Калека

— Што з табою, браце мілы?

Чаму хмуран ты не ў меру?

Дзяцюк гэткі повен сілы!

Як тут даць, здаецца, веру?

Адной радасьці, вясельля

Быць павінны поўны грудзі,

Ты ж, як зьбіты, як з пахмельля…

Ну, і людзі, што за людзі?

А мо ёсьць на то прычына —

Ўсё сваю прычыну мае:

Ты дзяцюк, а вунь дзяўчына,

Во адно ўжо і ўздыхае.

Ну, ўздыхайце сабе самі,

Рад і я вам падцінаці;

Можа, траплю дзе часамі

І па сэрцу табе, браце.