«Гэй, вы, служкі пана! –
Крыкне так Тамаш. –
Подлыя вы самі,
Падлейшы пан ваш!
Гэй, скажыце, шэльмы,
Кату свайму там:
Ня дам яму жонкі,
На ганьбу ня дам.
Хоць згнію ў астрозе
Ці ў віры на дне, –
Няхай жа ня будзе
Ні пану, ні мне!»
I сякерай гахнуў,
Як вокам міргнуць,
Па абух ўпілася
Ў Аленіну грудзь.
Рухнула Алена
На дол без жыцьця,
Крывёй цёплай, сьвежай
Залітая ўся.