Паром празь Ля-Манш

Тут,

на хмурным ранішнім прыпынку,

мае веды пра цябе

абмяжоўваюцца тым, што

ты жывеш у суседнім доме,

у цябе точаныя ножкі

і ўзімку ты носіш

футэрка з апосуму.

Мне — досыць.

Заставайся безыменнаю.

Я памятаю,

як цябе звалі

ў залацістай засені сну

нашай паўночнай сіесты,

памятаю,

як звалі кнігу на часопісным століку

і чырвонае віно,

што змывала апошнія бар’еры,

як звалі

твайго ласкавага пушыстага зьвярка,

што нясьмела хацеў,

каб яго прыручылі.

Заставайся безыменнаю.

Што можна дадаць

у тыя зялёныя келіхі

пасьля,

калі,

заплюшчыўшы вочы,

мы былі маладымі аленямі, якія

ня ведаючы мінулага й прышласьці —

гарачы, потны філіял вечнасьці

ў зялёным лябірынце лесу —

асьмягла зьбіраюць аксамітавымі вуснамі

белабокія журавіны

з прысмакам неўміручасьці?