Разумная дзевачка [Маленькая аповесьць пра адно дзяцінства]

Разумная дзевачка

Мінуў тыдзень, як Ніна жыве ў Мурожніцы. Адразу ж аднавіла сяброўства з дзяўчаткамі-равесніцамі, якіх больш за два гады не бачыла. Найперш — з Веркай і Клаўкай, дужа ж яны горнуцца да яе, аж наперабой стараюцца завалодаць яе ўвагай. Можа, яшчэ і таму, што адчулі: Ніна трохі нейкая не такая, як яны, трохі розніцца. Апранута, праўда, зусім не багата, у паркалёвае, але ў крамнае, а, напрыклад, у Веркі спаднічка кужэльная, даматканая. А яшчэ — і кофтачка, і сарафанчык у Ніны надзіва чыстыя, вы-мытыя, і яна пільнуецца, каб не запэцкаць іх. Далі дзеці спелых вішань — дык костачкі асцярожна выплёўвае сабе ў жменю, а не так, як усе і хлапчукі, і дзяўчынкі: чым далей костачка з роту паляцела — тым лепш, тым болын гонару. А яшчэ і падстрыжана Ніна пад хлопчыка. У іх — у каго доўгія пасмы ці коскі на шыі, а ў яе — хлапечая грыўка спераду, прыгожа зачэсаная набок.

Гаворыць Ніна гэтак жа па-вясковаму, як і яны, але зноў жа — як бы трохі і не гэтак. Калі Верка абачліва яе засцерагла: «Не ступай тут, у курынае г... ўлезеш!», — Ніна яе тут жа паправіла: «Так гаварыць няможна, трэба гаварыць: курыны памёт». Так вучыў яе колісь тата, тлумачыў, што казаць грубыя словы — гэта вельмі дрэнна, што культурныя, паважаныя людзі так не робяць. I яна гэта помніла. Яна і ў Замчышчы чула — і ад дарослых, і ад дзяцей — шмат грубых і зусім брыдкіх слоў, але сама не дазваляла сабе іх ніколі, дзяцей жа часта і папраўляла.

— Нінка-а! Хадзі ў мячыка гуляць! — даляцела праз адчыненыя вокны ў хату. Клікала Верка. У яе быў досыць ладны, як вялікі яблык, скачаны з каровінай нільсці, мячык. Гумовых мячыкаў тады ў вёсцы не было, і дзеці карысталіся самаробнымі — з пільсці. Вясной, калі каровы лінялі, гэтую пільсць саскубвалі з іх бакоў і клубоў жменямі, яна лезла лёгка — сама прасілася, і каровам гэта саскубанне падабалася — не было так, як у старым «кажуху», горача. Вядома, гэтакі мячык, у адрозненне ад гумовага, быў зусім няпругкі, не адскокваў ад зямлі, і аднак жа радасці малым прыносіў нямала.

Ніна выбегла з хаты. Верка, вядома ж, была не адна, з ёю — і неразлучная Клаўка.

— Хадземце да школы, — прапанавала Верка. — Там шмат месца ў двары, добра гуляць будзе.

Школа — у канцы вуліцы. Перадапошняя хата — старога Антося Цалавека. Сапраўднае прозвішча — Грабнёў, але за вочы яго ніхто ў вёсцы па прозвішчы не называў, усё жыццё Антось пражыў Цалавекам. Родам ён быў з-пад Невеля, дзе беларусы «цокаюць», і замест «чалавек» гаварыў «цалавек», — так і прыляпілася назаўсёды мянушка. Яшчэ з вясны стары стаў пачувацца кепска, нейкая хвароба ўсялілася ў нутро, у страўнік. Калі б гэта да вайны — дык з'ездзіў бы ў мястэчка ці ў Віцебск у бальніцу, а цяпер — дзе табе якая бальніца; яны то ёсць, але ў іх адно параненых ды хворых немцаў лечаць, ну і паліцаяў, вядома. А простых людзей з вёскі і на парог не пускаюць.

Калі сяброўкі праходзілі міма яго двара, Верка ўзяла Ніну за руку і прытрымала.

— Вунь, — сказала амаль шэптам, — Цалавек кошык пляце. Ён такія прыгожыя кошыкі робіць! I на бульбу, і на грыбы, і на ягады ці вішні, і яйкі на базар вазіць. На бульбу — з ракіты, з дубцоў, а гэныя — з белага карэння. А на яйкі — дык нават з плеценым вечкам, каб зачыняць.

— Давайце падыдзем паглядзім, — прапанавала Ніна. — Я ніколі не бачыла, як робяцца кошыкі.

Клаўка і Верка не вельмі ахвотна, але згадзіліся. Ім хацелася гуляць у мячыка, але калі Ніна просіць... Дзед Антось сядзеў на нізенькім зэдліку і даўжэзным белым коранем, расшчэпленым напалам, заплятаў другі «рог» новага кошыка. Долках ляжаў цэлы скрутак каранёў яшчэ не абчышчаных, і ад іх ледзь улоўна цягнула смалой. Ляжалі і нядоўгія арэхавыя пруты, некаторыя ўжо таксама рас-шчэпленыя напалам, — матэр'ял на «скабкі».

— Здрастуйце! — сказала за ўсіх трох Ніна.

— Драсты, — адказаў дзед Антось, не адрываючы вачэй ад кошыка. Што ідуць дзеці, ён заўважыў, калі яны былі яшчэ ў варотах. — Чаго прыйшлі? — спытаў зусім не ласкавым тонам. Цяжкая, падазроная хвароба ласкі-дабрыні старому не дадавала.

— Во Нінка хоча паглядзець, як робяцца кошыкі, — адказала Клаўка.

— Яна ніколі не бачыла, — дадала Верка. Стары на гэта нічога не сказаў, — можа, і таму, што ад варот ужо ішоў да яго гэткі ж сівабароды і маршчыністы дзед Павал, даўні, з маладых гадоў, ягоны сябар.

— Драсты, Антось!

— Драсты...

— Карэнне сам драў ці, можа, унук падахвоціўся?

— Дзе там — унук!.. Сам схадзіў. Але з лесу ўжо чуць прыцёгся. Канчаюцца ўжо мае сілы зусім, — уздыхнуў Антось. — Канчаюцца, ідры яго ма...

— От жа, брат, і яно, — не ведаючы, чым падуцешыць сябра, сказаў, абы не маўчаць, дзед Павал. — Былі маладыя — былі дужыя, а цяпер...

— Сядай, чаго ты стаіш, — паказаў Антось рукою на таўшчэзную калодку.

— Ды наседзеўся... Сёння, можна сказаць, нічога і не робіў такога. У пуні трохі парадкаваў, азярод падрамантаваў — адну жэрдку заклініць прыйшлося, рассохлася...

Тым не менш, дзед Павал спаважна ўсеўся на калодку. Старыя гутарылі, зусім не звяртаючы ўвагі на трох басаногіх пігаліц.

— Адкуль жа будуць сілы, калі амаль нічога не ем, — скардзіўся сябру Антось. — Што ні паставіць Грыпіна — нічога ў рот не лезе. От і цяпер: чую, што есці хочацца, смокча, а што я з'еў бы — не ведаю. Ні тых буракоў не хочацца, ні таго халадніку, ні той груцы... Ні бялёнага, ні затоўчанага... Што б я з'еў, каб усмак, каб хацелася — не ведаю...

I раптам — нягучны, чысты дзіцячы голас, ды такі спагадлівы, такі добры, шчыры:

— Дзед, а ці з'еў бы ты цяпер каўбасы? Іншай болынай смакаты, як каўбаса, Ніна ўспомніць не магла. О тая духмяная, мяккая, з чыстага мяса каўбаса, што тата прывозіў з Віцебска! Ды яшчэ з белымхлебам, таксамавіцебскім, калачом называўся. Во было тады радасці ў хаце! Успомніла — і аж у самой юркаўкі пайшлі за язык, пачала глытаць іх.

Дзеда нібы штось тузанула знутры. Пальцы перасталі цягнуць корань і замерлі на недаплеценым «розе».

— О, каўбасы я цяпер з'еў бы! О, каб мне цяпер каўбасы! — выгукнуў ён і, падціскаючы вусны — у шкадаванні, што яе няма — заківаў галавою. — Каўбасы то я, пэўна, з'еў бы!..

Толькі пасля гэтага ён глянуў на дзяўчатак: а хто ж гэта сказаў, хто гэтак умасціў яму? Крыху паперадзе сябровак стаяла Ніна — на ёй і спыніў ён пагляд бляклых, выцвілых, некалі сініх вачэй.

— Гэта ты сказала?

— Я, — кіўнула галавой Ніна.

— Вот разумная дзевачка! — пахваліў Антось. I прыгледзеўся: — А чыя ж гэта ты будзеш? Нешта я цябе як бы не бачыў у нас, во тых жа дык я бачыў, ведаю...

Заместа Ніны голасна залапаталі наперабой «тыя» — Клаўка і Верка.

— Гэта цёткі Мані Ніна!.. Яна тут два гады не жыла!.. Яна нядаўна тут. Жыла недзе з бацькам, а цяпер вярнулася...

— А-а-а, гэта Маніна! — нібы ведаў і ўспомніў забытае Антось. — Я чуў, казалі, што Кавалёва кінутуюдачушку прывяла... Дыкгэта ты, значыцца? Вот разумная дзевачка! Разу-у-умная! — яшчэ раз пахваліў, хітаючы галавой, хворы дзед.

Але ў Ніны імгненна сапсаваўся настрой: балюча кальнула ў сэрца слова «кінутая», якім яе дапякала ў Замчышчы мачыха. Яго было няўсцерп слухаць: кожны раз забівалася ў куток і ціхенька хліпала ў нос ад крыўды. Відаць, баючыся, што дзед яшчэ можа нешта сказаць непрыемнае, павярнулася і ціха кінула сяброўкам:

— Хадземце!..

Вечарам, ужо калі села сонца, стары Антось стаяў, аблёгшыся грудзьмі на вароты, і глядзеў у канец вуліцы, адкуль унук Толік павінен весці напасвеную Субоню. Аднаго, «агульнага» пастуха, як было да вайны, пры калгасе, цяпер у Мурожніцы не наймалі — кожны сваю карову пасвіў сам. Стары ведаў, што Толік будзе на пашы аж да шарай гадзіны, калі пачынае садзіцца раса і каровы надта смачна скубуць, і гэта цешыла дзеда: добры гаспадар расце, малы, а разумее, бач, і клапоціцца. Вось і жанчыны з сярпамі ідуць купкай — таксама не спяшаліся пакінуць постаці на загонах, — хочуць хутчэй, пакуль стаіць пагода, закончыць жніво. Сярод жней Антось убачыў і Маню Кавалёву. Калі жанчыны, даўшы яму «добры вечар!», ужо прайшлі міма, стары, бы схамянуўшыся, гукнуў:

— Маня! Пачакай!

Маня спынілася і азірнулася. Цалавек загрэбваў перад сабой рукою — зваў жанчыну вярнуцца.

— Хадзі сюды, Маня!

Трохі здзіўленая і насцярожаная, бо — навошта яна гэтаму старому цяжка хвораму чалавеку, Маня падышла.

— Гэта твая дачушка — у шэрым сарафанчыку, з грыўкай, як у мальца? — спытаў, хоць ужо ведаў, што Маніна, Антось. Спытаўтакім тонам, які зусім не абяцаў нейкую прыемную навіну.

— Ну, мая, — яшчэ больш насцярожылася жанчына і ўжо памкнулася ўдакладніць — «што, утварыла нешта?» — але Антось апярэдзіў:

— От жа разумная дзевачка! — сказаў, хітаючы галавою. — Якая разумная дзевачка!

Маня аж разгубілася ад нечаканасці і не ведала, як на гэта азвацца: ну не хваліць жа сугалосна з ім сваё дзіця!

— А дзе вы яе бачылі? — спытала.

— Заходзіла сюды, у двор, глядзела, як я кошык пляту. Знаеш, Маня, ты ўжо як сабе хочаш, але я і для яе кошычак зроблю. На ягады, беленькі, з карэньчыкаў...

— Ды што вы, дзядзька Антось! Не трэба! — запярэчыла Маня. — Яшчэ вам не хапала клопату!

— Не, не! Ты ўжо, гэта самае, не супорся. Я ж не за плату, я проста ў падарунак, — удакладніў Цалавек. I яшчэ раз у шчырым захапленні паўтарыў:

— Якая разумная дзевачка!

Маня не стала дапытваць, чым яе меншая гэтак расчуліла старога чалавека, але дадому ішла, сама сабе ўсміхаючыся. «Разумная дзевачка! Можа, і разумная...»