Праз Люстэрка і што там убачыла Аліса

Маё цнатлівае дзіця

З дзівосамі ў вачах!

Бяжыць ракою час, і мы

На розных берагах,

Але, я думаю ты, з ласкай

У падарунак прымеш казку.

Я болей твой не чую смех,

Ды тварык твой не бачу,

І месца больш мне не знайсці

Ў тваім жыцці юначым.

Мне шчасця і з таго хапае,

Што зараз казку ты чытаеш.

Прыпомніш ты спякотны дзень

І казачку-прыгоду -

Я ў вушы словы клаў, а ты

Вясло свае у воду -

Дзень рэхам ў памяці гучыць,

Хаця нам час “Забудзь” крычыць.

Прыпомніш ў час, калі прыйдзе

Мне вестка та цяжкáя,

Што вечны сум і вечны сон

Мяне ужо чакае!

Я, нібы неслух той, што ноччу

У ложак класціся не хоча.

Няхай на вуліцы мароз,

Няхай вятры злуюцца,

Ў пакойчыку гарыць камін

Ды дзетачкі смяюцца.

І чары казкі непрыкметна

Суцешаць хай шаленствы ветра.

Хаця гісторыю маю

Суправаджае цень,

Тугі аб прыгажосці, што

Была ў той летні дзень -

Туга не дакранецца бляску,

Той радасці, што ёсць у казцы.