Uciekinierka

1

Sylwetka dworu Weston Manor wyrastała pośrodku dwuakrowego ogrodu. Nieduży i bezpretensjonalny dom promieniował spokojem i pogodą. Wyglądał na to, czym w istocie był – rezydencją angielskiego dżentelmena w roku 1797.

Tylko bardzo uważny obserwator dostrzegłby, że dwie rynny oderwały się od muru, z komina odpadło kilka cegieł i nawet farba na szczytach ścian zaczęła się łuszczyć. Wewnątrz domostwa tylko w jadalni świeciło się jasne światło. Tutaj także można było zauważyć oznaki zaniedbania. Obicia ukrytych w cieniu foteli z epoki króla Jerzego były spłowiałe i wytarte. Ze stiuków zdobiących wysoki sufit odpadły fragmenty gipsowych ornamentów, a jaśniejsze miejsce na jednej ze ścian wskazywało na to, że kiedyś wisiał tu obraz.

Jednak siedząca za stołem młoda dziewczyna nie dostrzegała tych wszystkich niedostatków. Nie mogła oderwać wzroku od mężczyzny znajdującego się naprzeciw niej.

Farrell Batsford wygiął dłoń w ten sposób, żeby sos z pieczeni nie poplamił mu jedwabnej falbanki przy mankiecie. Nałożył na talerz tylko jeden cienki plasterek mięsa i uśmiechnął się blado do dziewczyny.

– Przestań się gapić i jedz kolację – polecił siostrzenicy Jonatan Northland i odwróci! od niej wzrok. – Farrellu, wspominałeś coś o polowaniu w twojej posiadłości?

Regan Weston próbowała skupić wzrok na jedzeniu, a nawet zjeść kilka kęsów, ale nie była w stanie niczego przełknąć. Jak można od niej wymagać, żeby spokojnie jadła w chwili, kiedy ukochany mężczyzna siedzi tui obok niej? Nie potrafiła togo zrozumieć. Spod długich, ciemnych rzęs raz jeszcze ukradkiem zerknęła na Farrella, Wyglądał jak prawdziwy arystokrata. Miał długi, chudy nos i niebieskie oczy o migdałowym kształcie. Aksamitny surdut i kamizelka ze złotego brokatu pasowały do jego urody i świetnie leżały na szczupłej, eleganckiej sylwetce. Jasne włosy, kunsztownie ułożone nad wysokim czołem, opadały miękkimi falami aż na brzeg śnieżnobiałego fularu.

Regan westchnęła głęboko a wuj posiał jej kolejne miażdżące spojrzenie Farrell delikatnie otarł kąciki wąskich ust.

– Czy moja przyszła żona ma ochotę na spacer w świetle księżyca? – zapytał cicho, starannie wymawiając każde słowo.

Przyszła żona! Za tydzień o tej porze będzie już jego żona i nie opuści go aż do śmierci. Farrell będzie należał tylko do niej. Z emocji głos uwiązł jej w gardle, więc tylko potakująco skinęła głową. Rzuciła serwetkę; na stół i zaraz poczuła na sobie karcąco spojrzenie wuja. Znowu nie zachowała się jak przysłało damie. Po raz setny upomniała się w duchu, ze od tej chwili musi pamiętać kim jest, i kim wkrótce zostanie – panią Batsford.

Kiedy Farrell podał jej ramię, starała się nie trzymać go zbyt kurczowo. Miała ochotę tańczyć z radości, śmiać się ze szczęścia i mocno objąć ukochanego, jednak statecznie podążyła za nim do ogrodu gdzie panował wiosenny chłód.

Może powinnaś narzucić szal? – zapytał Farrell, gdy oddalili się nieco od domu.

Och, nie – wyszeptała bez tchu, przysuwając się bliżej do narzeczonego. – Nie chciałabym skracać nawet o minutę naszego wspólnego spaceru.

Farrell chciał coś powiedzieć, ale zmienił zdanie i odwrócił wzrok.

Zerwał się wiatr od morza.

– Jest zimniej niż wczoraj zauważył.

Najdroższy – westchnęła.- Jeszcze sześć dni, i będziemy małżeństwem. Bez wątpienia jestem najszczęśliwszą dziewczyną na świecie.

Być może – odparł szybko i wyswobodził ramię z uścisku jej dłoni. – Usiądź tu, Regan. – Zwracał się do niej w taki sam sposób jak wuj. W tonie głosu słychać było zniecierpliwienie i gniew. Wolałabym trochę z tobą pospacerować. Jeszcze nie jesteśmy małżeństwem, a już mi się sprzeciwiasz? – zapytał spoglądając w jej szeroko rozstawione, ufne oczy. W zapiętej wysoko pod szyja muślinowej sukni wyglądała ładnie, chociaż dziecinnie, ale jemu wydawała się równie pociągająca jak mały szczeniak, skomleniem dopominający się odrobiny uczucia.

Zanim odezwał się ponownie, odszedł od niej na kilka kroków. – Czy przygotowania do ślubu są już zakończone?

– Wuj Jonatan wszystko zaplanował.

– Tego się spodziewałem – stwierdził półgłosem. -W takim razie przyjadę tu w przyszłym tygodniu, na samą uroczystość.

– W przyszłym tygodniu! – Regan skoczyła na równe nogi, – Nie wcześniej? Ależ najdroższy, my,., ja…

Nie zwracając uwagi na ten wybuch, Farrell podał dziewczynie ramię.

– Myślę, że powinniśmy już wracać. Może się jeszcze zastanowisz nad naszym związkiem jeżeli wszystko, co robie tak ci się nie podoba.

Jedno spojrzenie Farrella stłumiło chęć protestu. Ponownie nakazała sobie zachować spokój i przestrzegać dobrych manier. Tylko wtedy jej ukochany będzie z niej zadowolony

Po powrocie do domu, Farrell wraz z wujem natychmiast odesłali ją na górę, do sypialni Nie śmiała się sprzeciwiać. Zabardzo się bała że narzeczony znów zaproponuje odwołanie ślubu

Dopiero w swoim pokoju mogła dać upust nagromadzonym emocjom.

– Matto, czy on nie jest wspaniały? – paplała do pokojówki. – Widziałaś już kiedyś równie piękną brokatowa kamizelkę?

Tylko prawdziwy dżentelmen potrafi wybrać taki materiał. A jego maniery. Wszystko robi jak należy, po prostu doskonale. Chciałabym być taka jak on, pewna siebie i zawsze świadoma, że nawet mój najmniejszy ruch jest taki, jak trzeba.

Matta wykrzywiła brzydka, grubo ciosana twarz – Moim zdaniem mężczyzna powinien odznaczać się czymś więcej niż poprawnymi manierami – oznajmiła z silnym kornwalijskim akcentom -Teraz stań spokojnie i zdejmij tę sukienkę. – Już dawno powinnaś być w łóżku.

Regan zrobiła, co jej kazano. Zawsze słuchała innych. Pomyślała sobie, że kiedyś będzie kimś ważnym. Czekają na nią odziedziczone po ojcu pieniądze i juz wkrótce ukochany człowiek zostanie jej mężem. Oboje zamieszkają w Londynie w eleganckim domu. gdzie będą wydawali modne przyjęcia. Kiedy zapragnie spędzić czas sam na sam ze swoim doskonałym mężem, wyjada do wiejskiej rezydencji.

– Przestań bujać w obłokach i wskakuj do łóżka – nakazała Matta. – Któregoś dnia się ockniesz, Regan Weston. Zrozumiesz wtedy, że życie to nie słodkie cukierki i błyszczące jedwabie.

– Ależ Matto! – roześmiała się Regan. – Nie jestem taka głupia, jak myślisz. Czy nie miałam wystarczająco wiele sprytu, żeby usidlić Farrella? Jaka inna dziewczyna potrafiłaby tego dokonać?

– Każda, która odziedziczyłaby po ojcu taki majątek- mruknęła pokojówka i otuliła kołdra szczupłe ciało podopiecznej. – Postaraj się zasnąć. W nocy możesz sobie śnić do woli.

Regan posłusznie nie otwierała oczu dopóki Matta nie wyszła z pokoju. Majątek ojca! Te słowa odbijały się echem w jej myślach. To jasne, że Matta się myli. Farrell kocha ja dla niej samej, bo przecież…

Kiedy nie zdołała sobie przypomnieć, czy narzeczony, choć raz powiedział jej, dlaczego chce się z nią ożenić, usiadła na łóżku. Tamtej księżycowej nocy, gdy się jej oświadczył, pocałował ją w czoło i mówił o domu, który od pokoleń należał do jego rodziny.

Odrzuciła kołdrę, podbiegła do lustra i spojrzała na swoja sylwetkę, skąpaną w srebrnej poświacie Szeroko rozstawione, zielononiebieskie oczy wglądały tak. jakby należały do dziecka, a nie do młodej kobiety, która już tydzień temu skończyła osiemnaście lat. Szczupłą figurę zawsze skrywały luźne bezkształtne suknie, wybierane jej przez wuja Nawet teraz miała na sobie grubą, płócienna, koszulę z długimi rękawami i bardzo małym wycięciem pod szyją.

Regan zastanawiała się, co też Farrell w niej widzi. Skąd mógł wiedzieć, że potrafi być światowa i czarująca, jeśli zawsze ubiera się jak dziecko? Spróbowała uśmiechnąć się uwodzicielsko i zsunęła koszule z jednego ramienia. O, tak! Gdyby Farrell ją teraz zobaczył, być może miałby ochotę na coś więcej, niż tylko ojcowski pocałunek w czoło. Na myśl o tym, jak zareagowałby widząc taką kokieterię u swojej statecznej, łagodnej narzeczonej, Regan nie mogła powstrzymać dziecinnego chichotu. Pośpiesznie zerknęła w stronę przylegającej do sypialni garderoby, gdzie spala Matta. Pomyślała, że warto narazić się na gniew wuja, żeby zobaczyć, co zrobi ukochany, widząc ją w nocnej koszuli. Szybko włożyła pantofelki bez obcasów, cicho otworzyła drzwi i na palcach wymknęła się na dół.

Drzwi do oświetlonego płomieniami świec salonu stały otworem. Farrell siedział w złotawym blasku i Regan przyglądała mu się z zachwytem. Minęło kilka długich minut, zanim dotarło do niej, o czym rozmawiają dwaj mężczyźni.

– Rozejrzyj się dokoła! – zawołał porywczo Jonatan. – Wczoraj kawałek sztukaterii spadł mi na głowę. Siedziałem sobie i czytałem gazetę, a ten przeklęty gipsowy kwiatek trafił prosto we mnie. Farrell skupił wzrok na kieliszku brandy. – Już niedługo wszystko się skończy, przynajmniej dla ciebie. Dostaniesz swoje pieniądze i będziesz mógł wyremontować dom, albo nawet kupić nowy, jeśli tylko zechcesz. Ja, niestety, będę się męczył do końca życia. Jonatan prychnął i dolał sobie trunku.

– Myślałby kto, że idziesz do więzienia. Powinieneś być wdzięczny za to, co dla ciebie zrobiłem.

– Wdzięczny! – wycedził ironicznie Farrell. – Naraiłeś mi głupie i niewykształcone dziewczątko bez ogłady…

Daj spokój. Niejeden byłby szczęśliwy, mając taką żonę. To ładna dziewczyna, a jej naiwność podobałaby się wielu mężczyznom. Nie jestem taki jak inni – oznajmił Farrell ostrzegawczo

W przeciwieństwie do większości ludzi, Jonatan nie dawał się zastraszyć Batsfordowi.

To prawda – odparł spokojnie. – Nie każdy potrafi tak się targować. – Wysączył do dna trzecią z kolei brandy i znów zwrócił się do gościa. – Nie kłóćmy się. Powinniśmy się cieszyć, że tak się nam poszczęściło, a nie skakać sobie do gardła. -Uniósł ponownie napełniony kieliszek. – Wypijmy za moją drogą siostrę. Podziękujmy jej, że wyszła bogato za mąż.

I za to, że umarła i zostawiła pieniądze w twoim zasięgu. Czy nie tak powinien kończyć się ten toast? – Farrell przechylił kieliszek i spoważniał. Jesteś pewien testamentu szwagra? Nic nie pokręciłeś? Nie chciałbym się ożenić z twoją siostrzenicą i potem stwierdzić, że popełniłem wielki błąd.

Nauczyłem się go na pamięć! – zawołał Jonatan ze złością. – Przez ostatnie sześć lat prawie nie wychodziłem z kancelarii notariusza. Dziewczyna nie ma prawa tknąć tych pieniędzy, dopóki nie skończy dwudziestu trzech lat, chyba że przedtem wyjdzie za mąż, a i tego nie wolno jej było zrobić przed osiemnastym rokiem życia.

– Gdyby nie to zastrzeżenie, pewnie znalazłbyś jej męża, kiedy miała dwanaście lat?

Wuj parsknął śmiechem i odstawił kieliszek.

– Całkiem możliwe. Kto wie? Moim zdaniem od tamtego czasu wiele się nie zmieniła.

– Gdybyś nie więził jej w tym walącym się domu, być może nie byłaby teraz takim niedojrzałym, nudnym stworzeniem. Mój Boże! Kiedy pomyślę o nocy poślubnej! Na pewno będzie płakać i dąsać się jak dwuletnie dziecko.

– Przestań narzekać! – warknął Jonatan. – Będziesz miał wystarczająco wiele pieniędzy, żeby odnowić całe to swoje wielkie dworzyszcze, a mnie, po latach opiekowania się nią przypadną tylko nędzne grosze.

– Ładna opieka! Prawie cały czas spędzasz w klubie. Nie jestem nawet pewien, czy wiesz, jak wygląda twoja siostrzenica. – Farrell westchnął ciężko i mówił dalej: – Zawiozę ją do domu na wsi a sam pojadę do Londynu. Teraz przynajmniej będę miał za co się zabawić, chociaż to przykre, że nie będę mógł zapraszać do siebie przyjaciół. Może uda mi się wynająć kogoś, kto będzie spełniał obowiązki pani domu. Nie sądzę, żeby ta dziewczyna dała sobie radę z tak wielką posiadłością.

Kiedy podniósł wzrok, spostrzegł, że twarz Jonatana pobladła, a zaciśnięte na kieliszku palce zbielały. Odwrócił głowę i zobaczył Regan, stojącą tuż przy drzwiach. Odstawił kieliszek z obojętną miną, jakby nic się nie stało i ruszył w jej stronę.

– Regan! – przywitał ją ciepłym, delikatnym głosem. – O tej porze powinnaś już spać.

Ogromne oczy dziewczyny stały się jeszcze większe od wezbranych w nich łez.

– Nie dotykaj mnie – wyszeptała, zaciskając dłonie i sztywno prostując plecy. Ubrana w dziecięcą koszulę, z gęstymi, ciemnymi włosami spływającymi na plecy, wyglądała bardzo krucho.

– Regan, masz natychmiast iść na górę. Doskoczyła do niego gwałtownie.

– Nie mów do mnie takim tonem! Wydaje ci się, że możesz mi rozkazywać po tym, co tu o mnie powiedziałeś? – Spojrzała na wuja. – Nie dostaniecie moich pieniędzy. Zrozumieliście? Żaden z was nie dostanie ani grosza!

– Jonatan zdążył się już opanować.

A w jaki sposób ty chcesz je dostać? – zapytał z uśmiechem. -Jeśli nie wyjdziesz za mąż za Farrella, jeszcze przez pięć lat nie będzie ci wolno ich ruszyć. Dotychczas ja cię utrzymywałem, ale zapewniam, że jeśli się nie zgodzisz na małżeństwo z nim, wyrzucę cię na ulicę. Nie będziesz mi już potrzebna.

Dziewczyna przyłożyła dłonie do czoła i starała się zebrać myśli. Bądź rozsądna, Regan – przekonywał ją Farrell, kładąc jej rękę na ramieniu. Odsunęła się od niego. Jestem inna niż myślisz – wyszeptała. – Nie jestem naiwna. Umiem robić wiele rzeczy. Potrafiłabym dać sobie radę sama.

– Ależ oczywiście – zapewnił ją pobłażliwie Farrell.

– Zostaw ją! – warknął gniewnie wuj. – Nie warto jej przekonywać. Żyje z głową w chmurach, tak samo jak jej matka. – Chwycił ją mocno za ramię, aż palce wbiły się w ciało. – Czy wiesz, co przeszedłem przez ostatnie szesnaście lat, od czasu śmierci twoich rodziców? Patrzyłem, jak jesz przy moim stole, nosisz ubrania kupione za moje pieniądze, a jednocześnie siedzisz na milionach! Na milionach, których nie mógłbym nawet dotknąć! Wiedziałem, że kiedy dorośniesz i wszystko odziedziczysz, nie dasz mi ani flinta!

– Przecież jesteś moim wujem! Podzieliłabym się z tobą!

– Ha! – Przyparł ją do ściany. – Zakochałabyś się w jakimś nic nie wartym, wystrojonym bawidamku, który przepuściłby wszystko w pięć lat. Postanowiłem dać ci, czego pragniesz i jednocześnie zapewnić sobie to, czego ja chcę.

– Chwileczkę! – Farrell niemal krztusił się ze złości. – Czy ty nazwałeś mnie… Bo jeśli tak, to…

Jonatan nie zwrócił na niego uwagi i mówił dalej:

– Co masz zamiar zrobić? Poślubić go czy wynieść się natychmiast z tego domu?

– Nie możesz… – zaczął Farrell.

– Właśnie że mogę i tak zrobię. Jeśli myślisz, że będę ją utrzymywał jeszcze pięć lat nie mając z tego żadnej korzyści, to chyba zwariowałeś.

Oszołomiona Regan patrzyła to na jednego, to na drugiego. Ze złamanym sercem powtarzała w myślach imię narzeczonego. Jak mogła się tak pomylić? Nie kochał jej, pragnął tylko jej pieniędzy. Małżeństwo z nią napawało go odrazą.

– Jak brzmi twoja odpowiedź? – zapytał Jonatan.

– Spakuję się – wyszeptała.

– Nie zabierzesz nic, za co ja płaciłem – wysyczał wuj.

Chociaż obaj mężczyźni sądzili, że jest inaczej, Regan Weston miała wiele dumy. Jej matka uciekła z domu i wyszła za mąż za urzędnika, biednego jak mysz kościelna, ale ponieważ wierzyła w niego i pracowała razem z nim, dorobili się wielkiego majątku. Regan urodziła się, kiedy jej matka miała czterdzieści lat. Dwa lata później oboje rodzice utonęli w czasie przejażdżki łodzią. Dziecko oddano pod opiekę jedynego krewnego, brata matki. Przez te wszystkie lata dziewczyna nie miała okazji wykazać się charakterem, jaki odziedziczyła po matce.

– Odchodzę – oznajmiła cicho.

– Bądź rozsądna, Regan – nalegał Farrell. – Dokąd pójdziesz? Nikogo nie znasz.

– Miałabym tu zostać i wyjść za ciebie za mąż? A nie wstydziłbyś się takiej niedouczonej żony?

– Nie zatrzymuj jej! Sama tu wróci – warknął Jonatan. – Niech no tylko skosztuje prawdziwego życia, a zaraz przybiegnie z powrotem.

Na widok nienawiści przepełniającej oczy wuja i pogardy w spojrzeniu Farrella, Regan zaczęła tracić odwagę. Zanim zdążyła zmienić zdanie i paść na kolana przed narzeczonym, odwróciła się na pięcie i wybiegła z domu.

Było już ciemno, a wiatr od morza poruszał gałęziami wysokich drzew. Zatrzymała się w progui podniosła wysoko głowę. Da sobie radę.

Choćby miało to być bardzo trudne, pokaże im, że nie jest taką ofermą, za jaką ją uważają. Oddalała się od domu, czując pod stopami zimne kamienie. Nie chciała myśleć o tym, że znalazła się w miejscu publicznym – chociaż po ciemku – w samej tylko koszuli. Kiedyś wróci do tego domu, ubrana w jedwabną suknię i z pięknymi piórami we włosach. Farrell padnie przed nią na kolana i powie jej, że jest najpiękniejszą kobietą pod słońcem. Rzecz jasna, do tego czasu zyska sławę jako gospodyni wspaniałych bali i ulubienica króla i królowej. Będą ją podziwiali za dowcip i inteligencję oraz za urodę.

Dokuczliwe zimno nie pozwoliło jej dłużej marzyć. Przystanęła pod żelaznym ogrodzeniem i roztarta ramiona. Gdzie się znalazła? Przypomniała sobie jak Farrell mówił, że była więźniem w Weston Manor. Miał rację. Od kiedy skończyła dwa lata, prawie nie opuszczała posiadłości. Towarzystwa dotrzymywały jej tylko wciąż zmieniające się pokojówki i wystraszone guwernantki. Ogród był jedynym miejscem zabaw. Chociaż większość czasu spędzała sama, rzadko czuła się samotna. To uczucie zawładnęło nią dopiero kiedy poznała Farrella.

Oparła się o zimne metalowe pręty i ukryła twarz w dłoniach. Kogo chciała oszukać? Co mogła zrobić sama, w środku nocy, mając na sobie jedynie koszulę?

Podniosła głowę słysząc odgłos zbliżających się kroków. Radosny uśmiech rozjaśnił jej twarz. Farrell przyszedł tu za nią! Kiedy odsuwała się od ogrodzenia, zaczepiła rękawem o żelazo i rozdarła koszulę na ramieniu. Nie zwróciła na to uwagi i zaczęła biec w stronę, z której dochodziło stąpanie.

– Witam, panienko – odezwał się biednie ubrany młody człowiek. – Widzę, że wyszłaś mnie powitać, gotowa, by wskoczyć do łóżka.

Cofając się w popłochu, Regan nadepnęła na skraj długiej koszuli i z trudem utrzymała równowagę.

– Nie trzeba się bać Charliego – mówił nieznajomy. – To, co zrobię, na pewno ci się spodoba.

Dziewczyna zaczęła biec ile sił w nogach. Serce waliło jej jak oszalałe, a przy każdym ruchu pęknięty rękaw odrywał się coraz bardziej. Nie wiedziała, dokąd pędzi, czy ucieka do kogoś, czy przed kimś. Nawet kiedy pierwszy raz upadła, nie zwolniła biegu.

Wydawało się jej, że upłynęły całe godziny, zanim dotarła do jakiegoś zaułka i ukryła się w nim. Poczekała, aż rozdygotane serce trochę się uspokoi i nasłuchiwała kroków mężczyzny. Kiedy stwierdziła, że wokół panuje cisza, oparła głowę o wilgotny ceglany mur i wciągnęła w nozdrza słony odór ciągnący tu znad morza. Usłyszała, że gdzieś na prawo od niej ktoś się roześmiał, trzasnęły drzwi i szczęknęło żelazo. Dochodziło pokrzykiwanie mew.

Spojrzała na siebie i stwierdziła, że jej koszula jest podarła i zabłocona. Czuła błoto we włosach i na policzku. Postanowiła nie myśleć o swoim wyglądzie i siłą woli starała się opanować strach. Musi wydostać się z tej cuchnącej okolicy i jeszcze przed świtem znaleźć jakieś schronienie, gdzie mogłaby odpocząć z dala od niebezpieczeństw.

Przygładziła włosy najstaranniej jak umiała, zebrała rozdarte strzępy koszuli i opuściła zaułek. Szła tam, skąd dobiegał śmiech. Może znajdzie pomoc, której tak bardzo potrzebuje.

Już po kilku minutach jakiś mężczyzna chwycił ją ramię. Kiedy mu się wyrwała, dwóch następnych złapało ją za koszulę, rozrywając materiał w trzech miejscach.

– Nie – wyszeptała i rzuciła się w tył. Ciężki odór ryb unosił się wokół, a ciemności otaczały ją jak ciężka, aksamitna zasłona. Znowu zaczęła uciekać. Mężczyźni podążali tuż za nią.

Obejrzała się i stwierdziła, że goni ją już kilku nieznajomych. Chociaż nie śpieszyli się zbytnio, byli i tuż za nią. Zdawało się, że się z nią drażnią i ta zabawa sprawia im przyjemność.

Nagle, bez żadnego ostrzeżenia, coś przewróciło ją na ziemię. Miała wrażenie, że zderzyła się z kamiennym murem. Całym ciężarem ciała wylądowała na siedzeniu, jakby ktoś zrzucił ją z wysokości.

– No, Travis, chyba udało ci się ją zatrzymać odezwał się nad nią jakiś mężczyzna. Olbrzymi cień pochylił się nad Regan i niski, dźwięczny głos zapytał:

– Nic ci się nie stało?

Zanim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, silne ramiona podniosły ją z ziemi i zamknęły w bezpiecznych objęciach. Była zbyt wyczerpana i przerażona, żeby zastanawiać się czy to wypada, i przytuliła twarz do szerokiej piersi mężczyzny, który trzymał ją w uścisku.

– Znalazłeś chyba to, czego szukałeś na dzisiejszą noc – parsknął jeden z pozostałych. – Zobaczymy cię tu rano?

– Być może – odparł niski głos tuż przy policzku Regan. – Jednak niewykluczone, że spotkamy się dopiero w dniu wypłynięcia statku.

Mężczyźni znowu się roześmiali, a potem ruszyli w swoją stronę.

2

Regan nie miała pojęcia gdzie jest, ani w czyim towarzystwie. Wiedziała tylko, że wreszcie czuje się bezpieczna, jakby ktoś ją zbudził z koszmarnego snu. Kiedy zamknęła oczy i przytuliła się do nieznajomego, który niósł ją bez najmniejszego wysiłku, miała wrażenie, że wszystko będzie dobrze. Nagły rozbłysk światła sprawił, że mocniej zamknęła powieki i jeszcze ciaśniej przywarła policzkiem do twardego ramienia mężczyzny.

Co pan tam niesie, panie Travis? – zapytał kobiecy głos.

Regan usłyszała, jak nieznajomy wybuchnął śmiechem.

Przynieś do mojego pokoju brandy i gorącą wodę. Nie zapomnij o mydle – polecił.

Wydawało się, że wspinaczka po schodach z dodatkowym ciężarem w ramionach nie sprawia mu żadnej trudności. Zanim zapalił świecę, Regan niemal zapadła w sen.

Ostrożnie ułożył ją na łóżku i oparł o poduszki. No, dobrze. Niech no ci się przyjrzę.

Kiedy spoglądał na nią z uwagą, Regan po raz pierwszy zobaczyła swojego wybawcę. Miał niezwykle gęste, miękko układające się ciemne włosy, przystojną twarz i delikatnie wykrojone usta. W ciemnobrązowych tęczówkach migotały iskierki śmiechu, a w kącikach oczu rysowały się niewielkie zmarszczki.

– Zadowolona? – spytał i poszedł otworzyć drzwi, do których właśnie ktoś zapukał.

Był to największy mężczyzna, jakiego kiedykolwiek spotkała. Oczywiście, taka sylwetka dawno już wyszła z mody, ale mimo to, bardzo ją zafascynowała. Pierś nieznajomego była chyba ze dwa razy szersza niż jakakolwiek inna część jego ciała. Obwód ramienia równał się obwodowi talii Regan. Pod obcisłymi skórzanymi spodniami dostrzegła wyraźnie zarysowane masywne mięśnie ud. Zadziwiły ją buty z cholewami do kolan, ponieważ dotychczas widywała jedynie mężczyzn odzianych w jedwabne pończochy i pantofle z safianu.

– Proszę. Wypij to. Od razu lepiej się poczujesz.

Brandy paliła ją w gardło, więc mężczyzna poradził jej, żeby piła małymi łykami.

– Jesteś zimna jak sopel lodu. To cię rozgrzeje.

I rzeczywiście, zrobiło jej się cieplej. Przytulny pokój oświetlony złotawym blaskiem świec i obecność spokojnego, silnego człowieka sprawiły, że Regan czuła się coraz bezpieczniej. Wuj i Farrell jakby odpłynęli gdzieś bardzo daleko.

– Dlaczego tak dziwnie mówisz? – zapytała łagodnie.

Zmarszczki w kącikach oczu nieznajomego się pogłębiły.

– Mógłbym zapytać ciebie o to samo. Jestem Amerykaninem.

Regan spojrzała na niego z zaciekawieniem połączonym ze strachem. Słyszała wiele opowieści o Amerykanach, ludziach, którzy wypowiedzieli wojnę ojczystemu krajowi i niewiele różnili się od dzikusów.

Jakby czytając w jej myślach, mężczyzna zamoczył ręcznik w gorącej wodzie, namydlił i zaczął myć czoło dziewczyny. Nie wiadomo, dlaczego Megan przyjęła za rzecz zupełnie naturalną, że ten rosły mężczyzna, którego dłoń była szersza niż jej twarz, opiekuje się nią tak czule i delikatnie. Kiedy umył już jej twarz, zajął się stopami i nogami. Spojrzała na jego przycięte tuż nad kołnierzem, lekko kręcone włosy i nie mogła się oprzeć, żeby ich nie dotknąć. Były czyste i szorstkie. Pomyślała, że nawet włosy nieznajomego są silne.

Wstał, wziął ją za rękę i pocałował koniuszki palców.

– Włóż to na siebie – polecił, rzucając na łóżko jedną z własnych czystych koszul. – Zejdę na dół zobaczyć, czy nie dostaniemy czegoś do jedzenia. Widzę, że przydałby ci się solidny posiłek.

Wyszedł, a pokój bez niego zrobił się pusty. Kiedy Regan wstała, zachwiała się lekko i zdała sobie sprawę, że to wypita brandy uderzyła jej do głowy. Wuj Jonatan nigdy nie pozwalał jej pić mocnych trunków. Myśl o nim przywołała wszystkie złe wspomnienia. Zdjęła z siebie resztki brudnej, podartej koszuli i zaczęła sobie wyobrażać, jak wuj i Farrell się poczują, kiedy wróci do nich wsparta na ramieniu tego wielkiego, przystojnego Amerykanina. Jej nowy znajomy był wystarczająco silny, żeby wymóc na nich, co tylko by chciał. Przebrana w czystą koszulę, która sięgała jej poniżej kolan, Regan wróciła do łóżka i pogrążyła się w marzeniach. Wyobrażała sobie, jak to będzie, kiedy wróci do Weston Manor, tym razem z triumfalnie podniesioną głową. Amerykanin na zawsze pozostanie jej przyjacielem, może nawet przyjedzie na jej ślub z Farrellem. Oczywiście, będzie musiał nabrać trochę ogłady towarzyskiej, ale może Farrell nauczy go dobrych manier. Z uśmiechem na ustach zapadła w sen. Travis wrócił do pokoju z tacą pełną jedzenia. Usiłował zbudzić Regan, ale dziewczyna tylko szczelniej otuliła się kołdrą, więc sam zabrał się do kolacji. Od wczesnego popołudnia pił z przyjaciółmi z Ameryki. Świętowali zakończony szczęśliwie rejs i udane transakcje, jakie Travis przeprowadził w Anglii. Za tydzień miał wypłynąć do Wirginii.

Wszyscy czterej kompani zwierzali się właśnie, że niczego teraz bardziej nie pragną, niż słodkiej dziewczyny w łóżku, kiedy ta mała wpadła na Travisa. Była ładna, młoda i czysta, mimo że miała na sobie chyba pół kilo błota, które potem z niej zmył. Zastanawiał się, co robi sama w nocy, dlaczego biegnie po ulicy w samej tylko koszuli. Może wyrzucono ją z domu, w którym dotychczas pracowała albo postanowiła się usamodzielnić, ale praca na ulicy przeraziła ją.

Travis pochłonął niemal wszystko, co było na tacy, wstał i przeciągnął się. Jakiekolwiek kłopoty dręczyły tę dziewczynę, najważniejsze, że tej nocy należała do niego. Jutro odeśle ją z powrotem na ulicę.

Rozebrał się wolno, niezdarnie rozpinając guziki. Podniecił go sposób, w jaki dziewczyna przywarła do niego, kiedy niósł ją w objęciach. Zastanawiał się, gdzie się nauczyła takiej sztuczki. Żadna inna znana mu ulicznica nie stosowała tego chwytu.

Nagi wsunął się do łóżka i przyciągnął do siebie dziewczynę. Ciało Regan było bezwładne, ale kiedy wsunął ręce pod jej koszulę, rozbudziła się. Poczuła na sobie ciepłe, męskie dłonie i zdawało jej się, że to dalszy ciąg rozkosznego snu. Dotychczas nikt nie okazywał jej uczucia. Nawet w dzieciństwie, kiedy tak bardzo chciała, żeby ktoś ją przytulił, nie było nikogo, kto by ją kochał. w głowie majaczyło jej wspomnienie jakiegoś niedawnego okrutnego zawodu, więc zapragnęła, żeby ktoś ją objął i zagłuszył ból.

Pół rozbudzona, zawieszona między jawą i snem, czuła, że ktoś zdejmuje z niej koszulę. Westchnęła z rozkoszą, kiedy jej piersi dotknęły twardego, pokrytego gęstym meszkiem torsu Amerykanina. Usta Travisa dotknęły jej policzka, oczu, włosów i w końcu warg. Nigdy przedtem nie całowała mężczyzny, ale natychmiast uznała, że bardzo jej się to podoba. Jego wargi, jednocześnie twarde i delikatne, poruszały się lekko, rozwierając nieco jej usta i smakując ich słodycz.

Kiedy przyciągnął ją do siebie, przysunęła się chętnie, otoczyła ramionami jego szyję i napawała się potężną budową jego ciała. Przywarła do niego mocno, chcąc poczuć go całego przy sobie.

Gdy ruchy Travisa stały się szybsze, zaskoczona otworzyła oczy. Szybko wróciła do pełnej świadomości i chciała się wyrwać z uścisku. Jednak Amerykanin był tak silny, że nawet nie zauważył tej wątłej próby oporu. Jemu również kręciło się w głowie od wypitej whisky, a zachęcająca reakcja dziewczyny rozpaliła go do białości.

Regan odpychała go coraz energiczniej, ale mężczyzna objął ją mocniej ramionami i całował zapamiętale, tłumiąc wszelkie okrzyki protestu. Mimo że zaczynała już pojmować, że to, co robi, nie jest właściwe, nie mogła dłużej się opierać. Odpowiadała na jego ruchy przywierając do niego całym ciałem, oczekując czegoś więcej, chociaż sama nie wiedziała czego.

Travis objął dłonią jej głowę i przesuwał kciukiem po wrażliwej skórze przy linii włosów. Zębami chwycił płatek ucha.

– Słodka – wyszeptał. – Słodka jak fiołek.

Z błogim uśmiechem Regan poruszyła się leniwie, kiedy poczuła na nodze dotyk uda Travisa. Przechyliła głowę na bok, odsłaniając szyję i ramię. Miała wrażenie, że rozpływa się z przyjemności, kiedy zaczął pieścić jej dekolt. Zanurzyła palce w gęstych włosach i przytrzymała głowę Amerykanina tak, żeby nie mógł się poruszyć. Kiedy jego dłoń spoczęła na jej piersi, zesztywniała z zaskoczenia. Każdą cząsteczkę ciała ogarnęło uczucie niezwykłego uniesienia. Przyciągnęła bliżej głowę Travisa i niecierpliwie, namiętnie poszukała jego ust.

Gdy Amerykanin nakrył ją swoim ciałem, początkowo myślała tylko o tym, że jak na tak potężnego człowieka jest niespotykanie lekki. Chwilę potem przeszył ją ból i rozwarła szeroko oczy. Nie czuła już przyjemności, więc z całej siły zaczęła odpychać go od siebie.

Ale Travis od dawna jej nie słyszał. Pożądał tej słodkiej, chętnej dziewczyny tak bardzo, że nie docierały do niego jej protesty.

Mimo oszołomienia alkoholem, zrozumiał, co się dzieje, kiedy natrafił na cienką błonę. Ukryta w zakamarku świadomości resztka zdrowego rozsądku mówiła mu, że popełnia błąd, ale już nie zdołał się zatrzymać. Napierał na dziewczynę szybko, chociaż bez początkowego zapału.

Już po wszystkim, kiedy leżał na niej nieruchomo, poczuł, że szczupłym ciałem o drobnych kościach wstrząsa szloch. Gorące łzy zrosiły mu szyję, mieszając się z jego własnym potem.

Odsunął się, nie patrząc na swoją towarzyszkę.

Promienie słońca już wdzierały się przez okno i Travis nigdy jeszcze nie czuł się bardziej trzeźwy. Włożył spodnie, buty i koszulę, której nawet nie chciało mu się zapinać, i dopiero wtedy spojrzał na Regan. Spod kołdry widać było tylko czubek jej głowy.

Tak ostrożnie, jak tylko potrafił, usiadł obok niej na łóżku.

Kim jesteś? – zapytał cicho. Jedyną odpowiedzią było drżenie jej ciała i głośny szloch. Zaczerpnął głęboko powietrza i posadził ją w pościeli, zasłaniając prześcieradłem nagie piersi dziewczyny.

Nic dotykaj mnie! – zasyczała. – Zrobiłeś mi krzywdę.

Travis skrzywił się i zmarszczył brwi. Wiem o tym i bardzo mi przykro, ale… – Podniósł głos. Do diabła! Skąd mogłem wiedzieć, że jesteś dziewicą? Sądziłem, że…

Przerwał, bo zobaczył jej niewinne oczy. Jak mógł pomyśleć, że jest prostytutką? Być może sprawiło to błoto rozmazane na jej twarzy i słabe światło w pokoju lub, co najbardziej prawdopodobne, wypita w nadmiarze whisky. Dzisiaj zrozumiał, że powinien był od razu rozpoznać, kim jest ta dziewczyna. Nawet kiedy siedziała naga w łóżku, ze splątanymi włosami opadającymi na ramiona, robiła wrażenie dystyngowanej i szlachetnej damy, co w tak trudnych chwilach udaje się tylko Angielkom z wyższych sfer. Zdał sobie sprawę z tego, co zrobił – zabrał do łóżka córkę jakiegoś lorda, dziewicę – i pojął, że jego czyn może przysporzyć mu wielu kłopotów.

Wiem, że ty mi nie wybaczysz – zaczął, – ale pozwól mi wytłumaczyć się przed twoim ojcem, Jestem pewien, że on…

Zrozumie? – dokończył w myślach z powątpiewaniem.

– Mój ojciec nie żyje – odparła Regan.

– Więc zaprowadź mnie do swojego opiekuna.

– Nie! – krzyknęła gwałtownie. Czy mogła teraz wrócić do wuja i dopuścić, żeby ten zwalisty Amerykanin wyznał, co tu razem robili? – Znajdź mi jakiś strój, a sama stąd odejdę. Nie musisz mnie nigdzie odprowadzać.

Travis zastanawiał się przez chwilę.

– Dlaczego biegałaś po porcie w środku nocy? Chyba się nie mylę twierdząc, że takie dziecko jak ty… – Roześmiał się na widok jej spojrzenia. – Przepraszam, że taka młoda dama prawdopodobnie nigdy przedtem nie widziała dzielnicy portowej.

Regan podniosła dumnie głowę.

– To nie twoja sprawa, co w życiu widziałam. Proszę tylko o ubranie. Jeśli cię na to stać; kup mi jakąś prostą suknię, a zaraz sobie pójdę.

Travis znowu się uśmiechnął.

– Chyba stać mnie na sukienkę. Ale nie zostawię cię na pastwę tej bandy, która włóczy się tu po ulicach. Sama wiesz, co ci się przydarzyło ostatniej nocy.

Spojrzała na niego mrużąc oczy.

– Czy może mnie spotkać coś gorszego niż to, co ty ze mną zrobiłeś? – Ukryła twarz w dłoniach. – Kto mnie teraz zechce? Zniszczyłeś mnie.

Travis przysunął się bliżej i odciągnął jej ręce.

– Każdy cię zechce, moja słodka. Jesteś najsmakowitszym kąskiem… – Zmiarkował się i przerwał.

Regan nie całkiem rozumiała, co chciał powiedzieć, ale zaczynała się domyślać.

– Ty nieokrzesany zamorski prostaku! Dobrze wiem, jakimi dzikusami są Amerykanie! Porywają damy na ulicach, wciągają je do swoich pokoi i tam… – prychnęła z odrazą – robią z nimi okropne rzeczy.

Chwileczkę, moja panno! Jeśli dobrze pamiętam, ostatniej nocy pojawiłaś się nie wiadomo skąd i wpadłaś na mnie jak burza, a kiedy chciałam pomóc ci wstać, sama rzuciłaś mi się w ramiona. Prawdziwa dama tak się nie zachowuje. A jeśli to, co potem robiliśmy wydaje ci się takie okropne, to dlaczego przyciągałaś mnie do siebie i obejmowałaś tak mocno nogami?

Słysząc te słowa przerażona Regan otworzyła szeroko usta i patrzyła na niego bez słowa, mrugając nieprzytomnie oczami.

Przepraszam. Nie chciałem powiedzieć nic, co by cię uraziło, ale musimy ustalić fakty. Gdybym wiedział, że jesteś dziewicą, a nie dziewczyną spod latarni, nigdy bym cię nie dotknął. Co się stało, to się już nie odstanie. Wziąłem cię i teraz jesteś pod moją opieką.

– Zapewniam cię, że nie musisz się mną opiekować. Sama potrafię o siebie zadbać.

– Tak jak zeszłej nocy? – zapytał unosząc brew. – Miałaś szczęście, że trafiłaś na mnie. Inaczej nie wiadomo, co by się z tobą stało.

Minęła długa chwila zanim Regan była zdolna się odezwać.

– Nigdy jeszcze nie spotkałam kogoś równie bezczelnego i nieznośnego! Ze spotkania z tobą nie wyniknęło nic dobrego. Teraz wiem, że lepiej było zostać na ulicy, niż dać się porwać takiemu obrzydliwemu dręczycielowi kobiet.

Travis zmrużył oczy i wybuchł nieopanowanym śmiechem. Przeczesał ręką ciemne włosy i oznajmił wesoło:

– No, no, no. Właśnie zwymyślała mnie angielska dama. – Ogarnął wzrokiem jej nagie ramiona i uśmiechnął się do niej. – Wiesz, bardzo cię lubię.

– Ale ja cię nie lubię – odparła Regan, zniecierpliwiona jego nieobyciem i brakiem zrozumienia.

– Pozwól, że się przedstawię. Nazywam się Travis Stanford. Pochodzę z Wirginii i jestem szczęśliwy, że cię poznałem. – Wyciągnął dłoń.

Regan odwróciła oczy i splotła ramiona na piersiach. Może, gdy nie zwróci na niego uwagi i potraktuje go niegrzecznie, pozwoli jej odejść.

– Dobrze – odparł Travis i wstał. – Rób, jak chcesz, ale jedno musimy sobie wyjaśnić. Nie wypuszczę cię samej na portowe ulice Liverpoolu. Albo mi powiesz, gdzie mieszkasz i kto się tobą opiekuje, albo pozostaniesz zamknięta w tym pokoju.

– Nie możesz tego zrobić! Nie masz prawa!

Pochylił się nad nią z poważną miną.

– Uzyskałem to prawo zeszłej nocy. My, Amerykanie, poważnie traktujemy swoje obowiązki. Od dzisiaj jestem za ciebie odpowiedzialny, przynajmniej do czasu, kiedy się dowiem, kto jest twoim opiekunem.

Ubrał się do końca obserwując ją w lustrze i zastanawiając się, dlaczego nie chce mu powiedzieć, kim jest. Założył płaszcz i nachylił się nad dziewczyną.

– Próbuję zrobić to, co dla ciebie najlepsze – powiedział łagodnie.

– A kto ci dał prawo decydować, co jest dobre dla kogoś, kogo nawet nie znasz?

– Jakbym słyszał mojego młodszego brata – odparł parskając śmiechem. – Pocałujesz mnie na odchodne? Jeśli znajdę twojego opiekuna, to może być ostatnia chwila, jaką spędzamy sam na sam.

– Mam nadzieję, że już nigdy cię nie zobaczę – wybuchnęła. – Może wpadniesz do wody i utopisz się. Może…

Umilkła, kiedy podniósł ją z łóżka. Jednym ramieniem podtrzymywał jej plecy, drugim odsunął rozdzielające ich prześcieradło. Zbliżając usta do jej warg, pieścił miękką, brzoskwiniową skórę na biodrach i udzie. Pocałował ją z wielką delikatnością, uważając, żeby jej nie wystraszyć i nie być zbyt szorstkim.

Przez chwilę Regan odpychała go obiema rękami, ale dotyk wielkich dłoni i przytłaczająca siła, z jaką przyciągał ją do siebie sprawiły, że dziewczynę ogarnęło obezwładniające podniecenie. Dziwiła się, że taki arogancki prostak umie być tak delikatny.

Zarzuciła mu ramiona na szyję, odwróciła na bok głowę i zatopiła palce w jego włosach.

Travis pierwszy wyswobodził się z uścisku.

– Prawdę mówiąc, mam nadzieję, że nie znajdę twojego opiekuna. Z przyjemnością sam bym się tobą zaopiekował.

Zamierzyła się, żeby go uderzyć, ale on chwycił ją za rękę i śmiejąc się ucałował każdą kostkę zaciśniętej piąstki.

– To były tylko marzenia. Teraz bądź grzeczną dziewczynką i zaczekaj tu na mnie. Kiedy wrócę, przyniosę ci śliczną sukienkę.

Usłyszała jego śmiech, kiedy rzucona przez nią poduszka trafiła w drzwi, które właśnie za sobą zamykał. Zgrzyt przekręcanego w zamku klucza zabrzmiał w uszach Regan niczym szczęk kajdan zamykających się u nóg.

Przerażająca cisza dudniła jej w uszach. Dziewczyna siedziała oszołomiona, spoglądając pustym wzrokiem na duży pokój. Przez chwilę nie mogła uwierzyć, że nie jest w domu, we własnej błękitnej sypialni, do której Matta zaraz przyniesie gorącą czekoladę. W ciągu ostatnich kilku godzin świat zwalił jej się na głowę. Usłyszała, jak ukochany człowiek mówi, że nie chce jej poślubić a jedyny krewny przyznaje, że wcale o nią nie dba. Co najgorsze, utraciła cnotę i została uwięziona przez jakiegoś dzikiego Amerykanina. Jestem więźniarką – pomyślała. Nie zdawała sobie sprawy, że całe dotychczasowe życie spędziła w więzieniu, którym była pozłacana klatka pięknego ogrodu i podupadającego domostwa.

Rozmyślając nad swoim losem zaczęła rozglądać się po pokoju. Spostrzegła w jednej ze ścian duże okno i to natchnęło ją nadzieją wyrwania się z uwięzi. Gdyby tylko udało się uciec, na pewno znalazłaby pomoc. Może ktoś przyjąłby ją do swojego domu albo dał pracę. Przy tej myśli się zawahała. Co potrafi robić? W jaki sposób zdoła się samodzielnie utrzymać przez pięć lat, do czasu otrzymania spadku? Właściwie jedyną rzeczą, na której dobrze się znała, była uprawa kwiatów. Być może…

Regan surowo skarciła się w duchu. Nie czas teraz na rozmyślania o tym, co by było gdyby. Najpierw musi stąd uciec i pokazać temu gruboskórnemu dzikusowi, że nie można porywać angielskich dam i więzić ich wbrew woli.

Wyskoczyła z łóżka i natychmiast zdała sobie sprawę, że jej pierwszym problemem jest ubranie. W rogu pokoju stał kufer, ale szybko przekonała się, że jest zamknięty.

Podskoczyła słysząc pukanie i ledwie zdążyła włożyć na siebie koszulę Travisa, kiedy weszła rumiana, pulchna dziewczyna, niosąc tacę z obfitym śniadaniem.

– Pan Travis kazał mi przynieść panience jedzenie i ciepłą wodę, jeśli panienka zechce się wykąpać – oznajmiła, nerwowo popatrując po pokoju. cały czas opierała się plecami o drzwi.

– Czy możesz zdobyć dla mnie jakieś ubranie? zapytała Regan. – Później ci je zwrócę, ale potrzebuję czegoś więcej, niż ta męska koszula.

– Przykro mi, panienko, ale pan Travis wyraźnie mi nakazał, żebym nie przynosiła tu niczego oprócz jedzenia i gorącej wody. Mam też powiedzieć, że wynajął człowieka, żeby cały dzień stał pod oknem, na wypadek gdyby panienka chciała przez nie uciec.

Regan podbiegła do okna i przekonała się, że dziewczyna mówi prawdę.

– Musisz mi pomóc – błagała. – Ten człowiek więzi mnie tutaj wbrew mojej woli. Pomóż mi uciec, proszę.

Służąca pośpiesznie odstawiła tacę. Oczy rozszerzyły się jej ze strachu.

– Pan Travis zagroził, że mnie zabije, jeśli po zwolę panience się wymknąć. Przepraszam, ale muszę też myśleć o sobie. – Z tymi słowami wyszła z pokoju, zatrzaskując za sobą ciężki zamek.

Z początku Regan nie była pewna, co właściwie czuje. Jej dotychczasowe życie było przyjemne, spokojne, niemal nudne. Nie miała poważnych kłopotów i znała niewielu ludzi, ale teraz wszystko się na nią zwaliło i ciężkim brzemieniem przygniatało ku ziemi. Wcale nie zamierzała opuszczać domu wuja i nie chciała trafić w niewolę do tego strasznego człowieka.

Obiema rękami podniosła tacę i cisnęła nią o ścianę. Potem stała i patrzyła jak jajka i dżem spływają po gładkim tynku. Wybuch nie poprawił jej samopoczucia, przeciwnie, wpędził ją w jeszcze gorszy nastrój. Rzuciła się na łóżko i długo krzyczała w poduszkę, wierzgając nogami i bijąc dłońmi o puchowy materac.

Chociaż miotała nią złość na myśl o własnej bezsilności, zmęczenie okazało się silniejsze. Mięśnie rozluźniły się i dziewczyna zapadła w głęboki, ciężki sen. Nie obudziła się ani kiedy służąca czyściła ścianę pobrudzoną jedzeniem, ani nawet, kiedy wrócił Travis, obładowany kolorowymi pudłami, i nachyliwszy się nad nią z uśmiechem patrzył na jej słodką, niewinną twarzyczkę.