Калека

Што было, і сам не помню,

Год пралежаў у бальніцы,

На сьвет выйшаў, хто ж уломню

Дасьць і хлеба, і вадзіцы.

I паплёўся я з пакорай

Туды, дзе такім дарога,

Дзе адно сабрана гора, —

Ў жабракі пайшоў з трывогай.

Дзіўна вам, што часам з нудаў

Заглядаю у карчомку…

Людзі, людзі! Іншым буду —

Адчапіце мне хатомку.

Вы — шчасьлівы, з доляй яснай —

I то рады пагуляці,

А я ж, я — жабрак няшчасны…

Эх, не крыўдзь насьмешкай, браце.