Twee sterren

Twintig Na ons de woeste god

Het was een postapocalyptisch tijdperk. De verdoemenis waarvan de profeten hadden gesproken was nooit gekomen; of, als hij wel gekomen was, had de wereld hem overleefd en was in rustiger vaarwater gekomen. Ze hadden het ergste voorspeld, een Fimbulwinter van universele ontevredenheid. Een bijltijdperk, een zwaardtijdperk, een windtijdperk, een wolftijdperk voordat de wereld wankelt. Maar de schilden werden niet gekloven, en de duisternis viel niet. Wat was er gebeurd en waarom? Duncan Chalk, een van degenen die het meeste profijt trokken van het nieuwe tijdperk, overdacht deze aangename kwestie dikwijls.

De zwaarden waren nu ploegmessen.

De honger was verdreven.

De bevolkingsgroei werd geleid.

De mens vervuilde zijn eigen milieu niet langer met iedere dagelijkse daad. De lucht was betrekkelijk zuiver. De rivieren stroomden klaar. Er waren meren van kristalblauw, parken van frisgroen. Natuurlijk, het duizendjarige rijk was nog niet gearriveerd; er bestond nog misdaad, ziekte, honger op dit moment. Maar dat was in de duistere plaatsen. Voor de meesten was het een eeuw van rust. Degenen die een crisis zochten, zochten die daarin.

De communicatie in deze wereld was ogenblikkelijk. Het transport was aanmerkelijk langzamer dan dat, maar toch nog snel. De planeten van het eigen zonnestelsel, nog onbevolkt, werden geplunderd en beroofd van hun metalen, hun mineralen, en zelfs van hun gaswolken. De dichtstbijzijnde sterren waren bereikt. De aarde kende voorspoed. De ideologieën van de armoede verdorren pijnlijk in een tijd van overvloed.

Toch is overvloed relatief. Behoeften en verlangens blijven — de materialistische drang. De diepere, duisterder honger werd niet altijd bevredigd door overvloedige cheques alleen. Een tijdperk beslist voor zichzelf de kenmerkende vormen van amusement. Chalk was een van de scheppers geweest van deze vormen.

Zijn amusementsimperium strekte zich tot halverwege het zonnestelsel uit. Het bracht hem rijkdom, macht, de bevrediging van het ego, en — in de mate waarin hij die begeerde — roem. Het bracht hem indirect tot de vervulling van zijn innerlijke behoeften, die voortkwamen uit zijn eigen fysieke en psychische constellatie en die zwaar op hem gedrukt zouden hebben als hij in een andere tijd geboren was. Nu verkeerde hij tot zijn gemak in een positie waarin hij stappen kon nemen die hem naar de positie voerden die hij begeerde.

Hij moest veelvuldig gevoed worden. En zijn voedsel bestond maar ten dele uit vlees en groente.

Van het centrum van zijn imperium volgde Chalk de lotgevallen van zijn door het noodlot achtervolgde liefdespaar. Ze waren op ’t ogenblik onderweg naar Antarctica. Hij ontving regelmatig rapporten van Aoudad en Nikolaides, de gluurders aan het liefdesbed. Maar op dit moment had Chalk zijn loopjongens niet langer nodig om hem te vertellen wat er aan de hand was. Hij had zelf contact gemaakt en trok zijn eigen soort informatie uit de twee versplinterde wezens die hij bij elkaar had gebracht. Wat hij nu uit hen kreeg was een weldadige stroom van geluk. Nutteloos, voor Chalk. Maar hij speelde het spel geduldig. Wederzijdse sympathie had hen dicht bij elkaar gebracht, maar was sympathie een geschikte ondergrond voor een onsterfelijke liefde? Chalk dacht van niet. Hij was bereid om een fortuin in te zetten om dit punt te bewijzen. Ze zouden veranderen ten opzichte van elkaar. En Chalk zou er om zo te zeggen zijn winst uithalen.

Aoudad was nu op het net. ‘We komen net aan, meneer. Ze worden naar het hotel vervoerd.’

‘Goed. Goed. Zorg ervoor dat ’t hun aan niets ontbreekt.’

‘Vanzelfsprekend.’

‘Maar breng niet al teveel tijd met ze door. Ze willen alleen zijn en niet achterna gelopen worden door chaperones. Volg je me, Aoudad?’

‘Ze zullen de hele pool voor zichzelf hebben.’

Chalk glimlachte. Hun reis zou een liefdesdroom worden. Het was een elegant tijdperk en degenen met de juiste sleutel konden deur na deur van genot openen. Burris en Lona zouden zich wel vermaken.

De apocalyps kwam later wel.