Лістоўе Listowie

Загоны / Zagony

Загоны

На загонах, як у жыцці, — усяго пакрысе. Вось цыбуля, ад якой адны слёзы. Касабочыцца на яе сам не лепшы часнок смуглявы, элегант агідны. A моркаўка, бы дзяўчына пачырванелая, засланілася буйнай зеленню да часу, да пары. Сланечнік, рагатун нястрымны, аж згорбіўся ад уцехі пустой. Яму весела ад ранку да вечара; перадражнівае макаўкі, разадзетыя па-вясельнаму, модніцы бяздумныя, якія мітусяцца адна перад другою ды хіхікаюць. Гарбуз, гультай зроду, разваліўся на ўсю разору, падкаціўшы голаў сваю пад лопух, каб сонца не прыпякала... За такога суседа свайго засаромеўся бурак, безнадзейна раскінуўшы лісце. Бручка грубаскурая, задаволеная сабою, надзьмулася, быццам яна тут найважнейшая... Кроп, малагодак бесклапотны, рослы праз меру, увесь у рабацінні ад беганіны свавольнай з загона на загон. Гуркі ціха стаіліся, быццам шайка дзяцей, што не нацешыліся гульнёю ў схованкі. Капуста прысела ад знямогі, паматчынаму распусціўшы дзіравы прыпол, ды задумалася...

На загонах усяго пакрысе...

Zagony

Na zagonach, jak w życiu, wszystkiego po trochu. Oto cebula —jeno płakać przy niej. Boczy się na nią smukły czosnek — nie lepszy od niej, obmierzły elegant. A marchew, jak spłoniona dziewczyna, zasłoniła się bujną zielenią — do czasu, do pory. Słonecznik — śmieszek niepowstrzymany, aż się zgarbił z wesołej pustoty. Radośnie mu od rana do wieczora; przedrzeźnia makówki: ubrane weselnie bezmyślne modnisie, pstrzące się jedna przed drugą i chichoczące. Harbuz, hultaj z przyrodzenia, rozwalił się na całą grzędę; łeb schował pod łopuch przed prażącym słońcem. Za sąsiada wstydzi się burak: rozłożył bezradnie liście. Nadęła się, jakby była tu najważniejsza, zadowolona z siebie, gruboskóra brukiew. Skwar, niczym niemowlak wyrosły nad miarę, sfalował się od swawolnego biegania z zagonu na zagon. Czają się ogórki, niby dziecięca szajka, która nie nacieszyła się jeszcze zabawą w chowanego. Przysiadła bezsilnie kapusta, rozsunęła po matczynemu dziurawe podołki, zamyśliła się...

Na zagonach wszystkiego po trochu.

przeł. Jan Czopik