Паром празь Ля-Манш

Вуліца зьліваецца з абалонай,

шматпавярховыя камяніцы

растаюць,

быццам кубікі рафінаду,

міма праплываюць

купецкія дамы

з лавачкамі і аканіцамі,

зялёная крыга вязе

жарага пеўня,

мы плывем

сярод дзіклівых дзьвінскіх самоў

і віленскага барока,

вейкі ператвараюцца

ў плаўнікі вачэй

аўтара мэтафары,

які вандраваў тут

раней за нас,

пад старой лодкай

схаванае маё адзеньне —

тады я ўпершыню

пераплываў гэтую раку,

ня ведаючы, што

яна вынесе мяне на бераг,

дзе каардынатамі будуць

твой голас

і твая ўсьмешка,

якія даверліва плывуць побач,

пэўныя, што я не прапушчу

той павароткі, адкуль

яшчэ ня позна вярнуцца

ў сакавіцкі ранак, калі

нашы душы прачнуліся

ў затоцы бязгрэшнага ложка,

дзе ў зарасьніку аеру

драмала

шэрая чапля

вечнасьці.