Паром празь Ля-Манш

Твой драмадэр

мэлянхалічна жуе

схопленую плюшавымі вуснамі

калючку,

старанна робячы выгляд,

быццам спрабуе здагнаць

чырвоны дынар сонца,

што коціцца

за клясычныя барханы,

з-за якіх выходзіць

шакалядавы маладзён

з тузінам піва

ў памаранчавым вядзерцы.

За рахманы нораў

твайго драмадэра завуць

проста кемаль,

а ў перакладзе —

вярблюд,

але ты ўсё адно

глыбока паважаеш яго, бо

пах ягонае мачы

адпужвае вужак і скарпіёнаў.

Наперадзе горад Эль-Флявуар

(у гэтых мясьцінах

любое паселішча

лічыцца горадам):

пяцьсот жыхароў

склікае муэдзін

і прыкладна столькі ж

ляжаць у пытляваным пяску,

навечна павернутыя

спакойнымі тварамі

ў бок Мэкі.

Вока адпачывае

ад кірыліцы і лацінкі,

бэтонны сьфінкс у паранджы

працуе вартаўніком

трохзоркавага гатэлю,

а значыць,

цудадзейная мача

сёньня не спатрэбіцца

і парт’е атрымае шанец

развучыць «калі ласка»

і «дабранач»,

што ніколі ў жыцьці

яму не прыдасца.

Код Беларусі — 375,

і ты маеш

выдатную магчымасьць

у тэлеграфным стылі

паведаміць у мікрафон,

што цябе занесла ў Туніс,

у Сахару,

у тую кропку,

дзе абрываюцца дарогі

і разгортваецца прастора,

населеная толькі міражамі,

крылатымі вярблюдамі

і бляндзіністымі шакаламі

з рубінавымі вачыма.

Парт’е таксама аматар

далёкіх вандровак

і ў жніўні

гуляў зь белай жанчынаю

па Парыжы,

дзе і ты калі-небудзь

будзеш бадзяцца па кавярнях —

адзін ці з чорнай сяброўкаю,

але пакуль што

табе хочацца выйсьці з гатэлю

і расьцягнуцца на цёплым пяску,

павярнуўшыся тварам

да краіны,

у паломніцтва да якой

ператвараецца тваё кожнае падарожжа,

хоць ты патрэбны ёй ня болей,

чым патрэбны зараз

пільным сахарскім скарпіёнам

пад гэтым атрамантавым небам,

засьмечаным цьмянымі сузор’ямі

і чародамі

крылатых вярблюдаў.