Паром празь Ля-Манш

Сёньня на досьвітку,

зьмяшаўшыся з крывёю

і рэшткамі ўчарашняга віна,

пацёк па маіх жылах

час мінулае восені,

які пахне

гарачымі булачкамі з цынамонам

зь пікантным дадаткам

танчэйшага за францускія духі

водару жаночага поту;

час, які гаворыць

ламанай ангельскай моваю

панка з ваяўнічым індыгавым грэбнем

на люстрана выгаленай галаве —

акурат яйка,

што ў часы канкістадораў

зьнесла зь пярэпалаху

ацтэцкая пачвара

Далемскага музэю,

паблізу якога вас

(каб вам пашчасьціла прыйсьці на сьвет

заходнебэрлінскім сабакам)

пахавалі б на шыкоўных могілках,

паставіўшы мармуровы помнік

з фатаграфіяй або бюстам

(кажуць, там ёсьць і парачка магілаў

з крыжамі —

напэўна, іхнія,

так бы мовіць, жыхары

пасьпелі прыняць перад сконам

хрысьціянства),

а паміж выбітымі на помніку

датамі бесклапотнага жыцьця

сабачыя псыхолягі за прыстойную плату

(запіс да канца году звычайна закончаны)

апавядалі б вашым гаспадарам,

што вы пра іх думаеце —

на самоце і ў цеснай кампаніі

ўкормленых дыплямантаў і мэдалістаў —

і, вяртаючыся дахаты,

вашы гаспадары

кідалі б няўважлівае вока

на вокладку порначасопісу

(каітус на парашуце)

або на рэкляму супэркамфортнага ложка,

забясьпечанага на ўсялякі выпадак

утульным пэналам для каханка,

або чыталі б узор нямецкага гумару —

«15 дзяцей — дастаткова!»,

транспарант над засьмечанай вуліцай

у турэцкім раёне Кройцбэрг,

дзе турыстычныя даведнікі

ня раяць бадзяцца з надыходам цемры,

каб не папоўніць сваімі імёнамі

газэтныя калёнкі крымінальнае хронікі,

у раёне Кройцбэрг,

дзе мы зьявіліся

(прагнучы ня толькі кавы па-турэцку)

якраз той парою,

калі вечар

нядбайным рухам падпітага швайцара

разнасьцежвае дзьверы ночы,

а тутэйшых сутэнэраў

лёгка зблытаць з муэдзінамі

(няхай доўжыць Алаг вашыя цені!),

дзе нашы незалежныя маршруты,

наварожаныя мне

цыганкаю з Камароўкі,

прадказаныя табе

цыганкаю з гановэрскага дзяцінства,

перасякаюцца за столікам

турэцкага рэстаранчыка,

у якім Эўропу,

што засталася за Басфорам і Дарданэламі,

прадстаўляем толькі мы

і зь якога нават з гэтае прычыны

трэба хутчэй выбірацца,

пагатоў паліцэйская сырэна,

далёкая, як поўня над мінарэтам,

уносіць поўную яснасьць:

па адным мы ня вырвемся, бо

адлік ідзе ўжо на сэкунды,

часу на прывыканьне рук

не засталося,

галоўнае — не азірацца:

ні ідучы да дзьвярэй,

ні спыняючы таксоўку,

ні на ранішняй Alt Moabit,

ні на праспэкце Ракасоўскага ў Менску,

дзе сёньня лёг першы сьнег,

дзе сарокі пабіліся з галкамі

за пустое гняздо,

дзе я спалю ў попелцы

тваё дзіцячае фота

з дарослым надпісам па-нямецку,

які мне пераклалі толькі тут:

«Целам ня трэба перакладчыкаў».