А Тамаш з Аленай –
Муж і жонка ўжо –
I ад шлюбу едуць
Роднаю мяжой.
Дамоў едуць хутка,
Ён штось шэпча ей,
Яна вочкі спусьціць,
Стане ружавей.
Але не пашэньціць,
Мабыць, маладым:
Кепскія варожбы
Пападаюць ім.
Перабег дарогу
Заяц разы два,
Груган закружыўся,
Гукнула сава.
З трывогай друг к дружцы
Маладыя льнуць...
Каб хаця ім, бедным,
Злых прыгод мінуць!