Stan zagrożenia

Rozdział drugi

Braithwaite wyszedł, zanim pozostali skończyli jeść. Na odchodnym oznajmił, że O’Mara jaja mu urwie, jeśli dwa dni pod rząd spóźni się, wracając z lunchu. Cha Thrat wiedziała o jego przełożonym tylko tyle, że jest wysoce szanowanym władcą i że większość podwładnych się go boi, jednak taka kara za błahe w końcu przewinienie wydała jej się nazbyt surowa. Danalta musiał wyjaśniać, że tak naprawdę nie ma powodów do niepokoju, gdyż Ziemianie często używają malowniczych określeń, które nie mają odniesienia do rzeczywistości i są tylko kulturowo przyjętymi zwrotami oddającymi ambiwalentne podejście do zagadnienia zwane przez ludzi poczuciem humoru.

— Rozumiem — powiedziała Cha.

— A ja nie — mruknął Danalta.

Dowódca statku roześmiał się cicho, ale nie skomentował tego.

Ostatecznie więc to zmiennokształtny został ich przewodnikiem i poprowadził długą, skomplikowaną drogą do miejsca, gdzie miało się odbyć badanie Chianga — oddziału obserwacyjnego połączonego z sekcją nagłych przypadków dla ciepłokrwistych tlenodysznych. W tym czasie Danalta powrócił do swojej oryginalnej postaci — ciemnozielonej półkuli podążającej zdumiewająco sprawnie slalomem między wszystkimi istotami i wehikułami zaludniającymi korytarze. Cha zastanawiała się, czy zbyt trudno było mu utrzymać kształt Sommaradvanki, czy może raczej uznał, że nie jest to już konieczne.

Dotarli do zaskakująco rozległego pomieszczenia pełnego stanowisk diagnostycznych i stłoczonego pod ścianami sprzętu. Na górze biegła galeria obserwacyjna dla gości i stażystów. Danalta zaproponował, by Cha Thrat zajęła tam ostatnie wolne w miarę wygodne krzesło. Jedna ze srebrzystych gąsienic przygotowywała już Chianga do badania.

— Będziemy stąd wszystko widzieli i słyszeli — powiedział Danalta. — Oni nie będą nas słyszeć, chyba że przyciśniesz guzik nagłośnienia. Jest tutaj, z boku krzesła. Może się przydać, gdyby chcieli zadać jakieś pytania.

Kolejna, a może ta sama srebrzysta istota weszła, wykonała kilka pozornie bezcelowych manewrów przy jednym z urządzeń, spojrzała przelotnie na galerię i wyszła.

— Teraz poczekamy — dodał Danalta. — Ale na pewno chciałabyś spytać o niejedno. Mamy dość czasu, żeby to i owo wyjaśnić.

Zmiennokształtny nadal przypominał półkulę, tyle że wytworzył jeszcze wyłupiaste oko i mięsisty narząd, który — jak się zdawało — służył do mówienia i słuchania. Z czasem można przywyknąć do wszystkiego, pomyślała Cha. Może oprócz braku dyscypliny… Nadal drażniło ją, że wszyscy w Szpitalu lekceważą coś tak istotnego jak wyraźne zaznaczanie granic swej władzy i odpowiedzialności.

— Jestem wciąż nazbyt poruszona i za słabo zorientowana, aby zadać właściwe pytania — powiedziała, starannie dobierając słowa. — Jednak ciekawi mnie, jaki jest właściwie zakres twoich obowiązków i jakimi pacjentami zwykle się zajmujesz?

Odpowiedź jeszcze bardziej zamieszała jej w głowie.

— W ogóle nie zajmuję się leczeniem — odparł Danalta. — Chyba że zajdzie wyższa konieczność i zabraknie chirurgów. Na co dzień jestem członkiem personelu medycznego statku szpitalnego Rhabwar. To specjalna jednostka przypisana do Szpitala. Jej załogę pokładową tworzą Kontrolerzy, ale w trakcie akcji ratunkowej dowodzenie przejmuje szef personelu medycznego, którym jest obecnie Prilicla, empata z Cinrussa — wyjaśnił, ignorując wyraźne zdumienie Cha Thrat. — Ponadto w jej skład wchodzą oprócz mnie patolog Murchison i kelgiańska siostra przełożona Naydrad, mająca duże doświadczenie w akcjach w próżni. Moim zadaniem jest dotrzeć jak najszybciej do ofiar, w czym przydaje się zmiennokształtność. Udzielam pierwszej pomocy rannym uwięzionym w trudno dostępnych zakątkach wraków i robię dla nich wszystko co w mojej mocy, zanim reszta zespołu przeniesie ich na pokład statku, a potem dostarczy do Szpitala. Jak się domyślasz, zdolność wypuszczania dowolnych kończyn bardzo się przydaje w tak trudnych warunkach. Niejednokrotnie moja pomoc decyduje o losie pacjenta, chociaż oczywiście zasadnicze leczenie odbywa się zawsze dopiero w Szpitalu. W wielkim skrócie to główny powód, dla którego trafiłem do tego kosmicznego domu wariatów.

Z każdym jego słowem Cha gubiła się coraz bardziej. Czyżby naprawdę ktoś tak utalentowany był jedynie sługą? Danalta wyczuł jej konsternację, ale mylnie rozpoznał przyczynę.

— Oczywiście to nie wszystko, co robię — rzekł i wydał odgłos, który u Ziemian oznaczał śmiech. — Jestem tu względnie krótko, wysyłają mnie więc, abym witał nowo przybyłych. Zakładają, że… Ale uwaga. Jest już twój niedawny pacjent.

Dwie istoty o srebrzystym futrze, nazwane przez Danaltę kelgiańskimi siostrami oddziałowymi wwiozły Chianga na autonoszach, mimo że oficer mógł już chodzić samodzielnie i bez przerwy im o tym przypominał. Jego tors okryty był zielonym prześcieradłem i widoczna była tylko głowa. Protestował wciąż głośno podczas przenoszenia na leżankę diagnostyczną, aż w końcu jedna z sióstr powiedziała mu dosadnie, że jest już dorosły i mógłby przestać się wygłupiać.

Zanim skończyła reprymendę, do leżanki podszedł sześcionogi zewnątrzszkieletowy olbrzym o nakrapianym pancerzu. W milczeniu uniósł kleszcze i poczekał, aż siostra spryska je czymś, co zaschło błyskawicznie w cienką, przezroczystą powłokę.

— To starszy lekarz Edanelt — wyjaśnił Danalta. — Jest Melfianinem i należy do typu ELNT, którego przedstawiciele cieszą się świetną reputacją jako chirurdzy…

— Przepraszam za ignorancję — przerwała mu Cha Thrat. — Na razie wiem tylko, że sama należę do typu DCNF, Ziemianie to DBDG, a Melfianie ELNT, i nie pojmuję zasad waszego systemu klasyfikacji.

— Nauczysz się go — mruknął zmiennokształtny. — Na razie jednak obserwuj i bądź gotowa odpowiadać na pytania.

Pytania jednak nie padły. Edanelt nie odezwał się podczas badania, podobnie pielęgniarki i pacjent. Cha domyśliła się przeznaczenia jednego z urządzeń, skanera pozwalającego uzyskać obraz głębokich warstw tkanek, a nawet śledzić działanie narządów. Obraz przekazywany był na duży ekran na galerii wraz z całą masą danych, które chociaż prezentowane również graficznie, były dla Sommaradvanki całkiem niezrozumiałe.

— Tego też z czasem się nauczysz — powiedział Danalta.

Cha Thrat wbiła oczy w ekran. Możliwość prześledzenia wyników własnej interwencji chirurgicznej tak ją zafascynowała, że dopiero po chwili doszło do niej, że myśli głośno. Odwróciła głowę akurat na czas, aby ujrzeć kolejne niesamowite stworzenie wkraczające do pomieszczenia.

— To właśnie jest Prilicla — oznajmił zmiennokształtny.

Był to olbrzymi, zdolny do lotu owad, niewielki jednak w zestawieniu z resztą stworzeń obecnych w sali. Z rurowatego, okrytego zewnętrznym kośćcem ciała wystawało sześć cienkich jak ołówki nóg oraz cztery jeszcze delikatniejsze manipulatory. Miał też cztery pary cienkich, przezroczystych skrzydeł, które zaraz rozwinął i podleciał powoli, by zawisnąć nad modułem diagnostycznym. Nagle obrócił się w powietrzu, przylgnął nogami do sufitu i skręciwszy szypułki oczu, spojrzał na pacjenta.

Z jakiegoś miejsca na jego ciele wydobyła się seria melodyjnych treli, które autotranslator przełożył jako zdanie: „Przyjacielu Chiang, wyglądasz, jakbyś był na wojnie”.

— Nie jesteśmy barbarzyńcami! — zaprotestowała Cha Thrat ze złością. — Od ośmiu pokoleń nie było u nas wojny…

Zamilkła nagle, gdy nogi i złożone częściowo skrzydła Prilicli zadrżały spazmatycznie. Można by sądzić, że owionął go jakiś tajemniczy wicher. Wszyscy w sali spojrzeli na empatę, a potem na galerię. Dokładniej zaś na Cha.

— Prilicla jest prawdziwym empatą — powiedział ostro Danalta. — Wyczuwa twoją złość. Proszę, kontroluj swoje emocje!

Nie było to łatwe, szczególnie że w grę wchodziła nie tylko złość wywołana niesłusznym posądzeniem Sommaradvan, ale też skrajne zdumienie, że podobny kontakt emocjonalny w ogóle jest możliwy. Owszem, nieraz już musiała skrywać swoje prawdziwe odczucia przed przełożonymi i pacjentami, ale kontrola emocji była dla niej czymś nowym. Z wielkim wysiłkiem zdołała jednak jakoś się uspokoić.

— Dziękuję, nowa przyjaciółko — zaćwierkał do niej empata. Przestał już się trząść i ponownie skupił uwagę na pacjencie.

— Marnuję tylko wasz cenny czas — powiedział Chiang. — Naprawdę, czuję się świetnie.

Prilicla odczepił się od sufitu i zawisł przy pacjencie tuż obok miejsca, w którym widniała blizna po obrażeniach. Dotknął jej lekkimi jak pióra manipulatorami.

— Wiem, jak się czujesz, przyjacielu Chiang. Ale nie marnujesz naszego czasu. Chyba nie chcesz odebrać nam szansy na pogłębienie znajomości ludzkiej medycyny? Nawet jeśli badany człowiek jest idealnie zdrowy?

— Jasne, że nie — mruknął Chiang i zaśmiał się cicho. — Ale gdybyście zobaczyli mnie zaraz po wypadku, widok byłby znacznie ciekawszy.

Empata wrócił na sufit.

— I co o tym sądzisz, przyjacielu Edanelt?

— Sam inaczej przeprowadziłbym tę operację — odparł Melfianin. — Ale wszystko jest jak należy.

— Przyjacielu Edanelt — odezwał się znowu Prilicla, zerkając w kierunku galerii — wszyscy prócz najnowszego członka zespołu wiemy, że dla ciebie takie określenie oznacza pracę, którą nasz kolega Conway nazwałby godną stawiania za przykład. Dowiedziałbym się chętnie czegoś więcej o zabiegach przedoperacyjnych i postępowaniu pooperacyjnym.

— Też o tym pomyślałem — powiedział Melfianin. Zastukał szybko wszystkimi sześcioma nogami, obrócił się i spojrzał na galerię. — Prosimy do nas.

Cha Thrat wydobyła się z dziwnego krzesła i czym prędzej ruszyła na dół w ślad za Danaltą. Podeszła do grupki zebranej wkoło modułu diagnostycznego. Wiedziała, że teraz sama przejdzie jeszcze bardziej skrupulatne badanie, które zdecyduje o jej przydatności zawodowej do odbycia praktyki w Szpitalu.

Musiała przejąć się tym bardziej, niż sądziła, gdyż empata znowu zadrżał. Bliskość Cinrussańczyka rozpraszała ją, a nawet napełniała lękiem. Na jej planecie wielkie owady omijano z daleka, gdyż posiadały żądła ze śmiertelnie groźnym jadem. Instynkt nakazywał jej więc ucieczkę, szczególnie że sama nienawidziła owadów i unikała ich jak mogła. Teraz jednak nie miała wyboru.

Z drugiej strony musiała przyznać, że kruche i symetryczne ciało obcego jest na swój sposób piękne, jego pancerz zaś odbija i rozszczepia światło gamą miłych dla oka kolorów. Głowa była jajowata i wydawało się, że wystające z niej zakończenia narządów zmysłów odpadną przy pierwszym gwałtownym poruszeniu istoty. Jednak największe wrażenie robiła przezroczysta, lekko mieniąca się pajęczyna rozciągniętych na cieniutkim szkielecie skrzydeł. Cha nie widziała jeszcze chyba równie urodziwego stworzenia i było to szczere odczucie, gdyż Prilicla się uspokoił.

— Raz jeszcze dziękuję, Cha Thrat — powiedział empata. — Szybko się uczysz. I nie obawiaj się. Jesteśmy twoimi przyjaciółmi i życzymy ci powodzenia.

Edanelt znowu zastukał nogami o podłogę, co wyrażać miało zapewne zniecierpliwienie.

— Proszę przedstawić nam pacjenta, pani doktor — rzekł.

Chwilę spoglądała na różowe, nieforemne ciało Ziemianina, które wskutek wypadku tak dobrze poznała. Pamiętała moment, gdy ujrzała je pierwszy raz: było wtedy zakrwawione i poznaczone głębokimi ranami, tu i ówdzie zaś wystawały białe kości. Krytyczny stan nakazywał pilne zastosowanie leków przeciwbólowych, aby umożliwić rannemu spokojną śmierć. Do teraz nie pojmowała, dlaczego nie dała mu wtedy odejść. Spojrzała na Cinrussańczyka.

Prilicla nie odezwał się, ale poczuła płynące od niego zachętę i życzliwość. Wzięła to wprawdzie raczej za autosugestię niż rzeczywisty przekaz, lecz i tak się uspokoiła.

— Pacjent był jedną z trzech istot obecnych na pokładzie samolotu, który wpadł do górskiego jeziora — zaczęła. — Sommaradvański pilot i drugi Ziemianin też zostali wydobyci z wraku jeszcze przed jego zatonięciem, ale niestety obaj już nie żyli. Gdy pacjent został dostarczony na brzeg, trafił pod opiekę lekarza, ten jednak nie miał wystarczających kwalifikacji do podjęcia leczenia. Wiedział wszakże, że spędzam urlop w tamtej okolicy, posłał więc po mnie. Pacjent odniósł wiele ran, głównie ciętych i szarpanych, kończyn oraz tułowia. Wszystkie spowodowane były gwałtownym zderzeniem z metalowymi elementami samolotu. Cały czas tracił krew. Różnice wyglądu kończyn z prawej i z lewej strony ciała wskazywały na liczne złamania, przy czym jedno z nich, lewej nogi, było otwarte. Nie znalazłam śladów krwi w drogach oddechowych ani ustach, przyjęłam więc, że zapewne brak poważniejszych obrażeń wewnętrznych, szczególnie płuc albo w obrębie jamy brzusznej. Musiałam oczywiście zastanowić się głęboko nad sytuacją, zanim zgodziłam się wziąć ten przypadek.

— To zrozumiałe — przytaknął Edanelt. — Miała pani do czynienia z przedstawicielem nieznanego na planecie gatunku o odmiennych całkiem metabolizmie i fizjologii, z którymi wcześniej się pani nie zetknęła. A może miała pani jednak jakieś doświadczenie w tej materii? Rozważała pani wezwanie pomocy lekarskiej z ekipy Ziemian?

— Do tamtej chwili nie widziałam nawet jeszcze Ziemianina — odparła Cha. — Wiedziałam, że jeden z ich statków wszedł nie tak dawno na orbitę Sommaradvy i nawiązywane są przyjazne kontakty. Słyszałam, że goście odwiedzają wiele naszych miast i często korzystają przy tym z miejscowego transportu powietrznego, zapewne aby poznać nasze zaawansowanie technologiczne. Wysłałam oczywiście wiadomość do najbliższego miasta w nadziei, że przekażą ją Ziemianom, ale mała była szansa, że ktokolwiek zdoła przybyć w porę. Znajdowaliśmy się w nie zamieszkanym, oddalonym od większych siedzib zakątku porośniętych gęstymi lasami gór. Nie dysponowaliśmy bogatymi środkami, a czas uciekał.

— Rozumiem — powiedział Edanelt. — Proszę opisać działania, jakie pani podjęła.

Cha Thrat spojrzała na sieć blizn i ciemne sińce, które jeszcze nie zniknęły.

— Przystępując do udzielania pomocy, nie wiedziałam, że miejscowe patogeny nie mogą zagrozić formie życia, która wyewoluowała na innej planecie, sądziłam więc, że istnieje olbrzymie niebezpieczeństwo infekcji. Uznałam również, że zastosowanie naszych lekarstw czy anestetyków będzie nie tylko nieskuteczne, ale i groźne dla życia pacjenta. Za bezpieczne uznałam jedynie przemycie ran, szczególnie tej połączonej ze złamaniem, za pomocą wody destylowanej. Poza złożeniem kości trzeba było zeszyć tam kilka rozerwanych naczyń krwionośnych. Rany cięte zostały zeszyte i opatrzone, a złamane kończyny unieruchomione. Wszystko to zrobiłam bardzo szybko, gdyż pacjent był przytomny, a…

— Tylko przez parę chwil — odezwał się cicho Chiang. — Potem zemdlałem.

— …jego puls słaby i nieregularny, co stwierdziłam mimo nieznajomości naturalnych parametrów tętna. Jedynym środkiem, jaki mogłam zastosować dla przeciwdziałania wstrząsowi, było ogrzanie pacjenta. Rozpaliliśmy więc ognisko, dbając o to, aby dym i iskry nie leciały na pole operacyjne. Gdy pacjent stracił przytomność, podawaliśmy też dożylnie czystą wodę. Nie wiedziałam jednak, czy nasze roztwory soli fizjologicznej nie okażą się dla niego szkodliwe. Teraz zdaję sobie sprawę z nadmiaru ostrożności, ale wtedy nie chciałam ryzykować, że pacjent straci nogę.

— Oczywiście — rzekł Edanelt. — Proszę teraz opisać postępowanie pooperacyjne.

— Pacjent odzyskał przytomność późnym wieczorem. Wydawał się w pełni świadomy, chociaż znaczenie niektórych jego słów było dla mnie niejasne. Domyśliłam się tylko, że odnosiły się one do awarii samolotu, całej jego sytuacji, mnie oraz hipotetycznego, ale nieprzyjemnego jego zdaniem życia pozagrobowego. Ponieważ nasze rośliny mogły mu zaszkodzić, ograniczałam się do pojenia go wodą. Pacjent narzekał na bolesność poranionych miejsc, jednak nie mogłam mu podać żadnego anestetyku, gdyż mógłby się okazać dla niego trujący. Dotrzymywałam mu więc jedynie towarzystwa i pocieszałam…

— Trzy dni nie przestawała mówić — odezwał się Chiang. — Pytała o moją pracę i o to, co będę robił, jak wrócę do służby, chociaż byłem pewien, że wywiozą mnie stamtąd nogami do przodu. Czasem zasypiałem wręcz od tego jej gadania.

Prilicla zadrżał lekko i,Cha Thrat zastanowiła się, czy mógł wyczuć u pacjenta echo niemiłych wspomnień bólu.

— W odpowiedzi na pilne wołanie o pomoc dotarła do nas w końcu pięcioosobowa ekipa Ziemian, wśród których był lekarz. Przywieźli własną żywność i leki. Lekarz poradził mi, jaką dietę powinnam zastosować, poinformował też o dawkowaniu medykamentów. Otrzymał swobodny dostęp do pacjenta, nie zgodziłam się jednak na powtórną interwencję chirurgiczną. Muszę wyjaśnić, że u nas lekarz nigdy nie unika odpowiedzialności za pacjenta ani z nikim jej nie dzieli. Moje stanowisko spotkało się z krytycznym podejściem, tak z zawodowego, jak i czysto osobistego punktu widzenia. Szczególnie wiele zastrzeżeń zgłaszał lekarz, jako że nie zgodziłam się, aby zabrano pacjenta na statek przed upływem osiemnastu dni od operacji, gdy byłam już pewna, że całkowicie powróci do zdrowia.

— Czuwała przy mnie jak kwoka — zachichotał Chiang.

Cisza, która potem zapadła, dłużyła się Cha Thrat niemiłosiernie. Wszyscy patrzyli na stojącego nad pacjentem Melfianina, który znowu zaczął postukiwać nogą o podłogę, ale tym razem jakby bardziej z namysłem niż dla okazania zniecierpliwienia.

— Przy takich obrażeniach umarłby pan niechybnie bez natychmiastowej pomocy chirurgicznej — powiedział w końcu Edanelt do oficera. — Miał pan wielkie szczęście, że otrzymał ją od istoty, która chociaż nie znała pańskiej fizjologii, okazała się nie tylko wystarczająco utalentowana i pomysłowa, ale umiała też zrobić po operacji dobry użytek z tych ograniczonych środków, którymi dysponowała. Nie znajduję żadnego poważnego błędu w jej pracy, a pacjent rzeczywiście nie powinien już marnować naszego czasu.

Wszyscy spojrzeli nagle na Cha, ale to Prilicla odezwał się pierwszy.

— W ustach Edanelta to naprawdę komplement.