La Eksterordinara Lando Oz

Ĉapitro VIII La Revolucia Armeo de Gen. Zingibra

Tip tiom fervoris reesti kun sia kreaĵo Joĉjo kaj laSeg-Ĉevalo, ke li marŝis plenan duonon de la distancoal la Smeralda Urbo sen halti por ripozi. Tiam li troviske li malsatas kaj ke la biskvitoj kaj fromaĝo kiujn lipretigis por la iro estas jam tute manĝitaj. Dum li demandis al si kion fari en tiu kriza situacio, li trovis knabinon sidantan apud la vojo. Ŝi surhaviskostumon kiu al la knabo ŝajnis eksterordinare brila:ŝiasilka talivesto estis smeralde verda kaj ŝia jupo estiskvarkolora — la antaŭo estis blua, la maldekstra flankoestis flava, la dorso estis ruĝa kaj la dekstra flanko estispurpura. Kunligis la antaŭon de la talio kvar butonoj — la plejsupra estis blua, sub ĝi estis flava, tria estis ruĝakaj la lasta estis purpura. La brilego de tiu robo estis preskaŭ barbara; doTip plenprave rigardadis la robon dum kelkajmomentoj antaŭ ol liajn okulojn allogis la bela vizaĝopli supre. Jes, la vizaĝo estis su fiĉe bela, li decidis; sed ĝi havis malkontentan esprimon al kiu aldoniĝisiom da de fio aŭ aŭdaco. Dum la knabo rigardadis la knabino trankvileatentetis lin. Korbo da lunĉaĵoj staris apud ŝi. Ŝi tenisen unu mano delikatan sandviĉon, kaj boligitan ovonen la alia mano, manĝante videble malsate, kiosimpatiigis Tipon. Li estis tuj petonta iom da lunĉaĵo kiam laknabino ekstaris kaj forbrosis la panerojn de sia jupo.

“Do!” diris ŝi; “mi devas nun foriri. Portu tiunkorbon por mi kaj manĝu laŭvole la enhavon se vimalsatas.” Tip fervore prenis la korbon kaj komencis manĝi, sekvante sendemande dum kelka tempo la nekonatanknabinon. Ŝi marŝadis antaŭ li rapidpaŝe, kaj ŝi havisetoson de decidemo kaj graveco kiu kredigis lin ke ŝiestas gravulino. Fine, kiam li estis sata, li kuris apud ŝin kajklopodis laŭpaŝe kunmarŝi rapide — kio estis tremalfacila, ĉar ŝi estis multe pli alta ol li, kaj klaresentis urĝon.

“Grandan dankon pro la sandviĉoj,” diris Tip, dumli trotadis. “Bonvolu diri al mi vian nomon.”

“Mi estas Generalo Zingibra,” estis la mallongarespondo.

“Ho!” diris la suprizita knabo. “Kia Generalo viestas?”

“Mi komandas la Revolucian Armeon en ĉi tiumilito,” respondis la Generalo, pli akre ol necesis.

“Ho!” li kriis denove. “Mi ne sciis pri la milito.”

“Estis intencite ke vi ne sciu,” ŝi respondis, “ĉar ĝiestis sekreto; kaj, kiam oni konsideras ke nia armeokonsistas nur el knabinoj,” ŝi pludiris, iom fiere, “estas tre rimarkinde ke oni ankoraŭ ne sciiĝis pri niaRevolucio.”

“Jes ja,” agnoskis Tip. “Sed kie estas via armeo?”

“Proksimume unu mejlon for,” diris GeneraloZingibra. “La soldatinoj kuniĝis el ĉiuj partoj de laLando Oz, pro mia specifa ordono. Ĉar hodiaŭ nikonkeros Lian Moŝton la Birdotimigilon, kajforprenos de li la tronon. La Revolucia Armeo nuratendas mian alvenon por ataki la Smeraldan Urbon.”

“Nu!” deklaris Tip, profunde enspirante, “certe tioestas surprizo! Bonvolu diri kial vi volas konkeri LianMoŝton la Birdotimigilon.”

“Ĉar jam su fiĉe longe viroj regis la SmeraldanUrbon, jen unu kialo,” diris la knabino. “Krome, laUrbo brilas pro belaj gemoj, kiujn oni multe pli boneuzus por ringoj, braceletoj kaj kolĉenoj; kaj troviĝassu fiĉa mono en la kaso de la Reĝo por aĉeti por ĉiuknabino en nia Armeo dekon da novaj roboj. Do niintencas konkeri la Urbon kaj administri la regadonlaŭ nia plaĉo.” Zingibra parolis tiujn vortoj tiom entuziasme kajdecideme ke estis evidente ke ŝi plene seriozas.

“Sed milito estas io terura,” diris Tip, penseme.

“Ĉi tiu milito estos agrabla,” respondis la knabino, gaje.

“Multaj el vi mortos!” pludiris la knabo, imponite.

“Tute ne,” diris Zingibra. “Kiu viro kontraŭusknabinon, aŭ aŭdacus damaĝi ŝin? Ne estas malbelavizaĝo en mia tuta Armeo.” Tip ridis.

“Eble vi pravas,” diris li. “Sed oni diras ke laPordogardisto estas fidela Gardisto, kaj la Armeo dela Reĝo ne permesos ke la Urbo konkeriĝu senrezistego.”

“La Armeo estas maljuna kaj malforta,” respondisGeneralo Zingibra malestime. “Li eluzis sian tutanforton kreskigante barbon, kaj lia edzino tiomkoleremas ke ŝi jam eltiris pli ol duonon da ĝi de laradiko. Dum la Mirinda Sorĉisto regadis, la Soldatokun la Verda Barbo estis tre bona Armeo de la Reĝo, ĉar oni timis la Ŝorĉiston. Sed neniu timas laBirdotimigilon, do lia Armeo de la Reĝo ne multeutilas dum milito.” Post tiu konversacio ili pluiris dum kelka temposilente, kaj post nelonge ili atingis grandan liberanspacon en la arbaro kie ne malpli ol kvarcent junulojtroviĝis. Ili ridadis kaj kunparoladis gaje kvazaŭkunvenintaj por pikniko anstataŭ konkermilito. Ili dividiĝis en kvar kompaniojn, kaj Tip rimarkiske ĉiuj surhavas kostumojn similajn al tiu de GeneraloZingibra. La sola vera diferenco estis ke kvankam laknabinoj el la Manĝtula Lando havis la bluan strionen la antaŭo, tiuj el la lando de la Kveluloj havisantaŭa la ruĝan strion; kaj tiuj el la lando de laPalpbrumoj havis la flavan strion antaŭa, kaj laGilikulaj knabinoj havis la purpuran strion antaŭa. Ĉiuj havis verdajn taliojn, por reprezenti la SmeraldanUrbon kiun ili intencas konkeri, kaj la plejsuprabutono sur ĉiu talio indikis per sia koloro la landon elkiu venis la portanto. La uniformoj estis gajaj kajplaĉaspektaj, kaj tre imponaj kiam ili estis kune. Tip kredis ke tiu stranga Armeo tute ne portasarmilojn; sed li eraris pri tio. Ĉar ĉiuknabino portis du longajn, brilantajntrikilojn en sia hartufo. Generalo Zingibra tuj iris sur lasupron de arbotrunka stumpo kajparolis al sia armeo.

“Amikinoj, kuncivitaninoj, kajknabinoj!” ŝi diris; “ni baldaŭkomencos nian grandan Revolucionkontraŭ la viroj de Oz! Ni marŝos porkonkeri la Smeraldan Urbon — pordetronigi la Birdotimigilan Reĝon — por akiri milojn da belegaj gemoj — porprirabi la reĝan kason — kaj porsuperforti niajn subpremintojn!”

“Hura!” diris la aŭskultintinoj; sedTip rimarkis ke plejparte la Armeookupis sin per interbabilado kaj tutene aŭskultis la vortojn de laGeneralo. Sonis la ordono marŝi, kaj laknabinoj faris el si kvar grupojn, t. e. kompaniojn, kaj komencis fervoremarŝi direkten al la Smeralda Urbo. La knabo sekvis ilin, portante plurajn korbojn kajmantelojn kaj pakaĵojn kiujn diversaj membroj de laRevolucia Armeo transdonis al li. Post nelonge iliatingis la verdajn granitajn murojn de la Urbo kajhaltis antaŭ la enirejo. La Pordogardisto tuj elvenis kaj rigardis ilinscivoleme, kvazaŭ cirko venis. Li portis aron daŝlosiloj sur ora ĉeno cirkaŭ sia kolo; kaj liaj manojestis senzorge metitaj en liajn poŝojn, kaj ŝajne li tutene sciis ke la Urbon minacas revoluciantinoj. Agrableparolante al la knabinoj, li diris:

“Bonan matenon, karulinoj! Kiel mi povas servivin?”

“Cedu la Urbon tuj!” respondis Generalo Zingibra, starante antaŭ li kaj timige sulkante la frunton, kiompermesis ŝia bela vizaĝo.

“Cedi!” eĥis la viro surprizegite. “Tio ne estas ebla. Tio estas kontraŭleĝa! Mi neniam aŭdis tiaĵon dummia tuta vivo.”

“Tamen, vi devas cedi!” kriis la Generalo, feroce.

“Ni ribelas!”

“Vi rebelas? Sed vi ĉiam estis belaj,” diris laGardisto, rigardante de unu al alia, admire.

“Ni ri-i-i-belas!” kriis Zingibra, batante la teronper piedo, senpacience; “kaj ni intencas konkeri laSmeraldan Urbon!”

“Je Dio!” respondis la surprizita Pordogardisto; “tute sensenca ideo! Reiru hejmen, knabinoj, kajmelku la bovinojn kaj baku la panon. Ĉu vi ne sciaske estas danĝere konkeri urbon?”

“Ni ne timas!” respondis la Generalo; kaj ŝiaspektis tiom plene certa ke la Gardisto mal-trankviliĝis. Do li sonoris por venigi la Soldaton kun la VerdaBarbo, kaj la postan minuton li bedaŭris tion. Ĉar tujlin ĉirkaŭis amaso da knabinoj kiuj eltiris la trikilojnel siaj hararoj kaj komencis minaci piki la Gardiston, kaj ili tenis la akrajn pintojn danĝere proksimaj alliaj dikaj vangoj kaj palpebrumemaj okuloj. La kompatindulo hurlis petante kompaton kaj tutene rezistis kiam Zingibra fortiris de lia kolo la ĉenonkun la ŝlosiloj. Sekvate de sia Armeo la Generalo nun impetis al la enirejo, kie ŝin frontis la Reĝa Armeo de Oz — kio estis la alia nomo de la Soldato kun la VerdaBarbo.

“Halt!” li kriis, kaj li etendis sian longan pa filonkies antaŭo estis rekte antaŭ la vizaĝo de la estrino. Kelkaj knabinoj kriis kaj retrenkuris, sed GeneraloZingibra kuraĝe staris senmove kaj diris, riproĉe:

“Nu, do? Ĉu vi pafus kompatindan, sendefendanknabinon?”

“Ne,” respondis la soldato; “ĉar ne estas kuglojen mia pa filo.”

“Sen kugloj?”

“Tiel; por ke ne okazu akcidentoj. Kaj mi forgesaskie mi kaŝis la pulvon kaj kuglojn. Sed se vibonvolos atendi, mi serĉos ilin.”

“Ne ĝenu vin,” diris Zingibra, gaje. Ŝi turnis sinal sia Armeo kaj kriis:

“Knabinoj, la pa filo ne havas kuglojn!”

“Hura!” kriis la ribelantinoj, al kiuj tre plaĉis tiubona informo, kaj ili ekkuris amase kontraŭ laSoldaton kun la Verda Barbo tiel ke nur estis probona ŝanco ke ili ne pikis unu la alian per siajtrikiloj. Sed la Reĝa Armeo de Oz tro timis la virinojn kajrifuzis fronti la alkurantan homamason. Li nur turnissin kaj plenforte kuris tra la pordon direkten al lareĝa palaco, dum Generalo Zingibra kaj ŝia anarogregis en la senprotektan Urbon. Tiel la Smeralda Urbo konkeriĝis tute sen perdode eĉ unu guto da sango. La Revolucia Armeo fariĝisKonkerinta Armeo!