Сказ пра Лысую гару

ЗАМЕСТ ЭПІЛОГА

Ну, вось і ўсё маё сказанне,

І кропку ставіць мне пара.

Пара сказаць на развітанне:

Бывай жа, Лысая гара!

Але магчыма, што нашчадкі,

Як прачытаюць гэты сказ,

Не змогуць вырашыць загадкі:

А што за век быў? Што за час?..

Быў час, быў век, была эпоха,

Калі, наеўшыся ў адвал,

Сёй-той прыкінуў, што панчоха -

Зусім не кепскі ідэал;

Калі арлы ляцелі ў космас -

Ім крылы зорамі пякло,

А кажаны з руціны коснай

Насілі харч сабе ў дупло;

Калі здрабнелі нават блазны

І ўжо ніякі скамарох

Не мог дзвярыма ў гневе бразнуць

І маску зняць з сябе не мог;

Калі ў кампаніі парою

Не зразумець было, хоць плач,

Хто лезе чокацца з табою:

Ці лепшы сябар, ці стукач.

Быў час, быў век, была эпоха,

Калі гадаў інтэлігент:

Чаму стандартны выпівоха

Вылазіць часам на прэзент?

Калі сёй-той крычаў пра брацтва,

А сам ірваўся з капытоў,

Каб як мага вышэй прабрацца -

Далей ад шэранькіх братоў;

Калі ў сталіцы беларускай

Культурна-сыты мешчанін

Лічыў грамадскаю нагрузкай

Язык «тутэйшым» прышчаміць;

Калі другі артыст народны

Не знаў і двух народных слоў,

Затое меў тут харч нязводны

І ўволю цешыўся з аслоў.

Быў час, быў век, была эпоха,

Калі, засвоіўшы «сю-сю»,

Дыпламаваная цыцоха

За «модай» гналася ва ўсю.

Калі й пісьменніцкія жонкі

Ад «моды» праглі не адстаць,

А іх «рабяты і рабёнкі»

Бацькоў не ўмелі прачытаць;

Калі й тэатр падупалы

Даніну «модзе» аддаваў,

А цень вялікага Купалы

З труны тым часам уставаў,

Хадзіў-блукаў ля падаконння,

Прасіў: «Браток! Хоць у начы,

Хоць ад кашмару, хоць спрасоння

На роднай мове закрычы!..»

Быў час, быў век, была эпоха,

Калі без культаўскіх гужоў

Настала ў думках «суматоха» -

І сніўся Модэлю Яжоў!

Калі звалілі з трона Броўку,

А цераз нейкі год-другі

Вярнуць на трон хацелі б зноўку -

Нанова выбраць у багі;

Калі не ўмелі дэталёва

У справу ўнікнуць і рашыць,

Таму з брандсбойта Кавалёва

Узяліся «Полымя» тушыць;

У наступ рынуліся пешкі,

Лілі ваду за чанам чан -

І задымілі галавешкі

У вочы бедным чытачам...

Быў час, быў век, была эпоха,

Калі ў СП сакратароў

Хоць і было залішне троха,

Ды кіравалі - будзь здароў!

Калі ў бюро па прапагандзе

Дзеяч, збаёдаўшы літфонд,

Наладзіў выездамі гандаль,

Каб мець штодзённа выпівон;

Калі з сваім радком паршывым

Сапселы Скрыпка ўсюды лез,

А графаман-бядак Вяршынін

Ішоў яму наперарэз;

Калі да Прокшы «ЛіМ» даехаў,

Але ніхто не гараваў,

І Ул.Няхамкін, ён жа Мехаў,

Адзін газетай кіраваў;

Пасля і Прокша ў лібералы

Па прастаце сваёй уліп,

І Ваня з Федзем паднабралі

П'янчуг і невукаў у «ЛіМ»...

Ды паспрабуй ты праўду ляпнуць -

Цябе стаўкуць на груцу ўраз!

Як кажа Ставер: «Тамбу-ламбу,

Глядзіш - і спёкся папуас!»

Аднак жа хопіць! Больш ні слова,

Мне адпачыць даўно пара.

Бывай жа, брація, здарова!

Да стрэчы, Лысая гара!

А хто пісаў паэму гэту,

І дзе тварыў ён, і калі -

Навечна канула у Лету -

І толькі бурбалкі пайшлі!