XI


«Гэй, вы, служкі пана! –

Крыкне так Тамаш. –

Подлыя вы самі,

Падлейшы пан ваш!

Гэй, скажыце, шэльмы,

Кату свайму там:

Ня дам яму жонкі,

На ганьбу ня дам.

Хоць згнію ў астрозе

Ці ў віры на дне, –

Няхай жа ня будзе

Ні пану, ні мне!»

I сякерай гахнуў,

Як вокам міргнуць,

Па абух ўпілася

Ў Аленіну грудзь.

Рухнула Алена

На дол без жыцьця,

Крывёй цёплай, сьвежай

Залітая ўся.


Загрузка...