Паром празь Ля-Манш

Дзіўнае сутоньне

трывае над гэтым абшарам:

ці то сьвітанак,

але сонца позьніцца,

ці то вечар,

ды ніяк ноч не апусьціцца.

Стаімо ў сутоньні на ўзгорку —

ня можам разгледзецца,

што там унізе:

постаці людзей,

што ідуць на галасы нашы,

ці проста

слупкі ядлоўцу?

Запалім вогнішча,

пакуль зусім не сьцямнела,

кажа адзін з нас,

і прыцемкі гусьцеюць.

Зараз сонца падымецца,

кажа другі,

і неба на ўсходзе сьвятлее.

Стаімо на ўзгорку,

чакаючы раніцы

або ночы,

а сутоньне ўсё доўжыцца,

і тыя з нас,

што сышлі долу,

самі ператварыліся

ці то ў туманныя постаці,

ці то ў ядловец.

Стаімо ў сутоньні на ўзгорку,

і ўжо боязна нам

зірнуць

адзін на аднаго.