Аднойчы даўно


Гэта здарыцца

ў кляштары айцоў-дамініканаў

у часы Стогадовай вайны,

а магчыма, вайны за гішпанскую спадчыну,

а магчыма, крыху раней ці пазьней.

Аднойчы пасьля вячэрні

ў кляштарную браму

пастукае падарожнік на стамлёным кані,

а назаўтра малады прыёр

з бляскам у запалых вачах,

які выдае ў ім сухотніка,

седзячы на сонечнай тэрасе

зь відам на Альпы або Пірэнэі

за сталом з клепсыдрай і астралябіяй,

як на аўтапартрэце Скарыны,

перагорне апошнюю старонку маёй кнігі,

адолее пакутлівы прыступ кашлю,

адкінецца ў мулкім крэсьле,

паглядзіць на гадзіньнік на ўсходняй вежы,

скажа падарожніку:

ён не павінен напісаць гэтае кнігі,

і

пераверне гарачай рукою клепсыдру.

Я буду ехаць у тралейбусе

зь відам на Серабранку,

чытаючы ўчарашнюю газэту.

Падарожнік гнацьме каня

па горных дарогах.

Загрузка...