Obiecaj mi

Rozdział 5

Myron zjawił się u Ali o siódmej wieczór.

Mieszkała w Kasselton, miasteczku oddalonym o piętnaście minut jazdy, na północ od Livingston. Przed wyjściem z domu Myron odprawił cały rytuał. Użyć wody kolońskiej czy nie? To było łatwe: żadnej wody. Slipki czy bokserki? Wybrał pośrednie rozwiązanie: ni to obcisłe bokserki, ni to slipki z nogawkami. Bokserkoslipki, głosił napis na opakowaniu. Włożył szare. Ponadto jasnobrązowy pulower firmy Banana Republic, a pod spód czarny podkoszulek. Dżinsy Gap. Nogi wbił w mokasyny rozmiar 46 z sieci sklepów Toda. Nie mógłby się ubrać bardziej po amerykańsku, nawet gdyby chciał.

Drzwi otworzyła mu Ali. Światła w domu były przyciemnione. Miała na sobie czarną suknię z owalnym dekoltem. Włosy upięte. Myron lubił takie uczesanie. Większość mężczyzn lubi rozpuszczone włosy. On zawsze wolał, żeby nie zasłaniały twarzy.

Przyglądał jej się przez chwilę, a potem powiedział:

– Oo.

– A podobno umiesz kadzić.

– Staram się powstrzymywać.

– Dlaczego?

– Jak zaczynam kadzić – rzekł Myron – kobiety w trzech najbliższych stanach zrzucają szatki. Muszę uważać.

– No to mam szczęście. Wejdź wreszcie.

Jeszcze nigdy nie zaszedł dalej niż do holu. Ali poszła do kuchni. Myron był spięty. Na ścianie wisiały rodzinne zdjęcia. Rzucił na nie okiem. Zobaczył twarz Kevina. Na co najmniej czterech różnych fotografiach. Myron nie chciał się gapić, ale przywarł wzrokiem do zdjęcia Erin. Łapała ryby z ojcem. Miała porażający uśmiech. Próbował wyobrazić sobie dziewczynę ze swojej sutereny uśmiechającą się w taki sposób, ale nie mógł.

Znów spojrzał na Ali. Jakiś cień przemknął po jej twarzy.

Myron wciągnął nosem powietrze.

– Co gotujesz?

– Potrawkę z kurczaka.

– Pachnie wspaniale.

– Możemy najpierw porozmawiać?

– Jasne.

Poszli do salonu. Myron starał się nie tracić głowy. Rozejrzał się, szukając innych zdjęć. Zobaczył ślubne zdjęcie w ramce. Pomyślał, że Ali ma na nim zbyt natapirowane włosy, ale może wtedy była taka moda. Uznał, że teraz jest ładniejsza. Tak się dzieje z niektórymi kobietami. Była tam także fotografia pięciu mężczyzn w identycznych czarnych smokingach i muszkach. Domyślił się, że to drużbowie. Ali powiodła wzrokiem w ślad za jego spojrzeniem. Podeszła i podniosła zdjęcie.

– Ten to brat Kevina – powiedziała, pokazując drugiego mężczyznę po prawej.

Myron skinął głową.

– Pozostali pracowali razem z Kevinem w firmie Carson Wilkie. Byli jego najlepszymi przyjaciółmi.

– Czy oni… – zaczął Myron.

– Wszyscy zginęli. Wszyscy mieli żony i dzieci. Poczuł się jak słoń w składzie porcelany.

– Nie musisz tego robić – rzekł Myron.

– Owszem, Myronie, muszę. Usiedli.

– Kiedy Claire umówiła nas po raz pierwszy – zaczęła Ali – powiedziałam jej, że będziesz musiał poruszyć temat jedenastego września. Mówiła ci?

– Tak.

– Jednak nie poruszyłeś.

Otworzył usta, zamknął je i spróbował ponownie.

– A jak miałem to zrobić? Cześć, jak się masz. Słyszałem, że po zamachu z jedenastego września zostałaś wdową, wolisz kuchnię włoską czy chińską?

Ali kiwnęła głową.

– Masz rację.

W rogu stał wielki, zdobiony zegar. Akurat teraz zaczął bić. Myron zastanawiał się, skąd Ali go wzięła, jaką historię ma każda z tych rzeczy i czy Kevin patrzy na nich teraz, gdy tak siedzą w tym domu, jego domu.

– Kevin i ja zaczęliśmy chodzić ze sobą na początku szkoły średniej. Postanowiliśmy zrobić sobie przerwę na pierwszym roku studiów. Ja poszłam na uniwerek, on do Wharton. To była dojrzała decyzja. Kiedy jednak przyjechaliśmy do domu na Święto Dziękczynienia i spotkaliśmy się… – Wzruszyła ramionami. – Nigdy nie byłam z innym mężczyzną. Nigdy. No już, powiedziałam to. Nie wiedziałam, czy robimy to dobrze czy źle. Dziwnie to brzmi? Myślę, że uczyliśmy się siebie.

Myron siedział obok niej. Tuż obok. Nie był pewien, co powinien zrobić – oto motyw przewodni całego jego życia. Przysunął dłoń bliżej jej dłoni. Ujęła ją i przytrzymała.

– Nie wiem, kiedy uświadomiłam sobie, że jestem gotowa chodzić na randki. Trwało to dłużej niż u innych wdów. Rozmawiałam o tym, oczywiście, z innymi wdowami. Dużo rozmawiałyśmy. Jednak pewnego dnia rzekłam sobie: w porządku, może już czas. Powiedziałam o tym Claire. A kiedy zaproponowała mi spotkanie z tobą, wiesz, co sobie pomyślałam?

Myron pokręcił głową.

– Za wysokie progi, ale może będzie zabawnie. Pomyślałam – wprawdzie to zabrzmi głupio, ale proszę, pamiętaj, że wcale cię wtedy nie znałam – że będziesz dobrym stadium przejściowym.

– Stadium przejściowym?

– Wiesz, co chcę powiedzieć. Były sportowiec. Zapewne miał mnóstwo kobiet. Pomyślałam sobie, no cóż, to będzie typowa randka. Zwyczajny podryw. A potem może znajdę sobie kogoś miłego. Czy to ma sens?

– Tak sądzę – odparł Myron. – Po prostu interesowało cię tylko moje ciało.

– Krótko mówiąc, tak.

– Jestem załamany. A może podniecony? Zostańmy przy podnieconym.

Uśmiechnęła się.

– Nie obraź się, proszę.

– Nie obrażam się. – I zaraz dorzucił: – Lafiryndo.

Parsknęła perlistym śmiechem.

– No i co się stało z tym twoim planem? – zapytał.

– Okazałeś się inny, niż oczekiwałam.

– To dobrze czy źle?

– Nie wiem. Chodziłeś z Jessicą Culver. Czytałam o tym w magazynie „People”.

– Owszem.

– Czy to była poważna sprawa?

– Tak.

– Ona jest wielką pisarką.

Myron skinął głową.

– Jest też oszałamiająco piękna.

– Ty jesteś oszałamiająco piękna.

– Nie aż tak.

Miał ochotę się spierać, ale wiedział, że zabrzmiałoby to protekcjonalnie.

– Kiedy umówiłeś się ze mną, pomyślałam, że szukasz… sama nie wiem, jakiejś odmiany.

– Jakiej odmiany? – spytał.

– Jestem wdową z jedenastego września – przypomniała. – Chociaż niechętnie o tym mówię, czyni mnie to swego rodzaju znakomitością.

Wiedział, że miała rację. Pomyślał o tym, co powiedział Win, o pierwszym, co przychodzi ci do głowy, kiedy słyszysz jej nazwisko.

– Dlatego pomyślałam sobie – ponownie przypominam, że cię nie znałam, wiedziałam tylko, że jesteś przystojnym byłym sportowcem, który chodzi na randki z kobietami wyglądającymi jak supermodelki – pomyślałam, że mogę być dla ciebie interesującą zdobyczą.

– Jako wdowa z jedenastego września?

– Tak.

– To chore.

– Niezupełnie.

– Jak to?

– Tak jak powiedziałam. Jestem swego rodzaju znakomitością. Ludzie, którzy dawniej nigdy by się do mnie nie odezwali, nagle chcą się ze mną spotkać. Wciąż mi się to zdarza. Mniej więcej przed miesiącem zaczęłam grywać na tym nowym korcie Racket Club. Jedna z kobiet – bogata snobka, która nie pozwoliłaby mi nawet przejść przez podwórko, kiedy przyjechaliśmy do tego miasta – podeszła do mnie z miną och-ach.

– Z miną och-ach?

– Tak to nazywam. Mina och-ach. Wygląda tak. Zademonstrowała mu. Wydęła wargi, zmarszczyła brwi i zatrzepotała rzęsami.

– Wyglądasz jak Donald Trump spryskany gazem obezwładniającym.

– To jest właśnie mina och-ach. Od śmierci Kevina często ją widuję. Nikomu nie mam tego za złe. To naturalne. Jednak ta kobieta z miną och-ach podchodzi do mnie, bierze mnie za ręce, patrzy mi w oczy i robi z tego takie przedstawienie, że mam ochotę wrzasnąć, a potem mówi: „Ty jesteś Ali Wilder? Och, tak bardzo chciałam się z tobą spotkać. Jak się czujesz?”. Rozumiesz, o co mi chodzi?

– Rozumiem.

Popatrzyła na niego.

– Bo co?

– Randki z tobą okazały się inną wersją miny och-ach.

– Chyba nie nadążam.

– Wciąż mi mówisz, że jestem piękna.

– Bo jesteś.

– Widziałeś mnie trzy razy, kiedy byłam mężatką.

Myron nic nie powiedział.

– Czy wtedy myślałeś, że jestem piękna?

– Staram się nie myśleć w taki sposób o mężatkach.

– Czy chociaż pamiętasz, że się spotkaliśmy?

– Nie, raczej nie.

– Gdybym wyglądała jak Jessica Culver, to zapamiętałbyś mnie, nawet gdybym była mężatką.

Czekała.

– Co mam ci na to powiedzieć, Ali?

– Nic. Jednak już czas, żebyś przestał traktować mnie ze współczuciem. To nieważne, kiedy zacząłeś się ze mną umawiać. Ważne jest to, dlaczego jesteś tu teraz.

– Mogę?

– Co takiego?

– Czy mogę ci powiedzieć, dlaczego tu jestem?

Ali przełknęła ślinę i po raz pierwszy miała niepewną minę. Przyzwalająco machnęła ręką. Rzucił się w głęboką wodę.

– Jestem tutaj, ponieważ naprawdę cię lubię, ponieważ mogę mylić się w wielu sprawach i być może masz rację co do ludzi z minami och-ach, ale ja jestem tutaj, bo nie mogę przestać o tobie myśleć. Przez cały czas myślę o tobie, a kiedy to robię, mam na ustach ten głupkowaty uśmiech. To wygląda tak. – Teraz on zademonstrował. – Właśnie dlatego tutaj jestem, rozumiesz?

– To jest – Ali bezskutecznie usiłowała powstrzymać uśmiech – naprawdę dobra odpowiedź.

Już miał rzucić jakąś dowcipną uwagę, ale nie zrobił tego. Z wiekiem przychodzi umiar.

– Myronie?

– Tak?

– Chcę, żebyś mnie pocałował. I wziął mnie w ramiona. Chcę, żebyś zaniósł mnie na górę i kochał się ze mną. Chcę, żebyś zbyt wiele nie oczekiwał, ponieważ ja też tego nie robię. Może jutro cię rzucę albo ty mnie. Nieważne. Jednak nie jestem ze szkła. Nie zamierzam ci opisywać piekła, jakie przeżyłam przez pięć ostatnich lat, ale jestem silniejsza, niż myślisz. Jeśli nasz związek nadal będzie trwał, to ty będziesz musiał być silny, nie ja. Zatem żadnych zobowiązań. Wiem, że chcesz być rycerski i szlachetny. Jednak ja tego nie potrzebuję. Dziś chcę tylko ciebie.

Ali nachyliła się i pocałowała go w usta. Najpierw delikatnie, a potem namiętniej. Myron poczuł przypływ pożądania.

Pocałowała go znowu. Myron był zgubiony.

Godzinę później – a może zaledwie dwadzieścia minut – Myron bezwładnie przetoczył się na plecy.

– No i? – zapytała Ali.

– O rany.

– Powiedz coś więcej.

– Daj mi złapać oddech.

Ali zaśmiała się i przytuliła jeszcze mocniej.

– Straciłem czucie – powiedział. – Nie czuję rąk i nóg.

– Zupełnie?

– Może lekkie mrowienie.

– Chyba nie takie lekkie. Byłeś wspaniały.

– Jak powiedział kiedyś Woody Allen, często ćwiczę, kiedy jestem sam.

Położyła głowę na jego piersi. Jego szaleńczo galopujące serce zaczęło zwalniać. Zapatrzył się w sufit.

– Myronie?

– Tak?

– On nigdy nie odejdzie z mojego życia. Nigdy nie opuści Erin i Jacka.

– Wiem.

– Większość mężczyzn nie potrafi sobie z tym poradzić.

– Ja też nie wiem, czy sobie poradzę.

Popatrzyła na niego i uśmiechnęła się.

– Co?

– Jesteś szczery. To mi się podoba.

– Już nie jestem jednym z tych z miną och-ach?

– Och, wykreśliłam to dwadzieścia minut temu. Wydął usta, zmarszczył brwi i zatrzepotał rzęsami.

– Czekaj, chyba wraca.

Znów położyła głowę na jego piersi.

– Myronie?

– Tak?

– On nigdy nie odejdzie z mojego życia – powiedziała. – Jednak teraz go tu nie ma. Myślę, że teraz jesteśmy tu tylko we dwoje.