Калека

— Пачну думу ад пачатку:

Жыў я змалку ў вёсцы з краю;

Мала помню родну хатку,

А ўсё ж міла ўспамінаю.

Быўшы дзіцем, быў рахманым,

Бацькі, маці быў пацехай,

Плач нядолі не быў знаным,

Колькі гуляў, колькі сьмеху!

Не заводзіў ні чым думак, —

Трэба ў школу — ў чым тут стала?

Сып, узяўшы кніжак клумак,

Адно жаль — знаў іх замала.

Першы год ганяў я ў поле:

Умірае бацька, маці, —

Вось і стала сьвету болей

Сіратою адной, браце.