Паром празь Ля-Манш

Я забываю словы.

Словы забываюць мяне.

Мы сустракаемся на белым аркушы,

не пазнаючы адзін аднаго,

сьпяшаючыся разысьціся,

быццам у прыцемнай выгбе

дзе-небудзь у Рызе

каля сабору сьвятога Якуба

або на менскім праспэкце

насупраць кавярні «Паляўнічы».

Толькі твае імёны

яшчэ памятаюць мяне.

Я пакуль пазнаю іх

у крыклівых натоўпах чужых найменьняў,

выводжу іх на паперы

(чамусьці ў ніжнім левым кутку,

чамусьці зялёным атрамантам),

пішу іх сьцішана й асьцярожна,

захінаю рукой

ад ветру з расчыненага вакна —

каб не паляцелі ў невараць

чародкаю зялёных стракозаў.

Баюся заблукаць бязь іх

на гэтай гулкай белай роўнядзі,

дзе так часта надараюцца праявы

пад назваю fata Morgana.

Баюся заблукаць незваротна.

Цябе завуць Трава.

Цябе завуць Неба.

Цябе завуць Вогнішча.

Цябе завуць Дарога.