Дзеці пайшлі ў лес на экскурсію. Здаецца, і блізка лес, але пакуль дайшлі – стаміліся.
– Зараз адпачнём, – сказала выхавальніца.– Вось толькі ціхую мясцінку знойдзем.
На зялёнай палянцы прыселі адпачыць. Сядзелі моўчкі, любаваліся прыгажосцю летняга лесу. І раптам Ігарок загаварыў:
– Надзея Канстанцінаўна, а мясцінка наша не ціхая.
– Чаму ты так рашыў, Ігарок? –паглядзела на хлопчыка выхавальніца.
– Я чую, як птушкі спяваюць, як лісточкі на дрэвах перашэптваюцца… Прыслухайцеся!
Надзея Канстанцінаўна прыслухалася. І ўсе дзеці таксама.
Спявалі птушкі.
Перашэптваліся лісточкі.
Звінеў камарык.
Шапацеў у траве жучок.
Стракаталі конікі…
Па дарозе ў дзіцячы сад выхавальніца сказала:
– Бачыце, дзеці, цяжка знайсці ў лесе ціхую мясцінку. Як і на ўсёй нашай зямлі, вялікай і прыгожай. А ты, Ігарок, малайчына, што першы заўважыў гэта…