Калека

— Кастыль, торба, кій жабрачы

Маім пашпартам, адзнакай,

Было кепска, ўсё ж іначай

Над сваёй нядоляй плакаў.

Як і ўсе, і я меў сэрца,

Быў час — дзеўчынку нагледзеў;

Пасьля ж, пасьля ў паняверцы

I дзяўчынка зьнікла недзе.

Як апаленае дрэва

Пастухамі ў полі роўным,

Адзінока хмар павеваў

Жду век з сэрцам неспакойным.

Памру. Хіба крук над трупам

Хаўтуры будзе спраўляці,

Дый ноч гляне вокам рупным…

Эх, хоць ты успомні, браце.