Свята пчалы

Радзіма,

Цябе не зламалі ыавалы.

Ты, гордая,

Моваю гневу назвала,

Каб помніў чужак,

Каб нашчадак твой ведаў:

Дзядоўнік —

татарнікам,

Шашаля —

шведам!..

Здаўжэлі ночы — выспелі касцянкі.

Прапахлі верасамі камялі.

Старыя партызанскія зямлянкі

Імхом зязюльчыным пазараелі.

Імжысты рапак апрануў дзялянкі

У шэрыя даўгія шынялі.

Ржавець абабкаў каскі пачалі.

I норах порхавак спаліў смалянкі.

Прасеку пратрасірвалі чмялі —

Бярозы пабялелі, як бяглянкі,

Слязамі лісця верас апяклі.

Зямлянкі на грудзях маёй зямлі -

Азёрнавокай, гордай партызанкі,

Як стужкі кулямётныя, ляглі.

Раённыя аэрадромы —

Заложнікі неба пагоднага...

Паветраныя паромы

Надхмар'е злянела пагойдвае.

Высока ўзлятаюць стракозы —

З аэрафлотам дражняцца.

Пасуцца бязрогія козы —

Каровы малалітражныя.

Раённыя аэрадромы.

Мокнуць спакойна дровы,

Запашаныя самой

Дыснетчаркай строгай

Зімой.

Дзядзька гасцей праводзіць,

Валачэ чамадан з «данінаю».

Пахне яблыкамі над восень.

Зазімкамі — свежанінаю...

Кабета цярэбіць касынку

(Адразу не супакоішся),

Ляціць на хрэсьбіны к сыну,

Уніз пазірае з бояззю.

Воблакі, як успаміны...

Матор, як конік, пілікае...

...Самалёт з той паляны сына

Вёз на зямлю Вялікую...

Адцвіў

з забытага раманса бэз.

Шыкуе нэмпан-ліпень з удавою...

З Наркамасветы

у Наркамсабес

Пісьмо накіравана дзелавое.

Лясамі ходзіць водгулле вайны.

A ў гэтага пісьма

Свае турботы.

У ім

Купалу «новыя адны»

Наркамасветы

просіць выдаць боты...

Вясёлыя

дваццатыя гады,

Вам спраў хапала,

Часу не хапала.

Вы думалі

Пра вёскі,

Гарады

I помнілі

пра боты для Купалы...

Спакой з лугоў плыве ў раку.

Вятрыска на адкосіне.

Самотна слухаць скверыку

Глухія крокі восені.

Ці помніш, сцежка ціхая,

Абцасікі вясёлыя?

Трывожна сэрца цікае,

З тугой гляджу наўкола я.

Міргаюць ліпы з ласкаю

Зялёнымі павекамі.

Тваёй касынкі ластаўка

Не мільгане, як некалі.

Што скверыку за розніца,

Хто зжураны, хто змораны.

Яна, вядома, позніцца,

Ён смаліць «беламорыну».

А пеўні дзень прыспешваюць

Назло хлапцам, як некалі.

Ці ж трэція i першыя

Мае адкукарэкалі?

Хіба не ўчора вечарам,

Ад радасці нямеючы,

Шаптаў табе спрадвечнае

І цалаваў не ўмеючы?..

Ласкавы змрок махнуў крылом.

Бывайце, дзённыя турботы!

I сэрцы поўняцца цяплом

I вокан залатыя соты.

Ты сёння сэрцу не пярэч.

Адпрэч сумненні i развагі.

Ноч сёння лес усіх сустрэч

На зорныя паклала вагі.

Што, Мінск-старэча, уздыхаеш?

Вякамі чуеш ты ў імгле

I нецярплівае: «Кахаеш?..»

I сарамлівае: «Але...»

Стамлёна змрок махнуў крылом.

Ноч крочыць маладой хадою.

Чаканне трапяткім сілом

Трымае сэрца маладое...

Свет захлынуўся ад святла.

Ступаў я ў твой гарачы след.

Была вясна,

І ты была.

Як снег, кіпеў вішнёвы цвет.

Не ведаў я пі звад,

Hi здрад.

Сузор'яў распазнаў сакрэт.

Твой смех звінеў,

Яснеў пагляд

Вясновы,

Як вішнёвы цвет...

Мой дзень асеніцца ў журбе.

Ліст зжоўклы — ў забыццё білет.

Гукаў вясну,

Гукаў цябе.

Як снег, апаў

Вішнёвы цвет...