Разумная дзевачка [Маленькая аповесьць пра адно дзяцінства]

Вянок для мамы

Ліпа старэйшая за Ніну на два з палавінай гады. Невялікая, нібыта, розніца — усяго два з палавінай. Але гэта калі людзі дарослыя, у сталым веку, а калі каму восем, як Ніне, а каму ўжо дзесяць з палавінай, як Ліпе, — дык ого якая вялікая розніца! Ліпа ведае ўсяго ўсялякага нашмат-нашмат больш, чым Ніна, і разбіраецца многа ў чым нашмат-нашмат лепш. Там, дзе для Ніны яшчэ поўная няяснасць і загадка і толькі адны пытанні: а як гэта? а чаму? а куды і адкуль? — для Ліпы амаль усё ясна і зразумела, ці прынамсі зразумела нешта самае галоўнае, што дае права глядзець на Ніну як на яшчэ зусім някемную зялепуху і казаць: «Ну, ты ўсё роўна гэтага не зразумееш, ты яшчэ малая. Зразумееш, як трохі падрасцеш». Вось табе і ўсяго два з палавінай гады розніцы! I Ніна вельмі зайздросціла Ліпе, што тая ўжо вялікая і так шмат усяго ведае.

Быў самы пачатак чэрвеня. Закончана вучоба. Наперадзе — летнія канікулы. Першыя Нініны канікулы! Хоць і надта любіла хадзіць у школу, надта падабалася ёй чытаць і пісаць, рашаць задачкі, маляваць, развучваць новыя песні на ўроках спеваў, — і ўсё ж была радая, што ўжо вызвалілася ад усяго гэтага абавязковага штодзённага клопату, што наперадзе — аж тры месяцы зусім вольнага жыцця: гуляй і рабі што хочаш! Што хочаш! А пачынаецца ж лета — ужо дзеці спрабуюць купацца ў возеры, хоць вада яшчэ і халаднаватая; а скора пойдуць у гаях і на ўзлеску суніцы, услед — у смалістым сасновым бары — чарніцы, а ў гушчарах — маліны, а тады ж і вішні ў садку, і слівы, а пасля і яблыкі, салодкія ранетачкі, і мядовыя грушы... Ай-яй-яй, колькі ўсялякіх забаў і прыгод нясе цёплае сонечнае лета! Ну, але гэта ўсё — трошкі пасля, пазней, а цяпер... А цяпер — ужо надта шмат на аселіцы і ў лузе прыгожых красак-зёлак, асабліва — ярка-жоўтых казялкоў, ці кураслепаў. Вочы разбягаюцца, як паглядзіш: не луг — велічэзны залаты кілім! Ніхто не ведае, як Ніна любіць лугавыя і палявыя краскі! I не толькі глядзець-любавацца, але і рабіць з іх букецікі.

А ўчора дзяўчынкі-сяброўкі навучылі яе сплятаць з красак вянок. Аказалася, што гэта зусім няцяжка. I Ніна збегала на аселіцу і прынесла ладны жмут жоўтых казялкоў, якія ўжо зусім добра распусціліся. Рэч у тым, што не ўсякія краскі заплятаюцца ў вянок — трэба каб былі доўгія і гнуткія сцяблінкі. Сяброўкі казалі, што найлепш прыдатныя для гэтага васількі і рамонкі. Яны ж і самыя прыгожыя. Але васількі і рамонкі будуць пазней, можа, толькі праз месяц. Дык тады тое і будзе, а зараз — ну хіба не прыгожыя казялкі? I хіба не пекны будзе з іх вянок?

Ніна сядзела на ганку, на лавачцы, дзе стрэшка добра хавала ад высокага летняга сонца, і пляла вянок. Пляла з вялікай захопленасцю і стараннем, бо, па-першае, пляценне асвойвала паспяхова і ад гэтага расла ў сваіх вачах, а па-другое, задумала сплесці гэты вянок для мамы, — падарунак-сюрпрыз для яе. Пляла і ўяўляла, як папросіць маму надзець вянок на галаву і як яна будзе гожа ў ім глядзецца! О, Нініна мама і так, без ніякіх убораў, надта прыгожая, самая прыгожая ў іхняй вёсцы, ну а ў гэтым залатым вянку з казялкоў... — Ніна аж захлынулася ад радасці ў думках пра тую хвіліну, якую ёй давядзецца сёння перажыць. Яна надта любіць маму. I вельмі ганарыцца, што яе мама не такая, як усе ў вёсцы жанчыны. Да яе нават звяртаюцца не так, як да іншых — не па імені, а па бацьку: Захараўна, ці нават Марыя Захараўна.

За гэтым заняткам у шчасліва-салодкіх марах і застала яе Ліпа. Яна зайшла на падворак з вуліцы, паднялася на ганак, але села не на лаўцы, а на край памосту, на праходзе, спіною да Ніны. Ніну гэта непрыемна здзівіла. Яна не сумнявалася, што большая сястра паглядзіць і пахваліць яе за такую работу, і нават папросіць, каб і ёй спляла... А Ліпа толькі кінула вокам і моўчкі села ўнізе, адвярнуўшыся, абхапіла рукамі каленкі, сядзіць і глядзіць долу, сабе пад ногі.

— Ты вот нічога не ведаеш, а я ведаю, — сказала нарэшце Ліпа.

I сказала неяк нязвыкла сур'ёзна, цяжка-сумным голасам, і Ніна адчула гэта, улавіла нутром, тым больш што і паводзіцца Ліпа неяк незвычайна. Яна перастала плесці, але амаль гатовы вянок трымала ў руках, паглядзела на Ліпу і таксама сур'ёзна спытала:

— А што ты ведаеш?

Але сястра не адказала. Сядзела моўчкі і нерухома, нават не пакранулася. Ніну гэта зачапіла яшчэ больш, да цікаўнасці прымяшалася і пачуццё крыўды: як гэта — нешта ведае, а сказаць не хоча? Успомніла, што і раней, здаралася, Ліпа абдурвала яе такім чынам, проста, каб пацвеліцца і паказаць сваю перавагу.

— Нічога ты не ведаеш, толькі так гаворыш.

— А вот і ведаю, — паўтарыла тым жа голасам Ліпа. — Хадзі сюды, раскажу...

Ніна хацела пакласці недаплецены вянок на лаўку, але падумала, што заплёт можа распусціцца, калі яго не прытрымліваць, і таму падышла да Ліпы і села побач з вянком у руках, заціснуўшы пальцамі апошнюю ўплётку. Да таго ж яна хацела, каб Ліпа звярнула ўвагу на яе работу і пахваліла за ўменне.

— Што ты ведаеш?

— А тое, што мы з табой ужо разам жыць не будзем...

Сказала — і зноў змоўкла. Ніна рэзка павярнулася да сястры.

— Чаму — не будзем?... Гаворыш абы што, — зрэагавала мамінымі, сто разоў чутымі словамі Ніна.

— Не будзем, сястрычка, не будзем. Ты будзеш з татам жыць, а я — з мамай...

Сказаўшы гэтак, паглядзела на Ніну, а ў вачах — слёзы, вось-вось пакоцяцца, і яна тылам далоні выцерла іх. Тое, што Ніна пачула, было яшчэ недаступна яе разуменню: як гэта — «ты з татам, а я — з мамай»? Што такое бывае ў жыцці — яна яшчэ не ведала, ніхто пры ёй такога не гаварыў, і ў сваіх кніжках яна не чытала пра такое. Што ёсць дзеці сіроты — ці хлопчык, ці дзяўчынка, ці абое — гэта яна ведала, чула і чытала, але ж гэта калі мама ці тата памрэ. А калі жывыя? Нічога не можа зразумець Ніна. I што гэта Ліпа прыдумала? Але ж яна плача, значыць, праўда...

— А я хачу з табой! — цвёрда і голасна заявіла Ніна. — Я не хачу асобна!

Ліпа яшчэ раз правяла рукой па вачох, крыху павярнулася да Ніны і спакойна, разважліва — яна любіла гаварыць разважліва, як сталая паважная жанчына — сказала:

— Вот ты яшчэ малая і не разумееш. Мама і тата развяліся. А нас падзялілі. Мама ўзяла мяне, а тата — цябе.

— Як гэта — развяліся? — зноў не зразумела Ніна, бо і пра тое, што таты і мамы разводзяцца, яна таксама ніколі не чула. У вёсцы людзі не разводзіліся — сварыліся, нават біліся, але не разводзіліся.

— Ну развяліся, гэта значыць, тата і мама ўжо разам жыць не будуць. Паасобку будуць. Мама сказала, што тата схадзіў у сельсавет і аформіў развод.

«Аформіў развод» — паўтарыла ў думках дагэтуль незнаёмыя ёй словы Ніна.

— А чаму яны развяліся?

— Не ведаю... Можа, пасварыліся. Цётка Вульляна сказала, што тата моцна пакрыўдзіўся на маму. А за што — не ведаю.

Ніне стала надта горка і тужліва. Апусціўшы вочы, яна глядзела ў адну кропку — на самую вялікую ў вянку кветку, у сяродачку якой нерухома сядзела невялічкая, з бліскучымі крылцамі, мушка.

— Ліпа, а чаму мама і мяне не возьме? — спытала ціхім, прыдушаным голасам Ніна.

— Чаму? Таму што тата сказаў: Ніну не аддам.

— Ліпачка, я хачу быць з табой, Ліпачка, родненькая, я хачу быць разам, — ужо захліпаўшы, запрыказвала Ніна і, забыўшыся на вянок, абхапіла Ліпу за шыю рукамі, прыціснулася галавой да яе галавы і зайшлася плачам — горкім-горкім, з доўгім жаласлівым завываннем. Не стрывала, заплакала, прытуліўшы Ніну да сябе, і Ліпа, але — зусім ціха, без голасу, адно шморгаючы раз-пораз носам.

Калі недаплецены вянок зваліўся з каленак долу, на зямлю, — Ніна не адчула і не заўважыла.

Так іх і застала на ганку маці — прытуленых адна да адной, заплаканых, гаротных. Глянула — і ўсё зразумела: дочкі ведаюць, што адбылося. Жанчына яна была валявая, рашучая, шмат гаварыць не любіла.

— Ну, вось што, мае дзеткі: падрасцеце — тады і разберацеся ва ўсім самі, чаму так здарылася. А цяпер слухайце. Падвечар мы з табой, Ліпа, пойдзем на станцыю, а адтуль — цягніком у Віцебск, пажывём крыху там, у сваякоў. Ты, Ніна, застанешся тут, з татам, а пасля паедзеш з ім кудысьці аж за Сянно, ці за Чашнікі, — добра не ведаю. Будзеш з ім. Калі-небудзь я цябе забяру, а пакуль... Так трэба, дачушка.

Сказала строга, суха, жорстка — і пайшла ў хату. Паднялася і моўчкі пайшла за ёй Ліпа.

Прыбітая горам, падрэзаная крыўдай, спаралізаваная ад роспачы, Ніна засталася на прыступцы ганку. Сядзела і глядзела долу, на свой першы вянок для мамы, які так і застаўся недаплеценым.

— Ну, дачушка, хвілін праз дзесяць ад'язджаем, — сказаў, зайшоўшы ў хату бацька. — Давай вынесем рэчы ў двор, каб усё было напагатове, ты пасядзіш, пачакаеш, а я схаджуда сельсавета і прыганю падводу, яна ўжо там. Паедзем на добрым сельсавецкім кані, да вечара і на месцы будзем.

Бацька вынес спачатку ладны пузаты куфэрак, напакаваны кнігамі, падручнікамі, сшыткамі і розным школьным прычындаллем, потым — набіты пасцельнымі рэчамі мяшок, нарэшце — вялікі, звязаны накрыж чатырма рагамі хатуль, у якім, ведала Ніна, татава адзенне: зімовае і асенняе паліто, касцюм, кашулі, бялізна і абутак — боты, чаравікі... Ніна свой хатулёк вынесла сама — ён быў невялікі і не цяжкі: пальтэчка, сукеначка, сарафанік, спаднічка, кашулька, з абутку — валёначкі з галошамі ды сандалікі. А яшчэ — яе любімая шапка-вушанка, як у хлопчыкаў.

— Сядзь на мяшок і чакай, Ніначка. Усё будзе добра, не бойся, мы з табой не прападзём, — усміхнуўся Ніне тата, нават падміргнуў весела і пайшоў з двара — высокі, плячысты, стройны, паходка лёгкая, імклівая. Вельмі падабаўся Ніне тата, — такі прыгожы, такі разумны... I мама такая прыгожая... Чаму ж яны гэтак моцна пасварыліся?

Ніна села, як загадаў тата, на мяшок і зноў задумалася пра ўсё тое, што так нечакана здарылася ў іх сям'і. I куды яны з татам паедуць? I як яна там будзе жыць — без мамы, без Ліпы? I без сваіх сябровак? А якая там школа і якія дзеці? Ці падружацца яны з ёю? Трывожна і страшнавата.

Падышоў і стаў зусім блізка агніста-чырвоны певень, павярнуў галаву і глядзіць на Ніну зыркім круглым вокам, нібы дзівіцца: чаго яна тут сядзіць, пасярод двара? Гэта певень іх суседкі, бабы Грыпіны, Ніна з ім знаёма даўно, у іх — дружба, колькі разоў яна сыпала яму круп, употайкі ад мамы, і цешылася, што ён не пачынае сам дзяўбці, а кліча на пачастунак курачак...

— Пеўнічак! Пеўнічак! — ласкава загаварыла да яго Ніна. — Ужо мы расстанемся з табой, пеўнічак. Ужо я паеду адгэтуль, далёка паеду, а куды — не ведаю... Я там буду цябе ўспамінаць, пеўнічак...

Певень пастаяў, пачакаў і, зразумеўшы, што пачастунку не будзе, паважна-ганарыста пайшоў углыб двара. А можа, таму, што ўбачыў ката Вурку, які таксама завітаў у двор. Як бы для праводзінаў ці што? — бо нават мяўкнуў да Ніны, і ўскочыў на мяшок, і ахвотна пайшоў да рук дзяўчынкі. Дзіва што! Не злічыць, колькі разоў ён сядзеў у яе і на падоліку, і на плячы, тручыся аб шчаку і вуха, і колькі разоў быў узнагароджаны за службу якой-небудзь смакатой! Як і певень, гэты чорны, увесь чорны — з бліскуча-жоўтымі вачыма — прыгажун быў пестуном бабы Грыпіны.

— Коцічак! Міленькі мой коцічак! Ну хадзі ж развітаемся, хадзі! — Ніна ўзяла Вурку ў рукі, пасадзіла на прыпале і пачала лашчыць свайго даўняга сябра па галоўцы між вушэй, па шыйцы, па спінцы. — Паеду я ўжо, коцічак, паеду, далёка паеду, а куды — і сама не ведаю. Там я буду сумаваць па табе, коцічак...

Можа б, Ніна размаўляла з ім і даўжэй, але — во неспадзяванка: запырскаў дождж — рэдкімі буйнымі кроплямі залопаў па двары, па шырокім лісці агурэчніку за парканам. Малая ажно трохі спалохалася: ну трэба ж! А мяшок? А клунак? I адкуль узялася гэта сівабурая хмарка? Было ж такое чыстае, блякла-блакітнае, выцвілае ад сонца неба!

— Бяжы, коцічак, бяжы! — пусціла Вурку з рук Ніна. — Мне трэба клункі хаваць ад дажджу, бяжы!

Першым, вядома, Ніна занесла пад страху свой хатулёк. Потым учапілася абедзвюма рукамі ў хатуль з бацькавым адзеннем — і, на дзіва сабе, скранула з месца і, напінаючыся з усіх сіл, пядзі дзве працягнула, потым яшчэ пядзі дзве — і задыхалася. Села на хатуль і заплакала — ціха, горка, жаласна. На шчасце, кроплі з залётнай хмаркі сыпацца перасталі. Сціхла і іх шумнае лопанне — і на падворку, і ў агародзе, на градах. А пачулася тарахценне калёс. «Тата едзе, тата!» — узрадавалася Ніна і выбегла за вароты. Так, гэта быў тата, і з ім малады мужчына — возчык, які пагоніць падводу назад. Тата схапіў малую пад пахі і пасадзіў у калёсы на пульхнае свежае сена.

— А клуначак мой, тата! Я вазьму клуначак!

— Я сам прынясу, сядзі. Усё прынясу сам, не хвалюйся. Усё будзе добра, Ніначка, усё будзе добра!..