Каб мелі шчасце ўваскрасаць і лётаць

Мы гуляем у хованкі:

сховы.

Небяспечныя хлеб, вада.

Праз парушаныя асновы

прабіваецца лебяда.

Як зіхцела жыццю звышмэта!..

Лета,

чорнае ад пакут.

Кожны кут абшукаю:

дзе ты?!.

Адгукаецца водгук:

тут.

Ношка цяжкая

ураджаю.

Нерухома стаяць сады.

Хто каго з нас апераджае?

Быццам веды —

вядуць сляды.

Асляпляльны дарунак боскі:

не ўмясцілі календары.

Сустракаюць

пустыя вёскі,

абязлюднелыя двары.

Што вам згадваецца,

раздарожжы?

Што вы памятаеце,

платы?

Зазіраю ў люстэркі:

можа,

у якім засталася ты?!.

Успаміны

тлумачаць нешта,

прагнуць будучыняю ўзысці.

Каб успомніць цябе дарэшты,

мушу зноўку цябе знайсці.

То зацягваючыся імглою,

то квітнеючы ззяннем,

бярог

свет свае таямніцы:

малое —

дарагое:

ў найменшым — Бог.

Расшчапіліся раптам

хвілі —

i адкрылася бездань сама.

Мы з табою жыццё хвалілі.

Без цябе мне

жыцця няма.

Кім былі,

больш ужо не будзем,

Толькі хмурнаю талакой

знерухомелі стоды

ў бязлюддзі,

ўдалеч цягнучыся рукой.

Мы жывілі ix:

нашы творы,

ушаноўвалі кагадзе.

Але зрушылася прастора:

тут — яны,

ты —

не кажаш —

дзе.

Што сабралася ў выніку —

ў ношцы?

Прысвячалі сябе,

хто як мог,

мы наступнасці.

Пераможца —

выракаюся перамог.

Толькі б ты адшукалася —

ў святы

перайначаліся б часы...

Уваходжу,

вандроўца,

ў хаты:

ціша,

змоўклыя га л асы.

Тут жылі:

ростань сніла сустрэчы.

Без цябе —

быццам птушцы

без крыл.

На фіранкі,

на кнігі,

рэчы

асядае паволі пыл.

Засяваўся насеннем скону

(хлеб — гарчэча)

спрадвечны аблог.

Бы люстэркі, вісяць іконы,

у іконах —

распяты Бог.

Па мяжы,

што няўзнак дзяліла

(што — ўнутры,

што — знадворку)

свет,

бы па лініі небасхілу,

я іду за табою ўслед.

Ты ўзышла з маіх сноў:

нявеста —

каб не быў аніколі сам,—

блаславёная скрытым зместам.

Каб адкрыўся —

карцела снам.

I карцела

лязу калізій

ўцяцца ў думку i ў пачуццё.

Homo sum —

у Чырвонай кнізе

прачытаю сваё жыццё.

Бог пагібелі i ратунку

таясамны.

A крокаў шмат.

Разыдуся па ўсіх кірунках.

Сад,

адняты ад птушанят.

Што рабілі —

тое губілі.

Час, як рэчка,

ў нябыт уцёк.

Экскаватары,

аўтамабілі

пазакопваліся ў пясок.

Кадры колішняй кінастужкі —

нейчы

спраўджваючы загад,

паляцелі ў наступнасць

птушкі...

Не знаходзяць шляхоў назад.

Ты была мне

вяха i мерка.

Даўніх воблікаў чарада.

У пагашаныя люстэркі

углядаецца лебяда.

Узыходзілі знакі долі

у няспынных жніве-сяўбе.

Я табе аддаваў —

не здолеў,

каб аддаць назусім —

сябе.

Выгаворвалася ў гаворках

незвычайнае.

З-пад рукі

мы ўглядаліся ўдаль...

На ўзгорках

крылы ўзмахваюць:

ветракі.

Голас нейчы

ў бязлюддзі плача.

Удыхаюцца сквар, імжа.

Ты бліжэй да мяне,

чым бачу.

Перайшлася няўзнак мяжа.

Мы з табою адзінаверцы.

Будзь маёй назусім —

прашу.

Цела мёртвага Бога ў сэрцы:

не памёршы —

не ўваскрашу.

О як лета цвіло!..

Ў абалонцы

вокамгненнага міражу

над зямлёю згарэла сонца.

Цень,

адкінуты на мяжу.