Сёньня


Дзень пры дні

глядзяць мне зьдзіўлёна ўсьлед

збуцьвелыя манэкены:

хіба яны

не адзіныя жыхары

ў гэтым горадзе?

Блукаю па вуліцах,

зацярушаных тонкім пылам,

на якім

бачу толькі

свае ўчарашнія сьляды.

Блукаю па гэтым горадзе,

бо калісьці

сустрэў у пакручастым завулку

маленькія сьляды

босых

ног.

Сёньня

на утравелым пляцы

каля помніку,

дзе жыве мая сяброўка-яшчарка,

я распалю

вогнішча,

і

ты выйдзеш на пах дыму,

каб сагрэцца.

Сёньня

горад ажыве

і напоўніцца

людзьмі.

Загрузка...