Калека

Глянь душой, дзе, ў чым няшчасьце,

З твайго ж сьмех мне нараканьня, —

Зь віхраў зімніх не прапасьці, —

Рухне стужа, вясна ўстане.

Ў сьвет глядзі з надзеяй, дружа, —

Вера ў шчасьце не зашкодзіць;

Не ўсім доля роўна служа,

Не ўсіх колкай сьцежкай водзіць.

Хоць нож крыўды ўесца ў грудзі,

Хоць нуды сьляпое жала

Кроў смактаці зь цябе будзе, —

Стой за праўду, стой як скала.

Людзі… Што ж? хто не калекам,

Аб іх можна і не дбаці,

Будзь сам толькі чалавекам,

Будзь… Ей, будзь здароў, мой браце!