Паром празь Ля-Манш

Нас трое —

індыгавы вечар,

вохрысты каштан

і я

з пляшкаю цёмнага віна,

якую мы вып’ем

за тваё цела:

спачатку —

за яго высокі гемаглябін

і спачын мікробаў,

што аддана служаць

дзьвюм на год

традыцыйным ангінам,

потым —

за яго садовыя сьцежкі

і авантурныя альтанкі,

дзе дазваляецца гаварыць

выключна шэптам,

потым —

за яго імжыстыя

хрызантэмавыя раніцы

і небясьпечныя дзённыя

пілігрымкі,

за яго скрутныя віры,

падступныя затокі

і затанулыя ў іх караблі

зь вядомымі адной табе

мужчынскімі імёнамі,

за канстанту яго экватару

і ягоны нулявы мэрыдыян,

праведзены празь дзьве плямкі

з разраду асобых прыкметаў,

за сусьвет твайго цела і

непрадказальнасьць арбітаў

яго населеных гуманоідамі

плянэтаў

і пустэльных астэроідаў,

за яго сузор’і

і туманнасьці,

што існуюць

у інфрачырвоным

і ультрафіялетавым

спэктрах,

за жнівеньскія зьнічкі

загаданых грахоўных жаданьняў,

за...

Сёньня надарыўся

першы прымаразак,

і ў кампаніі каштана і вечара

я п’ю

за тваё цела.