La Eksterordinara Lando Oz

Ĉapitro XXIV Riĉo pro Kontento

Kiam la miriga informo atingis la orelojn de Reĝino Zingibra — ke Mombi la magiulino estas kaptita; ke ŝikonfesis sian krimon al Glinda; ke oni trovis la delongeperditan Princinon Ozma en, nekredeble, Tip —ŝiploris verajn larmojn de malĝojo kaj malespero. “Ke mi devos,” ŝi ĝemis, “reginte kiel Reĝino, kajloĝinte en palaco, rekomenci purigadi plankojn kajkirli buteron! Estas nepenseble! Mi neniel konsentos!”

Do kiam ŝiaj soldatinoj, kiuj pasigis sian temponplejparte per kuirado de sukerfandaĵoj en la kuirejojde la palaco, konsilis al Zingibra ke ŝi rezistu, ŝi obeisilian malsaĝan babiladon kaj sendis akran de fion alGlinda la Bona kaj Princino Ozma. Rezultismilitdeklaro, kaj la tujsekvan tagon Glinda marŝiskontraŭ la Smeraldan Urbon kun flirtantaj standardojkaj ludantaj bandoj, kaj arbaro da brilantaj lancoj kiujbriladis pro la radioj de la suno.

Sed kiam ĝi proksimiĝis al la muroj tiu bravagrupego ekhaltis; ĉar Zingibra fermis kaj baris ĉiunpordon, kaj la muroj de la Smeralda Urbo estis altajkaj dikaj, konstruite el multaj blokoj de verdamarmoro. Kiam ŝi trovis sian eniron barita, Glindaklinis sian kapon por profunde pensadi, dum laŜancel-Insekto diris, per sia plej pozitiva tono:

“Necesas sieĝi la urbon kaj malsatigi ĝin ĝis ĝicedos. Nenion alian ni povos fari.”

“Malprave,” respondis la Birdotimigilo. “Ni ankoraŭhavas la Gumpon, kaj la Gumpo ankoraŭ povas flugi.”

La Sorĉistino turnis sin rapide kiam ŝi aŭdis liajnvortojn, kaj sur ŝia vizaĝo nun estis brilanta rideto. “Vi pravas,” ŝi krietis, “vi plenrajte fieras pro viacerbo. Ni iru al la Gumpo tuj!”

Do ili trairis la armeon ĝis ili atingis la lokon, proksime al la tendo de la Birdotimigilo, kie kuŝas laGumpo. Glinda kaj Princino Ozma eniris la unuaj, kajsidiĝis sur la sofojn. Sekvis la Birdotimigilo kaj liajamikoj, kaj restis su fiĉa spaco por Kapitanino kaj trisoldatinoj, kiujn Glinda opiniis su fiĉaj kiel gardistinaro. Nun, pro ordono de la Princino, la stranga Aĵo kiunili nomis Gumpo batis siajn palmfoliajn flugilojn kajenaeriĝis, portante la grupon de aventurantoj alte transla murojn. Ili ŝvebis super la palaco, kaj baldaŭrimarkis Zingibran legantan en hamako en la korto, kie ŝi komforte legadis romanon kun verda kovrilo kajmanĝadis verdajn ĉokoladojn, certa ke la murojprotektos ŝin kontraŭ ŝiaj malamikinoj. Obeanterapidan ordonon, la Gumpo surteriĝis sendanĝere entiun saman korton, kaj antaŭ ol Zingibra povis pli olnur krii, la Kapitanino kaj la tri soldatinoj elsaltis kajkaptis la eksreĝinon, kaj fiksis fortikajn ĉenojn al ŝiajpojnoj.

Tiu ago efektive finis la militon; ĉar la RevoluciaArmeo cedis tuj kiam ili informiĝis pri la kaptiĝo deZingibra, kaj la Kapitanino marŝis sendanĝere laŭ lastratoj ĝis la pordoj de la urbo, kiujn ŝi plenemalfermis. La bandoj ludis sian plej instigan muzikondum la armeo de Glinda marŝis en la urbon, kajheroldoj proklamis la venkiĝon de la aŭdaca Zingibrakaj la altiĝon de la bela Princino Ozma sur la trononde siaj reĝaj prapatroj.

Tuj la viroj de la Smeralda Urbo formetis siajnkuirvestojn. Kaj oni diras ke la virinojn tiom tedismanĝi la kuiraĵojn de siaj edzoj ke ili ĉiuj ĝoje salutisla venkiĝon de Zingibra. Estas certe ke, kurante al lakuirejoj de siaj domoj, la bonaj edzinoj preparis tiombongustegajn festenojn por la lacaj viroj ke harmoniotuj reestabliĝis en ĉiu familio.

La unua akto de Ozma devigis la RevolucianArmeon redoni al ŝi ĉiun smeraldon kaj alian gemonŝtelitan el la publikaj stratoj kaj konstruaĵoj; kaj tiomabundis la valoregaj ŝtonoj elprenitaj de tiuj vantajknabinoj, ke ĉiu el la reĝaj juvelistoj devis laboradisenĉese dum pli ol monato por remeti ilin. Intertempe la Revolucia Armeo estis malfondita kajla knabinoj resenditaj al siaj patrinoj. Pro promesobone konduti, Zingibra ankaŭ liberiĝis.

Ozma fariĝis la plej bela Reĝino iam konita en laSmeralda Urbo. Kaj, kvankam tre juna kaj sensperta, ŝi regis sian popolon saĝe kaj juste. Ĉar Glinda bonekonsilis ŝin ĉiam; kaj la Ŝancel-Insekto, al kiu doniĝisla grava posteno de Publika Edukisto, estis tre helpaal Ozma kiam ŝiaj regaj taskoj perpleksis ŝin.

La knabino, dankeme al la Gumpo pro ĝiaservado, proponis al la besto kiun ajn pagon ĝideziras.

“Nu,” respondis la Gumpo, “bonvolu dispecigimin. Mi ne volis viviĝi, kaj mi hontegas pro miakonglomera naturo. Iam mi estis monarko de laarbaro, tion plene pruvas miaj kornoj; sed nun, promia aktuala remburita stato de servisto, mi devas flugitra la aero — miaj kruroj plene malutilas. Mi tial petasdispeciĝi.”

Do Ozma ordonis dispecigi la Gumpon. Lakornohava kapo denove pendiĝis super la kamenbretoen la kunvenejo, kaj la sofoj estis malligitaj kajmetitaj en la akceptejojn. La balavosto rekomencissian kutiman laboron en la kuirejo, kaj fine, laBirdotimigilo remetis ĉiujn ŝnurojn kaj ŝnuregojn surla hokojn de kiuj ili prenis ilin dum la eventoplenatago kiam ili konstruis la Aĵon.

Eble vi supozas ke tiel finiĝis la Gumpo; kaj tielestis, rilate al ĝia vivo kiel flugmaŝino. Sed la kaposuper la kamenbreto plu paroladis kiam ajn ĝi deziris, kaj ofte ĝi alarmis, per siaj abruptaj demandoj, lapersonojn atendantajn en la kunvenejo kiuj volisparoli kun la Reĝino.

La Seg-Ĉevalo estis persona posedaĵo de la Reĝino, kaj estis ame prizorgata; kaj ofte ŝi rajdis la stranganbeston laŭ la stratoj de la Smeralda Urbo. Ŝi metigisorajn ŝuojn sur ĝiajn lignajn krurojn, por malebligiilian triviĝon, kaj la sonado de tiuj oraj ŝuoj sur la pavimo ĉiam plenigis la regatojn de la Reĝino perrespektego dum ili pensis pri tiu manifestiĝo de ŝiamagia kapablo.

“La Mirinda Sorĉisto neniam estis tiom mirindakiom Reĝino Ozma,” oni diris unu al la alia, flustre; “ĉar li pretendis fari multon kion li ne sciis fari; dumnia nova Reĝino faras multon kion neniu atendus deŝi.”

Joĉjo Kukurbokapo restis kun Ozma ĝis sia morto; kaj li ne putris tiom baldaŭ kiom li timis, kvankamli ĉiam restis stulta. La Ŝancel-Insekto provis instruial li plurajn artojn kaj sciencojn; sed Joĉjo estis tiommalkapabla studanto ke ĉia provo eduki lin baldaŭĉesis.

Post la remarŝo de la armeo de Glinda al siahejmo, kaj la reestabliĝo de paco en la SmeraldaUrbo, la Stana Lignohakisto anoncis sian intenconreiri al sia propra Regno de la Palpbrumoj.

“Ĝi ne estas granda Regno,” diris li al Ozma; “sedpro tio ĝi estas pli facile regebla; kaj mi nomis minImperiestro ĉar mi estas Absoluta Monarko, kaj neniuial ajn kritikas mian pritraktadon de publikaj aŭ deprivataj aferoj. Reveninte hejmen mi rekovrigos minper nikela tavolo, ĉar mi iomete makuliĝis kaj gratiĝislastatempe; kaj poste mi volonte gastigos vin.”

“Dankon,” diris Ozma. “Iam mi eble akceptos lainviton. Sed kio okazos al la Birdotimigilo?”

“Mi reiros kun mia amiko la Stana Lignohakisto,” diris la plenigito, serioze. “Ni decidis neniam apartiĝivenontece.”

“Kaj mi faris la Birdotimigilon mia Reĝa Kasisto,” klarigis la Stana Lignohakisto. “Ĉar mi decidis keestos bone havi Reĝan Kasiston kiu konsistas elmono. Kion vi opinias?”

“Mi opinias,” diris la malgranda Reĝino, ridetante, “ke via amiko certe estas la plej riĉa homo en la tutamondo.”

“Jes,” respondis la Birdotimigilo; “sed ne pro miamono. Ĉar mi opinias ke cerbo multe pli valoras olmono ĉiumaniere. Vi eble rimarkis ke homo kunmono sed sen cerbo ne bone utiligas sian monon; sedse homo havas cerbon sen mono, ĝi ebligas komfortanvivon ĝis la morto.”

“Kaj samtempe,” deklaris la Stana Lignohakisto, “vi devas agnoski ke bona koro estas io kion cerbone povas krei kaj mono ne povas aĉeti. Eble, efektive, mi estas la plej riĉa homo en la mondo.”

“Vi ambaŭ estas riĉaj, miaj amikoj,” diris Ozmaameme; “kaj via riĉo estas la sola havinda riĉo — riĉopro kontento!”