La skeleta brigado

Sesa ĉapitro

La proksimiĝon de la tornado ĝenerale antaŭas langvoriga kalmo. La silento estas tiel minaca kaj timiga ĝuste pro sia senmoveco, kiel pantero eksaltonta. Poste ekmiviĝas foliaro. En la ĝardeno dormemaj skaraboj tiriĝas egalrapide.

Io estas okazonta!

Unu, granda arbofolio deiĝas de la branĉo, kaj ĝi surteriĝas laŭ spirala orbitro, per pigra falo.

Subite grandega ombro ĵetiĝas sur la kampojn, eksusuras la ĝardeno, kaj alvenas la furioza ciklono de la apokalipso kuregante al la sveneta pejzaĝo.

La peza, tepida kalmo signas tion.

Ankaŭ en la fortikaĵo de la kompanio disciplina estas prema la monotoneco, kiu nun tamen estas alia, kaj ne estas sciate, kial?

La trostrĉita elektroŝargiteco de la atmosfero desegnas misterajn lumgrafikonojn sur la nigran firmamenton, kaj ĉiu ekbrilo zigzage trafulmas super la dezerto, kiel minacanta anta udiro.

La unua, ŝajne sensignifa heroldo, kiu kvaza u estus anoncinta la detruan tempeston: estis la alveno de ĉefleŭtenanto Vigoin.

Li alvenis en Bahr El Sudan-on je la tria horo posttagmeze, li anonciĝis ĉe la kapitano kaj transdonis sian ordonon. Laŭ tio li estis sendita kun tiu instrukcio, ke li transprenu la postenon de la mortinta ĉefleŭtenanto, kiel vickapitano. Libourne devintus ricevi la agosferon de la vickapitano post la morto de Screbin. Ĉar estas evidente, ke ĝuste la novalveninta oficiro konas malplej bone la lokajn cirkonstancojn.

Sed „supre” oni ofte decidas, ĉu tio estas bona tiel aŭ alie, kaj en la militistaro neniam estis kutimo motivi iujn nekutimajn ordonon. Libourne retiriĝis en sian ĉambron ofendita ĝissange, kvankam Vigoin tute ne estis kaŭzo de tiu stranga ordono. Nek por Sirone estis indiferente, ĉu la nova oficiro estos bona kamarado, koncerne la noktajn drinkamuziĝojn en Coin de l’ Enfer.

Vespere ili jam kune levadis la glasojn en la kontoro. La noktoj estas sufiĉe varmaj kaj deprimaj precime dum la okcidenta aerblovo.

— Vi vivas en terura soleco, sinjoro kapitano — diris la ĉefle utenanto.

— De post la morto de Screbin mi ne havis konvenan, agrablan societon.

Vigoin longe preme moligis cigaredon, rulumanre ĝi inter siaj tri fingroj. Poste li diris aplombe:

— Mi a udis, ke estas ĉi tie interesa malliberulo, kiu violonludas.

— Jes… — lia flava, pufa vizaĝo, blilanta pro la vaporoj, esplore rigardis la oficiron. Li do scias tion. — … Kiel vi opinias… el la vidpunkto de la militista honoro… pri la afero? Kiam iu tintigas glason kun patrujperfida murdisto pro bonfida neinformiteco… Ĉu, tio estas malbona?

— Se li faras tion kun Fécamp — respondis Vigoin tre aplombe kaj turniĝis vidalvide al la kapitano, — tiam li plenumas gravan taskon! Mi estas rajtigita diri tion al vi, sinjoro kapitano.

Sirone konsterniĝis, poste li signifoplene kapbalancis: aha!.. Jen estas la kaŭzo de la neglekto de Libourne.

— Ĉu vi estas mebro de la Sekreta servo?

— Oni tial sendis min ĉi tien — li respondis eviteme, — ke mi okupiĝu pri la afero de la kaŝita aktujo. Kompetentuloj mesaĝas al la oficiroj de la fortikaĵo, kiu konfesigos Fécamp-on, li estos rekomandita al tiu iama posteno, kie rompiĝis lia militista kariero. Vi bone komencis, sinjoro kapitano, daŭrigu tie, kie vi finis ĝin.

— Sed mi ne povas drinki konversaciante kun perfidulo! Kun murdisto! Diable!..

Mi estas oficiro… kaj ne la membro de la Sekreta servo! — Li iris ŝanceliĝante al la tablo por verŝi brandon en sian glason. — Sciu, ke mi ne konis la aŭtobiografion de tiu fripono, kiam mi eksidis kun li apud la glason. Post tio telefone mi alimaniere klarigis la aferon por senkulpigi min.

— Sed la Sekreta servo konsideris vian raporton serioza kaj ordonis daŭrigi tie, kie vi finis ĝin.

— Ĉu tio estas ordono? Bone! En ordo!.. damne. — Li eltrinkis la brandon kaj spiregis, kvazaŭ li ekripozus post intensa kurado. Kvankam li jam longe sidadis, sed tiu intermita spirado senĉese ripetis la ritmon de lia foruzita koro, kiu luktis kontraŭ lia konstanta spirmanko.

— Malkontinue funkcias tiu maŝinaĉo…

Li eklevis sian ŝultron kun inerta, bagatelum mieno, kvazaŭ li malestimus sin mem, ke lia hepato, organismo, do la fiziologia stulteco de la vivo havas gravecon, per kio li vivtenas sin, pro nura kutimo, laŭ la ŝanĝiĝo de liaj postlasitaj farendaĵoj, en Bahr El Sudan… Kun pigre balaciĝanta kapo, reveme li fiksrigardis malcertan punkton tra la aero kaj rulumis cigaredon.

— Ne prenu kiel ofendon, amiko — fine li ekparolis raŭke, — mi altestimas ĉiun bravan kamaradon de la Sekreta servo, sed mi ne atingus tie eĉ la rangon de subkaporalo… Mi estas soldato, senhezite plenumanta la ricevitan ordonon! Eĉ tion, ke mi drinku kun spiono… Sed prefere mi gvidus du plotonojn de sanitarajn soldatojn por ataki kvin mil ribelintajn tuaregojn, se estas permesate elekti inter la ordonoj. Mi Dio!.. Tintigi glason kun spiono… Oni forgesis instrui min pri tiu strategio en Saint-Denis.

Sirone spiregante fiksrigardis la blue ŝvebantan fumon. Ankaŭ du-tri musoj trakuris antaŭ li sur la planko. Kial troviĝas tiom da musoj ĉi tie?

— Mi ne estas superstiĉa… sed io pendas en la aero… La vivo estas stranga ĉi tie… Mi scias pri neniu, kiaj intencoj bolas en li interne. Screbin, la ĉiam bonhumora subite pensis ion kaj mortpafis sin fajfante…

Rigidiĝinta palmokrono desegniĝis malrapide antaŭ la fenestro, kvazaŭ iu enrigardus singarde, antaŭenkliniĝante, laŭ la proksimiĝanta orbito de la luno. La malhelaj konturoj de la glavosimiaj folioj de la frondaro disvolviĝinte memorigas pri grandega, dehiskinta rozo.

Ie kriĉis vekiĝinta birdo tre malproksime. Vigoin sentis etajn, pikajn dolorojn en sia kranio, kvazaŭ de tempo al tempo reviviĝus iu aŭ alia komisuro lia. La palmokrono, ŝvelinta en la vitreca lumo ekbruetas, scivolema kapo de simio gapas en la ĉambron por momento, poste ĝi subite malaperas kun laŭta dentogrincado.

Alvenas sanitara soldato, kiu metas flavan slipon antaŭ la kapitanon. Sirone haste subskribas tion, kaj la junulo foriras.

La varmega, humida aero grasosimile kovras ilian vizaĝon, kaj iafoje ili ĝemas. Malbongusta, amara silento sidas en la sufoka kontoro de la kazerno, simila al atendejo.

— – Ĉu la kondamnito n-ro 63 ne menciis, ke li havas monon? — demandis Vigoin. Ankaŭ juveloj troviĝis apud la dokumentoj, kies valoro estas du mil frankoj. Evidentiĝis, ke la murdita kapitano antaŭnelonge heredis, kaj li transprenis ĝin en la ambasadejo de Maroko.

— Jes, mi scias… mi memoras — diris la kapitano lace, ĉar lia kapo tre peziĝis, li eltrinkis preskaŭ duon botelon da brando je unu tiro.

Vigoin provis iradi, sed li denove eksidis pro la protestanta krakado de la planko. Ĉiu disonanca bruo ĝisekstreme sreĉis liajn nervojn ĉi tie.

— Ĉu li havis gefratojn? — demandis Sirone kaj oscedis.

— Ĉu Villiers? Unu… junan fraton… Mathias Villiers, kiu estas aktoro. Oni diras, ke lastfoje li rikoltis sukceson en Londono… Kaj kapitano Villiers, la kompatinda… Kien li estus povinta meti sian heredajon, ol apud la plej konfidencajn militajn sekretojn?

La sanitara soldato denove envenis kun flava folio, kaj Sirone subskribis ĝin.

— Portu al ni salajn keksojn de sinjoro regimentkuracisto — li diris al la foriranta junulo.

— Kial li venas ĉi tien por peti subskribon? — demandis Vigoin, kiam ili restis en duopo.

— Multaj tifuloj estas en la fortikaĵo, kaj ili kutimas morti nokte. Plej ofte inter la dekdua kaj la kvara horo… Ĉu vi povus diri, kial?

Vigoin kelkfoje nervoze glatigis siajn harojn per siaj fingroj.

— Kial vi devas subskribi tiun flavan folion?

— Ĝi estas entombiga permeso okaze de eksterordinara stato. Dum epidemio oni devas enterigi la kadavron plej malfrue unu horon post la morto.

Li oscedis. Sed li ne estis dormema. La flamo de la brando komencis bruli en li.

— Ĉu vi povus diri, Vigoin, kial ĝuste inter la dekdua kaj la kvara horo preferas morti la tifuloj?

Vigoin rigardis al la fenestro, poste sur la plafonon, senkonsile. Li sentis dikan, malbonan guston en sia buŝo kaj naŭzon en sia stomako.

— Kiel?… Ne… Ne… mi ne scias…

Ĝi estas terura loko! Io pulsadis super lia palbebro, kaj ia varmega premo doloras lin.

— Estus bone — li diras malgaje, — se la tifo ne mortigus la malliberulon n-ro 63, antaŭ ol ni povus konfesigi lin.

— Hodiaŭ matene mi ordonis ŝnurpendiigi tiun friponon… — li rimarkis per tia voĉo, kvazaŭ li poste volus trankviligi siankonsciencon, nu jen, li ne estis maljusta. Eble estus pli bone senhaŭtigi lin vivanta, antaŭ ol li farus esplorfosadojn en mia animo per sia muzikilo.

— Mi ne komprenas tion, mi petas — diris Vigoin.

— La fripono malgraŭ lia ĉiu kulpo estas poeto. Ni diru, en tiu demona, malbonega senco, kiel kelkaj homoj vidas la satanon tiom majeste turpa, ke artkritike analizante ĝi jam ŝajnas „bela”, kiel en la vizio de Dante pri la infero. — Nun ekflagris la alkoholaĵo en li, liaj ekzaltitaj okuloj brilis, kaj li vidis siajn konfuzajn konstataĵojn bonegaj, kun malĝusta prijuĝo de ebria homo. — Ĉu vi pensas, ke tiu certa greko ne kredis la belon, kiam li vivigis siajn groteskajn fantomojn per sia fantazio sur la muroj de Escorial? Sed ankaŭ tio eblas, se li ne estus lerninta pentri, tiam li estus tirinta la atenton sur sin, kiel mondfama krimulo, ĉar la kreoforto, troviĝinta en la homaro, estas la sama!.. Ĝi rompas al si vojon tra la reguliloj de la arto, amo kaj regadvolo, antaŭ ol eksplodigi la sanan menson de la homo. Sed ankaŭ la peko estas nur tia versio de la sekura valvo de la transformiĝinta kreoforto, por ke ĝi povu foriĝi el la homo, ĉar alimaniere ĝi esplodigus lin! Eble El Greco serĉus siajn bonegajn, morbajn viziojn en patrujperfido, se li ne pentrus tiujn, realajn. Sed eĉ tio povas esti, ke li revelacius en la publika intereso de la homaro, kiel Zoroaster, aŭ kiel la maljuna patro Kneipp. Sed li samtiel povus esti Sankta Paŭlo, okupinta Romon, eble iu konkeranto, oceanojn venkanta… Tiu knabo do estas poeto. Li prikantis la pekon per sia vivo.

— Ĉu vi deziras ion?

— Mi diras tion, eble, se tiu knabo violonludus pli bele — li daŭrigis impete, — aŭ li formus pli bele siajn skulptajojn, tiam li ne estus mortiginta la kapitanon. Gravaj artistoj ofte estas diletantaj artistoj, kaj iuj gravaj artistoj estas diletantaj krimuloj, kiel Rambrandt aŭ Villon… Vi ĉiumomente povas senti ĉe ni en la fortikaĵo: timego de sencele restantaj, alttensiaj ambicioj cirkulas ĉi tie.

— Unuavice — pensadis vigoin pri tute alia afero kaj frotis siajn varmegaj palpebrojn — prefere mi okupiĝos pri la oficiroj…

— Ĉu vi deziras ion?… — Li trinkis, ĉar lia ebria, tromemfida entuziasmo komencis malpliiĝi. — Jen estas ekzemple tre inventema homo, erarvaganta sen agosfero: Libourne. Ĉiumonate li plenskribaĉas kajeron… Li verkas memorandojn. Li kredas prosperon kiel granda reformanto de la militistaj punsistemoj. Ĝi estas nura stultaĵo. Mi transprenas liajn kajerojn, ke okaze mi okupiĝos pri lia ideo. Li nur skribu. Ĉu ne?

Vigoin malgaje aŭskultis, ke tiu kapitano per kia objektiva, psikologia kaj arthistoria revado entuziasmiĝas, malgraŭ sia hepatmalsano kaj rompita kariero, en la premaera, dezerta nokto. Liaj kormuskoloj malregule kovulsiis surprizitaj pro la nova klimato, kaj lia ĉiam pli kreskanta inciteco fariĝis preskaŭ furiozo en la aerblovo de siroko.

Kiam li instinkte eltrinkis glaseton da brando, li komprenis, kial estas preskaŭ ĉiu homo alkoholisto en tiu ĉi fortikaĵo. Lia vizaĝhaŭto travarmiĝis post duon minuto, kaj liaj korbatoj fariĝis regulaj pro la alkoholaĵo.

— Tiu homo, tiu murdista poeto — daurigis Sirone — elfosis el la paleolitika, miocena, aŭ mi ne scias, el kiu tavolo de mia animo la entombigitan Campanile-on kaj la statuojn de Quatro Fontane en Romo malantaŭ la Quirinale, kie mi ĉiam atendis virinon.

Venis la sanitara soldato. Li denove portis flavan paperon, kaj ankaŭ kekson, de la kuracisto. La kapitano subskribis, la junulo foriras, kaj Sirone daŭrigas sian rakonton kun larĝa mangesto:

— …La virino ĉiam venis el la direkto de Via Rasella kaj portis flavan raglanon, kiel la viroj. Mi rimarkas, eblas, ke tiu raglano apartenis al ŝia iama, malinda amanto, nun jam estus malfacile decidi… Foje mi pensis, ke mi demandos tion, kun multaj aliaj demandoj, kiuj ŝajnis al mi gravaj. Ni iris ĝuste al Termini, kie statuo de Moseo kaj du flankaj figuloj formas arkadan fontanon… laŭ mia opinio ĝi estas la plej malbona verko de Fontan… Tie mi volis demandi multajn aferojn, kaj eble ĝi estus bone, sed venis konato. Ni salutis lin kun malgaja antaŭsento, ĉar tiam li vanigis ĉiun demandon. Kaj mi devis atendi… Tiel fariĝis la Eterna Urbo nun jam Eterna Atendo…

La soldato venas… Sirone subskribaĉas… Flava papero svingiĝas…

Vigoin klinis sian kapon malantaŭen sur la apogilon de la seĝo. Li suferis.

— Tiu knabo — rakontis Sirone gaje — elfosis Romon el la seka polvo per violono. Kaj ankaŭ tion, kio jam doloris en la tombo kune kun Romo, li do nur tre mallaŭte ploris… Kial ĝuste li? Tio estas sekreto. La sekreto estas viviga elemento ĉi tie, nature sekreciiĝinta antitoksino kontraŭ la cianido de la realaĵo.

Subite li silentiĝis…

Vigoin eklevis sian kapon! Kio ĝi estas?!

Stranga sono estiĝis ie.

Sirone ekstaris kaj fikse rigardis super la tablo, pugne apogante sin sur ĝi.

— Kio ĝi estas, pro Dio? — demandis Vigoin per melodia, malpacienca krio pro sia nervozeco.

Stranga, ne pli forta ol bruado de amaso da muŝoj, zumanta veado aŭdiĝis de ie. Ĝi estis konstanta, kaj trenata ondando de sono, korŝira murmureto, el kiu ripetiĝis senĉesa laŭlitera veeo, malgraŭ ĝia softeco.

— Kio ĝi estas… kapitano? — li demandis, nun jam flustrante kaj kun teruriĝinta miro.

Siron levis siajn ŝultrojn kaj respondis plendvoĉe, lace.

— La Skeleta brigado… veadas tiam!.. Estas terure!

Kaj ĝi ondruliĝis… Simile al la zumado de milionoj da muŝoj, konstante murmurante. Kvazaŭ seksardanta kato veadus sur tre alta domtegmento, aŭ subite vekiĝinta bebo plorus amare en la najbara loĝejo…

Vigoin paŝis al la fenestro. Sur lia frunto ŝveliĝis vejno, larĝa preskaŭ kiel malgranda fingro, kaj sentis tiel, ke liaj lipoj dike, sensente streĉiĝas. Kelkfoje li elŝovis rapide sian langopinton por malsekigi siajn liprandojn. Vidalvide la luno ĝuste nun ĵetis lumon sur rokegon, kaj malcertaj konturoj moviĝis tie, kiel etaj raŭpoj. Ĉu ili estas fumece ŝvebantaj polveroj… aŭ homoj? Tio ne videbliĝis klare, kvankam tiu soleca rokego, altiĝanta el la dezerto brilis en tiel majeste klara kresĉendo per ĝiaj neĝe blankaj kaj arĝentaj koloroj, tiel solece, kiel koralinsulo subite elmergiĝas el la profundo de la maro, tiel grandiĝinte kaj akrakonture inter la lunlumo kaj la sablodunoj, ke oni povis kredi ĝin preskaŭ atingebla kun etenditaj manoj.

Varmega vaporo de brando preteris la vizaĝon de Vigoin. La kapitano staris malantaŭ li.

— Tie estas la Skeleta brigado… Ĉu vi vidas?… La speciala bivako… de relegaciaj perfiduloj… La ordinara punlaboro, kompare kun tiu de la Skeleta brigado estas tia, kvazaŭ diferencigo en la rango.

— Kio estas tiu ruĝa makulo?…

— Mi ne scias… Ĝi videbliĝas vespere… Ia fajro… Tio estas sekreto… Ankaŭ la plej mizera malliberulo povas havi sekreton. Mi volonte konfiskus tion de ili… Sed ne eblas. Ĉe la Skeleta brigado… Kiu supreniras tien, li neniam revenos… Kaj oni ne scias, kian sekreton ili havas. Sed ili vivas, ĝi estas certa. — Li konfesas la plej teruran aferon preskaŭ kun sufokiĝanta penado. — Oni diras eĉ tion, ke… kanibalismo estas tie… inter ili… Terure…

Facila vento flugis super Sharo kaj portis la veadon al ili.

Vigion iras decidpaŝe al la tablo kaj eltrinkas glason da brando por ĉesigi la veadon de la Skeleta brigado per la krakado de la planko.

— Mi petas vin, sinjoro kapitano — li diras raŭke, — mi vidas tiel, ke unuavice oni devas lukti kun la sugestio de malsaneca angoro, kiu volas vivi ĉi tie.

Sirone eklevis sian sultron:

— Kiu volas vivi ĉi tie?

Vigoin kun subite rompiĝinta elano refalis en la antaŭan, senaniman reveman parolmanieron:

— Ĉu ĝi ne estas legeno?… Pri tiu Skeletan brigado? Ĉu ĝi vere ekzistas?

— Ĝi ne estas… Nek mi kredas tion… Kvankam mi vidas… Sed en la profundo de mia animo mi ne kredas. La tuto estas terursonĝo de ia neŭrasteniulo… Ĝi ne estas vera… Ĝi estas nur vizio kune kun mi.

La halucinado de la veante zumantaj muŝoj nun denove ondadis al ili intermite…

— Se ne vekiĝos tiu neŭrastenia sonĝanto, tiam ankoraŭ okazos teruraj aferoj ĉi tie. Ĉu vi scias, kial?!.. — La tabako disŝutiĝis el inter liaj fingroj pro la impeta gesto, kiel li salivumante tiris antaŭ sia lango la freŝe rulumitan cigaredon, kaj dume li ŝanceliĝis. Lia raŭka krio per duobla e§o krakis en la nokto. — Ĉu vi scias, kial?! La naturo ne volas, ke homoj vivu ĉi tie, ĉu vi komprenas? La insidaj armilspecoj de la naturo intrige forigas la homojn de ĉi tie per histerio, reŭmatismo, per la veneno de ostoj kaj animoj, restarigante la antaŭan staton… Tio estas la vero! Ĉu vi komprenas? Nur niaj kadavroj restos ĉi tie, post kiam la insektaĉoj finis sian punlaboron. Poste nenio… Nur la famo kaj la legendo kaj ĉio, kio estas mensogo… Mi trinkas je tio! Saluton… Ni jam longe ne tintigas glasojn je la sano de unu la alia. Kial rememori la iamajn, karajn konatojn?

Li senspiriĝis. La malbona motoro, kiu de tempo al tempo ekimpetis kun ĝiaj vastiĝintaj valvoj, nun paneis.

Vigoin eksidis ĝemante kaj frotis sian frunton.

— Kion vi scias, sinjoro kapitano pri la Sekeletabrigado?

— Nenion. Ĝi estas la pura vero. Antaŭ ok jaroj ekmarŝis kompanio da legianoj por okupi la teron de la liberaj Baghar-mozlimanoj sur la altebenaĵo Baghar, en la norda parto de Sudano. Ĉi supre… — li montris tra la fenestro — ili bivakis jam unu monaton. Ili hakis la rokon kune kun la malliberuloj por konstrui vojon tra la montoĉeno, sur la plata altebenaĵo, kie kreskas nek herbo, nek arbo. Ne estas ombro. Terura rokego el granito… Poste okazis eksplodo. Onidire ĝi estis atenco. La eksplodo enterigis la oficirojn, kiuj estis sur la laborloko. La soldatoj ekmarŝis al la dezerto. Eble ankaŭ la senkulpuloj fuĝis, neniu ja el ili povis senpune saviĝi. Post du semajnoj ili estis revenigitaj katenite… Ilia gvidanto, alteria serĝento konfesis, ke ili havis ordonon ekmarŝi, ĉar la oficiroj subite ricevis ian mesaĝon. Ĝi kompreneble estas stultaĵo. Oni kondukis ilin supren al la Infera plataĵo sur ŝtuparo, kavigita en la rokon. Tiu mallarĝa suprenirejo estis la sola vojo inter ili kaj la ekstera mondo. Kiam ili ĉiuj estis supre, kolonelo Murier malsupre ordonis eksplodigi la ŝtuparon malantaŭ ili.

Vigoin konsterniĝis.

— Tio okazis antaŭ ok jaroj — daŭrigis Sirone, kaj li iris ŝanceliĝante, disigante siajn krurojn. — De tiam ili vivas tie. Ĉiu homo devas elmini difinitan kvanton da ŝtono ĉiutage. Rekompence ili ricevas provianton helpe de telfera lifto. La armeo bezonas trairejon ĉi tie, ĝi do estos. Dek metrojn larĝa.

— Ĉu ili… ne mortas?

— Jam ne multaj vivas el la soldatoj de la originala Skeleta brigado. Sed ili ĉiam ricevas novajn homojn, kiel rekompletigon… De tempo al tempo ribelas ie taĉmento, aŭ oni deklaras kelkajn malliberulojn rekulpiĝinta krimulo en Bahr El Sudan. Ili estas senditaj al la Skeleta brigado, de kie ne estas reveno.

Vigoin reveme gapis sian cigaron. Poste li rigardis tra la fenestro la silentan nokton.

— Ĉu… kontrolo… kuracisto… ekipaĵo estas tie?…

— De tempo al tempo ni kompletigas ilian ekipaĵon. Ni havas kontakton kun ili pere de freneza malliberulo.

Ilia paroltemo elĉerpiĝis. En la vaporplena nokto estis klare aŭdebla, kiel falas kelkaj pigraj, grandaj, kondensiĝintaj akvogutoj de sur la tegmento sur la pavimon.

La kapitano lace falsidiĝis sur la disfibriĝintan kanapon.

— „Nenio estas bona ĉi tie!..” Ni devus surskribi tion, kiel sloganon… — li flustris raŭke… Ankaŭ la paseo paliĝas tagaltage.

Baldaŭ li ekdormis sur la leda kanapo. Kun retrokliniĝinta kranio, kun malfermitaj okuloj, ronkante, kaj ŝvito fluegis de sur lia severe sulkiĝinta frunto.

Vigoin skribis raporton dum dek minutoj.

Poste li fermis la koverton kaj silente eliris. Kie estas la ĉambro de Screbin? Li ankoraŭ malbone orentiĝas en Bahr El Sudano.

Ĉio estis trankvila sur la malluma, mucida koridoro. Jam aŭroris, kaj tra iu fenestro li vidis la lunlumigitan, kalvan, konusforman stumpegon de la Infera plataĵo.

Kial veadas la Skeleta brigado?… Paŝoj de gardisto klakis en la korto, kaj ĝi mutiĝis ie.

— Antono!

Iu nomis lin je lia persona nomo…

Li turniĝis surprizita. Li vidis ombron malantaŭ si en malluma embrazuro de la koridoro.

— Kiu vi estas?

— Mi estas…

Li paŝis tute proksim al la parolinto… Baldaŭ Vigoin rekonis lin.

— Vi!.. Ĉu vi estas ĉi tie?…

— Kion vi volas de mi, Antono?! Ĉu vi persekutas min ankaŭ ĉi tie?

— Stultaĵo, kaj mi tute ne komprenas vian kuraĝon.

— Atendu! Aŭskultu min! Foriru de tie ĉi! Ne flaraĉu, ne serĉadu…

— Kiel?! Ĉu ĝi signifas tion, ke ci… vi… scias ion pri la strangaj okazaĵoj en la fortikaĵo…

— Ĉu ci vidiras min?! Mi estas cia oficir-kamarado, kaj…

— Sufiĉas tiu parolmaniero!! Respondu mian demandon! Ĉu vi scias ion?…

— Mi scias nenion… Nur tion, ke sufiĉe, Antono…

Audiĝis la stranga, tre malproksima veado de la Skeleta brigado.

— Atentu… — flustris la sinkaŝanta nekonato en la orelon de Vigoin. — Vi facile ekscios, kial veadas la Brigado, sed neniu estos, al kiu vi povus rakoti tion…

Antaŭ ol respondi, la minacanta ombro forŝtelumis.

Vigoin apogiĝis al la muro elĉerpiĝinte, spiregante, kaj liaj varmegaj palpebroj inerte fermiĝis por momento. La sango tamburis preskaŭ en lia tuta korpo kun intensa, streĉa pulsado. Li eksidis en la kontoro por pensadi. Sed en lia cerbo renversiĝis ĉiu logika vicordo.

Li iomete ekdormetis. Li malfermis siajn okulojn je la sono de la veka trumpeto. Li havis teruran kapokramfon, kaj li ĝemis katare pro la sedimentiĝita vaporo en liaj bronkoj. Li ekiris al la loĝejoj de la oficiroj.

Aŭroris. La araneaĵsimile krepuskiĝanta, koaguliĝinta ĉielo kovris la dezerton, kiel disfibriĝanta veltolo. Kapitano Sirone vekiĝis sur la trouzita, malgranda kanapo, kie li ekdormis vestita kaj ebria. Li havis kapokramfon kaj sentis teruran sekecon en sia buŝo. Li longe membrostreĉis. Liaj obtuze dolorantaj artikoj kraketis.

„En kia monotona, morta nihilismo pasas ĉiu tago en la servo de sencela suferado… Nu, jes! Servo.” Li zonas sian glavon oscedanta, ŝanceliĝanta.

Tiam aŭdiĝis pafo…

Kaj tuj poste eksonis la trumpeto.

Alarmo!