіць па Ніўках, паліў жа хтосьці лес, здолеў саму зямлю падпаліць. I тут ужо, у сяле, нехта ходзіць. Сыдуцца, сустрэнуцца добрае і нядобрае, і будзе такое, што мы яшчэ чуць не чулі і ведаць не ведалі.

Якое сёння на календары чысло, які месяц, год, век які. Некалі мяне ўразіў хлопчык. Быў сонечны цёплы дзень, ён сядзеў на крапасной сцяне старажытнага замка, матляў нагамі, еў вішні, пляваўся костачкамі ў парослы чартапалохам роў і, убачыўшы прахожага, галёкаў што было моцы:

— Дзядзечка, каторы час?

Вякі былі пад ім, стагоддзі параслі травой. Яе паядалі худыя барадатыя козы, што пасвіліся па дне рова і каля старой падслепаватай каплічкі, рака, што колісь цякла каля замка, і тая сканала, вычарпалася, а хлопчык грэўся на сонейку, еў вішні і цікавіўся, колькі ўжо часу. Фантастыка. Але сёння, падобна таму хлопчыку, я таксама пытаюся, што за час б'е над зямлёю, які год ідзе, які век. Мой жа век кончыўся, спыніўся час, замёр у той самы дзень, калі я пачаў шукаць свой радок, той адзіны патрэбны мне, якога я так і не знайшоў. Было гэта дзве зімы і дзве вясны назад, а ў які год, які месяц, не помню. Я згубіў ім лік, заблудзіўся сярод зімак і вёснаў, блукаючы па іх, вандруючы між горадам і вёскай, між жывых і мёртвых, явы і прыдумкі. I гэта ўвогуле мяне не хвалюе, хоць я і добра ведаю, што з часам у мяне нелады, і не толькі з часам, разладжаны і сам я. I разлад гэты можа аказацца незваротным. Я жыву сярод ценяў, я чую пахі, якіх няма. Яны не адступаюцца ад мяне ў гарадскім метро і на вясковым прасёлку, на самоце і сярод людзей. I, як ні дзіўна, у аддаленасці, сярод людзей гэтыя цені, гэтыя пахі больш неадступныя, чымсьці тады, калі я набліжаюся да іх. Нібы і час, людзі кінуліся ісці назад, забыўшыся на сваё прызначэнне, забыўшыся пра тое, што вяртання няма, усё там, наперадзе, што толькі ракі адыходзяць задам. Я ведаю, час павінен працаваць, і ён, мусіць, працуе, ды толькі, здаецца мне, працуе не на мяне. А я хачу займацца тым, дзеля чаго, уласна кажучы, і імкнуў сюды, у гэтую глуш, звязаўся з хатаю, звязаў сябе па руках і нагах мінулым, з якога імкнуўся разгледзець дзень будучы, прыспешваючы будучыню, калупаюся ў мінулым. Гэта адбываецца яшчэ, пэўна, і таму, што перамяшалася, пераблыталася тут усё, збілася камяком: мінулае, сённяшняе і будучыня, сплялося, як сплятаецца зелле, пырнік, асот, васількі, свірэпа з жытам ці аўсом на некалі добрым, але занядбаным полі.

Век дваццаты, пад сонцам якога добра родзіць пустазеллем ніва, шчасліва ўжываецца з векам дзевятнаццатым, мінулым ужо, і будучым дваццаць першым, сонца якога з аднаго боку зайшло, а з другога яшчэ не ўзышло. Так незразумела, у якім вымярэнні, у які час праходзіў суботнік у вёсцы. Гаворка аб ім пачалася яшчэ восенню ў бездараж, калі калгасны, прыстасаваны, каб вазіць у школу дзяцей, грузавік паламаўся каторы ўжо раз, не пераадолеўшы Курскай дугі. Перад той дугой вадзіцель так раскачагарыў яго, што грузавік паспрабаваў нават узляцець, пачаў ужо набіраць вышыню і праляцеў метры тры, але вымушаны быў прызямліцца. Прызямленне прайшло не вельмі ўдала. Нябойса, які надарыўся ў тым грузавіку, ехаў са школьнікамі ці то ўжо на работу ў горад, ці то яшчэ толькі на вучобу ў ГПТВ, таксама ўзляцеў, але ў сярэдзіне машыны, у будцы. Палёту яго перашкодзіла столь будкі, ён, праўда, прабіў столь, вытыркнуўся галавой з ачумелымі вачыма пад хлюпотнае неба, а плечы, даволі шырокія, захраслі. Грузавік усімі чатырма гумовымі лапамі хлюпнуўся ў гразь, штосьці ў ім рохнула між тых лап, засыкала, грузавік яшчэ намагаўся выдзерціся з той гразі, хітнуўся туды-сюды, зразумеў, што дарэмна, і аціх, чхнуў і заглух матор.

— Ты жывы, Іванчык? — прапішчаў хтосьці з малодшых школьнікаў.

— Не бойса,— не ўпаў духам, здаўленым голасам адгукнуўся Іванчык.

— А што там, наверсе? — нясмела пацікавіўся ўсё той жа тонкі галасок.

— Не бойса, добрая пагодка, дождж ідзе, дайце шапку.

— А галава цэлая? — гэта ўжо цікавіліся ўсе, хто ехаў у грузавіку.

— Ці вы дурныя ўсе там, шапку ж прашу.

Галава ў Нябойсы была цэлая, у гэтым пераканаліся мінут праз пяць школьнікі і шафёр. Яны нават абмацалі яго галаву, здзівіліся і пачалі адносіцца да яе з павагаю. Пачалі ставіцца з павагаю і да Нябойсы: во гэта галава ў хлопца, што ў касманаўта, фанеру і бляху прабіў, цыгарэту ў рот уставілі, з вушэй дым ідзе, курыць сабе, хоць бы хны. А грузавік жалезны, а адразу ж паламаўся, ён паляцеў, і ў ім усё, што не здатнае лётаць, паляцела: восі, карданы, масты і будка сапсаваная з прабоінай наверсе.

Мо напалоханыя гэтай будкай, машыны ў тую восень больш не рызыкавалі браць штурмам Курскую дугу і блізка не паказваліся ў вёсцы. Хлеб у магазін завозіўся трактарамі і зрэдку, ад выпадку да выпадку, калі рабіў хоць адзін з трох вясковых тэлефонаў. I гэтае перарыванне, непрадказальнасць у іх працы можна было, канечне, зразумець. Не вытрымлівалі яны напалу, саромеліся слоў, што гаварылі ў іх. Не маглі вытрымаць. Гэтым, мусіць, растлумачваецца і тое, што сяльчане часцей за ўсё дазвоньваліся да міліцыі. Званілі туды не таму, што нешта ў іх здарылася, хтосьці кагосьці паганяў, пабіў ці зарэзаў, крый божа, патрабавалі ад міліцыі хлеба. Дзіўна, канечне, пра гэта гаварыць, звяртацца з гэтым да міліцыі. Але так было. А з другога боку, падпарадкоўваючыся зноў жа логіцы вёскі, нічога дзіўнага: хто, як не міліцыя, павінна дапамагаць людзям, расследаваць бяду. А яшчэ былі званкі ў ваенкамат. Але карысці ад іх, зразумела, ніякай. I невядома было, ад каго можна дабіцца дапамогі, з якога боку чакаць яе. I ўсё часцей і часцей сяльчане спыняліся на тым, што дапамагаць сабе трэба самім, усёй грамадой, суботнікам ці васкрэснікам выходзіць на дарогу. Цяпер, канечне, гэта немагчыма, восень жа, восень жа восень, усе ў полі, трэба ўпарадкаваць, што дало лета. Дачакацца, калі можна будзе ўздыхнуць вальней, запрасіць начальства сабраць сельскі сход, прыйсці на яго абавязкова ўсім. Прыйсці і не маўчаць, як маўчалі дагэтуль. Выказаць усё. I было між вяскоўцаў абгаворана, што яны скажуць, з чым прыйдуць на сход: не, не будуць больш прэць моўчкі ў кажухах, кожны душу расчыніць.

I ў канцы ці пачатку снежня, як толькі прыпалі маразы, скавала лёдам раку, паменела клопату па гаспадарцы, клопат той у асноўным звёўся да аднаго: закалоць кабанчыка, асмаліць яго, нарабіць кілбас, было абвешчана пра дзень і час, у які мае адбыцца сход. Час той прапусцілі між вушэй, як штосьці недарэчнае. Вясковыя гадзіннікі ніколі не сыходзіліся з гарадскімі: вось падояць кароў, накормяць, напояць, зачыняць хлеў, прапаляць у печы, навараць бульбы, пад'ядуць — і прыспее час гаворку весці.

Але ў той вечар усё было трошкі інакш. Падобна на тое, што ўпершыню ў жыцці вясковыя і гарадскія гадзіннікі сышліся. Не паспела яшчэ як трэба ўзяцца на ноч, а людзі пачалі падыходзіць ужо да клуба. Ішлі напачатку адны толькі мужчыны, жанкі дадойвалі кароў, дапальвалі ў печы. А калі з'явіліся каля клуба і яны, ужо была ноч. Начальства затрымлівалася. Сваё, мясцовае, праўда, не спазнілася, старшыня калгаса, старшыня сельсавета. Але іх сустрэлі з прахалодаю, не вымаючы з рота і не кідаючы сабе пад ногі цыгарэт, не спяшаючыся заходзіць у клуб. Чакалі машыны з раённым начальствам, і машыну тую згледзелі здалёку, згледзелі святло, што разваліла цемру, распластала надвае вясковую вуліцу. «Газік» праскочыў паварот да клуба, звярнуў у завулак, што вёў на ферму.

— Заблукалі,— паспачуваў дзед Ахрэм.

— Не заблукалі, а шукаюць кароткую дарогу,— не зводзіў вачэй з машыны Кандрат.— Я ведаю начальства, яно заўсёды любіць, каб карацей. А таго не ведае, што гэта колісь можна было карацей, пры школе, дзетдоме. А цяпер во Місцюк слуп укапаў, каб машыны каля яго хаты не гурчалі.

— А мне і сумна, што цяпер машыны маю хату аб'язджаюць,— і на самай справе не без суму ў голасе вымавіла Зулька.

«Газік» пад'ехаў да слупа, што ўкапаў Місцюк, упёрся ў яго радыятарам, як лобам, і спыніўся. Да клуба яму заставалася метраў сто.

— Далекавата,— скрывіўся Карабель.

— Нічога,— супакоіў яго Анісім,— растрасуць жываты, заседзеліся.

Карабель са старшынёй сельсавета кінуліся сустракаць начальства, і мужчыны прыняліся прытушваць курыва.

— Ну што, дадзім ім сёння перцу,— бліснуў апошніраз люлькай дзед Ахрэм.

— Дадзім. Толькі дружна, хлопцы, дружна. Не хавацца адзін за аднаго,— настройваў мужчын Анісім.

— Ды ўжо так, ужо няма куды хавацца,— зацягваліся апошні раз на парозе ў дзвярах клуба самыя заядлыя курцы, удыхаючы дым, ужо ў залу. I паветра ў ёй адразу ж зрабілася сінім, а апошнія рады, што былі заняты самымі прадбачлівымі, нібы ў лёгкім тумане схаваліся, як шторкай завесіліся ад сцэны. Туманцу таго дадавала і дыханне людзей: у клубе, нягледзячы на ўсе намаганні Уладзіка, было халаднавата. Уладзік, яшчэ і не развіднела, пачаў паліць грубку, качагарыў яе цэлы дзень, але клуб так і не абагрэў. Дамогся толькі таго, што пайшлі гуляць па ім скразнякі ды на сценах пачала выступаць вільгаць. А цяпер ён хваляваўся, што скажа начальства. Але начальства як і не прыкмеціла гэтай вільгаці і скразнякоў ці ўжо звыклася з імі, ветліва ўсміхаючыся кожнаму, на хаду раздаючы добрвечар, праследавала на сцэну. Больш таго, дасягнуўшы сцэны, усе ўзяліся распранацца, здымаць паліто і дублёнкі, I зала ў кажухах, фуфайках і паліто адразу ж пачала спачуваць прэзідыуму. Хоць прэзідыум і мёрз, але ўсе, хто выступаў, гаварылі складна і хораша, ні адзін не збіўся, не заблытаўся. А было зроблена два даклады, адзін аб міжнародным становішчы, не вельмі радасны, таму што ў свеце тварылася бугвед што, здурнеў той свет. Усе ваявалі, ваявалі ці рыхтаваліся ваяваць. З-за чаго толькі, незразумела, няўцям гэта было тым, хто сядзеў у зале, хаця ім і тлумачылі: з-за ўлады, зямлі, першынства. А ўвогуле атрымлівалася, што на ўсе тыя войны не хапае яшчэ адной вайны: узяць тых ваіцеляў і падпальшчыкаў міру за жабры і страсянуць, каб з іх дух вон, страсянуць і адсяліць на які-небудзь бязлюдны востраў у акіяне разам з іх сем'ямі, жонкамі, дзецьмі, унукамі. Вось няхай яны там і грызуць адно аднаго, хай самі лезуць пад кулі, хай сваіх дзяцей прымушаюць кідацца пад танкі, хай іх жонкі гараць ад напалму, адчуюць на сваёй шкуры, што такое вайна, супакояцца. I зямлёй, і ўладай, і першынством — усім задаволяцца. I даклад гэты слухалі ў цішы і роздуме. Пажвавелі трохі, калі пачаўся другі даклад — пра становішча спраў у раёне. У тым дакладзе ўжо было месца і ім. Цяжка было ў раёне апошнім часам з малаком, і, каб закрыць гадавы план па малаку, заклікалі павялічыць здачу таго малака, бо іх вёска больш за іншыя трымала кароў. Тут з залы нехта шумнуў, што калгас не разлічыўся з ім за малако, якое яны здалі летась, у іх вёску не завезлі яшчэ камбікармоў за малако, якое даўно пайшло ўжо ў план. Шум гэты імгненна разросся, і дакладчыка ледзь не сагналі з трыбуны. Крычалі ў асноўным тыя, што сядзелі адзаду, не бачныя прэзідыуму. I дакладчык не бачыў іх і таму палічыў за лепшае змоўкнуць і маўчаў добрых мінут дваццаць, пакуль усе не выкрычаліся да хрыпаты і не змоўклі самі. Пасля гэтага ён растлумачыў, што камбікармоў нямашака ў раёне, таму што няма раённага плана па нарыхтоўцы малака. Тлумачэнне гэтае, хоць і не без нараканняў, было прынята. I сход пакаціўся далей, ужо, здаецца, па накатанай, набітай дарозе. I калі гаворка зайшла пра тое, каб асудзіць баптыстаў, што прымалі пасылкі са шмуццём з-за мяжы, іх аднагалосна асудзілі. Больш таго, пастанавілі: хто з вяскоўцаў прыме такую пасылку — выгнаць з сяла. Хутка вырашылі і пытанне з самаабкладаннем. Старшыня сельсавета, які з прэзідыума гаварыў апошнім, толькі намякнуў, што нядрэнна было б добраахвотна павялічыць гэтае самаабкладанне, бачыце, маўляў, самі, што робіцца ў свеце, як яго падтрымалі.

Павялічыць дык павялічыць, хоць чатыры, хоць дзесяць рублёў з хаты, абы не было вайны. Спыніліся ўсё ж на чатырох рублях. I на тым можна было разыходзіцца. I прэзідыум падняўся ўжо, а з залы ніхто не кранаўся з месца. Мужчыны, што сядзелі ў першым радзе, скоса пазіралі адзін на аднаго, пераглядваліся і хуценька хавалі вочы, па вушы ўцягвалі галовы ў каўняры і стойваліся, камянелі ў тых каўнярах, нагадваючы помнікі. I ніводзін так і не расцяў вуснаў. Мо такі доўгачаканы сход на тым і скончыўся б, калі б не Уладзік. Ён ступіў з-за грубкі, за якой стаяў да таго, таму што не было дзе сесці, ступіў, калі прэзідыум ужо амаль апрануўся.

— Тут у нас яшчэ адно засталося,— сказаў ён, нямеючы ад уласнай смеласці ў стоеным дыханні залы.

— Што яшчэ можа быць? — незадаволена і як бы асаджваючы яго, адціскаючы ад сцэны, зморшчыўся старшыня сельсавета. I ён бы адціснуў Уладзіка, калі б не кінулася бараніць сына маці, бачачы, што ён ужо блізкі да таго, каб страціць прытомнасць, што вось-вось можа прыкінуцца да яго прыпадак. Лізавета пасадзіла яго, саступіла яму сваё крэсла, сама ж заняла яго месца. I ўсім было добра відно, як няёмка стаяць ёй, паміж сцэнаю і залаю, як муляе ёй гэта, як разрываецца яе душа ад жаху, што яна выйшла вось так перад людзьмі, а сын кожную хвіліну можа пачаць біцца на вачах у людзей у прыпадку, і галоўнае, не толькі на вачах у сваіх, але і прыезджых, на вачах начальства. Які ж гэта будзе ёй сорам, якая ганьба, ды лепш памерці на месцы, і не выратуе яе тое, што і начальства, і вяскоўцы ўсе ведаюць, на што хварэе сын, вядомае ўсім яе гора і ганьба. Але адна справа ведаць, зусім іншае чуць і бачыць. Выйсці з тым горам на людзі — гэта ж усё роўна што вырваць сваё спакутаванае, пакрытае болькамі сэрца. I не толькі сваё, але і сынава. Сваё яна згодна вырваць, можна лічыць, што яна ўжо вырвала яго і цяпер трымае на адкрытай, выцягнутай напаказ людзям далоні, таму і баіцца зварухнуцца, таму такі цвёрды яе голас.

— Гнатка,— сказала яна, звяртаючыся да старшыні, але яе пачулі і іншыя, павярнуліся на яе голас, і тады яна звярнулася да ўсіх разам: — Рана апрануліся, яшчэ не гаварылі пра дарогу нашу, і звіняйце вы мяне, людзі.

I маці Уладзіка пакланілася сцэне, пакланілася і зале, падхапіла Уладзіка з аднаго боку, Якуб абняў сына ў паясніцы з другога, і ўсе трое яны паціху, бы шкло неслі, пабрылі да выхаду. Прэзідыум і зала праводзілі іх маўчаннем. I яно доўжылася бясконца, пакуль у цемры за акном не патух Уладзікаў немы крык. I пасля гэтага яшчэ з мінуту ў клубе панавала цішыня. Цішыня на сцэне, цішыня ў зале. Прэзідыум і зала стаялі. Зала паднялася, як толькі за Саліламі зачыніліся дзверы. I ніхто не наважваўся зноў сесці, калі ўжо можна было садзіцца, таму што пачалася гаворка пра дарогу. I была яна, гаворка, зусім не такой, да якой яны рыхтавалі сябе, кароткай і сарамлівай.

— Дарога неабходна край. Але будаваць міжкалгасныя дарогі не прыспеў яшчэ час,— адказаў старшыня райвыканкома. I ўсе пагадзіліся з ім, бы нічога іншага і не чакалі.

— Вы ведаеце, колькі каштуе кіламетр дарогі? — спытаўся ўсё той жа старшыня райвыканкома, пэўна, сам трохі збянтэжаны гэтай усеагульнаю згодай і разуменнем.— Сто тысяч рублёў. А тут ад асфальту да сяла пяць кіламетраў. Пяцьсот тысяч, паўмільёна. Вы ўяўляеце сабе паўмільёна?

Ніхто, зразумела, з вяскоўцаў такіх грошай уявіць сабе не мог. I тут гаворка пайшла аб суботніку, не абавязкова ж падводзіць да іх вёскі асфальт, была б толькі дарога праезджаю, каб не даводзілася больш насіць малых дзяцей у школу на плячах.

— Выйдзем усім сялом, вясной усім мірам, хай толькі машын дадуць ды пагрузчык, грузіць тыя машыны пяском.

— Запомніць і запісаць,— загадаў Караблю старшыня райвыканкома.— Выдзеліць у дзень суботніка тэхніку для будаўніцтва дарогі. Людзей у той дзень нікуды не адрываць. Усе на дарогу...

Запісваў гэта хто ці не, але ўсю доўгую зіму вёска зноў жыла ў чаканні суботніка. I ўсякая гаворка зводзілася да таго, як выйдуць яны на дарогу, як адладзяць яе. Праўда, чым бліжэй да вясны, тым гаворка тая ўсё больш глухла. Браў сваё вясновы сельскі калаўрот. Але ўсё ж, які ні магутны той калаўрот, маюцца і сёння на сяле дні, якія сустракаюць і праводзяць як вялікае свята, адзначаюць гарэлкай ці працай, ці адразу гарэлкай і працай. Да іх належыць і суботнік. Напярэдадні таго суботніка я завітаў у вёску, зусім не таму, каб адзначыць яго тым, чым зрабілася ўжо звыкла адзначаць. Мяне ніхто і не запрашаў на той суботнік, не абавязваў выходзіць. Вечарам, праўда, забег на хвілінку Уладзік, пераказаў вясковыя навіны, абмовіўся і пра суботнік: што ўжо народу будзе, што ўжо народу будзе, кожнаму тая дарога ў пячонку ўелася. Зайшлі яшчэ некалькі чалавек, і ў кожнага на языку дарога: усе выйдзем, усе — як адзін. I вечарам я яшчэ не прылучаў сябе да ўсіх, а раніцаю адчуў сябе няёмка. Гэта ж не хто іншы, а я па той дарозе езджу, і больш і часцей за іншых. Вось і цяпер прыехаў, а праўдзівей, прыплыў. Толькі з'ехаў з асфальту, сустрэў незнаёмага мне чалавека, спыніўся, павітаўся, спытаў:

— Даеду да вёскі, праезджая цяпер дарога?

— А гэта залежыць ад машыны,— адказаў ён мне.

— Машыну ж бачыце.

— Бачу, ды толькі на ёй не напісана, казённая яна ці свая.

— Свая,— адказаў я трохі жартам.— Да казённай яшчэ не дарос.

— Ну, тады не праедзеш. На сваёй ні ў жызні не праедзеш.

Напрарочыў. Я сядзеў на кожным метры, рабіў гаць, сёк кусты, добра, што прадбачліва запасся з дому сякераю. Выграбаючы гразь з каляіны, калі машына клалася чэравам на дарогу, дамкраціў то перад, то зад, падсоўваў пад калёсы рознае ламачча і бярвенне. Але сваім ходам дапоўз толькі да Курскай дугі. А далей была вада, мора разліванае. Вылез, прайшоўся, правяраючы каляю, здаецца, як кажуць, тупкая, пясок пад вадой, цвёрда. Трохі чакаў, мо падскочыць які трактарок, падстрахуе. Але так нічога і не дачакаўся — махнуў рукой: што будзе, тое будзе. Праехаў метраў з дваццаць, і ў салон праз шчыліны зацурчэла вада, заліла, пэўна, і матор, ён заглух. Яшчэ метраў дзесяць я выцягнуў на запальванні. А далей не дапамагло ўжо і запальванне, пэўна, пасадзіў акумулятар. Салон быў поўны вады. Я сядзеў у ім — як певень на седале. Вакол мяне плавалі гасцінцы, што вёз з горада ў вёску: тарты, боханы белага і чорнага хлеба, крупы. Я ўратаваў толькі тарты і хлеб, а на крупы плюнуў. Мне абрыдла раптам усё, не было сілы і пальцам нават варухнуць, не было жадання вылазіць з машыны. Ды, па праўдзе кажучы, вылезці немагчыма. Адчыні толькі дзверцы, і вада хлыне патокам. А боты ў мяне хаця і гумовыя, але кароткія, не вясковага крою і ладу. I, абыякавы да ўсяго, я сядзеў і слухаў, як скварчыць, сочыцца праз машынныя шчыліны вада, глядзеў скрозь лабавое шкло на пустую дарогу — як глядзяць з акна сваёй хаты на тую дарогу ці на вуліцу, прыладзіўшыся пад абразамі, вясковыя старыя. Чаго я чакаў, на што спадзяваўся. Цуду, пэўна, чакаў, дзіва. I яно аб'явілася мне ў вобразе і абліччы старэйшага Місцюковага сына, трактарыста. Ён падагнаў трактар амаль ушчыльную да радыятара маёй машыны, мне нават здалося, што трактар падамне машыну, сплюшчыць яе і мяне заадно ўжо. Місцюкоў жа сын добра мяне ведаў, колькі разоў бачыліся, хаця ніколі не сказалі адзін аднаму благога слова, добрага таксама не сказалі. I нічога добрага я не мог ад яго чакаць. Ён першы загаварыў са мной, затармазіў трактар і скочыў з кабіны ў ваду, якая ахапіла вышэй за халявы кірзавых ботаў яго ногі.

— Трос ёсць? — спытаў ён адразу, не трацячы час на пазнаванне.

Трос ляжаў у мяне ў багажніку, я пацягнуўся ўжо да ручкі дзверцаў, каб выйсці з машыны і адчыніць багажнік.

— Сядзі,— перапыніў ён мяне. Працягнуў у акно руку, і я падаў яму ключы. Ён сам узяў трос з багажніка, сам пачапіў адным канцом на крук трактара, а з другім ён валтузіўся даволі доўга. У маёй машыне не было крука для буксіроўкі. I, каб завесці трос, трэба было памаракаваць, мо і ў ваду лезці — а значыць, і вымакнуць. А гэтага я не мог дапусціць. Не мог дапусціць, каб з-за мяне і маёй машыны мучыўся іменна сын Місцюка, і зноў памкнуўся да ручкі, каб адчыніць дзверцы.

— Сядзі ўжо,— амаль што загадаў цяпер ён мне. Мо б я і паслухаўся яго, але гэтае яго маленькае «ўжо» выкінула мяне з машыны.

— Ну і дурань,— ацаніў і ўхваліў мой подзвіг, скоса зірнуўшы толькі на мяне, як на штосьці сапраўды бязглуздае і не вартае ўвагі і іншых слоў. I разам з цёкам халоднай вады, што хлынула зверху халяў маіх кароткіх ботаў, я зразумеў гэтае сваё глупства, адчуў сябе няёмка перад ім. I пачуццё няёмкасці не адыходзіла ад мяне ўсю дарогу, што засталася да вёскі, пакуль цягнуўся следам за трактарам на буксіры. I буксіраваў мяне сын Місцюка. Таго самага Місцюка, які ссёк маю яблыню, піў бярозавік з маёй бярозы, залез у маю хату, заняў яе. I я павінен быў ненавідзець яго. Ён вораг мой, з якога боку ні падыходзь. Але дзіўная справа, я не знаходзіў у сабе ні варожасці да яго, ні нянавісці. Больш таго, я спрабаваў апраўдаць яго. Што гэта, як растлумачыць мне сабе. Ці ў мяне вельмі кароткая памяць? Так жа можна дакаціцца і да сваяцтва з Місцюком. Забягаючы крыху наперад, я павінен прызнацца, што я сёння блізкі да таго, каб парадніцца з Місцюком. Мой сын і малодшая дачка Місцюка дружаць, праводзяць разам вечары, сустракаюць поўнач на лавачцы каля разбуранага дзетдомаўскага ганка. Занадта ж літаратурны сюжэт, ці не праўда? Я пракручваю яго ў галаве, ведаю, што ён немагчымы для мяне ў літаратуры: магу пісаць, магу не пісаць, але пісаць не буду. Але гэта тое, што тычыцца літаратуры, а як у жыцці? Што і як я павінен сказаць сыну. Забараніць сустракацца з любай яму дзяўчынай. Але чаму, чаму я павінен умешвацца ў яго жыццё, ламаць яго. Хаця, згодна логіцы, павінен.

Ах, «логіка, логіка»... «На Руси страшная бедность по части фактов и страшное богатство по части всяких рассуждений»,— амаль сто гадоў назад напісана рукою Чэхава. Гэты радок я прачытаў толькі во цяпер. Я таксама ўпадаю ў разважанні, павялічваю іх. Колькі бяды нарабіла класіка, колькі нарадзіла разважлівых, памяркоўных разумнікаў. Як прагне кожны з тых, што пішуць, пісаць толькі класіку. I гэтую кніжную класіку крадуць і расцягваюць па радку, па слоўцу, выдаюць за сваё. I чарадою, статкам пруць, пруць па раманах ужо, аповесцях і апавяданнях усе спрэс Наташы Растовы, Андрэі Балконскія, браты Карамазавы, Ідыёты, Акакіі Акакіевічы. Маленькія Наташы, маленькія ідыёты. I кожны, прытрымліваючыся класікі, з цягам часу сам робіцца класікам. Маленькім, праўда, але ўсё роўна класікам, дзякуючы розуму, штукарству і латаратурнай памяці, дасягаючы ўмельства рабіць злепак з гэтай памяці, накладваючы той злепак, як шаблон, на пераменлівае жыццё. I ў выніку атрымліваецца, здаецца, усё жыццёва і не без палёту, а на самай справе ўсё гэта толькі цень, цень, цень жыцця, літаратуры, здольнасцей, цень Дастаеўскага, Гогаля, Талстога, Чэхава. I я таксама, пэўна, нейчы цень у свеце, які так любіць паўтарацца, паўтарацца, не паўтараючыся, жартуючы з нас, пасміхаючыся з нас. Але мне зусім не хочацца ўпадаць у разважанні. Яшчэ пачнуць шукаць, каго я тут меў на ўвазе. I знойдуць жа. I не дзіва, так заўсёды было на свеце, калі некаму муляла знайсці ведзьму, то яе абавязкова знаходзілі. А адзінае ж, чаго я прагну, каб засталіся цвёрдаю рука і відушчым вока, каб не схібіла і не здрадзіла мне памяць, каб я здолеў перадаць праз паперу хоць нейкую частку таго, як гэта было. Прыдумляць жа мне няма патрэбы, хаця цені класікі і класікаў гоняцца і за мной, увесь час так і карціць, як таму дзеду Ахрэму, украсці ці, мякка кажучы, пазычыць у сваёй літаратурнай памяці нешта ці ў каго-небудзь з Вялікіх ценяў пазычыць, іх жа ўжо не ўбудзе. Пазычыць, таму што я баюся другой бяды, ценяў, водгукаў даўняга папроку, што прагучаў яшчэ ў тыя дні, калі я быў студэнтам. Папрок мне і маёй першай кніжцы: не безнадзейна, але надта ж суб'ектыўна. Справядлівасці дзеля трэба адзначыць, што я так тады і не зразумеў, папрок гэта ці пахвала. Не зусім разумею гэта і сёння. Невук па частцы тэрмінаў і адназначных вызначэнняў. Але сёння я прынаравіўся ўжо не выказваць гэтага свайго невуцтва: калі вы так кажаце, значыць, так яно і ёсць. А тады я кінуўся ў бойку, я пачаў бараніць гэтую сваю цемнату з запалам і палымянасцю шчырага недавучкі, з запалам і палымянасцю, уласцівым той пары. I цяпер варта мне толькі прыгадаць, як паблажліва маўчалі тыя, з кім я спрачаўся, я адчуваю, што чырванею, і сёння, заднім чыслом, я прашу іх дараваць мне ўсё тое даўняе, а заадно і цяперашняе, таму што гэтая кніжка, калі яна толькі складзецца, адбудзецца, будзе куды больш суб'ектыўнай за ўсе іншыя, разам узятыя, што напісаў я раней, яна ж пра маю родную хату... Канечне, хацелася б спадзявацца, што трохі і пра вашу хату, але гэта ўжо як вы самі скажаце...

Сын Місцюка працягнуў мяне на буксіры праз усю вёску. I на вачах усёй вёскі мы развіталіся з ім, на расстанне падалі адзін аднаму руку. I ведаў, што тым вечарам па сяле і гаворкі было толькі аб тым, як мы парукаліся. У тым, пэўна, была і прычына, што на другі дзень я сабраўся на суботнік. Выйшаў разам з аднавяскоўцамі на дарогу, і дарога тая завяла мяне вох як далёка. Зацягнулася на гады, адарвала ад пісьмовага стала, звяла, пазнаёміла мяне з сімпатычнымі і не вельмі сімпатычнымі сёння мне людзьмі. Яна ж, дарога, адарвала, а потым і прыкавала мяне да пісьмовага стала, прымусіла завяршыць гэтую кніжку так, як яна завершана, зусім не так, як бачылася і думалася мне раней.

А сам суботнік, сцэнарый яго не варты, мусіць, нават беглага пераказу. Гэта быў тыпова кіношны сцэнарый.

Ранак, як водзіцца на святах, сонечны і чысты. Прыглушаны, сарамлівы брэх сабак, задаволеных добраю пагодкай, мяккім сонейкам. Калгасная нарадная ўзята пад замок ужо. Каля нараднай чалавек з дзесяць, мужчыны, жанчыны, а больш старыя. Сярод іх толькі не пенсійнага яшчэ ўзросту Вовік-алкаголік і калгасная даярка Надзька. Яна не замужам, але цяжарная, каторы ўжо раз і невядома ад каго. А дзяцей у яе трое: першы, другі, трэці клас. Першакласніка ёй кожны дзень даводзіцца падносіць на плячах да асфальту. Яна ж і сустракае яго каля асфальту, калі той вяртаецца са школы. Надзька стаіць паасобіцу ад людзей, усё ж крыху саромеецца свайго чэрава, што выпінаецца праз фуфайку.

— Каго мы чакаем, каго прычэкваем? — час ад часу перапытвае глухаваты Калістрат.

— Мо хто яшчэ падойдзе,— узіраецца ў вокны хатаў Ахрэм,— усё ж сяло, гаварылі, выйдзе.

— Гэта ўчора гаварылі, а сёння ўжо не да дарогі. Дзень такі, што сама сеяць.

— На сяўбу ўсе пайшлі, старшыня ўсіх на бульбу паслаў,— паведамляе, пад'ехаўшы па калёсах, Анісім.

— Якую бульбу,— здзіўляецца Лукаш.— Запісалі ж, пастанавілі на сходзе: ладзіць дарогу. А тут нас сабралася ўсяго ж адзінаццаць толькі чалавек. А дзе ж астатнія, а дзе ж прадсядацель?

— Чаго ты ў мяне пытаешся,— Анісім злазіць з калёс, падцягвае церас сядзёлак, папраўляе хамут, што з'ехаў набок, ад чаго конік зрабіўся падобным на дзеда Ахрэма, які стаіць перад ім з насунутай яму на вочы шапкай. Адно толькі вока, чырвонае і слязлівае, і відно з-пад той шапкі.

— А каго нам, Анісім, пытаць,— лыпае гэтым адзіным вокам Ахрэм.— Бога, дык яго няма...

— Разгаварыўся ты, дзед, не ў меру. Паміраць пара, пад дубкі ўжо час, а ты гаворыш, гаворыш.

— А калі ж і гаварыць, як не перад смерцю. Глядзі, Анісім, глядзі, колькі нас тут ёсць.

— Усе, хто мае ахвоту і час, сабраліся. Франтавікі ўсе, баптысты ўсе, бабулі, што самі яшчэ хадзіць здольныя, што топчуць яшчэ зямельку. Адзін зэк нават. Здароў быў, Вовік-алкаголік. Адна...— Анісім скоса пазірае на цяжарную Надзьку, думае, што сказаць пра яе, але гаворыць зусім не тое, што думае: — Даярка Надзька з намі. Каго табе яшчэ трэ, Ахрэм?

— Мо прабегці па хатах, каго яшчэ паклікаць, не ўсе ж выйшлі. Не ўсе на калгасную работу пайшлі.

— I трактарок бы які,— падказваюць франтавікі, што стоўпіліся каля Нікадзіма.

— Суботнік — дзела дабравольнае і сазнацельнае. А наконт трактарка, то... пярдзячай парай, пярдзячай парай, хлопцы і дзеўкі, упраўляцца будзем. Назапасілі за зімку гэтай пары... Н-но, пайшоў,— падганяе коніка Анісім. А людзі ўжо на хаду кідаюць на калёсы хто што прыхапіў: сякеры, заступы, вяроўкі, цягнуцца ўслед за калёсамі, бы суправаджаюць пахавальныя дрогі. Ідуць міма разбуранага будынка дзіцячага дома, па вуліцы, якой сельсавет, як у насмешку, даў назву Дзетдомаўская, міма свежапастаўленага з асінавых белых дошак плота, за якім у дзетдомаўскім садзе жоўта свецяцца на сонцы хаты Місцюка і Паніхіды, мінаюць могілкі, што аж разлягаюцца ад граю гракоў і груганоў. Азіраюцца на тыя могілкі: набліжаецца радуніца, і іх чакае работа і тут, на могілках, дзе спадобіліся ўжо атрымаць адпачынак іх бацькі і дзяды. Міма могілак ідуць ціха, ступаюць асцярожна, асцярожна ступае і конь, скошваючы вока на вечнасць, што ахоўваецца, як вартаю, высокімі крыжамі. Мінаюць могілкі і разыходзяцца, уцягнуўшыся ў лес, дзе пырхаюць з галінкі на галінку, з куста на куст гаманкія птушкі. Пырхаюць шумна і шматкрыла. I мімаволі ствараецца ўражанне, што гэта не птушкі лётаюць, а спрабуюць узляцець самі кусты з набраклымі, гатовымі таксама да палёту пупышкамі. I такая гатоўнасць ва ўсім у прыродзе, чаго ні датыкнецца вока, куды ні ступіць нага. Нават дарога, якая далёка выступае скрозь голыя дрэвы з застылымі бліскучымі на сонцы лужынамі, здаецца, лунае ўжо ў небе разам з гэтымі лужынамі і дрэвамі. Дарогу, лужыны, дрэвы ўзняў у неба на сваіх крылах бусел, што кружыць у далечыні.

— Першы бусел,— прыглядаюцца да яго бабулі.— I ляціць, ляціць. Ну, тады і мы яшчэ паляцім, дзеўкі, выйдзем замуж.

У мужчын свая гаворка. Яны прыглядаюцца да альховых і бярозавых кустоў, мяркуюць, што распусціцца наперад — вольха ці бяроза. Вольха — будзе лета дажджлівае і мокрае, бяроза — на цяпло, на сонца. I прыкметы паказваюць, што ўсяго давядзецца паспытаць іх лету, будзе яно дажджлівым і сонечным, мокрым і сухім. Пераблыталіся прыкметы. Пупышкі набракаюць адначасова ў вольхі і бярозы. I зразумела чаму. К канцу ідзе белы свет. Гэты канец свету яны прадказвалі даўно і таму, мусіць, цяпер не вельмі засмучаны, чорт яго бяры, канае свет і хай канае, а цяпер, пакуль угравае яшчэ старыя косці сонейка, рабіць трэба. А ў рабоце няма месца смутку. У рабоце паспрабуй толькі смуткаваць, загрызе яна цябе. Дасі сабе паслабленне і змучыш сябе і работу. Сёння да ўсяго ж яшчэ не проста работа, суботнік, і ўсе прыглядаюцца адно да аднаго, як хто варушыцца. Паскідалі з плеч фуфайкі, разабралі з калёс сякеры і заступы. Пажвавеў і сам конік, угрэўся на сонейку, успомніў, мусіць, маладыя свае гады, паспрабаваў заржаць, але толькі падаў голас, прарваў плёўку, што гады і гады назад заклала глотку, і як засаромеўся: даўно ў зямлі ўжо, даўно ўжо заворана плугам яго маладосць, налёг на пастронкі, крануў з месца калёсы з пяском, і яны пацягнуліся за ім, парыпваючы нямазанымі коламі, ныраючы, як падаючы, у яміны і калдобіны.

Хаця людзей каля Курскай дугі, з якой і пачаўся суботнік, дадалося, падышло яшчэ некалькі мужчын і жанчын, павылазілі з-за кустоў і дзеці на чале з Іванчыкам, дамовіліся, што ўсёй дарогі чапаць не будуць, хапіла б часу і сілы засыпаць толькі самыя вялікія ямкі тут, на подступах да дугі. А там мо зжаліцца старшыня і дасць усё-ткі трактарок. Старшыня з'явіўся на дарозе дзесьці гадзіны праз дзве, калі сама толькі ўвайшлі ў ахвотку мужыкі, возячы пясок, узбіліся на ўспамін, як спраўлялі яны работу ў маладыя свае гады, сам чорт не братам быў ім, гарэла ў руках работа. Успомнілі былое і як памаладзелі, як успомнілі той даўні час і сякеры, і заступы ў іх руках. I мне цяжка было ўгнацца за імі. Напачатку я таксама ўзяў сякеру, калоў на плахі альху, што ссек Кандрат. Але калоў, мусіць, так няўмела і не па-людску, што Нікадзім прагнаў мяне, за тры ўдары разваліў надвае альховы пацурбалак. А я далучыўся да жанчын, што заступамі дзяўблі абочыну, толькі прыладзіўся, стаўшы каля Надзькі, у думках паспачуваў ёй, таму, як яна пнецца са сваім жыватом, дзяўбе тую збітую ў камень зямлю, як пачуў шум матора, з-за павароту выскачыла зялёненькая «Ніва» Карабля. Там, каля павароту, не даязджаючы метраў з пяцьдзесят да нас, ён і спыніў машыну. Мы таксама разагнуліся, пачалі чакаць Карабля. Але ён так і не падышоў да нас. Да яго пад'ехаў на калёсах з пяском Анісім.

— Чаму не на суботніку? — спытаў яго Карабель.

— Як гэта, не на суботніку? — здзівіўся Анісім.

— Палавіна сяла не выйшла на суботнік, не пайшла ні перабіраць бульбу, ні садзіць яе. Пачаму?

— А тут што?

— Тут я не ведаю што. Самадзеяцельнасць калгасная, вось што тут.— Карабель выгаворваў гэта Анісіму, але, па ўсім, звяртаўся і да нас. I мне было прыкра і няёмка слухаць яго, чамусьці я думаў, што іменна з-за мяне, гарадскога чалавека, ён не падышоў і да людзей. I калі папраўдзе, дык я не вельмі і хацеў, каб ён падыходзіў, бачыў мяне тут, здароўкаўся са мной. Чаму, не ведаю, але мне было б сорамна падаваць яму руку пры людзях, пазіраць яму ў вочы. I да таго майго сораму прымешвалася шмат чаго іншага, такога, што ні тады, ні зараз я не магу растлумачыць. Больш за ўсё нешта дзіцячае, няпэўнае. Карабель выгаворваў Анісіму зусім не злосна, ён нібыта скардзіўся яму, а заадно праз яго, пэўна, і мне, скардзіўся, што яго падпірае пасяўная, што дарогу гэтую інвалідам не адладзіць, што за дарогу з яго не спытаюць, а сарвецца пасяўная — штаны здымуць. I ў той яго скарзе што ні слова, то праўда. I мне было сорамна той праўды, было сорамна за яго, Карабля, і за сябе, за чужую і сваю бездапаможнасць. Бездапаможнасць дарослых людзей, усёй вёскі перад жыццём. I такім бездапаможным я адчуваў сябе толькі ў дзяцінстве. Але ў дзяцінстве я кожны раз усё ж ведаў, хто вінаваты ў маёй бездапаможнасці. Канечне, дарослыя, пад якімі я хадзіў, і маё дзяцінства, тое, што мне мала яшчэ гадоў, малы я, і ў мяне заўсёды заставалася надзея: вось вырасту і ўсё пераменіцца. Усё будзе рабіцца па справядлівасці і па закону. I да таго ж я заўсёды мог збыць сваю бездапаможнасць, усцешыцца салодкімі слязьмі маючых хутка адбыцца перамен. А цяпер? Нашто мне спадзявацца цяпер, як пазбавіцца адчаю.

Я, канечне, разумеў, што адчай гэты таксама адносны і ў гэтай адноснасці нейкая прасёлкавая міжкалгасная дарога наогул нішто. Нішто і сама глыбінная неперспектыўная вёска, да якой прыбіла мяне жыццё, нішто ў параўнанні з тысячамі іншых перспектыўных вёсак. А я бачыў іх. Іх з годнасцю і з гонарам паказвалі мне. Можна сказаць, дэманстравалі. Дэманстравалі цудоўныя жывёлагадоўчыя комплексы на тысячы і тысячы галоў буйной рагатай жывёлы, цудоўныя дамы, не дамы нават, а катэджы на два ўзроўні, заасфальтаваныя пад'езды да іх, пакрытыя асфальтам вясковыя вуліцы і праспекты. I ўсё гэта вобразна называлася перадавым акопам сяла будучага. У той перадавы акоп не вельмі, праўда, імкнуўся вясковы жыхар: усе дамы, катэджы пабудаваны толькі дзяржаваю і ніводнага дамка не ўзведзена самімі людзьмі. Але ўсё роўна там жыццё працягваецца ці бярэцца новым і нанава, а тут... таксама ж перадавы акоп, аднае толькі розніцы, што перадавая гэтая тут з часоў вайны. Як заселі ў тым акопе мае землякі, калі да іх падкаціўся фронт, так і засталіся ў ім па сённяшні дзень. I вось гэтага я зразумець і прыняць не мог. Чым яны правініліся перад усім белым светам. I ці такі ўжо бязвінны я, што вырваўся з таго акопа. Ці так ужо бязвінныя ўсе іншыя, што вырваліся падобна мне. I ці сапраўды магчыма вырвацца, калі нехта застаецца ў акопе. Перад маімі вачыма заклік абаронцаў Сталінграда: «Единственная уважительная причина ухода с передовой — смерть!»

Я не хачу нікога закалыхваць і падманваць узнёсласцю пачуццяў і гучнымі словамі. Сталінград прыгадаўся мне во цяпер за пісьмовым сталом, а ў дзень суботніка на вясковай прасёлкавай Курскай дузе было зусім іншае. Анісім, перагаварыўшы са старшынёю, так урэзаў коніку між рэбраў, што поўсць і пыл клубам узвіліся ў неба. I конік рэзнуў з перапуду не паспеўшым перапрэць яшчэ сенам так, што, здавалася, лопнуць пастронкі, ускач панёс калёсы з пяском. I пясок той, прызначаны дарозе, каб засыпаць гаці, адразу ж здаўся нікому не патрэбным. I сама дарога, здаецца ўжо, нікому не была патрэбная. Старыя, што выйшлі рамантаваць яе, пастаяўшы нейкі час абапёршыся на заступы, правёўшы вокам старшыню з яго машынаю, і самі пачалі неўпрыкметку знікаць, бы раставаць сярод вясны і сонца, што з такою пяшчотаю ўгравала іх старыя косці. Толькі вясковыя людзі валодаюць гэтай здольнасцю ў непрыемную ім гадзіну так непрыкметна знікаць, як сапраўды раставаць, злівацца з лесам і кустамі, лужынамі-пралысінамі, з мяккай маладой травой і травой попельна-шэрай, леташняй. Я таксама, пэўна, мог бы зліцца з усім гэтым, растаць у тым дні. Навука гэтага растварэння, зліцця закладзена ўва мне з дзяцінства, з дзетдома. Я ўспомніў яе і таму застаўся на дарозе. Так і карціць напісаць: застаўся на ўсё жыццё. I на пачатку гэтай кніжкі я, мусіць, так і напісаў бы. А цяпер, калі набліжаюся да заканчэння яе, не магу. I не таму, што гэта будзе няпраўда. Усё гэта праўда. Прычына тут інакшая. Трохі інакшай хочацца праўды, праўды больш стрыманай і раздумлівай, якая не так рэжа вушы, не дратуе душу. Таму я і застаўся на дарозе, стрымаўшы сябе, перамогшы злосць, нават азлабленне супраць усіх і ўсяго, перамогшы жаданне кінуцца з сякераю ў руках нават на тых, з кім толькі што разам рабіў. I зачэпка, падставы ўсе меліся, каб кінуцца.

— Ну што хлебарэзку расчыніў! — злосна закрычаў на мяне Анісім, ссыпаючы з воза пясок.— Прыйшоў рабіць, дык рабі. Дапамагай.

Я зразумеў яго азлабленне як сваё і дапамагаць яму не стаў. Мне ўсё роўна не параўнацца з ім ва ўмельстве ўпраўляцца з сякераю і заступам. Хаця я таксама не грэбую ўзяць іх у рукі. Вёска ў гэтым ужо ўпэўнілася, цікуючы, здавалася, пустымі і невідушчымі вокнамі сваіх хат за тым, як я корпаюся ў гародзе, сяку дровы, стаўлю плот, абразаю яблыні. Упэўнілася, і іменна праз гэта, заступ і сякеру, залічыла і прылічыла мяне да сябе. Усё астатняе, чым я займаюся паміма, апроч вясковага жыцця, у горадзе, нікога з вяскоўцаў не кранае, усе мае кніжкі ім тут, як кажуць, да лямпачкі. А вось тое, што я не цураюся іх вясковага занятку, гэта ўжо хоць маленькі ды плюсік мне. А праз гэты маленькі плюсік я вёсцы свой, і мяне можна абкласці мацюком, як абкладвае зараз задыханы ад бездапаможнасці Анісім. I ён мне таксама свой, таму што мы з ім аднолькава бездапаможныя, хаця я не адказваю яму мацюком. Не магу адказаць. Што толку ў нашых узаемных мацюках, нават у тым, калі мы зараз схопімся біцца. Выкажам назапашаную намі бездапаможнасць, адыдзем і на тым разыдземся. Ці, наадварот, купім пляшку, вып'ем, памірымся. I жыццё здасца нам больш светлым. Мо на такое выйсце, абкладаючы мяне мацюком, і рабіў намёк Анісім, на самай жа справе, што рабіць двум мужыкам, калі рабіць больш няма чаго. Але я не спраўдзіў яго спадзяванак.

Суботнік на Курскай дузе зацягнуўся, ён доўжыўся мне больш як год. I мне сумна, што нічога талковага я не зрабіў і не дамогся. Расказваць аб ім і то сум бярэ. I неяк, адчуваю я, не кладзецца гэты расказ у тыя рамкі, што адвёў сабе тут я сам. Яго трэба было, мусіць, рабіць асобна. I ўсё звялося б, як кажуць, да прыватнага выпадку, які б нікога пе закранаў, а галоўнае, пісалася б больш лёгка. Не ад мяне, не праз мяне, а проста як той жа зноў прыватны выпадак, і фон бы тут меўся быць інакшы, нікому б не калола вочы разбураная сірочая хата, мая вёска, мае землякі. I гэта, пэўна, было б больш разумна і больш бяспечна. Але што зробіш, мне позна ўжо брацца за розум. А воз свой выбраў я сам, сам упрогся ў яго, самому трэба i цягнуць; няма чаго ківаць, што намуляў карак, і зноў жа не ўся праўда за гэтым ківаннем. Выпадалі ў тым зацяглым суботніку і светлыя хвіліны. І вынік яго не такі ўжо i безнадзейны, калі зірнуць на яго з вышынь жыцця i пры святле не толькі сённяшняга сонца, сонца адзінага дня. Жыццё неаднамернае, i тое, што здавалася ўчора паражэннем, заўтра можа выглядаць i як перамога. А з дарогай я зведаў мноства паражэнняў, i адно за другое горшае.

Дзесьці ўжо ці не на наступны дзень пасля суботніка я выправіўся на кар’ер, што месціўся непадалёку ад маёй вёскі, пазнаёміўся з дырэктарам яго, тыповым, як кажуць у нас пра людзей такога складу, тэхнаром. Гэтым ён быў i сімпатычны мне: толькі разлік, усяму эканамічная падкладка, голая лічба. І, як нi дзіўна, за такой эканамічнаю падкладкай, за лічбай адчуваюцца тэмперамент i хваляванне. Хваляванне чалавека, які схаваўся ад гучных слоў пад лічбу. Я доўга шукаў да яго падыходаў. Справа ў тым, што яшчэ з год назад шафёр «БелАЗа» на кар’еры, Аніciмaў зяць, з якім я пазнаёміўся на рыбалцы, сказаў мне, што вымасціў бы дарогу да вёскі за адно лета, каб яму толькі дазволілі гэта i заплацілі якіх бы рублёў сто пяцьдзесят-дзвесце: па рублю за ходку. Ён у нерабочы час вазіў бы гравій i падсыпку для даpoгi. А падсыпкі той на кар’еры што гразі. I вось з такой прапановай, наіўны чалавек, я і пайшоў да дырэктара кар’ера. I як было не пайсці: усяго ж нейкix дзвесце рублёў і, калі ласка, атрымайце сваю дарогу.

Ды дзе там, дырэктар кар’ера адразу ж апусціў мяне з нябёс на грэшную зямлю. Усмешлівы, русявы, націскваючы на «о», як усе выхадцы з Волгі, ён спытаў мяне:

— Хто гэты вадзіцель, што распараджаецца дзяржаўным транспартам, як калгаснаю кабылай? Прозвішча?

Я ведаў яго прозвішча, але прыкусіў язык, вельмі ж палымяна i добразычліва ўсміхаўся мне дырэктар.

— Так я i ведаў, — падвёў ён рысу пад маімі блытанымі словамі. — Такога вадзіцеля ў нас на кар’еры няма i не можа быцъ... Далей...

Далей на мяне абрынуўся цэлы град пытанняў, нi на адно з якіх я не змог адказаць. I пасля першага ж з ix: ці мае раён фонды на будаўнічыя матэрыялы – дырэктар кар'ера мог бы ласкава папрасіць мяне зачыніць дзверы яго кабінета з другога боку, таму што сапраўды чалавек быў вельмі заняты. Чаму ён не зрабіў так, а патраціў на мяне добрую гадзіну свайго часу, я не ведаю. Няйнакш, яго ўразіла маё дрымучае невуцтва ва ўсім, што тычыцца гаспадарчай і эканамічнай дзейнасці прадпрыемства. Але я тады сапраўды не мог уцяміць, чаму і чым дарога, што пабудавана за дзвесце рублёў плюс да іх амартызацыйныя адлічэнні на транспарт, кошт самой падсыпкі, лепшая за дарогу, якая пабудавана ўжо ў адпаведнасці з усёй дакументацыяй, але і каштуе ўжо дваццаць ці трыццаць тысяч рублёў, а то і паўмільёна. Я няздольны ўцяміць гэтага і зараз. Хоць забіце мяне, няздольны, хаця потым мы сустракаліся з дырэктарам кар'ера неаднойчы. I дырэктар кар'ера, і сакратар райкома, і старшыня райвыканкома, з якімі мяне звяла ўсё тая ж дарога, вельмі талкова і дасціпна растлумачылі ўсё мне і замкнулі мяне на галоўным. А галоўнае было ў тым, што двое людзей — шафёр і дырэктар кар'ера — так разышліся ў падыходзе да таго, колькі будзе каштаваць будаўніцтва дарогі. Вадзіцель, як вы помніце ўжо, ацаніў яго ў дзвесце рублёў, дырэктар кар'ера — у пяць тысяч, старшыня райвыканкома — у пяцьсот тысяч рублёў. I шафёру ўсё было вельмі проста: рубель рэйс і дазвол зрабіць гэты рэйс. Дырэктару кар'ера ўсё здавалася ўжо больш складаным, а ў вачах старшыні райвыканкома ўсё выглядала амаль немагчымым. Але гэтая немагчымасць высветлілася потым, потым ужо, калі я быў на кар'еры амаль што сваім чалавекам, а дырэктар яго пачаў унікаць мяне, заадно пачаў унікаць мяне і старшыня райвыканкома, так я абодвум надакучыў, хаця са скуры лузаўся, імкнуўся дагадзіць і таму, і другому. Па сваёй ахвоце падмеўся сустрэцца з чытачамі, рабочымі кар'ера. У клубе кар'ера адбыліся прэм'ера і абмеркаванне новага кінафільма. Кінадакументалісты рыхтаваліся ўжо здымаць кіно пра кар'ер — усё дзеля пяці кіламетраў прасёлкавай дарогі. I дырэктар кар'ера згадзіўся даць падсыпку для дарогі, хаця не меў на гэта ніякага фармальнага права. Яму надакучалі, прасілі даць падсыпку людзі куды больш высокія, чымсьці я, героі працы і дэпутаты, старшыні калгасаў таго ж раёна, да якога належаў і кар'ер. А мая ж вёска геаграфічна месцілася ў другім раёне, нават іншай вобласці. I я быў асобаю зусім не афіцыйнаю, як зноў жа гавораць, асобаю, якая не валодае пытаннем.

— Колькі трэба кубоў падсыпкі? — не без прыкрасці, хаця і не страціўшы ўсмешкі, націскаючы на «о», спытаў дырэктар кар'ера, калі я зноў прабіўся да яго ў кабінет.

— Багата,— адказаў я яму, таксама шчыра ўсміхнуўшыся ў адказ.

— Колькі багата, тысячу кубоў, дзве тысячы?

— Дзве тысячы,— сказаў я, ведаючы адно: дзве тысячы больш, чымсьці адна.

Ён зірнуў на мяне так, што я вымушаны быў замоўкнуць.

— Якая хоць шырыня дарогі, даўжыня?

Гэта я хоць прыкладна, ды ведаў. Дырэктар крутануў ручку арыфмометра і сказаў:

— Тысяча кубоў, і не больш. Хай падскочыць да мяне старшыня калгаса ці райвыканкома.

Я падхапіўся і намерыўся ўжо даць дзёру з яго кабінета, але дырэктар кар'ера затрымаў мяне:

— Хочаш, на заклад з табой пайду: ніхто да мяне не прыедзе.

— Як гэта, ніхто не прыедзе. У райкоме і райвыканкоме ўжо дамовіліся ж.

— Упэўнішся сам... Такім чынам, шэсцьсот пяцьдзесят рублёў за матэрыялы. Пагрузка... Ну, гэта дробязь. Транспарт для вывазкі матэрыялаў. Паглядзім, дзеля эксперыменту згодны і на авантуру. I рады буду памыліцца схапіць вымову.

Райвыканком абяцаў арганізаваць вывазку падсыпкі не марудзячы. Там нават паціснулі мне руку за тое, што я так дапамог раёну. Вёска маю навіну ўспрыняла больш стрымана, ніхто рукі не паціскаў, наадварот, як саромецца пачалі мяне, пачалі абыходзіць мяне бокам:

— Зробяць, вывезуць, паглядзім. Пажывём, убачым...

З таго часу прайшоў месяц. Дарога падсохла, па ёй можна было ўжо ездзіць. У вёску наладзіўся нават хадзіць аўтобус. Але не прыйшло ніводнай машыны з падсыпкай. Я зноў наведаўся ў райвыканком.

— Помнім,— запэўніў старшыня,— заняты транспарт. Вось кончыцца ўборачная, восенню ўшчыльную зоймемся капітальна дарогаю.

Прайшла восень, набліжалася зіма... Дзіўна неяк атрымліваецца. Усё ж гэта было на самай справе. Мне не трэба нічога прыдумляць. Дык чаму ж не кладзецца на паперу так, як было. Я адчуваю, што мне не хапае дыхання, у прамым і пераносным сэнсе. Але ў прамым — гэта не бяда, зараз, пакуль за сталом, я гатовы не дыхаць. Дыхала б слова, дыхаў бы радок. А ён якраз, на мой погляд, і не дыхае, нібы я сапраўды наступіў яму на глотку. Мо яно так і ёсць, мо сапраўды наступіў гэтым раздзелам пра дарогу, так назавём яго. Мо ён зусім і не патрэбны. Не ведаю...

Але з гэтага раздзела, з дарогі пачалася ўся гэтая кніжка. Пачалася з блуканняў па кабінетах, з ярасці, надзеі і адчаю, што зведаў я ў тых гулкіх кабінетах, з Курскай дугі, што паўстала з мінулага перад маёй хатаю, маёй палескай вёскаю. Па сутнасці, з суботніка на Курскай дузе і пачалося маё вяртанне дамоў, да самога сябе. Хаця я ведаў і дагэтуль, тым больш упэўнены сёння, што вяртанне гэтае немагчыма. Нельга вярнуцца зноў да таго, што некалі пакінуў, што засталося ў мінулым. I я вярнуўся не да мінулага, а толькі да тых людзей, што некалі гадавалі мяне, да той хаты, з якой выйшаў шмат гадоў назад, праўдзівей кажучы, да руін той хаты. Так усё і павінна было здарыцца. I я не імкнуўся ні да чаго інакшага ці большага, як толькі спрабую паведаміць аб гэтым. А мо я падманваю сябе і іншых. Таму так цяжка дыхаць. Ці не тым паветрам, што трэба, я мо і дыхаю. Цяжка зрабілася дыхаць, іменна пачынаючы з гэтага раздзела пра дарогу, дзякуючы якой я адчуў сябе не толькі блізкім вёсцы, але і вёска зрабілася нарэшце блізкаю мне, бо я ўбачыў на свае вочы, як яна далёка ад мяне, якая жахлівая туды дарога. Убачыў і парадніўся з ёю, таму што спрабаваў нешта зрабіць для яе. Мо якраз гэта і ёсць той самы самападман: калі так было, значыць, так і напішу. I незаемнасць таго, што я бачыў, збіла дыханне, памяняла інтанацыю.

Дык было ж ці не было? Вось цяпер я сумняваюся і ў самім сабе, адмаўляюся верыць і сабе. Ці сапраўды званіў мне дырэктар кар'ера, пытаўся, чаму не прыязджаюць па падсыпку, ці гэта я прыдумаў ужо для літаратуры, сасніў. Не, здаецца, не прыдумаў і не сасніў. Ён яшчэ гаварыў, і гаварыў узбуджана, што нязвыкла яму, што глядзеў тэлефільм пра сельскія дарогі. Бачыў вочы і твары вяскоўцаў і зразумеў, што дарога для вёскі гэта ўсё. Але ж я таксама бачыў той фільм. Бачыў твары і вочы далёкіх мне і чужых людзей. I зноў, дзіўная справа, за тымі чужымі і далёкімі тварамі я пачынаю забываць твары тых, пра каго пішу. Яны робяцца ўсё больш і больш цьмянымі, адыходзяць ад мяне. Што гэта, чаму так адбываецца. Напачатку ж я не ведаў ад іх паратунку, яны надакучылі мне, я гатовы быў аслепнуць, каб не бачыць іх. I слепну над аркушам паперы пад іх паглядам: Мар'яны, Уладзікі, Анісімы, Місцюкі на кожным кроку, не-не ды і лаўлю сябе на тым, што застаюся адзін, што я пусты. Што ж гэта, я да таго зліўся з імі, што ператварыўся ў некага з іх. Ці то б'е ўжо час расстання з імі. Мне трэба далей ад іх.

Хутчэй за ўсё так, трэба развітвацца. Час успомніць, якое сёння на календары чысло, месяц, год, стагоддзе якое. Вось на гэтым я ўжо і развітаўся б з імі, але толькі два словы яшчэ. Дзве апошнія сустрэчы: з маім зубрам, са Сноўдалам, і... з самім сабой, з маёй роднай хатай, з дзетдомам.

Такім чынам, пра Сноўдалу.

Яшчэ ўчора раніцай Уладзік цвёрда намерыўся пакінуць вёску. Што ён, на самай справе горш за ўсіх, горш нават за Вовіка-алкаголіка. Вовік і той з'ехаў, падаўся за вялікім рублём на цаліну. А ён як прырос, прыкіпеў да гэтай вёскі, збірае мянушкі. Быў начальнікам ракі, а цяпер ужо міністр культуры нашага сяла. Хай гарыць гарам тая культура, штодня танцы пад радыёлу і дыспуты з баптыстамі. Не паспееш азірнуцца, будзеш пераконваць-пераконваць іх ды і сам да іх прымкнеш. Калістрат з Лукашом усё націскаюць, гавораць з ім пра яго хваробу: бог пакутлівых любіць... Богу падабаюцца пакутнікі, а яму любая Светка. А хто даспадобы Светцы — гэта Уладзік не ведае. Ведае толькі, што не той, каго ўпадабаў бог, не ён. I іншым разам здаецца, бы і ён, але гэта зрэдку. Часцей за ўсё вечарам, калі вёска глухне ад цішыні і непрагляднай цемры, калі ідзе нудны дождж і вые вецер, і ўся зямля, здаецца, вымерла, і ты рады не толькі кожнаму стрэчнаму-папярэчнаму, але і самаму лядашчаму сабаку, які трапіўся табе на вочы. Гатовы пацалаваць таго сабаку, гатовы пагладзіць яго абвіслыя вушы: не ўсё яшчэ на зямлі памерла. Вось тады і мілуе яго Светка.

Кідаецца на шыю, абдымае, трэцца тварам аб яго твар, а ён і вачэй яе не бачыць, толькі чуе, як часта б'ецца, тахкае яе сэрца. I разумее, што не да яго яна прыпадае, не яго мілуе, а сум свой і тугу збывае. Па кім толькі яны, сум і туга тыя, ведаць бы, ён свет перавярнуў бы, увагнаў бы ў зямлю ці дастаў бы з-пад зямлі таго, хто патрэбны Светцы. Але Светка маўчыць, і ён слепне каля яе. На такой цемры, на такой чорнай скрусе замешана яе нуда, што і ён, Уладзік, які валодае здольнасцю бачыць у цемры, уначы бачыць лепш, чымсьці ўдзень, нічога не можа разгледзець, губляе Светку, калі яна побач з ім. I чымсьці так мучыцца, вока ў вока, лепш прэч з вачэй, туды, куды ўсе, у горад.

Так Уладзік вырашыў зрабіць яшчэ толькі ўчора. I ўчора зранку ён быў у горадзе, дамовіўся там наконт работы. Работа як работа, не горш за ўсякую іншую. Машыніст-качагар на маторным заводзе, што будуецца ў горадзе. Качагар увогуле: суткі на дзяжурстве, двое сутак адпачынку. I сто сорак рублёў у месяц. Удвая больш, чым ён атрымлівае, займаючы пасаду міністра культуры нашага сяла. Уладзіку не бракавалі, канечне, і грошы, але больш ён быў рады гэтаму: двое сутак адпачынку. Ён мог заставацца жыць у вёсцы, не разлучацца ні са сваёй рэчкай, ні са сваімі бабрамі. Праўда, увесь час на вачах будзе і Светка. Але тут ужо нікуды не дзенешся. Ды калі падумаць: на вачах-то на вачах, але ўжо не так, як раней. Інакшым будзе цяпер ужо яго становішча і званне. Ён жа будзе адрэзаны ўжо ад вёскі, рабочым будзе. I хто яго ведае, як яно ўсё павернецца тады з той жа Светкаю. Гэта ў горадзе, калі ты ўжо загадчык клуба, дык ужо загадчык, а ў вёсцы ўсё той жа Іванька, адна толькі мянушка міністр культуры нашага сяла. А да чалавека, які робіць у горадзе простым, далей ужо няма куды, качагарам, ставяцца ў вёсцы зусім ужо інакш. А ён жа не просты качагар, а машыніст-качагар.