Паром празь Ля-Манш

Прыкладна раз на год,

звычайна перад Калядамі

паводле грыгарыянскага календара,

мне сьніцца

полацкі архіварыюс Аўгустын Война,

маладжавы манах-базылянін

з залатым зубам,

таемны геданіст

і, магчыма,

мой продак,

які ня першы год

судзіцца з полацкімі езуітамі,

складаючы каліграфічным почыркам

дваццаць сёмую скаргу

каралеўскім камісарам.

Войну замінае спаць гадзіньнік

на касьцёле сьвятога Стэфана.

Война лічыць шарлятанствам

мэханічную галаву з калегіюму,

што гаворыць на ўсіх вядомых мовах,

і наагул

мае да Таварыства Езуса

спадчынную нялюбасьць,

за выняткам айца Папэ, якому

(зусім дарэмна)

давераны вінны склеп

(ён таксама мне сьніцца,

аднак трохі часьцей),

айца Папэ,

які можа нацадзіць з дубовае бочкі,

равесьніцы Літавора Храптовіча,

кухаль старога мёду і —

бывай, любая застуда.

Война здымае з паліцы

мае кнігі з аўтографамі,

сьпярэшчаныя іранічнымі маргіналіямі,

за якімі сарамяжліва хаваецца

чараватая пляшка,

і — у залежнасьці ад настрою —

звоніць па тэлефоне

спачатку айцу Папэ

або адразу мне самому —

тут я прачынаюся

ад начнога міжгародняга званка.

Хтосьці маўчыць у слухаўку,

плывуць па правадах

удары гадзіньніка сьвятога Стэфана,

пяюць на Дзьвіне цыбатыя асначы,

хіхікае па-змоўніцку айцец Папэ,

шэпча ўва мне ўпэўнены голас:

ты таксама

прысьнісься камусьці на Каляды,

набраўшы тэлефонны нумар,

які можна адшукаць

адно ў паперах каралеўскага камісара,

якому падае каліграфічную скаргу

полацкі архіварыюс Аўгустын Война,

маладжавы манах-базылянін,

таемны геданіст

і, магчыма,

мой продак.

Студня

Нахілюся над студняй,

каб убачыць самога сябе.

Глядзяць на мяне

з глыбіні

то сьветлагаловы хлапчук,

то сівабароды стары,

а часам

няма адлюстраваньня,

быццам не нахіліўся ніхто

над студняй.

Няўжо гэта я — хлапчук?

Няўжо гэта я — стары?

Няўжо гэта я —

адсутнасьць адлюстраваньня?