Святло зямное

* * *

Як дружна мы

востраў свой абжывалі!..

Навокал шумелі

халодныя хвалі.

І шквалы гулі,

і вылі шакалы,

і стылі на ветры

маўклівыя скалы,

і нейкія птушкі

крычалі нема,

крычалі

і біліся

ў шэрае неба.

А мы абжывалі

свой востраў пустынны.

Мы грэлі адзін аднаго,

калі стылі.

Мы мужнасць адзін у адным шукалі,

калі падыходзілі блізка шакалы.

Адзін аднаго

засланялі аддана,

калі пагражаў парыў урагана...

Калі ж мы, стаміўшыся, засыналі,

нам снілася:

сцішыліся хвалі,

суняліся шквалы,

не выюць шакалы,

не стынуць на ветры

маўклівыя скалы,

і птушкі пяюць,

не крычаць болей нема,

высока ўзлятаюць

у сіняе неба.

Высока, высока...

* * *

Вось-вось растаюць ледзяшы.

Ідзе вясновы дождж пяшчоты —

патрэбны для травы душы

і для лістоты ўсёй істоты.

Як без яго змаглі б мы!

Што ты!

З ім мы i робімся людзьмі...

Ідзе вясновы дождж пяшчоты,

ідзе маёвы дождж любві.

* * *

Было так радасна i хораша!

Ты, як агонь, ахапляла горача.

Было так дзіўна i цікава!

Ты, як вада, мяне абцякала.

Ты, нібы вецер, мяне абвявала.

Ты, нібы вецце, мяне абвівала.

Ты, нібы лісце, шаптала нешта.

Ты, як зямля, стагнала грэшна.

Потым гучала музыка ціхая:

тайну вялікую спасціг я...

* * *

Гудзела, гуло ў маіх вушах.

Гудзела, гуло ва ўсім маім целе.

А з целам была заадно i душа —

суладна яны звінелі, гудзелі.

Як мора ў бераг,

так біўся той гул

ў мае барабанныя перапонкі.

І мроіўся белы, рамонкавы луг:

ад краю да краю бялелі рамонкі.

Гудзела, гуло ў маіх вушах.

Гуло і звінела ва ўсёй істоце.

Гуло на высокай пранізлівай ноце.

І я зразумеў —

о, шчасце! О, жах! —

што значыць той гул,

што значыць той луг.

Я быў улюбёны.

Я быў, як усе мы.

І я, як звяно,

уключаўся ў ланцуг

любові, яе ўсепланетнай сістэмы...

* * *

Як мы жылі, як мы любілі? —

Што той запаветны сучок губілі,

на якім сядзела любоў

і буркатала, накшталт галубоў.

Якія словы зляталі з вуснаў?

Што той сучок аднойчы хруснуў,

і адляцела наша любоў

стайкаю спуджаных галубоў.

Як мы жылі, як мы любілі?

Як мы пра тое зусім забылі,

мы, халодныя ілбы,

што пачуццё — не галубы?

Што голуб вернецца,

ён — хатні,

а дзікую радасць вазьмі злаві!

Што не пустуюць галубятні,

а душы пустуюць без любві...