Каб мелі шчасце ўваскрасаць і лётаць

Жаўцела лотаць.

Вецер ею пах,

і хваляваў,

і вабіў у вандроўкі,

і абяцаў, што там...

А на слупах

вагаліся чырвоныя вяроўкі.

Замкнёны ў год

зламаўся краявід

і паказаў таемнае.

На зломе

увасабляўся тварамі нябыт

і ўсё наўкол,

кім ёсць яно,

знаёміў.

На часткі — шмат:

распалася шкала.

Чаго хто варт? —

пыталіся тавары.

Наступнасць адступалася.

З-за шкла

глядзелі перакуленыя твары.

Далёкае і блізкае

ўпрытык

і ломячы сустрэчаю

значэнні,

сыходзіліся:

позірк не прывык

і вынаходзіў розум

тлумачэнні.

Рос недарод.

Стаяў квадратны год:

стагоддзі абаперліся —

падрубы.

На ўсіх пляцах

аб'яўлены ўзыход

вёў патаемна

у глыбіні згубы.

Мяне спынялі:

нельга нацянькі.

Аблытаны чырвонымі

сцяжкамі,

я жыў нідзе,

нікому.

Пацукі

адважна верашчалі за мяшкамі.

Сціскалася прастора,

як сіло.

Час абяцаў:

не пашкадуе плёну.

Употайкі —

пакуль не рассвіло —

усе наўкол

закопвалі імёны.

Каб разам быць:

відушчы ці сляпы —

ніхто не можа

мець з жыцця карысці.

А рассвіце —

падымуцца слупы.

Мы пра нябёсы

марылі калісьці.

Свае імёны:

аддзялялі — кроў.

Ёсць я і ты.

Але ты плачаш з жалю.

Парадкавыя твары

ў нумароў.

Чаго хто варт —

па іх распазнавалі.

Не тоячы ні радасці,

ні слёз,

ты мной жыла.

І лотаць — для адвару.

Ёсць ты і я,

а паміж намі — лбе,

і ў лесу

пераменлівыя твары.

Акрэсліваўся ўчынкамі.

Цякло

жыццё далей.

Я прыпыняўся нечым.

І краявід накрэсліваў

на шкло:

каб ён застаўся —

вечнае нявечыў.

Страх краўся ўслед.

Хаваў, як запавет,

імя свае ўнутры сябе.

Вяснова

мне не цвісці, як лотаці.

Паэт

агучваў перакуленыя словы.

Пакінуты

разгляду і суду:

пад нумарамі

вартасці і вады,—

я з сутнасцю

аднойчы супаду.

А пацукі захоплівалі ўладу.

Ашукваецца розум

спадцішка.

Пасылкі назапашаны

ў каморах.

Хто ні ішоў —

твар унутры мяшка:

павыгрызаны дзіркі

ў некаторых.

Пытаўся:

хто вы?

Быў адказ:

мільён.

Знадворны плот

з унутранага плота

ўзнікаў і паўтараўся.

Плен — палон,

калі ён аддзяляе

ад палёту.

Хто вёў — спыняў.

Пад позіркам касым

дзялілася, што ёсць,

на шмат і мала.

А што было ўнутры —

на дзіва ўсім,—

нібыта не было яго,

маўчала.

Наўкол казалі:

«Радуемся дню».

Не ведалі:

пахмуры альбо зыркі,

ён у вяроўках —

нібы ўвышыню,

скруціўшыся,

выцягваліся дзіркі.

Шукаў цябе.

Мо адгукнешся, мо?..

Мяшкі — каб ашукаць:

ад недароду.

І сам змаўкаў:

мо спраўдзіцца само?..

Ратунак абяцалі перашкоды.

Не гэткія,

ці ўспомнімся:

свае.

Адбіткі з твару —

можна кратаць:

блізка.

Каб разам быць —

душа не пазнае.

Дзе ты,

дзе я —

знаходзілі па спіску.

Цікавіліся:

нумар — для арэн.

І цікавалі:

радуюся сховам.

І быў адзіны змест

у перамен:

як апынуцца ў целе

пацуковым.

Упісаныя ў пляц,

нібы ў квадрат,

у век наступны

слаліся пасылкі.

Утоптваючы грунт,

ішоў атрад.

Патыліцы прадбачылі

памылкі.

Я мыюся

слатою і жарствой.

Зламаны год —

ці змыюцца пячаткі,

накрэсленыя ім?

Я ўжо не той,

кім краявіду

бачыўся спачатку.

Сам перашкодай стаўшы

насланню,

я перашкоду

адсланю вачыма,

каб хоць здалёк

убачыць светлыню —

дзе апынуся некалі —

айчыны.

Страх адступаўся.

Вецер ёю пах:

каб мелі шчасце

ўваскрасаць і лётаць,

усходзіла

ў дзіравых чарапах,

паволі распускаючыся,

лотаць.