Паром празь Ля-Манш

Бляшанка з-пад кока-колы

на мініятурным саркафагу

з прахам ахвяраванага Ваалу

немаўляці,

пазычаны ў дзіцячых кніжках

сэміцкі профіль Ганібала

на дробнай купюры,

рэдкія фаласы калёнаў

і белы прэзыдэнцкі палац

(як іх цягне да вечнага!)

за сотню крокаў

ад капішча Тафэль —

вось ты і пераканаўся:

знакамітую пастанову

рымскага сэнату

пасьпяхова выканалі,

і цяпер

найлепей прысесьці

на адбітую капітэль

і, заплюшчыўшы вочы,

паслухаць тутэйшы вецер.

Замест адказу на пытаньне,

чаму картагенская цывілізацыя

не стварыла паэзіі

і прыгожага пісьменства наогул

(ці не таму былі прайграныя

Пунічныя войны?),

саланаваты брыз

пазнаёміць цябе

з уладаркаю плятынавых валасоў

і амаль свойскага імя

Аўшра,

што ў перакладзе зь літоўскай —

Заранка,

зь якой можна размаўляць

на мове,

што ў гэтых шыротах

не падасца табе чужою,—

пра Вільню, Менск

і містыку мужчынскіх вачэй

і жаночых ножак.

Тэмаў хопіць на ўсю вячэру

і на перапынкі між танцамі

ў дыскатэцы з падазронаю назвай

«Самара»,

дзе каля поўначы

ты будзеш адрэкамэндаваны

яе немаладому каханку

з Гамбургу,

які будзе паблажліва

сачыць за вамі,

але ўжо ня здолее перашкодзіць

твайму першаму афрыканскаму сну —

пра цырк

і сьветласкурую канатаходку,

што ў страшнай высачыні

ідзе над жаўтлявымі руінамі

Картагену,

дзеля раўнавагі

трымаючы ў вуснах галінку

дзікае ружы.