У глыбі дзяцінства
Над галавою буйныя яблыкі, чырванашчокія мамінсыночкі, спелыя, напалоханыя пчоламі падаюць у зельішча. Смяецца сонца, як добры валакіта, паміж грады маку i слабее ад нямога рогату. Ломячы праменнямі высокую лебяду, коціцца яно ў Александроўку, у палеткі александроўскія. Заходзіць.
Зялёныя галіны i цёмна-сіняе неба ў сіняках, стомленае. Вечарэе.
Акно пахне варанай бульбай, i свежым малаком, i цыбуляй са скваркамі. Расчыненае акно запрашае. Час вячэраць i спаць. Ногі просяцца ў пасцель, брудныя. Трэба ix памыць. Найгорш перад сном — гэта мыць ногі!
Калі гэта?
Трыццаць гадоў назад, на сорак пятым кіламетры ад Беластока, паўночна-ўсходнім.
W głębi dzieciństwa
Nad głową soczyste jabłka, rumianolice pieszczochy, dojrzałe, przestraszywszy się pszczół padają w zielsko, ach, jak się boją. Słońce się śmieje jak dobroduszny włóczęga zza grządki maku, zanosi się bezgłośnym rechotem. Obłamując promieniami wysoką lebiodę, toczy się nad Aleksandrówkę, na aleksandrowskie poletka. Zielone gałęzie i niebo — granatowe, strudzone, w siniakach. Wieczór. Okno pachnie przysmażanymi kartoflami, świeżym mlekiem, cebulą ze skwarkami. Otwarte na oścież — zaprasza. Czas powieczerzać i pójść spać. Nogi już ciągną do łóżka, brudasy. Muszę je umyć. Najgorsza rzecz przed spaniem to mycie nóg.
Kiedy to było? Przed trzydziestu laty, w głębi dzieciństwa, o czterdzieści pięć kilometrów na północny wschód.
Przeł. Jerzy Litwiniuk