VII


А Тамаш з Аленай –

Муж і жонка ўжо –

I ад шлюбу едуць

Роднаю мяжой.

Дамоў едуць хутка,

Ён штось шэпча ей,

Яна вочкі спусьціць,

Стане ружавей.

Але не пашэньціць,

Мабыць, маладым:

Кепскія варожбы

Пападаюць ім.

Перабег дарогу

Заяц разы два,

Груган закружыўся,

Гукнула сава.

З трывогай друг к дружцы

Маладыя льнуць...

Каб хаця ім, бедным,

Злых прыгод мінуць!


Загрузка...