Каб мелі шчасце ўваскрасаць і лётаць

*

Ты — першы.

Але

не здагадваешся пра тэта.

Імёны

ўвайшлі ў паданні,

постаці — у далячыні

i ад цябе

яшчэ зусім недалёка.

Ты нават ix можаш гукнуць

i нават

пачуць іхні водгалас.

Ды ўсё адно

пачатак — ад Рагвалода.

*

Прыйшоў

i знайшоў на гэтым

пагорку горад,

у гэтым

краі - айчыну,

у гэтых

людзях — народ;

a ў гэтым народзе—

справу,

a ў гэтай айчыне —

славу,

a ў горадзе гэтым —

лёс.

*

Магчымасць

пярэчыць магчымасці

i брат — брату.

І тое, што настае,

вышэй i важчэй за тое,

што ўжо настала.

Але табе з дзвюх магчымасцяў

трэба

выбраць адну

i з двух

аддаць аднаму

перавагу.

*

Высноўвае шчыт,

абгрунтоўвае меч

i дзіда тлумачыць,

як мусіць

паводзіцца чалавек

i што яму ў свеце

належыць...

Змаганне

займае сабою

усе берагі,

i згуба

кіруецца да вытокаў.

*

Прачнешся ўначы:

у чорным

чэраве неба

плыве i нырае ў аблокі

бліскучы месяц,

i недзе

нехта

крычыць.

*

То адчыняюцца, то

зачыняюцца дзверы.

Сваты то выходзяць,

то зноўку ўваходзяць,

I нерухома сядзіць

між князёў маладых,

нікому не кажачы слова,

Рагнеда.

*

Спытаешся ў птаха,

куды ён ляціць,

спытаешся ў звера,

куды ён бяжыць,

спытаешся ў гада,

куды ён поўзе таропка.

I кожны

адкажа адказам,

які цябе змусіць

знямець:

«Каштаваць Рагвалода».

*

Некалі потым,

але не цяпер!..

Хай ліха

адхіліцца за лясы,

хай гора

схаваецца за пагоркі,

хай у бязлюдных лядах

заблудзіцца злыбеда!..

*

Здзіўляецца князь у табе:

як можа

нехта чужы,

іншародны,

няпрошаны,

самачынны

уторгвацца ў княства тваё

i гвалт

несці з сабой на дзідах?!.

Здзіўляецца Бог у табе:

як можа

нехта чужы,

іншародны,

няпрошанны,

самачынны

табою валодаць

i пагражаць

гожаму целу твайму

жалезам?!.

*

Ці гэта людзі,

ці лес?

Ці гэта чаўны,

ці аблокі?

Нешта наўмыснае,

блытанае,

сляпое

цябе абступае:

памкнешся

з ім ваяваць,

але з кім — не ўгледзіш;

памкнешся ўхіліцца —

расступіцца, як імгла,

але не адступіць.

*

Плыў у наступнасць —

да Кіева i да самога

Цар-горада —

i ўзрушаў

прастору крывіцкай гаворкаю,

а цяпер

мусіш ісці i высільвацца,

i цягнуць

волакам човен;

піў чару з віном —

недапіу,

i цяпер

віно недапітае

мучыць смагай.

*

Слепне прастора:

слупамі

імгла над зямлёй,

i ў дзяцей

вялікія вочы.

*

Яшчэ недасніў цябе

сон,

яшчэ недаздзейсніла цябе

мэта,

яшчэ недадумала цябе

думка,

i мова недаказала,

i моўча недамаўчала,

i недаўсвядоміў Бог.

*

Чаўны адвязаліся

i без нікога

плывуць i плывуць:

куды?!.